Hallo dames, Ik heb advies nodig. Ik heb een (postnatale) depressie en zit vanaf 5 sept in de ziektewet. Ik ben al een x bij de arbo arts geweest is tevens de bedrijfsarts. We hebben toen afgesproken zoals het toen ging dat ik in nov weer geleidelijk mijn werk zou hervatten. Ik moest op mijn werk komen voor een plan van aanpak. Mijn leidinggevende heeft gezegd dat thuiszitten geen optie is en ik per 22 oktober weer moet reintergreren. Binnen een maand moet ik weer volledig werken. Vandaag weer naar de arbo gegaan en uitgelegd dat het sinds 2 weken nog slechter gaat en dat ik sinds woensdag aan de antidepressiva zit en aan oxzapam (ofzo) Hij kwam met de conclusie dat ik echt nog niet kon gaan werken en dat we in december/januari het werk weer geleidelijk gaan hervatten. Ik vertelde aan hem wat mijn leidinggevende wil en toen zei hij letterlijk ja ze hebben zoveel te willen. Maarja en nu dan? Ik ben bang als ik maandag wel ga dat ze dan zoiets hebben van oh zie je er is niets met haar aan de hand. Maar als ik niet ga ben ik bang voor de gevolgen. Ik ben al de hele week opgefokt, de hele dag paniekerig en bang omdat ik dus niet alleen over straat durf en als ik maandag ga dan moet ik alleen over straat. Ik heb trouwens het plan van aanpak niet getekend. Het rare is, het uwv zegt dat het belangrijk is om mezelf eerst op een rijtje te hebben (helaas mocht hij niet oordelen of ik wel of niet kan werken. Hij moest beoordelen of het wel of niet zwangerschapsgerelateerd is) de bedrijfsarts zegt je bent nog niet klaar om te werken. Mijn huisarts zegt dat ik nog niet klaar ben om te werken. Maar mijn werkgever lijkt het allemaal niet echt serieus te nemen wat de zaak voor mij verergerd omdat het weer een stress situatie is bovenop al mijn andere dingen.
Is het advies niet leidend vd bedrijfsarts? Dan kan je werkgever dus idd zoveel willen, maar als de bedrijfsarts zegt dat je nog niet aan het werk kan, dan moet de werkgever zich daarbij neerleggen toch? Of anders een second opinion aanvragen (dit kunnen beide partijen dacht ik doen), maar die arts zal dan vast ook wel concluderen dat je nog niet in staat bent te gaan werken.
Maar als jouw bedrijfsarts zegt dat het niet kan is het toch goed. Dat is de arts waar zowel jij als jouw baas naar moeten luisteren. Hij geeft aan dat je nog niet kan werken en zal dat ook aan je werkgever vertellen. Ik zou bellen met je baas en aangeven dat dit het advies van de bedrijfsarts is en je dus voorlopig thuis blijft.
hoi hoi wat de arts zegt is het belangrijkst....je werkgever heeft niets te willen en zal door de arboarts op de hoogte gesteld worden en daar hebben ze zich masr aan te houden...dus gewoon niet gaan! enigste is dat op het moment dat het niet zwangerschaps gerelateerd is kan het zijn dat je maar 70% uitbetaald gaat krijgen...
Volgens mij krijg je toch een verslagje mee van de afspraken die er met de bedrijfsarts zijn gemaakt? Wat de huisarts zegt maakt eerlijk gezegd niet uit, die mag namelijk GEEN advies geven of je al dan niet arbeidsgeschikt bent. Maar het verslag en advies van de bedrijfsarts is bindend. Jij hoort hier een kopie van te krijgen en je werkgever ook. Hoewel zowel jij als je werkgever het recht hebben hiertegen in beroep te gaan. Maar als jouw bedrijfsarts je niet arbeidsgeschikt verklaard heeft, is het aan jouw werkgever om hier actie op te ondernemen.
Bij mij ging dat ook zo. De werkgever bleef maar zeggen dat ik gewoon moest komen en liet me elke dag 3 keer bellen door een verzuimcoach. Daardoor had ik op een gegeven moment ook nog eens straatvrees en achtervolgingswanen. Dat wat de bedrijfsarts zegt, daar moet hij naar luisteren. Dat is ook waar bijvoorbeeld het uwv naar kijkt. Jou werkgever/leidinggevende zal zich ernaar moeten schikken...of die dat nou leuk vind of niet. Gewoon zeggen dat wat de bedrijfsarts geadviseerd heeft hetgeen is wat je doet. En weet je....natuurlijk is het in deze tijd niet fijn om bang te zijn voor baanverlies, maar als een werkgever met je omgaat alsof je je aanstelt dan moet je je echt nog maar een keer afvragen of je daar nog wel voor wil werken. Een postnatale depressie is niet niks!
Oke niet gaan dus. Dan bel ik maandag want vandaag is mijn leidinggevende er niet. Mijn contract verloopt in maart en het is al vrij duidelijk dat die niet verlengd gaat worden. Deels mijn fout, maar toch ook weer niet ik kan hier ook niks aan doen.. Ze maken het me wel echt lastig hoor en zetten teveel druk, waarschijnlijk omdat ze weten dat ik niet goed voor mezelf kan opkomen. Maar ik heb nu al 2x gehoord dat de bedrijfsarts advies geeft en dat hun daarvan af mogen wijken. De werkgever betaald dus bepaald. (uwv heeft nog geen uitslag gegeven of het wel of niet zwgerelateerd is)
Ja ik heb een verslag meegekregen. Het verhaal van de HA daar wilde ik meer mee zeggen dat iedereen mij dus serieus neemt, behalve mijn werkgever. Ik heb het advies van de HA en uwv ook niet tegen de arbo of leidinggevende gezegd want daar kunnen hun niets mee. Maar doordat hun zo twijfelen, ga ik denk aan mezelf twijfelen en wil dan nog meer aantonen dat ik echt wel ergens last van heb.
Logisch hoor, dit soort dingen is altijd lastig, pijnlijk en naar. Maar toch proberen om niet te doen. Jij kent jezelf het beste, je weet wat je wel en niet voelt, wat je wel en niet kunt. En de werkgever kan niet van het advies van de bedrijfsarts afwijken. Haha, dat zouden ze wel willen. Het advies van de bedrijfsarts is bindend (goh heeft die man ook nog eens een functie), anders zou zo een bedrijfsarts een lachertje worden. De enige uitzondering hierop is dus een beroep aantekenen voor een second opinion en dat recht hebben zowel jij als de werkgever. Maar totdat de second opinion anders besluit, sta jij volledig in je recht! Sterkte hoor.