Als friet iets is wat je goed verdraagt, zou ik het vaker dan 1 keer per 2 weken eten. Weet niet wat je verder kunt eten, maar friet bevat veel koolhydraten enzo. Kun je nu goed gebruiken! Het is trouwens een bekend fenomeen bij vrouwen met hg.
ik eet liever een extra banaan met koolhydraten, dan weer ongezonde frieten. 's avonds eet ik altijd een afgekoeld doorbakken tartaartje en voor het slapen gaan een boterham. groffe dingen (zoals tartaar) vallen op de een of andere rare manier het lekkerst, en warm eten/drinken valt ook niet lekker. met eten gaat het prima verder, alleen die groente wil ik binnen krijgen... en af en toe een aardappeltje zou ook niet verkeerd zijn.
patat is aardappelen, juist eten als je daar tegen kunt! het is beter om dit te eten en het binnen te houden dan spugen hoor want dan krijgt je kleintje helemaal te weinig voedingsstoffen binnen. ik had het met de Mc kroket, heerlijk vond ik die en pizza Hawaii voor de rest at ik ook alleen maar waar ik echt zin in had dan had ik de meeste kans dat het goed ging. nu niet aan je gewicht denken maar echt eten wat je binnen houdt daar heeft je kleintje het meeste aan. ik heb ook een tijd geen fruit gegeten en weinig groente maar de gyn zei zolang je de zwangerschapsvitamine slikt je je geen zorgen hoeft te maken hoor! vond het zelf zó vermoeiend om de hele dag maar met eten bezig te zijn
mijn verloskundige schrok juist van het woord 'patat', toen ik zei dat ik dat als beste verdraag. maargoed, ik wordt het inderdaad ook een beetje zat al dat gedoe met eten, ik ben blij als ik niet misselijk ben, voel me nog totaal niet zwanger en heb geen flauw idee waarvoor ik dit allemaal doe... in theorie weet ik het natuurlijk allemaal, en dat het heel bijzonder is en ik weet hoe graag ik zwanger wilde worden, blablala, maar ik ben gewoon ziek en voel me absoluut niet zwanger! hoop dat ik die kleine snel kan voelen, misschien dat het dan bij m'n gevoel door gaat dringen waarvoor ik het allemaal doe.
Hier bijna 19 weken zwanger, moet zeggen dat het na de 16 weken kwa misselijkheid wel iets minder heftig werd.. maar het is er nog steeds. Heb het maar geaccepteerd, al heb ik makkelijk praten want hoef gelukkig niet over te geven. Zodra ik teveel gedaan heb, teveel inspanning heb gehad dan is het weer mis en lig ik kotsberoerd met veel pijn in de maag/slokdarm op de bank/bed. Ik hoef gelukkig niet te werken tot aan mn verlof (in de zorg) en mag komen wanneer ik kan om iets op kantoor te doen, die spanning en stress is er gelukkig ook niet! Ik eet alleen nog crackers, cracottes, gelukkig weer fruit! (pruimen en meloen gaan het beste) en verder is het niets. Dus tsjah ik verlang best wel eens naar wat anders en de hele dag met eten bezig zijn is idd geen pretje. Heeel af en toe gaan kipnuggets er goed in (jeee!) verder absoluut geen vettigheid, geen vlees, niets warms, niets zwaars hahah blijft niet veel over. Ik voel de kleine meid al vanaf 14,5 weken maar moet zeggen dat het niet veranderd aan het gevoel van het ziek voelen. Maar moet zeggen dat ik ondanks het ziek zijn sowieso vanaf het begin wel geniet van een wonder in me. Ik ben gelukkig ook totaal niet down of somber erover. Nou heel verhaal geworden, maar het is altijd fijn om te lezen er niet alleen voor te staan.. want hoevaak horen we.. het hoort erbij en na 12 weken is het over? grr
ohhhh wat haat ik die opmerking. 'ja, ik was de eerste 12 weken ook zo misselijk, maar het hoort erbij'. Nog zo een opmerking. vind het erg moeilijk om daar op te reageren, want je wilt niet de zielepoot uithangen, maar ze gaan er wel van uit dat ik me net zo voel als zij zich gevoeld hebben, alleen waren zij er 'veel stoerder onder' omdat ze wel gewoon gingen werken e.d.. Oh en over werk gesproken... wat mis ik het! ik werk ook in de zorg, en wat zou ik graag m'n collega's en cliënten zien!!!!! en lekker fit aan het werk gaan, ipv beroerd op bed te liggen. wat een geklaag, maar het begint me echt een beetje op te breken. In het ziekenhuis lachte ik dat ze me maatschappelijke hulp aanboden, dat is toch niks voor mij? ik ben ziek in m'n lichaam, niet in m'n hoofd! Maar in m'n hoofd hou ik het ook niet meer vol, en ik weet niet hoe lang mijn man nog tegen mijn frustraties kan, ondanks dat hij het echt goed doet en erg z'n best doet...