Het is herkenbaar. Heb zelf 4 jaar geleden het cauda syndroom gehad. Kon niets meer en ben dus geopereerd. Wel is daarna ontsteking ontstaan met als gevolg: 10 weken zh opname en 1 jaar revalideren. Nog steeds pijn en ongemakken maar het gaat voor alsnog goed. Altijd moet er ingegrepen worden bij situaties als: geen controle meer over de blaas of darmen. Heel veel sterke.
Hahaha... dat mag je zeggen ja!! Ik ben er ook helemaal klaar mee! We gaan zodirect samen (proberen) die brief te halen, welke hij daar gaat lezen. Bevalt het hem niet, dan blijft hij daar totdat hij datgene heeft wat hij moet krijgen. Ze hebben er waarschijnlijk weinig ervaring mee, maar dan nog. Medisch goed handelen. daarvoor zijn ze opgeleid. Punt! @LittleJoy...dank je wel!! Klinkt heftig wat je hebt meegemaakt zeg! 10 weken ziekenhuis??! En dan nog eens een jaar revalideren... allemachtig!
Sinds ik diazepam krijg icm morfine is de pijn wel houdbaar maar loop erbij als een zombie. Ben heel de dag moe, duf, kan niet deelneme aan het verkeer. Ik heb vanmorgen uitgeslapen tot 10 uur ( partner was vrij maar moest weg) en drm ben ik nu nog wakker. Normaal slaap ik 12 uur en ben er 12 wakker. Op slechte dagen en als het kan doe ik smiddags een dutje. leven is gewoon kut op het moment. Kinderen snappen het niet dat mama niet meer zo actief is en mijn vriend heeft naast zijn fultime baan een huishouden en mijn om voor te zorgen. Vorige maand was de pijn zo erg dat ik dacht schiet me maar kapot want ben een grote last voor iedereen. Mensen begrijpen het ook niet. Je ziet het niet aan de buitenkant ( behalve dat ik scheef loop en soms mijn been meesleep) en probeer zo actief mogelijk te doen. De kans dat ik na deze operatie een nog grotere operatie moet ( vastzetten) is 80 %. ook zal ik heel de zomer met een gipskorset lopen. Heerlijk pff
Lovewinnie... Ik merk hier ook aan mijn dochter dat ze het niet snapt. En dan zijn wij nog maar twee heftige weken bezig. Ze is snel van slag, is eerder boos en niet zo het blije meisje als wij haar kennen . Logisch denk ik wel, ze eet ook slechter, ze heeft vast ook spanning en ze voelt dat ook natuurlijk. En ze voelt mijn korte lontje, ik ben sneller geïrriteerd. Mijn man heeft ook diazepam ivm morfine gehad, maar dat deed helemaal niets. Overigens niets hielp, maar nu is het met de morfinetabletten en de lyrici goed te doen. EL1983, de brief van de huisarts was niet goed,het was een verwijzing voor een second opinion en een vraag om advies. Dat was niet de bedoeling, dus heeft min man weer gebeld en toen was het haar duidelijker. De assistente had haar namelijk het verhaal gedaan omdat mijn man van de ass de dokter niet mocht spreken. Toen ik de brief haalde zat er een andere assistente en zij gaf aan dat mijn man even terug moest bellen. Toen was het zo klaar, hij heeft een brief om geopereerd te kunnen worden in een ander ziekenhuis. Weekend, en ik hoop dat het een rustiger weekend word dat de afgelopen twee weekenden
Ik heb ook maandenlang met een gipskorset moeten rondlopen. Kon overigens in het begin niet lopen maar zitten moest ik bijv nadat ik 4 maanden had gelegen, weer leren. Heb toendertijd ook liggend moeten eten en op een douche brancard werd ik gedoucht. Heb zoveel medicatie geslikt, leek wel een junk. En nu, 4 jaar later, zwanger van de 2de en zal ik nooit pijnvrij zijn maar help wel graag mensen om door dit soort tijden heen te komen Het valt niet mee maar met goede hulp en steun kan je ver komen
Ben het met echt ALLES eens hoor wat je schrijft. Bij mij was precies hetzelfde gezegd ook; zo snel er uitval is, plasproblemen etc gaan ze WEL direct over tot opereren (en terecht!!). Mijn punt was ook dat wanneer er geen uitval etc is, een operatie niet altijd beter is op lange termijn! Gezien was TS schrijft is de kans op operatie inderdaad heel groot (en waarschijnlijk ook beter voor haar man). Rugproblemen is echt fucked up :x. Heb vandaag weer wat teveel belast en heb nu echt gelijk weer (uitstralende) zenuwpijn. Gelukkig nog goed te doen met alleen diclofenac en geen zwaardere rommel, maar toch...ik baal als een stekker, heb het nu wel gehad met die shitrugpijn :x
top dan begrijpen we elkaar zinaa, balen weer he, ik merk het wel nog steeds als ik te veel doe, zal ook nooit pijnvrij worden, (heb dan ook eens mijn rug gebroken gehad wat niet helpt natuurlijk) dus weet wat veel dames voelen, tis zwaar klo*ten, ik slik zaldiar (ook omdat ik fybro heb) en als het te erg is neem ik rustig (ja het mag niet maar je moet toch wat) 2 keer 400 mg dus 800 mg ibro in, ik moet toch door, dus moet toch wat. 15 arpril naar de reumatoloog, hopen dat die qua medicatie wat meer kan voor me. maar pijn is zo lastig, vooral omdat je ogeving het niet ziet, en jedus vaak onbegrepen wordt. sterkte voor een ieder, en dikke knuffel
Ook heftig zeg . En pijnvrij zal idd lastig worden. Dat is ook met een hernia. Enkel beenpijn verdwijnt maar rug zal altijd zwak en pijnlijk blijven ( met uitzonderingen natuurlijk). Zaldiar is ook echt rotzooi. Bleek daar allergies voor te zijn en lag bewusteloos en lijk bleek in de keuken met een zeer zwakke ademhaling. Lippen waren al blauw net als nagels toen partner thuis kwam uit de nacht. Het rare was ik had totaal geen paniek al lag ik op het randje van de dood. Ik werd wakker, happend naar zuurstof maar mijn lichaam was in totale rust. Ambulance heeft me iets gegeven tegen de shock en ben nog heel de dag duf geweest. Klinkt misschien raar maar het voelde zo rustig, relax dat ik helemaal niet meer bang ben voor de dood. Ondanks dat er 2 kinderen om me heen stonden die het niet snapte en zoontje heb ik zelfs horen lachen al dan niet bewust ( deed mijn piepende ademhaling na) was ik totaal niet bang om te gaan. Sindsdien ben ik huiverig voor medicijnen ondanks dat ik veel slik. Kinderen heb ik geleerd in die situatie de voordeur open te doen en hulp te roepen bij buren of nummertje 112 te bellen. Of ze het begrijpen hoop ik nooit ze hoeven uittesten . Nu ben ik ook wakker maar eigenlijk ook weer niet. V
Ts. Ik hoop dat je partner snel terecht kan. Dit is niks en idd erger dan bevallen. Mij partner ziet er moe uit van zijn drukke schema en is nu na zo lang sukkelen van mijn dood op. ;(. Hulp krijg je niet want dat moet je partner maar allemaal doen . Zo oneerlijk
Ik zit nu in dezelfde situatie als jou man helaas Gisteren heb ik toevallig de uitslag gekregen van de MRI scan, er kwam uit dat ik een flinke hernia heb en er was iets niet goed met mijn Si gewricht. De arts was stomverbaasd dat ik nog zo vooruit kan. Want op de scan zag het er niet zo rooskleurig uit. Wat bij mij helpt is wandelen, doordat jou man nu niet loopt wordt het alleem maar erger. Dus ik loop 2 maal daag een kwartier, en dat helpt bij mij echt tegen de pijn. Ik heb ook een hoop troep geslikt niks hielp, lopen is voor mij de beste medicijn.
Hier geen ervaring met een hernia, maar wel met tramadol. Ik werd er ook kei ziek van, tot ik ze in ging nemen met yoghurt. Vanaf toen werd ik er niet meer misselijk van. Was een tip van een verpleegkundige in het ziekenhuis. Misschien heeft iemand er nog iets aan...
......hier ben ik stil van..... omdat ik het zo herken.... Er is voldoende begrip hoor, maar als ik even mopper omdat het mij allemaal even teveel werd/word, dan is er ineens geen begrip meer... Okee, nu is het hier slechts 2 weken, maar even heel kort nog een stukje meer huize ellende...: Dochter is in 1,5u tijd geboren, opgewekt, weeenstorm, te snel enz. Ik heb zelf steeds geroepen dat ik pnd had, maar volgens iedereen hoorde het erbij. Ik riep steeds dat er iets was met dochter, maar ook dat werd afgedaan als hoort erbij. Manlief werd er gek van, vluchtte vroeg het huis uit en ik deed veel alleen, moest mij overal in vastbijten. Ik kreeg vanwege de hormonen overal ontstekingen: pols, schouder, rug, ogen en had veel hulp nodig. Manlief deed dit niet, mijn moeder kwam veel. Dochterlief bleek verborgen reflux, eczeem en koemelkeiwitallergie te hebben. De reflux werd na 2 maanden behandeld, de kma pas na 7/8 maanden. Ondertussen bleek ze ook een heupdysplasie te hebben. Toen kreeg ze ook nog chronische luchtweginfecties, waaronder constant dubbele middenoorontstekingen en longontsteking. Ze zat continue aan de antibiotica. Neusamandel verwijderd, 2 maanden later buisjes geplaatst. Ik rende ziekenhuis is, ziekenhuis uit, zat constant bij de huisarts. Toen bleek dat haar afweer niet helemaal in orde was, waarmee we nog steeds in een onderzoekstraject zitten. Ook werd mijn vader ziek, hij kreeg kanker aan zijn urineleider, wat gelukkig goed is verwijderd. Mijn oma werd steeds slechter en besloot dat het genoeg was en is overleden dmv euthanasie. Op een gegeven moment stortte ik in,want slapen, dat deed ik 2u per nacht. ik kreeg een verkoudheid en knapte niet op. Er kwam toen heel veel begrip van de bedrijfsarts, die vond dat ik rust nodig had en thuis moest blijven. Hij heeft mij toen heel lang weggehouden van mijn werk. ook het opbouwen deed hij kalm aan. Maar begrip van werk, nee, dat niet. (leidinggevende) Ik ben op een gegeven moment minder gaan werken, wat nu natuurlijk heel goed uit komt, maar we hebben flink in moeten leveren. Dus ja, ik heb de afgelopen 2 weken best veel gemopperd. Niet leuk, maar dat is mijn manier van afreageren,puur omdat ik erg werd geconfronteerd met mijn eigen strijdlust van de afgelopen jaren, waarin niemand voor mij zorgde als dat nodig was. Hoe hard het ook is, is zeg echt weleens....ik zorg voor iedereen, maar wie zorgt er eigenlijk voor mij?? Ik kan daar wel in blijven hangen, dat moet ik niet doen, maar dat heeft gewoon te maken met de afgelopen 3 jaar. Moet slijten he? On topic maar weer... @ Chantal26, mijn man kon echt niet meer lopen hoor. Hij kon ook niet zitten en niet staan. Hij kon alleen maar kruipen of liggen. Hij had echt helse pijnen. De artsen waren ook stomverbaasd dat hij nog wel kracht had, wat overigens later ook afzwakte, evenals de reflexen. Maar nu met de morfine en de lyrica, kan hij wel lopen,zitten en staan. Hij is nu ook even op de fiets naar de stad, hij wilde naar buiten. En lopend is net te ver, dat red hij nog altijd De medicijnen onderdrukken de pijn, maar zodra ze uitwerken, komt het weer keihard terug. Dat is voor ons ook een teken dat opereren noodzakelijk is. @ Hanneke23, misschien is dit ook wel een idee voor die morfine en lyrica, waar hij na innemen echt even niet lekker van wordt. Ik ga het aan hem doorgeven! Niet geschoten altijd mis nietwaar?
Pfff dames, gooi hier alles maar neer, mopper er maar op los, niets menselijker vind ik als ik alles zo lees Vraagje, krijgen jullie boven op die zooi pijnstillers enzo ook maagbeschermers? Want dat is eigenlijk wel aan te raden. Artsen vergeten dit ook wel eens bij clienten van ons, en wij staan erop dat ze een magbeschermer krijgen bij gebruik van opiaten
Ja, mijn man krijgt ook maagbeschermers. Voor hij in het ziekenhuis belandde had hij maagbeschermers via de huisartsenpost, daar had hij er welgeteld 1 van gebruikt, toen kwam hij in het ziekenhuis en nu moet hij van het ziekenhuis anderen gebruiken. Echt nodig, net als iets voor de darmen, omdat Tramadol en Morfine je darmen behoorlijk lam leggen... Ik ben blij dat ik mijn verhaal heb gedaan, had twijfels omdat ik al een aantal keer een topic had gelezen over andere dingen en waar de reacties er niet om logen. Maar het is hier erg fijn!
Ik zit even stuk... Manlief die stronteigenwijs is en veel te veel doet, zijn medicijnen niet op de juiste tijden inneemt en dus meer pijn en hij krijgt ook meer uitval in zijn voet en been. Dochterlief die inmiddels als 4 dagen niet heeft gepoept en sinds gister laat in de middag 'aanvallen' heeft dat ze voelt dat ze moet poepen, dan alles begint te wiebelen, ze gaat rennen, gillen, huilen, alles, maar poepen ho maar. We hebben hier vanmorgen al zeker 5 van die buien gehad en ze weigert te poepen. Zodra ze weer begint, breng ik haar naar de pot of wc, maar zodra ze zit, lijkt de aandrang volledig weg. Neem van mij aan, ze is niet gezellig... Afgelopen dinsdag voor het laatst gepoept, ze eet nauwelijks meer, want ja, er past niets meer bij. Ze zegt wel: "ik heb au in mijn rug, ik kan niet poepen" Ik denk dat hoofdstuk rug hier diepe indruk op haar heeft gemaakt...
dat is logisch en het kan bij haar ook een reactie zijn op alles wat er gebeurd is.Wat hier hielp is even een dagje bij oma, opa, tante spelen. Ik denk ook dat een operatie de enigste keuze is en dan inderdaad Microspcopisch danwel endoscopisch. Hier vanaf 12 e rugpatient , 2 hernia operaties(1 micro/1 endo) en mijn rug staat nu sinds sept. 2011 drie niveau"s vast en ik kan weer leven.(nedspine) Je man zal echt wat zorgvuldiger met zijn medicatie om moeten gaan. Het zijn veel verslavende middelen en daar krijg je gewoon ontwenningsverschijnselen van als je die niet tijdig inneemt. dagdoosje maken en telefoon alarm zetten. Zet je zorgverzekeraar erachter die kunnen een hoop voor je regelen . Je huisarts die geen verwijzing schrijft? zou zijn neuroloog even laten bellen! zijn ze helemaal. eventueel even overleggen met hap voor evt. iets om te helpen bij je dochter.
Vanmorgen zijn we bij de neurochirurg geweest en deze laat de keuze nog altijd bij mijn man, maar gaf aan dat opereren wel de beste optie is. Maar er is een wachtlijst van 8 weken!! De neurochirurg erkende dat dit erg lang is in deze situatie, maar dat het ook een voordeel kan zijn, zo kan mijn man kijken of hij met minder medicijnen kan en of het misschien uit zichzelf verbeterd. Daar zit wel wat in, daar hoopt mijn man ook op, maar persoonlijk denk ik dat het uitstel is dan, want dan kan het ook weer keihard terugkomen. Mijn man heeft een dvd mee van de mri, waarmee hij dan naar andere ziekenhuizen/klinieken zou kunnen. De neurochirurg met wie wij het gesprek hadden, gaf wel aan uit te kijken met sommige klinieken, waarvan een hoop commerciële, zoveel mogelijk verdienen en een korte wachtlijst, puur omdat ze alleen de 'makkelijke' operaties doen en niet de gecompliceerde. Wat er van waar is, geen idee, de keuze is aan mijn man. Hij vertrouwd deze neurochirurg wel, het was een rustige man, die uitleg gaf en kort onderzoek deed. Hij was heel duidelijk, de operatie verhelpt de pijn,maar de uitval, dat blijft afwachten. Soms hersteld het, soms niet. Ook adviseerde hij de klassieke operatie. Ze doen ook de microscopische, maar de kans dat de hernia terugkomt is groter dan bij een klassieke. Kortom, een hoop nadenk werk. Het was goed dat ik mee ben gegaan, mijn man was op van de zenuwen en door die medicatie kon hij het moeilijk volgen en begreep het niet echt Manlief is nu veel aan het bellen, oa met de zorgverzekeraar, om te kijken waar de wachtlijst korter is EN waar hij een goede behandeling kan krijgen.