ik zit met een dilemma. Mijn vriendin was 12weken zwanger als we uit elkaar zijn gegaan. Ze is ineens vertrokken omdat ik de laatste 2maand kort en niet genieten was.(een fase waar ik door moest). Nu zijn we al iets meer dan een maand later en als ik haar stuur dan zegt ze dak haar gerust moet laten. Precies of ze niets van mij meer moet hebben. Ze heeft me van sociale media gesmeten, eveneens als haar familie. Ik ben ten einde raad. Ze woont op 70km van mij. We waren zo gelukkig ma door omstandigheden is dit verandert. Weet er iemand raad hiermee?
Ja ze wilt mij niet zien of horen. Krijg enkel maar terug van laat mij gerust. En als ik bel legt ze af. Kan dit door de hormonen zijn? Ze wordt ook wel wat opgejut op haar werk. (Vanalle leugens die zogezegd van mij komen)
Mag ik vragen hoe oud jullie zijn en hoe lang jullie samen waren? Hebben jullie bewust voor een kindje gekozen? Alles hangt af hoe je haar behandeld hebt. Geef haar tijd en probeer niets te forceren want dat werkt meestal averechts
Zij is 34 en ik ben er 29. We waren een klein jaar samen maar bewust gekozen voor dat kindje. Het is allemaal wel een beetje mis gegaan door het binnen nemen van een 2de hond(groot). Op een appartement en dan nog veel moet leren. Hebben we op elkaar uitgewerkt. Heb de hond natuurlijk naar een nieuw gezin gebracht( bij goede vrienden van mij) heeft een 2maand geduurd die frustratie tegen elkaar. Had mss wel beter naar haar moeten luisteren op het moment zelf. Ma er was zoveel aan de gang bij mij. Waardoor ik alles opkropte. Je zegt niets forceren maar zoals een sms’je mag dat dan? Of best zeker nog tt september wachten? Zou zo graag die zwangerschap mee willen maken.
Misschien kun je haar een brief of e-mail sturen waarin je alles uitlegt en vertelt hoe jij het graag zou zien en tot slot vragen of zij contact met jou wil opnemen. Dan heb jij de ruimte om je verhaal te doen en heeft zij de ruimte om het even te laten bezinken.
Heb ik vorige week al gestuurd. Heb toen een brief geschreven ma tprobleem is da haar collegas hn aant moeien zijn en mij woorden in de mond aant leggen zijn. Denk da ze vooral teleurgesteld is. Wat het erger maakt
Jammer dat dat niet gewerkt heeft. Is er wellicht een neutraal persoon die kan bemiddelen tussen jullie?
Het laatste wat ik denk om te doen is eens met haar ouders te gaan praten. Ma wat gaan die mensen al ni over mij gehoord hebben. Ik heb schrik om voor een gesloten deur te staan. Tijdens mijn relatie met haar kwam ik wel heel goed overeen met hun. Ze heeft wel steeds int begin gezegd om familie en vrienden erbuiten te houden ma ze geeft me ook geen kans om met elkaar te praten.
Je klinkt ondanks je leeftijd niet heel erg stabiel klopt dat? Misschien is het goed met een hulpverlener over deze situatie te praten. Maatschappelijk werk heeft hier wel ervaring mee en kan je helpen. Als zij geen contact wil zou ik dat niet opdringen. Ook niet via familie. Ze willen blijkbaar niet met je praten. Laat haar verder met rust. Bedenk of jij contact wil met het kind. Nog los van je ex vriendin (die moet dat zelf regelen). Als jij contact of informatie over je kind wilt ga naar het juridisch loket en daarna naar een advocaat en zorg dat je goede informatie krijgt. Neem iemand mee die jij kunt vertrouwen voor ondersteuning (je ouders, of een goede vriend).
Stabiel ben ik wel hoor, ma dit komt wel aan int koppeke. Zoiets wens je niemand niet toe. Je zwangere vriendin die van je weggaat. Zeker niet als je echt uitkeek naar de zwangerschap en al wat er aanhangt. Nu ja, best dan gewoon nog zo laten. Ga ik haar dan ook ni het gevoel geven da ik er dan zelf niks om geef? Ipv te tonen dat je wilt vechten voor haar
Een brief is een goed idee. Maar het klinkt alsof je heel erg je best doet contact met haar op te nemen. Misschien wel iets te veel. Een suggestie: stuur nog één brief/kaart/e-mail waarin je kort je verhaal doet, aangeeft dat je deur altijd voor haar open staat, maar dat je haar nu even de rust geeft met jou contact op te nemen wanneer ze daar aan toe is. En wacht dan een aantal weken af
Vind de suggesties van hierboven ook, stuur een brief of kaart, en zet er dan ook in dat het je ontzettend spijt en je er alles aan zal doen om het goed te maken. Ik weet niet of je weet waar ze nu verblijft? Dan zou je een kaart en bos bloemen kunnen laten bezorgen?
Als je voorheen goed met haar ouders omging zou ik toch proberen om naar die mensen toe te gaan. Ga er heen, bel aan en doe je verhaal. Vraag of ze willen bemiddelen. Je kan wel blijven bellen, appen, schrijven en bloemen sturen maar als zij nergens op reageert schiet je daar toch niets mee op. Je moet iemand hebben die wel toegang tot haar heeft. Maar goed, wij weten natuurlijk niet wat er allemaal gespeeld heeft. Misschien als wij de details zouden weten dat wij zouden adviseren haar ruimte en tijd te geven....
Nu ja ik zal eerst open kaart spelen met jullie. Ze weet van int begin van de relatie dat ik af en toe eens jointje doe. Ze had er niets op tegen. (Deed dit enkel savonds voor het slapen gaan. En niet bij haar in de buurt) 2maand voor onze break up hebben we een 2de pup in huis gehaald en deze was eigenlijk niet heel flink. Stout vooral. Zeker tegenover haar..( Daarvoor hebben we nooit ruzie gemaakt enkel eens een discussie ma de communicatie zat goed.) Ik heb dat ook gevoeld en met verschillende zaken dat er nog bijkwam heb ik dat op haar uitgewerkt ipv te praten met haar. Meer ruzies dus. Dan hadden we nog eens een slechte vakantie gehad door ongedierte problemen. En direct na de vakantie is ze vertrokken. Ik heb ook een brief geschreven al voor de ouders. Ma ik ga het nog even enkele weken laten rusten. Wat ze gevraagd had.
Lijkt me een moeilijke situatie voor jou. Ze zal wel een goede reden hebben dat ze niets laat horen.. Die pups kunnen toch niet de reden zijn. Dat heeft op zich niets met jullie te maken. Als jullie er ruzie door krijgen had je het daar over kunnen hebben en een ander huis voor ze zoeken. Evenals die ongedierte op vakantie. En als ze met die joint geen moeite had? Als ze dat wel had had ze dat moeten zeggen dan had je kunnen stoppen. Zo iets mag nooit tussen een relatie in staan. Helemaal niet als er een kind op komst is. Er zal vast wel meer spelen. Het enige wat je kan doen is vragen of ze nog een keer met je wil praten en uitleggen waarom ze precies geen contact meer wil zodat jij zekerheid hebt.
Wat voor verschillende zaken? Verder, wilde zij die tweede pup ook? Of was die er ineens? Ik weet van mezelf dat het eerste trimester niet het beste trimester is, qua hormonen en geestelijke belastbaarheid, hoe heb jij bijvoorbeeld gereageerd op de verpestte vakantie? Ik heb het idee dat ze zich niet serieus genomen voelt door jou.