Hallo iedereen, Regelmatig heb ik hier waardevolle tips gelezen als we met een situatie zaten waar we even niet van wisten hoe we daar mee om moesten gaan. Nu zit ik echter met iets en ik ben dit nog niet tegengekomen (maar misschien heb ik niet goed genoeg gezocht). Vandaar dat ik me nu dan eindelijk heb aangemeld om jullie advies te vragen. We hebben 2 zoontjes, de oudste wordt deze maand 2, en de jongste is bijna 10 weken. De oudste is een vrij pittig, explosief, maar ook ontzettend lief en sociaal mannetje, waarmee we al het nodige hebben meegemaakt. Zo ongeveer alle fases hebben we doorlopen en doorstaan (hoofdbonkfase, bijtfase, slafase, 60x op een dag "nee"-zeggen fase enz.) Het is echt een kindje wat het meest gebaat is bij duidelijke regels, grenzen, voorbereidingen/aankondigingen enz, wat we hem dan ook geven. Nu sinds een paar dagen is het helemaal mis met het wakker worden. Hij wordt krijsend wakker. En dit gekrijs kan dan ook een half uur duren, waarbij hij helemaal over z'n toeren gaat en er ook in blijft hangen. Het jammere is dat hij een behoorlijk stemgeluid heeft, altijd al gehad, dus hij maakt niet alleen ons en de buren wakker, maar vier huizen verderop horen ze hem ook nog. Hij is wel uitgerust. Dit weet ik zeker, ten eerste omdat hij om half 8/8 uur wakker wordt na 12 uur slaap (overdag slaapt hij ook nog 2-3 uur), en ten tweede, omdat als de "bui" over is, hij gewoon weer zijn vrolijke zelf is en niet moe/hangerig/jengelig. Daarbij hebben we dit wel vaker met hem gehad, maar dan was hij wel om 5 uur of half 6 wakker geworden en kon hij niet meer verder slapen (en was hij dus wel moe). Ik weet niet meer wat we nog kunnen doen. Negeren werkt niet, hij kan trouwens zijn peuterbedje ook gewoon uit en komt naast ons bed staan. Daarbij heb ik wel het idee dat er iets is, ik weet alleen niet wat. Streng zijn, boos worden, vragen wat er is, het maakt allemaal niet uit. Hij slaapt sinds twee weken op zn nieuwe kamertje (wat al een aantal maanden "zijn" speelkamer was trouwens, dus nieuw is die kamer niet, twee weken geleden is het bed er alleen ook ingezet), maar dit begon later. Vanaf het begin af aan heeft hij zijn broertje geaccepteerd en is daar heel lief mee, denk daarom ook niet dat het daarmee te maken heeft, overdag laat hij daar in ieder geval niets van blijken. Maar misschien heeft het er wel iets mee te maken. Ik heb zelf het idee dat het iets met angst te maken heeft, omdat hij zo wakker wordt (dunne muren, en ik hoor eigenlijk altijd elk kuchje, zuchtje enz. van mijn kinderen). Het is dus niet zo dat hij eerst wakker wordt, en dan gaat brullen. Het enige wat lijkt te werken, is als ik hem uit z'n bed pak, met hem ga zitten, en zachtjes wieg. Dan een paar minuten later staat hij opeens op zegt iets als " Auto!" en gaat dan lachend spelen ofzo. Het lijkt of hij wakker schrikt, gedesorienteerd is en even opnieuw wakker moet worden. Nu vind ik het geen probleem zo met hem te zitten, maar binnenkort ga ik ook weer aan het werk, en dan ga ik ook wel eens vroeg de deur uit moeten. Als papa zn kamertje binnenkomt, begint hij "Nee nee nee" te krijsen. Zit me ook wel af te vragen of hij niet aan het dwingen/manipuleren is om bij mama z'n zin door te drijven (probeert hij over het algemeen het meest bij mij), maar kun je zo wakker worden?? Maar ik ben van plan om morgen een wekker te zetten en alvast op zijn kamer te zitten om te kijken wat er gebeurt als hij wakker wordt. Het kunnen ook nog zn kiesjes zijn, misschien wordt hij overstuur wakker van pijn? Zoals jullie kunnen lezen, weet ik het even niet meer, maar is dit wel een behoorlijk probleem (vanochtend stonden de buren ook alweer aan de deur..). Heeft iemand dit ook meegemaakt, en hebben jullie misschien tips of ideeen hoe we hier het beste mee om kunnen gaan? Alvast bedankt!
Eerlijk...de buren hebben nu even dikke pech. Trek je daar alsjeblieft niks van aan. Jullie doen dit niet met opzet. Ik denk dat het inderdaad ook een fase is. Je moet denk ik toch volhouden om hem op zijn eigen kamer weer rustig te krijgen en wachten tot hij weer slaapt.
Daar ga ik ook wel vanuit, in principe is bijna alles wel een fase (ik denk niet dat hij op zn 16e nog brullend naast zn bedje staat), maar zou wel graag tips willen over hoe we hier het beste mee om kunnen gaan zodat hij niet elke ochtend een half uur het brullen is, en deze fase ook weer snel voorbij is..
zoontje 3 jaar, wilde niet nr bed, gelukkig praat hij wel als hij ergens mee zit.na n paar dagen vertelde hij dat hij bang is van zijn nieuwe klok!!!(nou dat wilde hij echt zelf hoor)klok weg! het kan dus echt door de verandering in zijn kamer komen. praat er over wanneer hij in een goede bui zit. hij moet r kennelijk aan wennen. het is ook de leeftijd...
Tja, lastig te zeggen. Ik denk ook een fase, omdat t pas sinds kort is. Mijn dochter is 2 jaar lang altijd krijsend wakker geworden, maar dat was dus t/m 2 jaar. Daarna niet meer. Ze krijste overigens eerst om bv/eten/aandacht, maar het werd daardoor ook een gewenning. Pas geleden heeft ze een periode gehad dat ze wel bang was om op te staan. Ze is opeens ook bang om alleen naar de wc te gaan. Laatste heeft ook iets met aandacht te maken, denk ik, maar de angst met opstaan volgens mij niet. Sowieso was ze altijd wel bang om 's nachts haar bed uit te komen, maar 's ochtends was t eerder geen probleem. Ik heb haar geleerd om over haar angst heen te komen. Als ze bang is, stampt ze met haar voeten (net als in een tekenfilmpje waarin unicorn - het paard van Dora- toverkracht opwekt). Nou ja, zo voelt ze zich sterker, want ze is dan 'beschermd'. Dit heeft ze een paar dagen gedaan voor het opstaan en nu gaat t gewoon weer goed.. Maar mijn dochter is wel wat ouder (bijna 4).
Hier ook gebeurd: ik zei gewoon tegen ze: je kunt gewoon mama of papa roepen dan komen we meteen. Als je schreeuwt dan kom ik niet. Dat werkte hier na een paar keer.
Hij is eigenlijk ook altijd huilend wakker geworden, de keren dat hij brabbelend of rustig wakker is geworden de afgelopen twee jaar zijn denk ik op 2 handen te tellen. Maar tot nu toe hield het wel op als we bij hem kwamen (inderdaad toen hij nog kleiner was ging het om de fles, later werd hij gewoon huilend wakker, om aan te geven dat hij wakker was). Ik ga morgenochtend toch maar proberen voordat hij wakker wordt in zijn kamer te zijn, misschien is het inderdaad een klok, of een kastdeur, of een autootje die verkeerd staat of iets anders waar hij bang van is, en kan ik daar achter komen. Het rare is alleen dat de eerste 4, 5 dagen dat hij wakker werd in zijn nieuwe kamertje, het elke ochtend feest voor hem was. Dan haalde ik hem uit bed, deden we samen de lamp aan, en als hij dan rond keek en al zijn speelgoed zag, dan was hij het gelukkigste kind op aarde. Het gaan slapen gaat ook goed, maar bedenk me nu wel dat hij alleen rustig gaat slapen als we bij hem blijven ("zittuh" krijgen we dan te horen). Ook 's middags moeten we bij hem blijven. Dan slaapt hij wel binnen 2 minuten trouwens.
Mijn zoontje heeft het ook een poosje gehad rond die leeftijd. Alsof hij niet lekker wakker werd. Als ik hem dan hoorde, dan deed ik de deur van de kamer open, maar ging niet naar binnen. Ging rustig boven rommelen, evt douchen etc. Meestal kwam hij dan vanzelf wel bij.. Het heeft een paar weken geduurd denk ik. Daarna was het ook zo weer over. Met binnenlopen leek hij juist te schrikken en het erger te worden. Eruithalen ging ook wel, maar dan kalmeerde hij niet sneller. En als je dan iets actiefs deed (je neus krabben) ging hij weer opnieuw..
Ohhh wat herken ik dit goed haha. Ik stond dan ook gelijk naast zn bedje omdat ik niet wilde dat de buren bijv snachts er wakker van zouden worden haha. Nu ben ik laatst naar de buurvrouw gelopen of ze hem wel eens hoorde huilen of gillen snachts of overdag als hij op zn bedje ligt. Ze hebben hem nog nooit gehoord.. Nu wordt hij standaard om half 6 wakker en begint te krijsen alsof hij gedroomd heeft. Hier is het nu zo'n week aan de gang en ik hoop dat hij weer snel de oude is. Met inslapen gaat het nu weer goed, dat was voorheen ook 2 weken lang drama. Ook brullen, gillen, krijsen, huilen, echt overstuur huilen... Ben zo blij om te lezen dat het een fase is en dus OVER gaat hahaha.
Onze buren horen het jammer genoeg wel (en gaan dan op de muren tikken of tijdens zo'n bui aanbellen, alsof dat helpt), maar nu zijn het ook wel rotburen, dus dat maakt me niet eens zoveel uit. Ik weet alleen niet waar het vandaan komt, angst, dwingen, nachtmerrie, kiesjes, zodat ik ook niet goed weet wat de beste aanpak is.. Dattie maar gauw kan praten als een volwassene haha (maar tegen die tijd is dit probleem alweer voorbij natuurlijk)
Ik denk dat het een combinatie is van alles. Nieuw kamertje, nieuw gezinslid en dus ook een nieuwe plek binnen het gezin en dan ook nog eens een fase. Geef het even de tijd en wat de buren betreft, heel vervelend voor hun, maar hier kunnen jullie ook niks aan doen.