Hoi meiden, Waarschijnlijk voor sommigen een bekend verhaal; het naar bed gaan. We hebben hier al ruim 2,5 jaar hetzelfde ritueel voor, ze gaat onder de douche, mag 5 minuten naar Bumba kijken onder het genot van een warm bekertje melk om vervolgens naar bed te gaan. Sinds dat ze een groot bed heeft (meegroei) vanaf haar 2e verjaardag is het één groot drama. Sowieso klimt ze binnen een nanoseconde haar bedje weer uit, heel soms is ze zo ontzettend moe dat ze dus wel in slaap valt op haar eigen bed maar midden in de nacht staat ze wee bij ons aan het bed want ja; bij papa en mama is het lekker veilig, plus dat wij onze rust natuurlijk ook hard nodig hebben en haar dan dus tussen ons in laten slapen. Prima, dat boeit me nog niet eens zo zeer, het tussenin slapen. Het gaat er meer om dat ze gewoon niet meer wilt slapen. Vanavond ook, om 20.00 uur wordt ze naar bed gebracht, tijdens het naar bed brengen begint het al; ze wilt wat drinken, het liefste appelsap, dat wordt al een strijd aangezien ze dat van mij niet mag, ze mag kiezen uit het restje melk of een bekertje water, klaar. Meer niet. Na 100 verhaaltjes is ze eindelijk bereid om te gaan slapen maar als ik beneden ben begint het al; - Ze heeft ergens auw - Er is ergens bloed (waarna ik natuurlijk met twee treden de trap opren <- met zwangere buik, want ja; you never know) - ze moet een schone luier - Ze moet plassen - Ze is knuffel kwijt - Kan niet slapen - Wilt even kroelen Ondertussen is het bijna 22.00 uur en sinds 1 minuut is het nu stil nadat ik vanavond flink uit mijn pan ben gegaan tegen dr (ja sorry, moet ook weleens gebeuren, ben er niet blij mee, maar ben het dan zó zat in ene), maar komop, zo hoeft het toch niet te gaan? Ik snap niet waarom het bij anderen zo makkelijk lijkt te gaan (ik zie nu allemaal lieve kindjes bij papa en mama op de bank, rozige wangetjes, geven een kusje en gaan slapen), waarom draait het bij ons toch uit op zo'n enorm groot drama???????? Wie oh wie heeft er een gouden tip want dit gaat ook ten koste van onze (mijn) eigen rust en die heb ik nu eigenlijk heel hard nodig...... Liefs van een uitgeputte Fem
Wat ik trouwens vergeet; ze staat soms hysterisch bovenaan bij het traphekje te huilen, dan klimt ze tegen het hekje op en gaat ze er als het ware aan hangen, ik vind dat doodeng want ze onderneemt ook echt (tot op heden nog niet geslaagde) een poging om eroverheen te klimmen, ik ben zo bang dat ze eroverheen sodemietert dat ik natuurlijk binnen no time bovenaan sta, dus in dat opzicht is laten huilen ook echt geen optie (zie mn kind al beneden aan de trap liggen, brrrrrrrrr)
HIer ook gehad, alleen "gelukkig" iets minder heftig als bij jou dochter. Ik denk persoonlijk dat je het ritueel zo kort mogelijk moet gaan houden en heel strikt moet gaan zijn. avond ritueel wat je doet, laten drinken en plassen schone luier geven max 2 verhaaltjes, kroelen en haar knuffel geven. Dan ben je haar voor geweest. Ik zal denk ik ook nog niet naar beneden gaan, wees haar voor. Weet niet of je slaapkamer op de zelfde verdieping zit, maar ga daar rommelen, zo hoort ze je en kan je haar voor zijn. Zodra ze haar slaapkamer uit komt, haar weer naar bed brengen, en zeggen dat het tijd is om te slapen bij de volgende poging, naar bed brengen zonder wat te zeggen, en dit blijven herhalen tot ze slaapt. Dit is eigelijk mijn eerste gedachte die bij me opkomt., Geen idee of je er wat aan hebt Succes
Ik heb het idd ook al overwogen om het zo aan te gaan pakken ja... Onze slaapkamers zijn allemaal op de 1e etage dus dat is idd geen punt. Probleem is dat ik 's avonds doodmoe ben, maargoed, daar moet ik me maar ff overheen zetten (en Femman lief aan kijken die sowieso al erg veel overneemt).
probeer het dan om en om te doen zover het mogelijk is, zo went zij er ook aan dat het niet bij alleen mama gebeurd, maar ook bij papa. Denk ook dat de gene die haar in bed legt, de stijd aan moet gaan.
Ze proberen zoveel mogelijk te rekken en je bij zich te houden. Wat helpt is duidelijkheid en structuur dat ze weet waar ze aan toe is anders blijft ze proberen. Elke dag hetzelfde ritueel (tanden poetsen, plasje, drinken, boekje 2x) en niet van afwijken! En duidelijk zeggen wat ze kan verwachten: ik kom na 10 min. kijken/ik kom niet meer/ik blijf op de gang oid De eerste keer terug naar bed brengen rustig zeggen: en nu gaan we slapen. De tweede en volgende keren alleen brengen en neerleggen, verder geen contact maken (niet praten, lachen, aankijken ed). Zo saai mogelijk maken. Hier moesten we blijven zitten anders werd ie hysterisch. We zijn toen op de gang gaan zitten of de badkamer (nog nooit zo schoon geweest, ha ha). Zo hoorde hij dat we dichtbij waren en was het goed. Oja: vooral niet reageren op huilbuien maar na een vaste tijd gaan kijken, bijv om de 10 min. Even aai over de bol, niets zeggen en weer weg. Even een strakke aanpak volhouden en het helpt. Niet toegeven omdat je moe bent want dan begin je weer opnieuw...
Wat de dames voor mij al zeiden, een vast ritueel (niet te lang) helpt zeker. Ilya kwam ook elke keer uit zijn bed toen hij net een 'groot' bed had. Ik bleef ook op de gang en elke keer als hij eruit kwam, legde ik zonder iets te zeggen hem meteen weer op bed. Geloof dat het 3 dagen heeft geduurd en toen was het over...
Hier niet met eruit klimmen, want ze ligt nu pas voor het eerst in een groot bed, maar wel een paar keer gehad (in fases) dat ze ging huilen als ik haar wegelegde. Wat hier heel goed hielp was haar zo leggen dat ze mij niet kon zien, hier makkelijk, want ze slaapt op haar zij en dan even mn arm op haar lijf leggen. Na een minuut of 2 kon ik zachtjes weggaan. Ik ga dan op de grond zitten, maar is voor jou misschien geen optie, anders op een laag krukje ofzo??
Consequent zijn en pertinent niet toegeven aan haar grillen om de boel te rekken. Ik heb jonge broertjes en zusjes die hier ook een handje van hadden. Maar na een tijdje hadden ze prima door dat ik daar gewoon niet aan toegaf. Slapen is slapen, klaar. Ik lees ze 1 verhaaltje voor, we kletsen nog heel even en dan ben ik weg. Als ze vervolgens hun bed uit komen, breng ik ze gewoon weer terug. Ik denk dat die duidelijkheid heel erg belangrijk is. Anders blijven ze het proberen omdat ze weten dat ze uiteindelijk winnen.
Herkenbaar . Wat wij met M deden en doen is heel duidelijk zijn over wat wel en niet kan. Sowieso doen wij veel beneden: boekjes lezen, tandpoetsen ed. Het ritueel boven houden we kort, even rekken mag en dan is het klaar en daar is ook geen discussie over mogelijk. Als ze gek gaat doen: niet in bed willen liggen oid. Dan zeggen we: M, je mag kiezen, of je gaat lekker in je bedje liggen of papa/mama gaat naar beneden. Ze kiest altijd voor het eerste. We blijven tegenwoordig wel bij haar zitten tot ze slaapt, er staat een matig confortabel poefje naast haar bed. Ze wordt nu ook steevast snachts wakker, denk een nachtmerrie. Bij ons in bed is geen optie omdat ze ons lens trapt en niet/nauwelijks slaapt. Ik moet paraat staan voor dr spokende broertje dus Jan is de l*l. En het gaat eigenlijk heel goed de laatste tijd. Wellicht vanwege het Mickey Mouse nachtlampje... (snachts zet Jan het muziekje van de babyfoon aan en dan mag ze roepen als het is afgelopen, ze slaapt eigenlijk bijna altijd als het muziekje is afgelopen)
Ik wilde nog even een update plaatsen dat het de afgelopen twee dagen erg goed gaat. We zijn begonnen met het inkorten van het ritueel en ons echt vast te houden aan bijv 2 verhaaltjes en ons niet over laten halen. Op de gang blijven staan en haar -zonder aan te kijken en iets te zeggen- werkt ook heel erg goed. Ze wordt nog wel midden in de nacht wakker omdat ze bij ons wilt liggen, maar ik vind dit al een hele verademing. Hartstikke bedankt allemaal!!!!! Liefs van -een iets meer uitgeruste- Fem