Hoi, ik ben nieuw op de site. Wie heeft er ervaring met het zien van het vruchtje bij een miskraam. Ik heb een missed abortion gehad. En 25 maart is de miskraam gekomen. Het vruchtje lag (na een hele nacht bloeden/weeen) opeens naast me, het was uit zijn blaasje gesprongen. Best heftig om te zien. Ik was zwanger van een tweeling die bij elkaar in de 2 vliezen zaten. Nou was ik in een minder heldere toestand (ziekenhuis, curettage, 2 zakken bloed) en een vriendin van mij heeft ervoor gezorgd dat het op sterk water kwam. Mijn man was niet aanwezig en ik wilde dat zij het voor mij bewaarde zodat hij ook de kans kreeg om het die zelfde dag nog te zien. Dit heeft ze iets te letterlijk genomen. Toch ben ik er heel blij mee. Het is namelijk veel mooier om te zien dan die ochtend. Alles zit er op en eraan. oortjes mondje vingertjes teentjes. Ze waren bijna 10 weken oud. Nu nog een manier om te verwerken. Inge
Hallo Carmen75 Ik heb een soortgelijke ervaring gehad, bij mijn derde miskraam in augustus, maar bij mij was het er ééntje. Ook ik heb de halve nacht wakker gelegen met buikpijn en bloeding. Ik heb het "kindje" opgevangen. De volgende dag heb ik het goed bekeken en vond het erg mooi om te zien dat zo'n klein kindje al zo perfect gevormd is. Ik was bijna 9 weken zwanger. Wij hebben het in de tuin begraven en er een klein herdenkingsplekje van gemaakt, met vergeet-mij-nietjes ( kijk maar eens in mijn album). Ik heb nog wel het ziekenhuis opgebeld om te vragen of het onderzocht moest worden, maar dat hoefde niet. Achteraf ben ik er blij om, want zo is hij/zij nog heel dichtbij ons, in onze eigen achtertuin........Ik wens jou en je man heel veel sterkte. Groetjes, Josefina
Ongelofelijk, zo klein en dan al alles erop en eraan. Juist dan kun je niet begrijpen waarom het fout is gegaan met je tweeling. Dat je je kindjes gezien hebt, is aan de ene kant heel bijzonder en mooi. Aan de andere kant is het misschien ook zwaarder voor de verwerking. Ik heb drie keer een miskraam gehad. De eerste keer heb ik het vruchtje gezien (na 11 weken zwangerschap), maar ik kon geen kindje ontdekken. Er zat een soort parachute omheen, die ik niet open heb gemaakt. Wel vond ik de placenta al ontzettend groot. Ik vond het heel verdrietig, maar ook indrukwekkend om mee te maken. De andere twee keren heb ik een curettage gehad, dus toen heb ik het vruchtje niet gezien. Ik hoop dat jullie een mooi plekje hebben gevonden voor jullie tweeling. De miskraam zelf een plek kunnen geven, zal veel tijd kosten. Veel sterkte!
De 'tweeling' heb ik inderdaad nog steeds. Je kan ze op deze manier een hele leven bewaren. Nou is dat niet mijn bedoeling. Misschien aan een anatomisch museum geven... maar dan staan ze daar mijn hele leven. Toch maar niet. En begraven in onze tuin is geen optie. Ik ga over een jaar verhuizen. En in de vitrine kast zetten lijkt me ook niet echt wat, spotje erop. hahaha. Nee, ik weet dat ik het een keer weg ga doen. Want een miskraamvruchtje mijn hele hele leven bewaren vind ik een beetje luguber idee. Ik vind dat ik het beter kan afsluiten als ik het tzt weg doe, maar nu nog even niet.... Misschien als ik weer zwanger wordt en het gaat dan wel goed. Inge
ik zou het iig niet wegdoen als je twijfelt, dan krijg je er misschien altijd nog spijt van. je kan het ook ergens op een plekje neer zetten waar je eigenlijk nooit komt, maar toch even kan gaan kijken als die behoefte er is.. haha maar in de vitrine kast... nee zou ik ook niet doen...
Carmen, het klinkt misschien een beetje raar, maar je kan je kindjes ook laten cremeren als je dat wilt, heel veel sterkte met alles
Wij hebben ons kindje ook gezien. Erg bijzonder wel. We hebben het de volgende dag op een mooi zonnig plekje in het bos begraven, vlakbij zijn of haar broertje of zusje. Is een mooi plekje in het bos niet wat voor je? Veel sterkte.
Carmen, je zou het ook mee kunnen nemen naar je nieuwe woning en daar ergens begraven, of een ander dierbaar plekje waar je de mogelijkheid hebt. Ik heb bewust voor een curretage gekozen, omdat ik dit niet wilde meemaken (was na een zwangerschap van 13 weken).
Een plekje in een bos of bij de zee is misschien wel een passend idee. Pas begraven als ik het nieuwe huis heb is ook wel een optie. Met vergeet-mij-nietjes! Alleen wordt ik er wel altijd aan herinnerd, zo heel dicht bij. Ik heb nog even om na te denken. Cremeren is niet mijn mans ding, hij is zó nuchter... Het moet een keuze worden van ons beide. Gisteren was er een vriendin bij mij, en zij heeft de 'kindjes' ook gezien. Ik heb eerst een plaatje uit zo'n tijdschrift laten zien zodat ze een beetje idee had wat ze kon verwachten. Haar reactie was ook: wat klein en alles er op en er aan. En de kleur vond ze ook wel bijzonder (beige/roze), met van die zwarte kraal oogjes. Ik laat het 'graag' zien aan vriendinnen, die nog een kinderwens hebben. Ik dwing niet hoor! Maar dat het niet vervelend is om te zien, bedoel ik daar mee. En dat als zij in een zelfde situatie komen (of van een ander) ze al een soort ervaring hebben. Hmm, leg ik dat nou goed uit...? Zodat een ander wat bewuster kan zeggen of zij het vruchtje wel of niet wil bekijken. Er zijn veel vrouwen die een miskraam (-en) krijgen. Het is toch de realiteit voor mij en je staat weer stil bij de mooie en minder mooie momenten van het leven. Inge
Ik snap heel goed wat je bedoelt Inge, dat je het graag wilt laten zien, dat heb ik ook, van ons kindje heb ik foto's gemaakt en ik wil ook graag de foto's laten zien als ik er met mensen over praat, maar ik vraag het altijd wel eerst of iemand het wil zien of niet, het is zo raar want je bent tegelijk "trots" en verdrietig, het voelt zo dubbel allemaal, weet je, je kan het in elk geval goed bewaren, er komt een dag dat jij precies weet wat je wil gaan doen, wacht tot die dag er is, want je moet dit gewoon op een manier afsluiten dat precies aansluit op je gevoel, alleen op die manier kan je het een plekje geven. nogmaals veel sterkte
Wat verdrietig, maar ik begrijp goed dat je je tweeling wil laten zien aan mensen die daar open voor staan.... heel veel sterkte, het is echt naar om zoiets mee te maken. Denk er rustig over na hoe je het af wil sluiten, jullie hebben de tijd. Mandarijn: ik zie aan jouw onderschrift dat jouw kindje ook trisomie 18 had! Mijn kindje ook. Ook wij hebben foto's gemaakt in het ziekenhuis. En er zijn voetafdrukje van haar gemaakt. We hebben haar mee naar huis genomen en ze heeft opgebaard gelegen op icepacks. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou willen, maar het was erg fijn en ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Ook thuis hebben we nog foto's gemaakt. Ze is gecremeerd in besloten kring, met naaste familie en een paar heel goede vrienden. Tijdens de plechtigheid zijn er foto's gemaakt door een fotografe. Zo hebben we het goed af kunnen sluiten, al is het nog niet voorbij. Van alle foto's en herinneringen en kaarten gaan we binnenkort 2 mooie fotoalbums van ons meisje maken.