Hoi meiden Het is heel herkenbaar wat jullie over je omgeving schrijven, dat ze in het begin zeer meeleven en dat al snel minder wordt. Ik ervaar hetzelfde. Als je je miskraam hebt gehad en vervolgens je curretage vragen mensen er nog expliciet naar, maar daarna ho maar. Niet dat ik mensen dit verwijt, of m'n omgeving af wil vallen, maar het komt bij mij vaak over alsof anderen denken: ''och, het is toch allemaal achter de rug en daarmee is het over''. Als ik er zelf soms nog over begin, krijg ik nog steeds opmerkingen als:'' misschien maar goed dat de natuur ditheeft besloten, anders... (en vul maar in)'' of: '' je weet in ieder geval dat je kinderen kan krijgen''/ je bent nog jong'' . Alsof ik op zulke antwoorden zit te wachen. Dat ik een miskraam heb gehad doet toch niets aan het feit af dat ik jong ben etc.? Ik kan er weer giftig om worden als ik eraan denk, maar aan de andere kant geeft het aan dat anderen echt niet doorhebben wat er speelt! Het lijkt soms wel dat ik anderen ervan moet overtuigen dat een miskraam hebben heel erg is en dat je er helemaal niet mee bezig bent hoe het anders zou zijn gelopen. Ervaren jullie dit ook zo in je omgeving, die nutteloze, zo genaamd 'goed bedoelde' opmerkingen? Groetjes Marie
Hoi Marie, Die opmerkingen herken ik maar al te goed. En hoe goed mensen ze ook bedoelen, je zit er gewoon niet op te wachten. Ik snap ook wel dat je beter een miskraam kunt krijgen dan een zwaar gehandicapt kind en ik weet ook echt wel dat er vrouwen zijn die meer miskramen gehad hebben dan ik of miskramen later in de zwangerschap. Maar dat neemt niet weg dat je verdriet er gewoon IS en dat je dat wilt delen in plaats van eraan voorbij te gaan. Logisch nadenken kunnen we zelf ook wel. Liefs, Renée
nou, idd, Renee. En dan bedoelen de mensen het inderdaad vast goed als ze zoiets zeggen, maar dat maakt het verdriet er voor ons niet echt minder op denk ik dan. Maar ja. Misschien kunnen mensen hier zelf pas goed over 'oordelen' als ze het zelf hebben meegemaakt. Ik zit nu in de fase dat ik soms met vlagen ongeduldig ben: heb last van bloedverlies (meer bruin dan rood, sorry!) maar vraag me dan weer af of dit wel mijn menstruatie is. Ik wil gewoon door en er weer helemaal voor kunnen gaan. Maar heb niet echt het gevoel dat het opschiet op deze manier. Van de week moet ik voor controle naar de gyn., ben benieuwd. Zie er wel weer tegen op om in die wachtruimte te zitten met allemaal zwangere vrouwen naast me, de ene nog blijer dan de andere! Op zulke momenten besef je goed dat het zo mooi had kunnen zijn! Maar onze tijd komt ook wel weer, toch?! Groetjes Marie