Kinderen van Ouders met Psychische Problemen kort weg KOPP genoemd. Na jarenlang gezeur, ruzie etc. er achter gekomen dat mijn moeder borderline heeft. Ze is ooit een aantal weken opgenomen geweest in een instelling. Nu heb ik van de week veel opgezocht over borderline etc. en ik huilde gewoon toen ik de verhalen las van kinderen die een ouder hebben met een psychisch probleem zo veel wat herkenbaar was. Nu heb ik dus besloten om tijdelijk niet meer bij mijn ouderlijk huis te komen want ons gezin en mijn huwelijk lijdt er onder, en dat heb ik er niet voor over. Ik hoor van mijn zusje dat ik voor tweespalt zorg in de familie maar zo zie ik het niet ik moet voor mijn geluk zorgen en dat gaat niet als ik alle shit over mij heen krijg van mijn moeder en alles thuis af reageer. Een gesprek valt niet te voeren want mijn moeder heeft gelijk en gaat dan krokodillentranen huilen en mijn vader wil dat ik ja en amen zeg want anders krijgt hij de shit over zich heen. Waarschijnlijk zullen hier ook mensen zijn die een ouder hebben met psychische problemen, hoe gaan jullie hier mee om?
Hier een heel ander verhaal maar mijn moeder had/heeft schizofrenie. Vanaf mijn vijfde geen contact meer gehad, daarna nog even contact gehad toen ik 21 was maar we hadden niets meer samen (weinig gehad ook door haar ziekte), voor mij voegde het niets toe en voor haar denk ik ook niet, ze was totaal zichzelf niet meer. Zij had alleen maar de goede herinneringen en ik alleen de slechte. Ergens wringt het nog wel, ze is toch mijn moeder, maar ik kan het niet, het voelt teveel als een belasting voor mij. Ik heb verder geen broers of zussen, wel mijn vader nog en mijn en stiefmoeder, maar met haar heb ik ook geen geweldige band.
Dat is juist het lastige vind ik, ja maar we hebben het ook goed gehad samen etc. heel veel dingen die nu boven komen waarvan ik denk oké?? Dat ga ik anders doen. Altijd als er iets is waar iemand anders in de belangstelling staat is het: dat had/kreeg ik vroeger ook niet en zij eist weer de aandacht op. Er wordt ook door anderen gezegd dat ik moet praten met haar maar ik weet dat het niet helpt, het is haar waarheid en zij is onschuldig in haar ogen ligt het altijd aan een ander.
Mijn ouders zijn uiteindelijk gescheiden toen ik 12 was en mijn moeder (weer) in een psychiatrische instelling was opgenomen. Mijn vader is een narcist en heeft adhd. Mijn moeder is chronisch depressief, heeft een extreem laag zelfbeeld en nog een aantal dingen. Ik ben heel jong het huis uit gegaan, heb jarenlang geen contact gehad met beide. Zachtjes aan is dat uiteindelijk weer een beetje gegroeid naar af en toe een belletje of een kort bezoekje. Ik heb geen structureel contact met mijn ouders, ook geen behoefte aan. Vooral omdat ik er vaak helemaal niets mee opschiet. Mijn zusje heeft helemaal geen contact met mijn moeder, zij trekt het zich heel erg aan en contact zorgt voor veel onrust bij haar, ze is er helemaal mee gestopt dus. Ik heb af en toe contact, vaak op mijn initiatief. Af en toe denk ik, zullen we maar eens even langs gaan, heb ik mijn plicht weer gedaan... dan zijn we er een half uurtje tot een uurtje en dan is het ook weer genoeg geweest. Ik probeer het opervlakkig te houden. Met mijn verjaardag, of verjaardag van ons zoontje nodig ik ze netjes uit. Dan zijn ze er vaak eventjes. Mijn vader gaat nu redelijk, hij heeft sinds kort een nieuwe vriendin en die heeft een goede invloed op hem volgens mij. Mijn moeder kost me vooral veel energie, maar ik heb in de afgelopen jaren vooral geleerd.. linker oor in... rechter oor uit... laat haar opmerkingen en negativiteit vooral langs me heen glijden. Mijn zoontje ( en toekomstige 2e ) zullen nooit bij een van mijn ouders logeren of bij ze blijven zodat ze kunnen oppassen, maar ik wil ze hun "opa en oma" niet onthouden dus ga er af en toe eens langs. Mijn zoontje vind mijn schoonouders 100x leuker trouwens.
Hier ook een moeder met psychiatrische problemen. Wat het precies is is nooit duidelijk geworden want mijn moeder wilde nooit naar therapieën want er was met haar niets mis, maar ik heb zelf het idee dat ze borderline en/of autisme heeft. Ik heb vanaf mijn 17de geen contact meer met haar. Wel een paar keer geprobeerd maar ik werd altijd teleurgesteld omdat het niet was was ik verwacht van een moeder en ze had ernstige geldproblemen waarvoor ze steeds bij mij kwam.
Voor jezelf en je gezin kiezen. Grenzen stellen, en daaraan vasthouden. Niet denken dat je iemand kunt veranderen. Duidelijk maken onder welke voorwaarden jij contact wilt. Meer kan je niet doen, je bent geen verlosser. Succes...(Hier al een paar jaar geen/nauwelijks contact. Het 'slachtoffer' kon het niet aan en weigerde het gesprek eerlijk aan te gaan, en toen hebben wij onze grens bewaakt, zegmaar).
Dat zegt mijn moeder ook steeds. Wij moeten haar gewoon accepteren zoals ze is zegt ze, maar ondertussen lijdt mijn vader er onder hij valt af en andere broers/zussen hebben nog wel de oogkleppen op jammer genoeg.
De grens is nu dus ook bereikt hoewel ik het wel moeilijk vind, ze ging huilen toen ik vertelde dat ik voorlopig niet meer kom. Ik heb wel gezegd dat ik ze niet ga mijden op verjaardagen etc. Ik ben benieuwd of mijn vader nog contact opneemt nu, ik kon altijd goed met hem maar mijn moeder kwam er steeds tussen en verdraaide altijd alles. Aan de ene kant hoop ik dat hij een keer komt zonder mijn moeder en wij samen kunnen praten, maar ik wil dan wel mijn man erbij hebben want mijn vader probeert mij anders om te turnen.
Lijkt Hier helaas ook familie die druk uitoefent. Wij blijven maar ritmisch herhalen dat we allemaal volwassenen zijn en dat we onze eigen keuzes mogen, nee *moeten* maken. Misschien dat je eens op neutrale grond met je pa kan afspreken, in een cafeetje ofzo. Zal ook wel moeilijk zijn voor hem.
Dat is jammer inderdaad. Mijn zusje heeft wel iets langer contact gehouden met mn moeder maar zij is een stuk meer vergevingsgezind... na een tijdje zag ze ook wel in dat het geen gezonde relatie kon zijn/worden dus nu heeft ze ook geen contact meer met haar.
Je bent benieuwd of jouw vader jou nog gaat bellen. Kan je hem niet beter bellen op een moment waarop jouw moeder niet bij hem is. Voordat hij het idee krijgt dat jij hun beiden niet wilt zien.
Dat zou ik ook doen. Het zou erg jammer zijn als je ongewild ook het contact met je vader on-hold zet.
Nou ik ben best "bang" voor zijn reactie, hij is echt van het eert u vader en u moeder. Hij is door de weeks altijd weg en hij loopt zelf ook al echt op zijn tenen. Ik vind het echt lastig ik heb hem nu ook al 3 weken niet gesproken, daarvoor spraken wij elkaar ook al niet zo vaak meer doordat mijn moeder de boel verprutst tussen ons.
Ik snap dat je bang bent als jouw moeder telkens haar nagels in hem zet. Maar wat kan je anders nog doen? Kan jij je erbij neer leggen dat er geen contact is tot jij weer contact met jouw moeder zoekt? Ondertussen is het vrij makkelijk voor jouw moeder om de situatie op hun beiden te projecteren en jouw vader het gevoel te geven dat hij er ook even uit ligt. Niet dat ik gelezen heb dat zij dat zo zal doen, het is een vermoeden aan de hand van het verhaal. Ben je bang dat hij in de problemen komt als jij contact met hem zoekt?
Ik zal het contact met mijn moeder niet missen, maar mijn vader ben ik voor mijn gevoel ook al jaren kwijt en dat vind ik wel erg. Maar toch laat ik het liever aan hem over om contact te zoeken want ik weet niet wat mijn moeder gaat doen als hij contact heeft met mij. Hij kan dat beter aanvoelen. Zij geeft hem nu ook de schuld van de laatste escalatie terwijl het toch echt aan haar lag. Nou mijn moeder kan hem gerust het hele weekend negeren als hij in haar ogen wat verkeerd heeft gedaan. En dat vind ik voor hem nou ook niet leuk,
Verdrietige situatie Terug naar de OP. Mijn vader had ook psychische problemen. Maar gezien de problematiek denk ik niet dat je veel hebt aan het verhaal. Het contact met mijn ijskastmoeder is ingewikkeld. Daar ga ik mee om door alleen contact te hebben als ik goed genoeg in mijn vel zit. Ik probeer realistisch om te gaan met de liefde die ik had willen hebben van een moeder vs wat er te krijgen valt. Kan ik het niet zakelijk houden neem ik een stap terug. Het gemis is een ander verhaal. Dat is voorlopig nog wel een zere plek waarvan ik nog niet helemaal weet wat ik daarmee moet.
Dat gemis vind ik ook nog moeilijk, met mijn zus kan ze wel goed maar mijn zus gaat in alles mee. Lijkt mij ook leuk om eens gewoon met haar weg te gaan, maar dan voel ik mij zo beklemd dat ik dat maar niet meer doe.
Hier ook een kopp kind. Ik heb recentelijk (juni j.l.) voor mezelf gekozen en het contact verbroken. Inmiddels zit ik thuis met een burn-out en ga ik binnenkort starten met schematherapie.
Met mijn vader inmiddels al ruim 8 jaar geen contact. Mijn vader heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en een alcoholprobleem. Hij weigert hulp te zoeken. Gevolg is dat hij ergens op een zolderkamertje woont. Hij mag zich niet inschrijven op dat adres. En heeft geen officiële woon -en verblijfplaats meer. Verder wil je niet weten wat hij allemaal uitgespookt heeft ... Het jammere is dat ik nu ook geen contact meer heb met de familie van mijn vader. De kans is te groot dat ik hem tegen kom. Of dat mijn adres/woonplaats wordt door gegeven. Mijn broers hebben afgelopen jaren nog wel geprobeerd contact te onderhouden, maar moeizaam en met veel problemen. Als ze afspreken praat hij alleen over zichzelf. En als ze een tijd geen contact opnemen gaat hij agressief en zielig doen. Enig doel van contact is dat ze het lijntje aanhouden dat we op een dag een keer de opslagplaats kunnen leeghalen. Er staan waardevolle spullen en we zijn bang dat hij de kosten op een gegeven moment niet meer kan betalen. Mijn moeder is vaak depressief. Aard van het beestje of omdat ze chronisch ziek is of combi geen idee. Ik heb zelf weinig met mijn moeder, goede gesprekken zitten er niet in en kan mij moeilijk identificeren bij haar. Dat ik nu zwanger ben maakt het lastig. Aan de ene kant wil ik haar betrekken bij dingen maar ook weer niet. Ik wil haar niet bij de bevalling hebben. Zij wil perse het geslacht weten, terwijl ik wil/vind dat het een verassing moet blijven. Ik ga haar dan ook niet mee nemen naar de 20 weken echo.