GEK wordt ik ervan!!! Al zo lang als hij geboren is heeft Justin moeite om te gaan slapen! Dus al meer dan 2 jaar! Steeds probeer ik het weer te verklaren, in het begin door zijn koemelkallergie, dan weer een sprongetje of zijn tandjes of kiezen, of het is een drukke week geweest.... Maar na 2 jaar, kan ik het niet meer opbrengen om er een excuus voor te verzinnen..... Ik weet het gewoon niet meer!! De laatste weken doet hij het volgende: zodra hij in de gaten krijgt dat hij naar bed moet, gaat hij vervelen en klieren, geen schone broek aan willen, zijn tanden poetsen is elke dag een probleem, naar boven en naar zijn kamer wil hij wel, maar zodra ik hem neer leg en in wil stoppen, gaat hij springen draaien en wringen, dus dan laat ik hem doen, probeer hem een kus te geven en dan ga ik weg. Vervolgens barst hij in tranen uit "mama jou instoppen!" als ik dan terug ga dan begint het weer van voren af aan, ga ik niet terug dan blijft hij huilen en schreeuwen, en dan is hij zo overstuur dat hij toch niet meer gaat slapen. Ik heb al van alles geprobeerd, rustig met hem praten, boos worden helpt geen van beide... In de hoek zetten hielp altijd prima, nu doet het hem niks en ziet hij het als een spelletje... Na 2jaar ben ik het zo zat om steeds zo'n moeite te moeten doen om hem rustig naar bed te krijgen, waarom moet het 2x per dag een uur duren voor ik weer beneden ben??!!en dan reken ik alleen de tijd van het in bed leggen, tot het weg kunnen gaan zonder gehuil Alle adviezen die ik tot nu toe heb gehad, hebben niets geholpen: misschien heeft hij zijn slaapje niet meer nodig overdag... jawel want anders is hij helemaal onhandelbaar en krijg ik hem helemaal niet naar bed als hij te moe is, hij verwerkt heel veel omdat hij pienter is en voor loopt voor zijn leeftijd, ja zou kunnen, maar als hij zo slim is dan kan hij toch ook begrijpen dat hij moet gaan liggen als ik hem in moet stoppen, en zeker als ik hem al zo vaak heb laten huilen als hij niet luisterde, dan zou dat toch moeten doordringen hij droomt, hij heeft last van zijn tandjes, ja zeker 365 dagen per jaar twee jaar lang?? hij heeft ondertussen een grote jongens bed, maakt geen verschil, lampje aan of lampje uit, hetzelfde effect... vaak als ik hem zover heb dat hij niet de hele boel bij elkaar krijst, ligt hij nog een hele tijd te kletsen en te spelen.... en te gapen. vaak wordt hij ook savonds nog een keer wakker... dus ik ben dringend op zoek naar herkenbaarheid, tips trucs en adviezen die ik nog niet geprobeerd heb, om mijn zoon en ons eindelijk na 2 jaar gewoon normaal op bed te krijgen.... HELP!
Gelukkig hebben wij er geen last van, maar ik kan me voorstellen dat je er helemaal gek van wordt. Vind het al knap dat je het al 2 jaar vol houdt. Heb je ook geprobeerd te zeggen dat hij in bed even met zijn knuffels mag spelen? Dat helpt hier wel. Ze zit dan toch in bed en valt vanzelf een keer in slaap. Raakt hij echt overstuur of is het een soort van dwingend gehuil? Onze dochter doet namelijk soms ook echt heel overdreven terwijl ze eigenlijk alleen haar zin wil door drijven. Helpt dat niet, dan gewoon laten huilen. 1 keer terug gaan en dan zeggen dat het tijd is om te slapen en de laatste keer is dat je terug komt. Vertel hem eventueel dat jij ook zo een keer gaat slapen en dan jullie altijd in de buurt zijn. Ook al huilt hij zich overstuur, gewoon heen laten doen. Hij wordt vanzelf een keer moe.
Ja hij speelt inderdaad ook met zijn knuffels, die vervolgens altijd op de grond belanden, en ondanks dat hij zelf uit bed kan, heeft hij hier altijd papa of mama voor nodig... doen we dat niet dan is het weer huilen, en met overstuur bedoel ik geen rood aangelopen koppie nat van de tranen, maar echt helemaal overstuur tot zelfs snakken naar adem en hoesten en proesten tot kokhalsneigingen toe.... En hoe gek het me ook maakt, dat slaapgedrag, ik kan het niet aanzien dat hij te overstuur raakt om te ademen en bijna gaat spugen, en ja dat is echt zo erg.... Even om jaloers te worden... Hoe gaat het naar bed gaan bij jullie?
pooeeeh joh, dat is al een poosje gaande als ik het zo lees. en elke keer probeerd hij gewoon iets anders uit, en net wat je zegt hij maakt er een spelletje van. wat hier op die momenten helpt (wat goddank niet vaak gebeurd), is Consequent blijven. ik ga dan na 10 min weer naar boven. leg haar weer in bed en zeg (probeer aub rustig te blijven.. is heel moeilijk weet ik) dat het bedtijd is en ze dus moet gaan slapen nu. en zo blijf ik dit doen, iedere 10 min. weer terug. ook bij smoesjes (drinken etc.) consequent blijven en elke keer het zelfde zeggen. en op ooghoogte van je kleine, ga dus naast zijn bed zitten vertel het hem geef een kus en weer weg. en dat iedere avond mocht dit nodig zijn. dit kan best lang duren maar gelukkig GEEN 2 jaar!!! hij moet weten dat jij de baas bent en niet hij! veel succes.. en houdt geduld en moedt als je dit zo doet gaat het echt over. en oja, wissel het af met je partner!!! Jill gaat rond half 8 naar boven. en we doen dus altijd hetzelfde. kleertjes uit pyama aan, tanden poetsen plassen en wat water drinken. boekje samen lezen en huppetee gaan slapen. Ze heeft na de zomervak. een paar weken vreselijk gespookt savonds (mama lampje aan, mama moet plassen, mama knuf moet onder deken... ) en wij trapte daarin, na 1,5 week was ik het zat en trapte ik er niet meer in en deed precies wat hierboven staat. na 2 avonden was het over en uit. nu slaapt ze weer heerlijk.
Hier ging het over toen hij in een groot bed ging.....toen hij net 2 was wilde hij nog weleens 's avonds wakker worden helemaal overstuur. Wat ik dan deed was in de kamer gaan zitten en hem negeren en neerleggen als hij ging zitten. steeds verder gaan zitten en uiteindelijk nog even bij de deur blijven staan.Vooral niets zeggen/troosten. Dat hysterische huilen is een teken dat hij beseft dat hij er geen controle over heeft. Misschien een idee om een nieuw bedtijd ritueel in te lassen. En elke avond je daaraan houden!!! Wat ik merk aan jou verhaal is dat hij echt zijn grenzen aan het opzoeken is....het enige waarmee je kan zorgen dat hij gaat luisteren in toch consequent blijven...hoe moeilijk ook! Duidelijke regels stellen en je daaraan houden ook overdag...... Geloof me als je volhoud dan komt er een tijd dat als je vraagt zullen we naar bed gaan ....hij zal zeggen....ja hondje (zijn knuffel)mee, bob de bouwer lezen??? en daarna lekker gaat liggen....... Succes! Groetjes Lysanne
Pfff, pittig hoor! Hier gaat het ook moeizaam, maar niet zulke drama's als bij jou. Wat hier soms helpt is als ik zeg dat papa de volgende keer komt (ze wil altijd door mij op bed gelegd worden, ik ga altijd 1x terug als ze roept of huilt en zeg dan duidelijk dat ik niet meer kom en ze papa moet roepen als er iets is) En verder probeer ik zo consequent mogelijk te zijn; altijd dezelfde volgorde (tanden poetsen-uit het raam kijken-boekje lezen-liedje zingen) en maar 1x teruggaan. Misschien werkt een beloningssysteem: stickers plakken als het goed gaat? Na 5 stickers een kadootje o.i.d.
dat klinkt goed!! Dat er ooit een tijd komt dat hij vrijwillig in zijn bedje zal gaan liggen... Ik ben (al zeg ik het zelf) erg consequent, en overdag heb ik meestal een hele vrolijke jongen! die lekker kan spelen, en na een hele poos verschrikkelijke mama honger, en niets alleen willen doen, gaat dat nu echt super, nu is het puur en alleen het slapen gaan. het moeilijke vind ik alleen het consequent zijn als hij bijv gaat zeggen dat hij last heeft van zijn tandjes. Want ja zijn tanden hebben altijd heel veel zeer gedaan en deed er echt gruwelijk lang over voordat een paar door waren, nu kwijlt hij ook nog steeds, en moeten er nog 4 kiezen door komen, ik kan hem dan niet laten doen als hij echt pijn heeft of als hij overstuur gaat, MOET ik er wel naar toe, ik kan m niet maar laten snakken naar adem of hem laten kokhalzen, straks krijgt hij helemaal angst om naar zn bedje te gaan... het beloningssysteem met stickers en kadootjes had ik nog niet aan gedacht en dat vind ik een goed idee, dat zal ik eens gaan proberen! ik vraag me ook af of er goede manieren zijn om mijn zoon tot rust te kunnen brengen voor het slapen gaan, hij neemt alles in zich op en leert veel en graag, en dat koppie gaat maar door, en ik denk dat het op zich wel zou kunnen helpen om hem echt ff te chillen zeg maar voor hij moet gaan slapen, ik weet alleen niet hoe, hij zit nooit stil!!
Wat vervelend dat het naar bed gaan zo moeilijk gaat. Ik kan begrijpen dat je er helemaal doorheen zit. Hier gaat het als volgt: beneden zeg ik op een gegeven moment dat Tim een kusje gaat geven aan papa en we dan gaan slapen. dan zegt hij meestal nee soms gaat papa hem pakken en kietelen, soms spreken we hem 'streng' toe. Tim krijgt daarna zijn vitamientje en loopt de trap op. Boven is het (evt. douchen) omkleden, potje plassen, tanden poetsen, kietelen, daarna doe ik het felle lampje uit, gaat meneertje staan en zingen we een liedje dat hij uitkiest. Daarna mag hij het wandlampje uitdoen, slaat hij tegen zijn plafondlamp (ikea 5 ) slaat hij tegen zo'n triangel ding met buisjes (weet even niet het goede woord). Daarna leg ik hem in bed. Hij gaat dan weer rechtstaan, ik tel tot 3 en hij gooit zich weer neer. Daarna tut in de mond, 2 knuffels in de handen, de rest van de zooi onder de dekens. Ik geef hem daarna een kus (de hele zooi moet ik ook apart kussen *zucht*) en daarna wens ik hem slaap lekker en ga weg. Als hij niet wil meewerken, spreek ik hem streng en standvastig toe en gaat hij weer liggen. Voor nood heb ik het volgende: even drinken, even knuffelen, vertellen wat er morgen allemaal gebeurt en dat het nodig is dat hij daarvoor goed slaapt zodat hij veel kan spelen (gebeurt meestal op weekdagen nl.) Tijdens deze handelingen blijft Tim in bed. ik haal hem er niet uit. Wauw, dat ziet eruit alsof we allemaal wat neurotisch zijn eigenlijk ach ja, het werkt goed zo voor ons, hij weet waar hij aan toe is. Ik denk dat het in jouw situatie moeilijk is om een keerpunt te bereiken omdat het al heel lang minder goed gaat. soms is het hier zo erg (en er is verder dan niets lichamelijks aan de hand hoor) dat ik op een geg. zeg dat 'dit de laatste keer was en mama naar beneden gaat en niet meer terugkomt.' (als er wat urgents is kom ik uiteraard weer terug) Heel veel succes!
O ja, er is ook een periode geweest dat we vaak 's avonds nog even boven moesten gaan omdat ie keet aan het schoppen was. Nou, ik kan je vertellen, ik had totaal geen overgewicht. In die periode heb ik mijn vriend vaak naar boven gestuurd
haha ja papa maakt hier inderdaad ook meer indruk dan mama!! opmerking als nee, moet papa doen... of vind jij het leuk als mama boos is (hij zegt altijd jij als hij zichzelf bedoelt) sochtends is het steevast; 'moet papa jou eruit halen" zelfs na wij een weekend weg waren geweest zonder zoonlief, was het nog pruilen omdat oma hem uit bed moest halen terwijl hij ons 2 dagen niet gezien had haha. maar ff on topic: ik las net "tutje erin..." nu zit ik te twijfelen... Justin heeft altijd heel goed getut, zo erg dat hij de difrax speentjes zo vacuum zoog dat de afdruk om zn mondje stond.... sinds een half jaar ging hij steeds de speentjes kapot bijten omdat zn tandjes zeer deden, en toen heb ik zon gevulde gehaald, ook van difrax en toen tutte hij helemaal niet meer, alleen maar bijten. nu is hij daar ook mee gestopt en hangt dat ding alleen maar aan zijn tutlapje.... eigenlijk ben ik wel blij dat hij er nu al vanaf is, maar als hij met een tut beter in slaap zou kunnen vallen, of wat meer rust kan pakken voor het slapen gaan, zou ik er aan gaan twijfelen om hem weer eentje te gaan geven... wat denken jullie?? misschien dat ik daar tegelijkertijd een nieuw bedritueel mee kan opstarten, dat hij zijn tut krijgt vlak voor hij naar bed moet, en dan de rest van het ritueel... of is het zonde om er nu mee te beginnen en dat straks weer af te moeten leren... of het helpt totaal niet haha
jee meid, wat vervelend. Ik snap dat het naar bed brengen nu echt niet meer leuk is. Ik denk dat je even een nieuw ritueel moet bouwen. Kijken wat hij leuk vind, dus zeg maar een leuk iets boven creeeren (op zijn eigen kamer, of bv die van jullie). Hier mag onze dochter altijd (behalve als ze vervelend etc is) eerst nog naar het grote bed (ons bed) om te relaxen, tv te kijken, met ipad spelen of iets anders. Verder doen we dan vaak DAAR de schone broek aan en tandenpoetsen. Daarna gaan we naar haar eigen kamer om een verhaaltje voor te lezen en dan rent ze zelf d'r bed in. succes ermee
Mijn mening is: als het het reddingsmiddel zou zijn, waarom niet. Tim gebruikt de tutjes enkel in bed. Er komt echt wel een moment dat hij hem niet meer hoeft, of dat hij groot en verstandig genoeg is om hem af te staan.
Wij hebben ook van die periodes achter de rug. Wat hier heeft geholpen is consequent de 5 minuten regel toepassen. Ook bij overgeven en adem inhouden. Dit is echt machtsstrijd als zal het nog niet bewust zijn maar zeker wel onbewust. Over het algemeen zijn de papa's beter in het negeren van dit soort gedrag dan de mama's. Bij ons duurde het 3 weken voordat we het verkeerde ritme hadden doorbroken en sinds 3 maanden slaapt meneer als een engeltje. Overigens heeft hij misschien zijn middagslaapje wel nodig maar is 2 uur te lang?
Misschien is zijn bedritueel te lang, als je een uur bezig bent? Hij is dan al heel lang bezig met naar bed gaan. Wij doen hier na het avondeten alle dingen afwerken tussen het spelen en koffie drinken door. In bad, pyjama aan, en weer naar beneden, nog even spelen. Daarna tanden poetsen en vitamientjes drinken en verder spelen. Al deze dingen verbind ik niet aan slapen. Bedritueel begint als we samen melk opwarmen, welterusten zeggen tegen de rest, boven in het donker even knuffelen in de stoel en dan in bed leggen, kus en weggaan. Dit alles duurt meestal 10min. Ik laat mijn kinderen nooit huilen, maar ben wel consequent. Eenmaal naar bed, gaan we niet meer naar beneden. Ik kom wel troosten, drinken geven, verschonen enz, maar alles op de slaapkamer en in het donker. Heel veel succes!
ow wauw een drieling in bed krijgen zonder problemen!! RESPECT! haha, krijg het er spaans benauwd van als ik eraan denk hihi warme melk is misschien ook wel een idee, waaruit drinken jou ventjes dit? gewoon uit een (tuit)beker of een rietjes fles ofzo? ik wil nl niet meer terug naar een speenfles, maar t idee lijkt me wel wat, daar worden ze misschien een beetje rozig van heb al wel wat goede ideetjes, ik ga ze allemaal even uitproberen denk ik, 1 voor 1, want anders gaat het wel drastisch om.... wat betreft het te lange bedritueel, ik noem een uur maar dat is echt vanaf het moment dat een goed slapend kind weltruste zou zeggen en ik de kamer uit ga, vanaf dan duurt het nog een uur gemiddeld voor hij accepteerd dat hij moet gaan slapen. dus tanden poetsen en schone broek enzo zit daar nog voor..
Ik kan me voorstellen dat het het proberen waard is.. Maar je zegt dat hij al 2 jaar niet in bed te krijgen is.. Ging het met tut wel echt beter? (als dat niet zo is zit je straks met hetzelfde probleem EN z'n tut.. ) Wat hier wel helpt is als ze nog mag lezen in bed. Althans als ze ECHT niet naar bed wil dus. Vaak loop ik nog paar keer terug.. Beker bijvullen Dekbed recht leggen Lotje is uit bed gevallen (en ja ze kan er prima uit) En met wat mazzel zelfs voor een kusje.. Op deze volgorde ook altijd.. Al houdt het meestal op na de beker inmiddels. En ik wil je niet ontmoedigen maar ze is bijna 4 Wel probeer ik een tranendal te voorkomen want dan is het einde echt zoek.
Heb je alle medische/fysieke problemen uitgesloten? Hier ging Thirza pas met 23 maanden doorslapen, en was in slaap vallen ook altijd een probleem. Bij mij is dat 's avonds nog steeds het geval, overdag kan ik haar wel gewoon normaal op bed leggen. 's Avonds doet mijn man het dus, en de avonden dat dat niet kan, kan ik er op rekenen dat ik de halve avond zoet ben Thirza ging dus pas rustiger slapen toen alle medische/fysieke problemen achter de rug waren: ook hier KMA, eczeem (die moet echt niet opspelen: anders direct weer onrust, want jeuk!), oorontstekingen (volgens huisarts niks mis, maar toen we uiteindelijk bij de KNO kwam, hoefde die maar 1 blik in de oortjes te werpen en het was volkomen duidelijk). Met 19 mnd is ze aan de oortjes en haar neusamandel geholpen en -na vervolgens nog een kiezenronde, 6e ziekte, nog een kiezenronde, waterpokken (tijdens onze zomervakantie - ging ze vervolgens dus doorslapen. Hebben we wel even door moeten zetten: in plaats van dat ik heen ging, ging mijn man dan heen. Eerste nacht 1 keer wakker en 5 minuten huilen (eerder altijd een uur brullen), tweede nacht 2 keer wakker, paar minuutjes huilen en 3e nacht hetzelfde verhaal. Nacht 4 een keer wakker en weer slapen toen ze papa binnen zag komen en sindsdien slaapt ze dus -op ziekzijn na- door... Misschien dat je daar wat aan hebt? Overdag ben ik het af gaan bouwen van erbij blijven tot ze sliep, naar enkel naast haar bedje zitten, in de deuropening staan, op de gang staan, deur op een kier, naar nu deur dicht en gewoon weg kunnen gaan.
Hoe laat gaat hij naar bed (ligt hij in bed?). Hoeveel uur slaapt hij totaal per dag? Krijgt hij veel zoetigheid? Het klinkt alsof hij nog gewoon niet moe is als hij moet gaan slapen. Of nog heel druk is door het een of ander. Ik zou aandachtvragen negeren bij een peuterpuber, maar als hij echt huilt, zou ik wel gaan troosten. Probeer hem eens later naar bed te doen, kijken op de klok heeft hier iig geen zin. Mijn kind gaat naar bed als hij moe is en slaapt altijd meteen. (ging pas met 23 maanden doorslapen hoor, dat dan weer wel).
Ik denk dat het hoofdzakelijk gewoon een machtsstrijd is en het enige wat je daartegen kan doen is je poot stijf blijven houden. Wij hebben het t/m 11 maanden gehad. Iedere avond 2 uur met haar bezig en dan vaak gedurende de nacht nog 1-2x. Het enige waar ze rustig van werd is voeden, dus daar draaide t dan steeds op uit. Maar dan nog, dan lag ze weer in bed en begon t direct of na korte tijd weer. Gek werd ik ervan. Wij hebben mbv de baby(en peuter)slaapgids en steun van het CB toch echt doorgezet. Consequent en duidelijk. Het heeft zooooveel gescheeld en iedereen zoveel rust gegeven. Nog steeds wel terugvallen daarna hoor (en dan was t weer 2,5 uur krijsen) en ook was t nog lang iedere avond 10-30 minuten jengelen. Ik ging wel steeds even kijken/kort troosten (om de zoveel tijd of als ik t niet meer trok). Maar NIET uit bed, NIET ingaan op vragen en vooral NIET toegeven . Want dat maakt het alleen maar erger. Bij echte pijn/ongemak moet je natuurlijk wel hulp bieden. Maar heeft hij voor t slapen gaan nergens last van? Dan heeft ie dat 10 minuten later ook niet. Vanaf dat ze 2 is en geen middagslaapje meer doet (ik was ook klaar met het gehuil daarom) is ze een engeltje geworden met slapen! Nog steeds zijn we consequent hoor, want 1 vinger en ze neemt je hele hand, daar blijven we voor waken. Overdag is t ook een pittige meid met een ijzeren willetje . Maar na t bedritueel gaat ze gewoon slapen, slaapt de hele nacht door en wordt pas om half 8/8u wakker En als er een keer iets is, dan kunnen we haar gewoon aandacht geven en gaat ze daarna weer lekker slapen. Mijn broer was net als mijn dochter als baby. Mijn moeder heeft nooit zo kunnen doorzetten als wij gedaan hebben (dat is ook enorm moeilijk). Hij heeft dit gedrag t/m 7-8 jaar gehad.
Wij hebben ook een periode dat onze oudste niet wou slapen, hij was dan ook constant aan het huilen en idd, ook tot kokhalzen aan toe. We zijn een paar weken heel consequent geweest, boos geweest, lief geweest, noem maar op maar het werkte niet. En ik ben echt niet makkelijk! Uiteindelijk lieten we hem opblijven tot we zelf naar bed gingen, meestal rond half 10/10 uur ivm het werk van mijn vriend. En dit werkte... Uiteindelijk weer langzaam afgebouwd, steeds een kwartier eerder naar bed. Ik denk dat hij toen ongeveer een jaar was. Nu is hij ruim 2 en gaat het al maaaanden goed. Op bed leggen en slapen!