humeurschommelingen na miskraam

En dat zijn dus nog die ellendig hormonen die je niet 1,2,3 kwijt bent. Ja meid heeeeel herkenbaar en nee er is geen therapie voor, behalve het dan te delen met lotgenoten op dit forum. Ook al doen andere het niet voor, geef jezelf gewoon wel de tijd. Jij bent per slot van rekening degene die het meemaakt en moet doorstaan. Wat betreft vriend lief, leg het hem gewoon maar uit.

 

Die rot hormonen ook. Ik ben op 1 maart gecurreteerd en heb nog steeds last van hormonen. Echte tips kan ik j eniet geven maar praat erover met je vriend, hoe je je voelt. Zoals mijn vriend zegt: ik voel niet wat jij voelt en ik kan het me niet voorstellen maar ik probeer het te begrijpen.

Sterkte.

PS je omgeving denkt er wel aan maar voor hun gaat alles door terwijl voor jouw gevoel de tijd even stilstaat.

 

hey marie,

ik herken je gevoel ook, in het begin begreep mijn man het goed, hij zag echt dat ik intens verdriet had. Nu heb ik soms ups en downs, en als ik dan zo es terug uit mijn krammen schiet, verschiet mijn man er wel weer eens van, maar beseft dan dat het komt door het nog niet terug zwanger zijn en al die confrontaties.... therapie?
Het forum hier helpt me enorm, voor de rest leven op hoop, en genieten samen met je partner van de kleine positieve momentjes,

sterkte!
flyke

 

Ja ik heb er ook last van,laatst was ie me gewoon speels aan het plagen maar deed me per ongeluk pijn en ik begon (belachelijk) hard te huilen en ik merkte van mezelf dat ik niet huilde van de pijn maar eerder van verdriet om alles wat is gebeurd.
Het leek net alsof ik toen een excuus had om mn tranen de vrije loop te laten gaan.

 

Ik begrijp precies wat je bedoelt...
Het heeft allemaal met verwerking te maken en die rot hormonen....
Ikzelf heb na mijn 2e MK een boek gekocht "Omgaan met een miskraam". Daarin lees je verhalen over hoe andere vrouwen en ook mannnen een MK hebben ervaren. Daarnaast wordt ook door deskundigen het rouwproces besproken en uitgelegd. Daardoor wist ik wat ik voelde "normaal" was en kon ik het mijn mannetje beter uitleggen hoe ik me voelde. Ook de ARBO- Consulent van mijn werk en mijn HA heeft mij erg gesteund. Zij zagen al snel dat ik het mezelf niet toeliet om verdriet te hebben. De Arbo heeft mij dan bij mijn 2e MK "verplicht" om even minder te gaan werken. Gezien mijn 3e MK kort daarna kwam kon ik deze op een 1 of andere manier beter aan. Ook de ladies hier hebben mij heel goed gesteund en kon ik erover praten gezien zij precies wisten wat je doormaakt en dat is voor je omgeving soms wel moeilijk.
Echter nu merk ik dat ik het nog steeds niet helemaal een plekje heb kunnen geven. Vorige week is alles weer naar boven gekomen door het overlijden van mijn lieve kat. Ik had een speciale band met hem, op een bepaalde manier voelde hij mijn verdriet aan en gedurende mijn MK;s lag ik niet met een kruikje tegen mijn buik aan om de krampjes te verzachten maar kwam hij tegen mijn buik aan liggen. Nu hij er dus niet meer is en het verdriet wat daardoor naar boven kwam merk ik dat ik er nog steeds niet ben.
Maar goed tijd zal alle wonden helen en wat betreft dat gevoel om weer snel zwanger te worden...heb ik ook NOG STEEDS....

Neem je tijd en zoals je ziet kun je hier ALTIJD je ei kwijt, er zit op een rouwproces geen tijd....laat je verdriet toe wanneer je daar behoefte aan hebt....

Heel veel sterkte en als er wat is........
WE WILL BE THERE !

Liefs Silla

 

Hoi Marie

Mijn gynaecoloog raadde ons aan om even te wachten maar volgens mij maakt het niet uit. Als je lichaam er niet klaar voor is zul je niet zwanger worden.
Ik wilde zelf nog even wachten, even wat rust.
Je moet doen waar jij je het fijnste bij voelt.

Sterkte ermee

 

ik heb er ook nog steeds last van.Heb begin januarie een miskraam gehad,en kon altijd wel over me gevoel praten met de mensen om me heen!Snauwde mijn vrien veel af,maar dat komt omdat dat degene is waar je het dichtste bij staat!

Ik heb het er de laatste twee weken weer heel moeilijk mee,en af en toe stiekum huil ik dat er even uit!(blijft natuurlijk wel in je gedachten maar de druk is dan even weg!)

kereltje is nu ook even weg,en heb net de beebiesite opgeheven,en ja daar komen de waterlanders weer!En telkens denk ik goh,zou nu zoveel weken zijn!

Zou nu deze week anders twintig weken zijn,en ja dat zijn dingen die ik dan heel moeilijk vind!

het is "normaal" dat je je afreageerd,maar probeer echt om je boze gevoelens met sporten ofzo weg te werken,want onze relatie heeft er best onder geleden dat ik hem zo afsnauwde!

veel sterkte meissie

 

Het is heel logisch dat je je ontzettend rot voelt. Ten eerste is er het verdriet van de miskraam en daarnaast moet je ontzwangeren. Alle vrouwen die net bevallen zijn, hebben humeurschommelingen. Dat heb je net zo goed na een miskraam, maar dat realiseren veel mensen zich niet. Je hormonen zijn net zo goed in de war, je lichaam moet zich weer aanpassen aan de nieuwe situatie.

De beste manier van verwerken is volgens mij zoveel mogelijk toegeven aan je gevoelens van verdriet en pijn. Stop ze niet weg, ontken ze niet. Dat is de enige manier om je miskraam een plek te kunnen geven. Maar geef het de tijd. Jij bepaalt zelf hoe lang je verdrietig mag zijn over je miskraam, niet je omgeving.

Ik heb zelf drie keer een miskraam gehad, dus ik weet waar ik het over heb. Dat je het moeilijk vindt om een kinderwagen te zien, is ook heel herkenbaar.

Sterkte verder.

 

Hoi Marie,

Maar heel weinig mensen begrijpen echt hoe je je voelt en dan kun je je best eenzaam voelen in je verdriet. Jij bent je kindje kwijtgeraakt, maar volgens mij zien veel mensen dat niet zo.

Ik hoop ook voor je dat je snel weer zwanger wordt en dat het dan goed gaat. Dat helpt namelijk heel goed om de miskraam een plek te kunnen geven.

Groetjes, Natalie

 

Hoi Marie,

Allles wat je zegt is voor de meeste van ons hier heel herkenbaar. Het doordraaien van de buitenwereld en het gevoel dat je alles zelf moet verwerken, dan weer positief en dan weer intens verdrietig, het heen en weer hobbelen van alle emoties en gedachten die aan een ander niet uit te leggen zijn. T is iets waar we doorheen moeten en inderdaad weer een plekje krijgt zodra je op een nieuwe zwangerschap kan consentreren, hoe onzeker dat ook weer is. Tot die tijd kan je in ieder geval je ei hier kwijt, wij hebben wel allemaal met dezelfde emoties te maken dus snappen waar je het over hebt. Meid we duimen voor je dat je snel weer zwanger wordt en verder kan. Tot die tijd geef het de tijd en probeer van het weekend een beetje van het mooie weer te genieten.

Dikke knuf.

 

Hoi meiden,

Afgelopen zondag heb ik voor de tweede keer een miskraam gehad. Ik was bijna elf weken zwanger. Het vruchtje is waarschijnlijk een paar dagen voordat het afkwam gestorven, want het was wat betreft grootte en ontwikkeling zo'n tien weken. Ook ik herken heel goed wat jullie hier schijven. Dat veel vrouwen daar last van hebben blijkt wel uit wat ik op de eerste site las die bij de links over miskramen genoemd worden:

Een miskraam of doodgeboorte is een plotseling einde, niet alleen aan de zwangerschap, maar ook aan een manier van leven, aan de contacten die je als zwangere hebt en aan de dromen en toekomstverwachtingen. Je staat ineens middenin een groot verdriet en mist die 'roze' wereld.

Soms hoor je er op bepaalde punten niet eens meer bij. Je hoort niet meer bij de zwangeren, maar ook niet bij de jonge moeders. Je omgeving sluit je buiten. Uit angst dat je er niet tegen zou kunnen, gaan anderen fluisteren als ze het over hun kinderen hebben, wordt jou niet verteld dat iemand zwanger is, en krijg je geen babyfoto's te zien.

Na een bevalling komen diverse instanties in het geweer. Er is kraamzorg, er is een nacontrole, de wijkverpleegkundige komt langs en je krijgt een oproep voor het zuigelingenbureau. Na een miskraam is alles zomaar over en sta je voor een diep gat.

Wat ik ook typisch vind (en ik lees ook hier en daar dat zoiets regelmatig gebeurt) is dat mensen het nodig vinden om te vertellen over anderen die langer zwanger waren toen het mis ging, meer miskramen hebben gehad dan jij, enzovoort. Alsof je verdriet niet groot genoeg is en de situatie altijd slechter kan.

Ons verdriet is heel realistisch en onze pijn is er wel degelijk! Wij bepalen inderdaad zelf hoe lang ons verdriet duurt en hoe erg de pijn is. Dat hoeven én kunnen anderen niet.

Mijn vriend deed ook wel eens een beetje bot voor mijn gevoel. Ik heb het er toen met hem over gehad en hij gaf aan dat hij het ook heel erg vindt en dat hij ook een groot gemis voelt, maar dat hij dat gewoon niet zo verwoordt en anders ervaart dan dat ik dat doe. Hij vindt het vooral heel erg dat hij mij zo ziet worstelen met mijn gevoelens en dat hij niets kan doen om het verdriet weg te nemen. Het verschil tussen mannen en vrouwen is natuurlijk ook dat mannen niet zwanger zijn geweest en dat die achterlijke hormonen niet uit hun lijf gejaagd hoeven te worden.

Er wordt één site genoemd bij de links (verwerken.nl) waar geschreven staat "Als je verdriet hebt, kom even vertellen hoe veel pijn het doet." Dat vind ik een hele rake uitspraak.

Ik hoop dat mijn reactie niet al te warrig is. Mijn hoofd zit er namelijk nog behoorlijk vol van.

Sterkte allemaal! Liefs, Renée

 

Hallo dames,

ik ben al een tijd niet meer actief op het forum, maar blijf toch verhalen lezen, en kon het niet laten om hierop te reageren.
Mijn MK is bijna 1 jaar geleden, en deze gevoelens die jullie hebben herken ik heel goed.
Wat ook heel herkenbaar is, datgene wat rene schrijft.
Heel goed omschreven, en het is helemaal niet warrig.

Ik zit nu zelf nog steeds met de verwerking.
Ik heb het op een bepaald moment gewoon weggestopt.
Me volop aan het werk gegeven en me achter het werk verscholen.
Tot dat opeens de werkdruk te hoog werd, ik steeds `s avonds zat te huilen en heel prikkelbaar was.
En pas toen had ik in de gaten wat er was.
Ik had de MK nog helemaal geen plaats gegeven.
Diep van binnen huilde ik nog heel erg.
Inmiddels heb ik hulp gezocht bij een psycholoog.
Zij helpt mij met de verwerking van de MK.
Zij verteld me ook dat je verdriet mag hebben, zolang jij dat nodig hebt.
En dat je blij kunt zijn voor iemand dat zij zwanger is, maar je tegelijkertijd ook in en in verdrietig kunt voelen.
En dat is zo fijn, als iemand dat tegen je zegt, dat je verdriet mag hebben.
HEt kost ook heel veel energie voor mij momenteel, doordat alle emoties nu loskomen.
Maar ik hoop, dat als alles een plaatsje heeft gekregen, dat mijn ziel rust heeft en weer openstaat voor een nieuwe zwangerschap.
Want er is niks liever dan dat, Ik wil gewoon weer heel graag zwanger zijn en een kindje van ons tweeen krijgen.

Voor iedereen heel veel sterkte, om het verdriet te verwerken.

Liefs Hope

 

Ha Marie
Het is nog steeds niets vreemds wat je meemaakt. Ik ben ook het type van en nu is t genoeg en gaan we door. Ik heb inmiddels mijn 3e MK achter de rug en bij alle 3 reageerde ik precies hetzelfde. Eerste week zwaar K.. en de week daarna blik op vooruit en gaan voelde me ook vaak echt weer een stuk beter tot goed. Mensen vertelden me dat ik er misschien toch aan voorbij ging en hadden er naar mijn idee meer verdriet van dan ik zelf. Maar dat gevoel van eraan voorbij gaan had en heb ik niet. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar, ik kan makkelijk relativeren en dingen een plek geven. Wil niet zeggen dat ik niet af en toe nog zo mijn downs heb hoor, die komen zo tussen door nog wel eens op de proppen maar dat zijn korte momentjes. Meestal bij het zien van zwanger buiken, zeker in de nabije omgeving of dat soort dingetjes. Weet je of je er nu wel of geen last van gaat krijgen, handel gewoon zoals het voor jou het lekkerste of beste voelt.

Liefs Abigail

 

Hoi Abigail,

Handelen zoals je zelf voelt dat dat het beste is, is inderdaad het belangrijkste dat je moet doen. Toch werkt je omgeving daar niet altijd aan mee omdat ze vinden dat het wel weer mooi geweest is met je verdriet. De eerste dagen bellen mensen nog wel hoe het met je gaat en hoe het bijvoorbeeld bij de gyn was, maar dat houdt al vrij snel op. Terwijl ik er zelf gewoon graag over praat.

Met mij ging het na mijn eerste miskraam na een week ook alweer een stuk beter. Ik had me alleen wel even vergist in de impact die de eerste menstruatie daarna kon hebben. De buikpijn en het bloedverlies herinnerden mij volledig onverwacht weer aan de miskraam en die eerste dag was ik dan ook best wel van slag. Nu ga ik er gewoon serieus rekening mee houden dat ik me daarvan bewust moet zijn. Dan ben je er toch al wat meer op voorbereid.

Verder is deze miskraam ook veel heftiger dan de eerste. In de eerste plaats omdat ik nu een vruchtje heb gezien met armpjes, beentjes, vingertjes, teentjes en oogjes. Alles erop en eraan. Daarnaast zou mijn baarmoeder volgens de echo's van de VK én de gyn leeg moeten zijn, maar verloor ik toch dinsdag onverwacht nog een stuk weefsel en vannacht heb ik een uur wakker gelegen van de buikkramp. Vanmorgen verloor ik ineens weer bloed en een klein stukje weefsel. Ik ben nu wel klaar met de krampen en het bloedverlies. Daar kan ik namelijk echt moedeloos en verdrietig van worden. Steeds word je dan weer met je neus op de feiten gedrukt.

Wat ik ook anders ervaar dan de vorige keer is dat ik de vorige keer echt een paar weken niet op het forum ben geeest. Nu heb ik dat niet. Deze week ben ik thuis van mijn werk en ik zit echt een paar uur per dag achter de PC. Nu lees ik juist graag zoveel mogelijk ervaringen van anderen, maar ook reacties op mijn verhaal. Waarom weet ik niet. Het doet me gewoon goed, denk ik.

Nou ja, waar het in elk geval op neerkomt, is dat je toch door een rouwproces heen moet en dat moet je zoveel tijd geven als je gevoel dat aangeeft. Hoe lang dat is en hoe je dat doet, is voor iedereen verschillend. Maar je moet er van je omgeving wél de ruimte voor krijgen die je daarvoor nodig hebt.

Liefs, Renée

 

Ha Renée,

Ik ben het absoluut met je eens. Je omgeving gaat er in alle gevallen anders mee om dan jijzelf. En als je nog dik in een verwerkingsproces zit is dat heel vervelend. Mensen gaan toch snel hun eigen leventje weer, zeker als ze het idee hebben dat het wel weer goed met je gaat. Ondanks mijn positieve kijk en blik vooruit heb ik zo ook nog mijn dagen of uurtjes hoor dat ik me minder happy voel. Tja bij vage kennissen of colllega's hoef je dan niet meer je verhaal te doen, bedoel t ging toch goed met je zie je ze bijna denken. En dat is bij mij op heel veel momenten ook zeker zo. Maar op dit soort down dagen kan ik gelukkig goed bij mijn mannetje of goede vriendinnen terecht en als die er niet zijn...........dit forum is een heel goede invulling daarvoor. De een gaat anders met een miskraam en verwerking om dan de andere en toch herken je er bij iedereen wel wat in terug en ook al doe je hetzelf anders of voelt het voor jezelf anders dan bij andere, je begrijpt ze wel heel goed. En dat de ene miskraam en het verwerk verschilt van de vorige is ook waar. De eerste keer zat ik veel op het forum, dat zwakte op een gegeven moment af omdat ik verder wilde, de twee keer was ik hier wat minder te vinden en nu ben ik er elke dag mee bezig. Alle 3 de miskramen waren sowieso verschillend bij mij de een wat heftiger dan de ander. Mijn laatste miskraam is nu 1,5 week geleden en t gaat aardig tot goed met me.
Ik hoop voor jou en iedereen trouwens die er nog midden inzit dat je het snel af kunt sluiten en verder kan. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte.

Liefs Abigail