Zijn er hier geen meiden die ongelooflijke dorst hebben en niets binnen kunnen houden? Het gekke is dat toen ik zwanger was ik blij was dat ik naar het ziekenhuis kon, even niets hoeven eten/drinken, en door infuus verdween die tergende dorst. Was voor mij net het steuntje om weer even verder te kunnen, sterkte jullie die midden in de HG zitten. Het is echt soms een hele dag knokken om er ook maar iets in te houden, eten, liggen en rustig ademen, slikken, en dan na 2 uur alsnog alles eruit gooien....
Ik mocht uiteindelijk donderdag weer naar huis. Ik was in een paar dagen enorm verslechterd en gaf toch over ondanks de medicijnen. In het ziekenhuis aan het infuus gezeten en maagbeschermers. In combinatie met de primperan werkte dit weer goed. Wil nooit meer terug, voelde me zo eenzaam en ellendig in het ziekenhuis. Een gevoel van onmacht over mijn eigen lichaam. Hoe erg ik ook mijn best deed, het was niet genoeg Nu wisselende dagen. Elke dag sowieso wel spugen, maar vaak houd ik nog wel merendeel binnen. Nog steeds bedrust, want bij inspanning gaat het fout. Ook een gesprek gehad met de arbo arts, misschien over 4 weken weer werken (mits ik niet meer spuug) en dan starten met halve dagen. Dit in combinatie met verlichtende condities tot aan mijn zwangerschaps verlof. Hij heeft het verwachtte verzuim tot aan het verlof gezet voor de zekerheid en ik ga het zien de komende weken. Ik hoop dat ik toch snel ga opknappen! Ik heb geen dorst puissant, ik heb eigenlijk erg veel weerzin om te drinken. Ik heb nu standaard een pak drinken naast mijn bed, zodat ik heel bewust aan mijn vocht kom en kan bijhouden, maar ben alles zo snel zat.
Waar ik benieuwd naar ben is of er meer meiden zijn zoals ik. Eerste zwangerschap perfect, zonder kwaaltjes alleen een plotselinge vroeggeboorte. Bij de tweede zwangerschap nu helaas HG, opgenomen geweest bij 9 weken en sindsdien emesafene en primperan zetpillen. De artsen vinden het heel raar omdat ik bij mijn eerste zwangerschap geen een keer heb overgegeven.