Je hebt je knie nodig om te staan en te lopen; als dat al zwaar is (en dat kan), dan is alles zwaar. En het ene kind is het andere niet, met sommige kinderen kom je tot weinig, maar dan zou ik niet snel voor nog een erbij gaan...
Vrije tijd of niet, je eigen rommel opruimen nadat je er mee klaar bent is altijd mogelijk! Ik zou eerlijk gezegd bepaalde taken gewoon bij hem neerleggen (in overleg uiteraard). Zo iets van hij doet altijd de afwas oid. Maakt niet uit hoe hij het doet, het is zijn taak. Gebeurt het niet, dan is hij daar dus verantwoordelijk voor. Ik zou serieus gek worden als ik zo iemand in huis zou hebben. Grow up!
Ik heb het niet over dagen dat mijn zoontje vrolijk is en goed te pas is, dan betrek ik hem zeker erbij en kan hij zich prima vermaken. Mag mij helpen met dingen wat lukt en niet gevaarlijk is. Zoals wasmachine leeg halen of vullen, helpen stofzuiger vast te houden. Een gewoon nat doekje zonder schoonmaak middel. Dan heb ik er geen kind aan.. Maar hij zit in zijn drama fase en nog eens dat er kiezen doorkomen waardoor hij geen seconden alleen wilt zijn, overal om huilt en of drama om maakt. En hij slaapt daardoor ontzettend slecht wat hem ook niet vrolijker maakt. Hij gaat soms letterlijk aan mijn been hangen en laat mij niet meer los. Als ik hem dan los maak is het gillen en krijsen.. Ja dat breekt mij wel op ja, en helaas heeft hij dat de afgelopen 2 weken bijna dagelijks dat er niks mee te beginnen valt. En dan een partner die hem al na een uur zat is en zoiets heeft van neem hem over dan kan ik verder.. Vind ik dan helemaal niet eerlijk want als hij vrolijk is en goed te pas hoor ik manlief niet en gaat hij gerust met hem weg naar de winkel of speeltuin. Maar anders mag ik het op knappen.. Op een gegeven moment ben ik dat gekrijs en al dat drama ook wel zat. Aan z'n kiezen kan hij niks doen en daar probeer ik hem ook te troosten etc. Maar om overal drama over te maken als hij iets niet mag of lukt. En mijn zoontje gaat juist op momenten dat ik bezig ben dingen doen die niet mogen of terwijl negatieve aandacht is ook aandacht.. Het is niet moeilijk, maar soms even een partner hebben die ook voor zn kind bij zich wilt houden in minder leuke buien zodat ik mijn handen ook een keer vrij heb zou fijn zijn. Het ging mij ook niet over door de weekse dagen.. Maar puur het weekend. Als we geluk hebben slaapt zoontje om 19.00 uur al en hebben we de rest van de avond voor onszelf. Dus manlief werkt door de weeks tot 17.00 uur en dan samen eten en de kleine in bad en daarna naar bed. Alleen tja de afgelopen weken slaapt hij slechter dus wordt het gerust 21.00 uur of later.
Hij is 1, hij doet het ook niet expres. Dit soort fases zullen nog veel volgen (die van 7 hier heeft het nog regelmatig en die van 10 heeft ook dr dingetjes). En de bedtijd wordt ook alleen maar later. Moeders knappen het 9/10 op, dat zit in ze. Het is dan goed om duidelijk je grenzen en behoeften aan te geven en het eens NIET op te lossen. Zolang jij ‘invalt’ leert je man het niet, dus gewoon een keer (aangegeven) weg gaan; dan moet hij het wel doen. Tijd voor een goed gesprek met je partner, eventueel samen met de psycholoog. Wat heeft hij nodig om jou af en toe die vrije avond of dag te kunnen geven?
Ik kan begrijpen dat het irritant is dat hij je niet veel vrije tijd geeft en zijn eigen troep niet opruimt ,Verder vind ik dat je als je niet werkt alles mag doen normaal, Aleen is het lochies dat je afentoe niet aan stofzuigen toe komt ofzo en dat dan een dag wacht, Ik zelf werk doe het huishouden en heb kinderen en een hond in me eentje nu is het lekker weer dus ben ik veel buiten word het huis minder vies maar ook minder schoongemaakt.
Zoals ik eerder beschreef heb ik niet zo zeer last van mijn beperking. Want als ik daar aan toe moet geven dan zou ik nooit last vrij iets kunnen doen en helaas gaan de verplichtingen ook gewoon door. Ik heb zelf bewust gekozen om weer een revalidatie traject in te gaan om mijn knie sterker te krijgen omdat nu bij een simpele verdraaiing alweer letsel kan zijn. Dan ben ik verder van huis zeker met een kind in huis kan ik een gipsbeen niet gebruiken. En met koken etc heb ik een hoge kruk ik weet niet beter dus daar heb ik het mijzelf makkelijker mee gemaakt. Net zo dat ik sinds de kleine is geboren mijzelf dingen heb aangeleerd om het makkelijker te maken. En dat gaat mij goed af, zolang ik het staan maar afwissel met zitten. Wat mij voornamelijk knaagt is dat ik een partner heb die hooguit een zaterdag een keertje alleen met hem is en hem in zijn minder leuke buien binnen het uur zat is en mij vraagt het over te nemen omdat hij het irritant vindt dat tijdens de afwas zoonlief in z'n oor staat te krijsen. En dat het huishouden soms blijft liggen of achter loopt als de kleine roet in het eten gooit. En opmerkingen dat thuis zitten minder zwaar is dan werken. Alsof ik dan niks doe zo komt het dan over.. Ik zei hem ook van je was er zelf bij.. Dus naast je werk (wat ik naast het huishouden ben) ben je ook gewoon ouder en dat gaat 24/7 door en maakt het niet uit hoeveel je werkt dat blijf je ook wanneer je ziek bent, moe, vrij bent, niet lekker in je vel zit etc. Over het algemeen maakt hij op een doordeweekse dag geen driftbuien mee van zoonlief omdat wanneer hij thuis komt het vaak dan eten is en vlak daarna gaat hij naar bed wanneer hij goed te pas is slaapt hij dan ook tot de volgende ochtend en wordt pas wakker wanneer mijn man alweer aan het werk is. En als hij dan een keer in het weekend de minder leuke kant van zoonlief ziet en je er niks mee kunt beginnen is het ineens zwaar en moet ik hem maar gaan bezig houden. Over het opruimen heb ik hem al genoeg op aangesproken en ben bang dat ik dat moet blijven doen want als het geen sokken zijn die overal en nergens slingeren dan zijn het wel weer medicijnen van hem of etenswaren. Het klinkt zo simpel als je iets uit de la pakt en niet meer nodig hebt om direct terug te leggen.. Maar hij presteert het telkens om het gewoon bovenop de dressoir te leggen terwijl de la er onder zit.. En nogmaals hij is hartstikke lief voor onze zoon en mij, en verder de geweldige man en vader alleen ja helaas kan hij niet alleen maar de leuke momenten met zoonlief hebben daar horen ook minder leuke momenten bij. En ja als je moe bent kun je dat minder hebben.. Maar dat heb ik door de weeks ook. Het praten is gewoon een dingetje en daar krijgen we ook hulp in. Voor de rest hebben we amper ruzies en hebben we het nog steeds hartstikke leuk met elkaar ipv dat we alleen aan elkaar lopen te irriteren. Als ik een dag niet goed in m'n vel zit lijkt het ook veel meer alsof m'n zoontje vervelend is en dingen doet die niet mogen gewoon omdat ik dan minder van hem kan hebben als wanneer ik wel een goede dag heb. Ik schreef dit gisteren ook toen het mij dwars zat en lijkt het al sneller of hij alles fout doet en weinig voor mij over heeft, Ik snap ook wel dat hij heel moeilijk kan communiceren met mensen ivm zijn autisme dus laat staan met een kind dat nog niet kan praten en duidelijk maken wat hij wilt. En hij maakt hem natuurlijk ook niet zoveel mee, ik weet daarom ook veel sneller wat l wilt of bedoelt.
Ik denk dat je jezelf meer mag gunnen en strenger mag zijn tegen je man. Dus 'gewoon' een paar uur weg gaan, dan kan hij je ook niet vragen je zoontje over te nemen, dan zal hij zich met hem moeten redden. En hem heel duidelijk vertellen dat je die opmerkingen mbt dat thuiszitten minder zwaar is niet meer wilt horen. Misschien weet je partner niet hoe hij met zijn zoon om moet gaan als hij verdriet of pijn heeft? Wat je zelf al schrijft: jij bent veel bij hem en kent hem waarschijnlijk door en door, je partner niet. Sowieso omdat hij minder thuis is, maar door zijn autisme voelt hij het ws ook minder aan; dubbel lastig dus. Dat betekent niet dat hij het niet moet doen, integendeel, maar het betekent wel dat het hem meer moeite zal kosten. Opruimen doet mijn man ook niet, tenzij hij echt opruimt, en dan kan hij het ook goed, maar dat is als ik geluk heb eens per maand oid, verder laat hij alles slingeren. Af en toe vraag ik hem dan expliciet om iets op te ruimen. Alles terug leggen lijkt inderdaad simpel, maar kennelijk is het dat niet; ik heb drie mensen in huis die het niet doen. Ik heb een hele tijd geleden al besloten dat me er vreselijk druk om maken meer energie kost dan het meeste gewoon maar opruimen. Betekent niet dat ik het leuk vind, dus ik bespreek het wel met ze, maar ik lig er niet wakker van oid (alleen als het echt te erg is of als we allemaal 24/7 thuis zijn). En juist omdat het praten lastig is, zou ik misschien juist ook in het bijzijn van die hulp bespreken. Maar ook daarna zal het tijd kosten, hij zal niet opeens anders gaan handelen, zeker niet zolang jij hetzelfde blijft doen. Samen met de psycholoog kun je hem misschien handvatten geven hoe hij bepaalde dingen met jullie zoontje zelf aan kan pakken.
Als thuisblijfmoeder is het jouw verantwoordelijkheid om het huishouden geheel te doen. Door een goede planning zie ik niet hoeveel extra je nog in het weekend moet doen. Dit kan immers door de week in je eigen tempo. Natuurlijk gaat het minder snel met een kind. Maar dat is niet de taak van je man of anderen. Ik denk dat (weer) gaan werken jou een boel rust geeft in de toekomst om weer je eigen ding te doen. En niet zo afhankelijk te zijn van hem als tbm. Verder zou ik gezien de huidige problemen, jij lichamelijke problemen hij autisme en onderlinge problemen zeker nu niet aan een 2e beginnen!! Dat zal de hele situatie nog meer stress geven en is niet in belang van jullie oudste of het nieuwe kindje. Zorg eerst dat de zaken in orde komen. Bedenk ook dat autisme heel erg erfelijk is. Voor een autist is regelmaat heel belangrijk. Kleine kinderen zijn onvoorspelbaar en daarbij een huishouden dat niet op orde zorgt voor meer stress. Als hij werkt (wat al niet goed gaat) EN extra uren draait voor de opvang vanwege jouw knie kan hij er niets meer bijhebben. Hij is waarschijnlijk al overbelast. En heeft als autist minder draagkracht dan een gewone ouder. Een zeurend en onvoorspelbaar kind en huishouden is dan teveel. Dat zal jij dus moeten doen.
Ik zou echt aanraden om een cursus over autisme voor familieleden te volgen en je goed in te lezen. De voorbeelden die jij noemt zijn echt typisch voor veel autisten (de ene is de andere niet). Maar ze hebben veel moeite met veranderingen, onverwachte zaken, hechten enorm aan structuur en alles moet voorspelbaar in een vaste volgorde. Dus als er rommel ligt moet dat eerst opgeruimd voor ze iets anders doen als dit vooraf is bedacht. Ze kunnen dan niet of zeer moeilijk de prioriteiten verzetten naar (bijvoorbeeld) een huilend kind. Want dan komt de volgorde en structuur in de war. Ook kunnen ze vaak moeilijk tegen harde geluiden en andere prikkels. Kinderen gooien natuurlijk alles in de war en veroorzaken lawaai en doen onverwachts dingen. Misschien verwacht jij wel veel te veel of de verkeerde dingen van hem! Wellicht kan hij gewoon niet voldoen aan zaken die voor jou of anderen heel normaal zijn. En herstellen van die prikkels en chaos in zijn hoofd kost ook tijd. Dat gaat dus ten koste van jouw tijd.
Tja als huisvrouw (de naam zegt het al) kies je daar toch bewust voor? Zeker in deze tijd. Je hebt de hele dag de tijd ervoor om het volledig in je eigen tempo te doen. Een werkende vrouw doet dat ernaast. Waarom zou een werkende partner dan nog na zijn werk tal van taken moeten gaan doen?
Nou zo werkt het niet helemaal hoor. De hele dag de tijd in je eigen tempo: de kinderen regelen zichzelf zeker?
Je kunt toch prima beide doen, als kleine kinderen slapen, grote kinderen op school zitten of bezig zijn, ze mee laten helpen etc. Als je de hele dag, alle dagen tijd hebt is daar (met een beetje planning) gewoon tijd voor.
Grotendeels eens, dingen als de was of eten koken of boodschappen doen gaan normaliter prima met kinderen thuis. Maar taken als opruimen of dweilen zijn hier aan het eind van de dag harder nodig dan aan het begin, als ik met drie kinderen thuis ben geweest Ik denk niet dat onze kinderen daarin een uitzondering zijn, veel kids kunnen sneller troep maken dan mama het kan opruimen En ja, er zijn hier ook regelmatig kinderen thuis die niet meer slapen maar ook nog niet naar school gaan. En de meeste vrouwen die elke dag de hele dag thuis zijn, zijn niet alleen "huisvrouw" maar ook "huismoeder", dat maakt een aanzienlijk verschil in taken! Dus vergeleken met een buitenshuis werkende moeder heeft een thuisblijfmoeder meer tijd, maar ook meer werk aan gezin en huishouden. (Maar mijn man stoort zich sowieso niet aan rommel, het moet echt over de drempel klotsen voor hij er iets van zal vinden, dus bij ons gaat dat prima )
Jij hebt een heel raar beeld van huismoeders. Alsof die de hele dag kunnen poetsen. Heel veel mannen of vrouwen die volledig thuis zijn hebben ook een maatschappelijke functie, en hebben buiten de kinderen en poetsen meer taken. Maar goed ik had van jou ook wel zo'n reactie verwacht.
Nou, Amber gebruikt weinig nuance, maar het komt daar wel op neer, ja. Ik heb een schurfthekel aan het huishouden, maar ik ben thuis, dus het zal toch grotendeels van mij moeten komen. Nu heb ik er 2 onder de 2, en bijna 3 onder de 2.5 en dan wil het soms (vaak) echt allemaal niet lukken, maar met 1 zou ik mijn huis echt wel een beetje toonbaar krijgen.
In het geval van TO is daar geen sprake van. En verder hebben heel veel werkenden ook maatschappelijke taken. Dat is niet voorbehouden aan mensen die thuis zijn. Met als verschil dat je voor die activiteiten geen rekening met je werk hoeft te houden en dus kunt inplannen wanneer je wilt en het lukt met je kinderen. Wel apart dat je niet werkt maar wel tijd zou hebben voor tal van andere bezigheden maar weer niet voor het huishouden. Ik vind dat een werkende partner (kan ook een vrouw zijn trouwens) van de thuisblijvende partner mag verwachten dat hij/zij het huishouden doet en op orde heeft.
Dat lijkt me liggen aan de afspraken die je met elkaar maakt. Er zomaar vanuit gaan vind ik wat simpel. En ook als het wel afgesproken is, kan het er wel eens een dagje bij inschieten door onvoorziene omstandigheden. Voor iemand met autisme is dat wellicht lastig(er), maar dat maakt niet dat het dan nooit kan of zal gebeuren oid.