(Allereerst: sorry voor het lange verhaal!) Ook naar aanleiding van het andere topic over de vriendin van Bloem1981 (http://www.zwangerschapspagina.nl/vruchtbaarheidsbehandelingen/221765-vriendin-mag-bijna-testen.html) wil ik toch hier een keer mijn 'probleem' voorleggen. Ik heb namelijk een beste vriendinnengroep met daarin ook een vriendin die een vriend heeft die sterk verminderd vruchtbaar is. Dat wist zij al toen ze een relatie met hem kreeg (hij heeft dat in een vorige relatie ontdekt), en dus voordat zij samen heel sterk een kinderwens hadden. Nu zitten wij (in het groepje dus) allemaal in de fase dat wij kinderen willen of net hebben, of alweer een tweede of volgende zouden willen. Toen ik zwanger was vond ik het best wel moeilijk om tegen mijn vriendin heel enthousiast te doen en te veel over de zwangerschap etc te praten. Toen vlak daarna onze vriendin zwanger werd van de derde vond ik het ook heel erg voor haar. Maar ze was er redelijk nuchter onder. Ze was blij voor ons en ze was toen ook net met haar vriend en zag ook wel in dat wij (de rest heeft al heel lang een relatie) wel eerder toe waren aan een kind. Nu is haar zusje net bevallen van haar eerste kind en ze blijft maar doen alsof ze alleen maar blij is voor haar zusje en verder niets. Goed, zou kunnen natuurlijk, dat ze zo onzelfzuchtig is. Maar ergens bekruipt mij dan toch het gevoel dat ze niet het achterste van haar tong laat zien, en dat ze niet meer zo open is als ze was. Ik merk ook dat we langzamerhand zo uit elkaar groeien. (Ik ben niet de enige van mijn vriendinnen die daar zo over denkt.) Nu is ze een aantal maanden geleden voor het eerst naar het ziekenhuis geweest: ze gaan natuurlijk de MMM in. Ik ben heel erg blij voor haar en hoop natuurlijk dat het allemaal lukt! Maar nu komt het: ze heeft tegelijkertijd besloten dat ze alles tussen haar en haar vriend houdt en ons niets vertelt over de behandelingen etc. Wij, als haar beste vriendinnen, weten dus van niks en krijgen dus ook niet de kans om met haar mee te leven. Ik heb het gevoel dat we nu helemaal uit elkaar groeien. Helemaal omdat ik weet dat er op dit moment drie van ons (weer) zwanger proberen te worden. Ik zie al helemaal voor me dat een van ons (of erger nog meerdere) vertelt dat ze zwanger is, terwijl zij net een of ander klotebericht heeft gekregen. Ieder van ons heeft wel eens een beetje geprobeerd aan te geven dat we deze situatie nogal moeilijk vinden, ook omdat we graag met haar mee willen leven. Dat is toch wat beste vriendinnen doen, lijkt me. Maar ze blijft bij haar standpunt dat ze het liever tussen haar en haar vriend houdt (ze vertelt ook niets aan haar zusje en moeder...). Ik hoop dat jullie tips hebben voor mij om hiermee om te gaan. Als jullie zeggen: gewoon laten gaan, het is haar keus, ook goed natuurlijk! En voor alle meiden in dit deel van het forum: ik duim voor jullie!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hiermee in je maag zit. Wat betreft de vriendin zou ik als advies geven om eerst eens te kijken hoe het gaat als jullie het op haar/hun manier doen. Mocht je nou gaan merken dat dit haar volgens jou geen goed doet, dan zou ik een gesprekje aangaan waarin je je zorgen uit. En dan maar wachten hoe zij reageert. Het kan zijn dat dit voor haar nu de beste manier is om ermee om te gaan. Maar net zo goed merkt ze zelf over een tijdje dat ze toch behoefte heeft om erover te praten. Dat ze het moeilijk vindt om het met jullie te bespreken, dat kan ik me heel goed voorstellen. Dat heb ik ook. Denk dat er weinig anders is dat je kunt doen dan luisteren naar haar wensen en je zorgen uitten wanneer je echt denkt dat dit nodig is. Veel sterkte ermee. Goed van je dat je om advies vraagt en stilstaat bij de gevoelens van je vriendin.
Hoi hoi, Ik snap het verhaal van beide kanten. Hier zijn we in het begin heel open geweest over onze kinderwens, en de bijbehorende behandelingen voor ons... Heel lief dat iedereen meeleefde, maar op een gegeven moment was het heel moeilijk om steeds maar weer te vertellen dat het niet gelukt was... Daarom hebben wij voor de 3e behandeling besloten om het voor ons te houden. (behalve ouders en zussen.) dus ook voor mijn beste vriendinnen! Zij vonden dat ook best lastig, maar ze snapten ook dat het steeds moeilijker werd voor ons. Ik moet zeggen dat ik het heel prettig vond om er niet telkens over te hoeven praten en het lekker 'ons' geheimpje te houden... Maar ik snap het verhaal ook echt van jullie kant. Ik denk dat je het beter kunt accepteren en misschien af en toe een kaartje of smsje sturen. Dat je niet precies weet wat er speelt, maar dat ze wel weten dat je aan ze denkt... Succes! Liefs Loesie
Hoi hoi, Vervelend dat je hier zo mee zit. Toch kan ik er heel kort over zijn: het is hun beslissing. Ik hoop alleen dat als ze van gedachten veranderd, jullie nog steeds voor haar klaar staan. Je zou ook gewoon eens een kaartje tussendoor kunnen sturen, met alleen een knuffel en je naam erop (bijvoorbeeld). Misschien moeten ze zelf eerst ontdekken hoe ze het vinden in de MMM. Ik wist vooraf ook echt nog niet hoe ik dat ging doen met de mensen om ons heen. Uiteindelijk hebben we de mensen die we op de hoogte wilde houden (en die dat zelf uiteraard ook wilde) een email gestuurd. Zo werden we nooit geconfronteerd met vragen als we daar op het moment niet zoveel zin in hadden. Je kunt haar dit nog voorstellen. Zo van: meid, als je toch je ding kwijt wilt, mail me dan. Dan is zij het kwijt, kan ze het in haar eigen woorden doen, wordt ze niet onderbroken en jij hebt de tijd om google ernaast te leggen om steeds uit te zoeken wat ze nou precies bedoeld (valt niet mee, al die termen). Als ze het echt al die tijd voor zichzelf houden. Kan je alleen maar hopen dat ze een keer met heeeeel goed nieuws komen. Een arm om haar heenslaan kan volgens mij altijd, maar volgens mij had je dat al wel door. Je klinkt echt als een lieve meelevende vriendin. Elmo
Bedankt voor jullie lieve reacties! Ik denk dat jullie inderdaad gelijk hebben en we haar (hun) eerst maar met rust moeten laten. Als zij het zo willen doen, is dat hun keus. Ik vind het ook wel een goed idee om wel regelmatig iets liefs te laten horen, maar ik vind het dan toch wel erg moeilijk om de goede woorden te vinden. Hebben jullie misschien tips daarvoor?
Ik denk dat je niet teveel je best moet doen om niks verkeerds te zeggen. Ik denk aan jullie Knuffel Gewoon een kaartje etc etc Maargoed, dat ligt natuurlijk helemaal aan jullie band. Doe wat voor jou goed voelt. Ze moet op sommige vlakken ook maar gewoon aannemen dat je het goed bedoeld. Check wel na 1 of 2 kaartjes of ze het fijn vindt (als ze zelf niks laat horen). Het leven is voor hun heel heftig nu, maar je hoeft je, vind ik, niet in alle bochten te wringen hoor.
Hoi Lindangel, Allereerst wat ontzettend lief dat jij en je vriendinnen zo graag willen meeleven met jullie vriendin die de mmm in gaat. Dat ze haar achterste van haar tong niet helemaal bij jullie laat zien geloof ik absoluut. Ik ben ook altijd heel blij voor iedereen maar als ik dan thuis kwam was ik altijd erg verdrietig. Het is heel moeilijk om je ware aard te tonen, terwijl je aan de ene kant heel blij bent voor die persoon maar het aan de andere kant ook zo graag zelf wilt. De laatste poging hebben wij ook voor ons zelf gehouden. Mijn beste vriendin en ouders waren op de hoogte en natuurlijk mijn lieve walvismeiden van het forum. Stuur haar af en toe een kaartje of koop bij de wereldwinkel van die gelukspoppetjes, zodat ze weten dat jullie meeleven. Als ze het niet blijkt te waarderen hebben jullie het geprobeert. Het is zowieso al erg lief dat je er alleen al aan denkt. Groetjes Elvira