Hey allemaa, Zoals zoveel dames hier heb ik ook al heel wat ellende achter de kiezen mbt geboorte en miskramen. Na 3 miskramen en een zoon die na de bevalling bij 37 weken overleed heb ik nu een gezonde dochter gekregen daar ben ik natuurlijk erg dankbaar voor! Ik wil jullie allereerst veel kracht en rust toewensen! het is erg zwaar. Wat ik mij afvroeg is of jullie het gevoel hebben dat jullie in een zwangerschap na een miskraam genoeg ondersteund worden door medische wereld en of andere instanties? ik moet zeggen dat ik mij best wel lost voelde toen ik er midden in zat, helemaal bij de miskramen. Er wordt gezegd het is een natuurlijk proces en wacht het maar af, terwijl voor jou de wereld op zn kop staat! Ben benieuwd hoe jullie hier over denken Groetjes Yfk
Ik heb vier zwangerschappen die achter elkaar zijn foutgelopen...maar ik heb echt geen extra ondersteuning gehad (en nog steeds niet) terwijl je daar echt wel behoefte aan hebt.
Ja raar he, snap het niet helemaal, het is zo'n zware tijd. Vaak moet je al snel weer aan het werk (dat wilde ik overigens ook wel) maar verder moet je het zelf een beetje uitzoeken. Ik had vooral behoefte aan begeleiding tijdens de zwangerschap, je bent zo bang! iemand die je door de superspannend echo's helpt bijvoorbeeld.. Uiteindelijk heb ik zelf een soort groepje opgezet met meiden uit mijn omgeving die in vergelijkbare situatie zaten, dat heeft me wel geholpen. Sterkte! Meiden met andere of dezelfde ervaring?
Ik heb met al mijn zwangerschappen en opnames en miskramen in hetzelfde ziekenhuis gelopen dus ik ken daar alle gyns heel erg goed, en merk dat ze me binnen hun mogelijkheden heel goed opgevangen hebben. Toen ik bijvoorbeeld na mijn Missed Abortion weer zwanger werd maar wel bloedingen had in week 5 en 6 mocht ik elke 3 dagen HCG laten prikken om die stijging te monitoren tot mijn eerste echo omdat een echo in week 5 nog niet zo veel zin heeft. Maar gyns zijn toch meer voor het lichamelijk welbevinden valt me op. Ik ben zelf bij een psycholoog geweest omdat ik een paniekstoornis ontwikkelde tijdens de zwangerschap van mijn zoontje, maar heb dat zelf moeten regelen, dat ging niet vanuit het ziekenhuis. Dus ik ben wel tevreden, maar verwacht ook niet zo veel op mentaal vlak van een ziekenhuis dus misschien ben ik wel te snel tevreden
Nee indd artsen hebben vaak ook iets minder met het sociale en hebben daar natuurlijk ook niet de tijd voor. Goed dat je hulp bent gaan zoeken heb je veel gehad aan de therapie?
Ja, veel aan gehad. Ik had ooit al een depressie gehad en herkende dus de signalen wel dat het niet goed ging. Ben toen redelijk vroeg naar de psycholoog gegaan en kon het af met maar 6 sessies cognitieve gedragstherapie. En dat heeft me zo veel geholpen dat ik er ook deze zwangerschap veel aan heb gehad, toen ik weer bloedingen en zo had.
ik moest vorige week midden in mijn miskraam bloed laten prikken om hcg te bepalen en het luktte de verpleegster niet goed,na vier keer erg pijnlijk prikken stuurde ze me naar een andere afdeling om daar te laten prikken .daar bekeken ze mij van:"wat kom jij hier doen"ik deed mijn uitleg en moest in de wachtzaal gaan zitten tussen veel mensen.na 25 minuten zat ik daar nog,ondertussen helemaal onwel,vreselijk aan het bloeden(bang dat het verband het niet aan kon)en aan het huilen....iedereen bekeek mij alsof ik gek was.ik had me nog nooit zo alleen gevoeld.toen ben ik heel kwaad gaan vragen hoelang het nog moest duren want dat ik echt naar huis wou en toen hebben ze eindelijk geprikt en ging ik alleen naar huis.dat je je tussen zoveel mensen zo eenzaam kan voelen...gelukkig waren ze de dag erna bij de curretage een beetje vriendelijker.
Ik krijg psychotherapie en ik heb daarin heel veel kwijt gekund van mijn verdriet om de zwangerschapsafbreking en miskramen. Het helpt me zo enorm om alles kwijt te kunnen, zonder dat degene tegenover me goedbedoelde maar soms o zo stompzinnige opmerkingen denkt te moeten plaatsen. Ik deel in deze nieuwe zwangerschap ook mijn angsten met hem, want helaas hoort dat erbij na alles wat ik heb meemaakt, angst om weer een kindje te verliezen. Hij geeft me het gevoel dat mijn angst er zijn mag. Rondom de zwangerschapsafbreking ook wel wat gehad aan de maatschappelijk werkster die was verbonden aan de afdeling Medische Genetica. Zij had heel veel ervaring op dit gebied. Mijn VK is ook nog bij me thuis geweest na de bevalling, erg fijn. Van de gyns geen psychische hulp gehad, maar dat verwacht ik ook niet van een gyn. Mijn advies: als je het gevoel hebt dat je wel wat begeleiding kunt gebruiken, moet je dat vooral doen! Het kan zo'n last van je schouders afhalen. Het is echt niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt!