Mijn oudste is ook zo (gelukkig zijn we erachter waar het oa door komt) en hier werken we nu aan. Ook heb ik nog een tweeling van 3 jaar rondlopen en heb ik de aandoening cvs. Ik vind het mega zwaar, maar ik geniet er ondertussen evengoed van (gelukkig). Neem je kind serieus en luister naar je kind (dit is geen terechtwijzing ofzo he)!
Zorg echt goed voor jezelf ook he, dan maar een blokje in de agenda van je man zetten waarop hij voor de kindjes zorgt en jij op adem kan komen. Ik krijg het idee dat jij echt geen minuut rust hebt, en je kan echt nog zo veel van je kinderen houden; op adem komen moet iedereen soms even. Een huilbaby heeft zo'n grote impact, en daarbij een peuter en een veeleisende kleuter... onderschat die invloed op jezelf niet hoor!
ik was benieuwd naar de reacties hier... Het kindje van m'n vriendin lijkt in sommige dingen op jou dochter. En ook zij zit er steeds verder doorheen. Vooral het maar blijven volhouden.. Hou je nog wel van me? Ga je niet weg? Kom je terug? - en ook het plotselinge- extreme huilen/gillen wat totaal niet in verhouding staat tot de gebeurtenis voorafgaand. En dan die lange adem als je niet toegeeft aan het gegil of aan haar eisen / vragen / wensen . En bepaalde situaties iedere dag letterlijk opnieuw. Maar niemand die dus echt wat tips geeft. Maar ik denk dat het ook moeilijk is omdat het niet zo vaak op deze manier voorkomt en dat specialistische hulp nodig is. Is er geen andere plek waar ze terecht kan? Die ervaring hebben met kindjes van haar leeftijd?
Wij weten gelukkig ook waardoor het komt alleen wij (en altrecht) vinden het nog te vroeg voor medicijnen. We willen het eerst anders proberen, ze is nog zo jong. Ik zit ook regelmatig met haar rustig te praten over waarom dingen nu zo gaan als dat ze gaan alleen ze kan natuurlijk nog moeilijk communiceren, In haar hoofd weet ze het alleen het komt er soms lastig uit. Heb net weer zo'n gesprek met haar gehad en dan knuffelen we lekker en daarna verteld ze me dat ze het wel heel spannend vind dat sinterklaas morgen komt (we vieren het morgen) en ze vraagt zich af of ze een chocolade letter krijgt van de sint en wat er allemaal in de kadootjes zak zit! We doen dan samen een roze prinsessenluier om (dit doen we in spannende periodes zodat het haar wat rust geeft) en ze mag nog even een boekje lezen om tot rust te komen voor ze moet gaan slapen. En op dat soort momenten voel ik me zo belabberd. Dat meiske heeft het ook heel zwaar nu. Al die aandacht die ze gewoon echt nodig heeft kan ik haar niet geven op dit moment ik ben echt op. Morgen gaan we gewoon samen wat koken voor opa/oma en tante/oom die mee vieren. Tussen de middag slaapt ze helaas niet. Heb wel geprobeerd om haar met een filmpje op bed te leggen maar dan gaat ze zitten spelen en zingen (wat haar goed recht is) en dat is niet handig voor zoonlief die natuurlijk WEL moet slapen...
Denk dat er weinig tips zijn als zelfs Altrecht ons niet echt de juiste handvatten kan geven. Soms gaat het heel goed maar als het slecht gaat gaat het direct ook gigasnel naar heel erg want hoe minder geduld en energie ik heb, hoe harder ze gaat trekken en hoe onzekerder ze word. Als ik helemaal opgeladen ben dan heb ik de grootste lol met haar en lijkt het alsof het nooit lastig is geweest. Maar die energie raakt langzaam op en dan moet je ergens op kunnen laden. Met 3 kinderen gaat dat gewoon heel moeilijk. Ik hoop zo op iemand die me een gouden tip geeft in hoe ik dat aanpak maar denk niet dat die er is... blijf gewoon hopen, niet geschoten is altijd mis en daarom was eigenlijk dit topic ook. edit: een andere plek is lastig. Ouders van vriendinnetjes hebben haar liever ivm haar gedrag niet bij hun thuis en opa en oma zijn al oud dus heel af en toe een dagje doen ze graag maar dan moeten ze ook echt even flink bijtanken. Het feit dat andere ouders haar liever niet hebben maakt haar trouwens nog meer onzekerder en mij heel erg boos ondanks dat ik ze snap. Het maakt me ook niet boos dat ze nee zeggen tegen haar maar wel dat ze ja zeggen voor haar neus tegen een ander kindje. Het maakt mn dochter zo onzeker en verdrietig. Er speelt ook regelmatig een kindje hier zodat ze toch lekker met vriendinnetjes kan spelen.
sneu hoor voor dr, ik snap dat ze daar onzeker van wordt en zekerheid is juist wat ze zo nodig heeft. Mijn dochter heeft ook best wat goedkeuring en zekerheid nodig maar niet heel extreem, ook heeft ze best 'last' van haar broertjes en zit nu ook nog eens in een hele drukke klas (16 jongens en 7 meisjes) wat ze ook niet zo fijn vind. Nu laat ik haar sowieso iedere avond een uur langer op nadat haar broertjes zijn gaan slapen en merk dat ze daar enorm van geniet en naar uit kijkt. We doen echt even samen iets, lekker in de rust of kletsen gewoon wat samen. Misschien ook iets voor jullie?
Geen idee wat voor adviezen je krijgt bij Altrecht, lees dat je al wel in blokuren aandacht geeft ? Kan je dat misschien inzichtelijk maken in een dagindeling met bv kleurtjes. Paarst bv voor de " blokken" dat ze aandacht mag vragen/ krijgen en oranje als ze echt even zelf moet spelen bv. en dan steeds consequent terug verwijzen naar de klok of het schema ? Het is maar een idee hoor Los van het probleem.. als je niet tevreden bent met de begeleiding van Altrecht is het misschien goed om een second opinion te vragen of in ieder geval daar heel duidelijk aan te geven dat het zo niet gaat en je het niet meer volhoudt. Ik herken ook veel dingen van wat jij schrijft en veel dingen vallen volgens mij onder " normaal" peutergedrag.. maar het zal om de intensiteit gaan denk ik. MIjn dochter vraagt ook zeer veel aandacht en kletst nonstop, maar speelt ook wel eens een half uur rustig alleen of soms langer. Dus dat is denk ik toch wel anders Verder wil ik je sterkte wensen !