Je bent geen slechte moeder. Het onder ogen zien maakt je juist weer een goede moeder! Het schreeuwen tegen je kindje is inderdaad niet goed. Een kindje vangt ook veel emoties en gevoelens van de ouders op en kan daardoor weer meer gaan huilen. Een wisselwerking dus. Ik zou je adviseren om contact op te nemen met je Huisarts. Hij of zij kan je dan helpen de juiste hulpverlener voor je te vinden. Succes!
En dan raak je in zo'n fijn neerwaarts spiraal... Jij bent geïrriteerd, je kindje voelt dit haarfijn aan en wordt onrustig. Gevolg; huilen. Jij nog meer geïrriteerd, kindje nog meer van slag, dus nog meer overstuur.. En dat is datgene wat je zou moeten doorbreken. Dat kan alleen als jij rustiger gaat worden, zodat je dit gevoel weer over kan brengen op je kindje. Zo krijgen jullie vertrouwen in elkaar en kunnen jullie beiden ontspannen...
Hoi, Ten eerste;je bent geen slechte moeder. Het is goed dat je eraan wilt werken. Een tijdlang heb ik ook met woede uitbarstingen te maken gehad. Alleen heb ik hulp gezocht voor ik zwanger werd. Ik heb nog weleens dat ik erg boos word maar zal het nooit op m'n kindje afreageren. Wat ik je kan aanraden is naar de huisarts te gaan, je probleem uitleggen en je door laten sturen. Naar bijv. een psycholoog. Deze kan je helpen om je woede te leren beheersen en je manieren te leren hoe je ermee om kan gaan als je toch uitbarst. Verder zou ik kijken of je hulp kunt krijgen ivm het huilen van je kindje want aangezien je je woede nog niet onder controle hebt kun je ( zeg niet dat je het doet) ook een keer uitbarsten tegen je kindje. Wil je veel succes wensen! Liefs Chila
Gek worden van het gehuil is niet raar, hoe je handeld dat is belangrijk. Mijn zoon was een huil baby en huilde 24/7. Zelfs in zijn slaap vanwegen pijn in zijn nek. Soms werd ik ook gek en legde hem dan op bed, even naar beneden, babyfoon uit en even paar minuutjes rust, leeg hoofd, weer tot mezelf komen en dan kon ik er weer tegen aan. Zelfbeheersing is iets wat je aan kunt leren en dat je zelf weet dat je het doet is al een heel goed iets. Als je het niet ontkent kun je er wat aan doen. Succes.
Die onmacht heb ik ook gehad toen onze kleine meid maar bleef huilen en huilen. Na 8 weken kon ik er niet meer tegen. En ik ben dan ook nog zo'n muts die dan juist niet de zorg uit handen kan geven, want als ze al zo bij mij huilt hoe moet ze dan wel niet bij een ander krijzen. Ik ben toen compleet ingestort bij mijn huisarts. En toen had ik mazzel want mijn huisarts bleek vader te zijn van (ooit) een huilbaby. Hij bood meteen aan om de kleine mee te nemen in zijn nachtdienst zodat wij een nachtje konden slapen (maar dat heb ik afgewezen) De volgende dag heeft hij de kleine van top tot teen onderzocht en bleek ze vol lucht te zitten (pompte haar eigen maag op tot een ballon). Toen we na dubbele dosis infacol, meerdere keren per dag, haar rechtop houden eindelijk wat lucht kwijt waren kon hij voelen dat ze ernstig geobstipeerd was. En toen zijn we gestart met lactulose, toen dat eenmaal begon te werken kregen we een ander meisje terug. Maar ik was toen nog lang niet genezen hoor, bij elk huiltje stond ik alweer op mijn achterste benen (om het zo maar te noemen). Tijdens haar huilperiode heb ik haar 1 keer bij papa gelaten om zelf even naar de winkel te gaan. Stond nog niet in de winkel of hij belde al of ik aub terug wilde komen want hij werd gek van het gekrijs. Ik heb regelmatig 's nachts met haar op gezeten en gezegd - Meisje als het leven je zo zwaar valt dan ga maar.
Allereerst goed van je dat je dit vraagt! Ik denk ook dat we allemaal wel dit herkennen, als je zo moe bent en er doorheen zit doe je wel eens dingen waarvan je weet dat het niet goed is. Niet te gefrustreerd raken daarvan, dan bouw je alleen maar meer negatieve gevoelens op. Als je denkt dat het bij jou wel heel regelmatig voorkomt dat je uit je vel barst of denkt dat het op een andere manier echt te ver gaat, kun je het misschien eens bespreken met de huisarts. GGZ-en bieden regelmatig cursussen agressieregulatie aan, misschien hebben ze ook zoiets bij het maatschappelijk werk. Maar dat weet de huisarts wel. Erover praten lucht misschien ook op, kun je je frustraties delen, bijv. met je partner of een goede vriendin. Even weglopen en tot 10 tellen klinkt heel simpel, maar het werkt vaak wel. De kunst is om het ook echt te doen. Heel veel succes!!