ik heb trouwens nu ook vitamine B6 erbij gehaald, iemand daar ervaringen mee? ik slik het nog niet omdat het ook in de medicijnen zit die ik nu slik en wil niet teveel slikken uiteraard.
thnx, dan ga ik die erbij slikken, kijken of ik dan ook weer trek krijg ipv dat ik eten "tollereer en niet uitspuug"
Tutti: ik ben ook (postief) verrast door de houding van de diverse gyn's in het zh waar ik ben opgenomen. Trouwens merendeel is arts-assistent. Duidelijk protocol. Daarnaast beschouwen ze het als medisch en begrijpen ze hoe zwaar het is. Ik voel en voelde mij volkomen serieus genomen. Heel belangrijk. Dana: ik kreeg in het zh vit B in het infuus, dus is helemaal niet verkeerd denk ik. Enne... Ik heb af en toe spijt dat ik zwanger ben, zo teleurgesteld ben ik in mijn lichaam en mijzelf. Heel herkenbaar dus, maar ook iets waar ik niet trots op ben. En natuurlijk ben ik blij met de twee mini-mensjes in mijn buik, ik wou alleen dat die misselijkheid over was. En genieten en weer voor m'n dochter kunnen zorgen. Ik kan dus ook heel somber zijn.
dana heel herkenbaar die gevoelens had ik tot week 12 en vanaf week 37 weer... maar nu ligt ze lekker te drinken en ik denk ja het is het weer waard geweest!! ik hoop dat je snel wat "beter "in je vel zit (ook al weet je dat de misselijkheid blijft) hai meiden!! vraag: zijn er dames die hg hadden en na een aantal weken soms nog spugen?
Hoi Juffie, Ik spuug niet meer, maar ben wel snel misselijk nog.. :x Ook heb ik vaak van die "flashbacks" (hoe moet ik het anders noemen ) als ik een bepaalde geur ruik of eten zie dat ik dan ook kokhals neigingen krijg Wat balen trouwens dat er weer zoveel meiden bij zijn heel veel sterkte allemaal. Liefs hugbear
aan de ene kant wel fijn dat er herkenning is voor dat "ben ik er wel blij mee?" gevoel. ik was even bang dat ik er ook nog een depressie bij zou krijgen aan de andere kant heel triest dat het toch best vaak voorkomt dat ze zwangere vrouwen zo door laten modderen. vreselijk vind ik het.
Dit was voor mij ook een heel bekend gevoel helaas. Op het hoogtepunt van mijn HG heb ik ook echt het gevoel gehad niet meer verder te kunnen en de zwangerschap te willen beeindigen. Ik kon gewoon niet meer. Daarna ging het gelukkig wat beter en kon ik meer accepteren dat dit was hoe het was. Toen kon ik ook de ziekte scheiden van mijn kindje. Ik ging het meer zien als 2 verschillende dingen, zo kon ik een band vormen met mijn kindje. Vond het vooral in het begin ook lastig omdat je dan nog maar zo weinig merkt van je kind. Had dan net zo goed alleen maar heel ziek kunnen zijn, vergat soms zelfs een beetje dat ik zwanger was. Ik vond de echo's wel helpen trouwens. Is idd stom dat ze mensen nog te vaak aan hun lot over laten en alleen een beetje oplappen. Het is zo'n ingrijpende ziekte. Ben nu trouwens begonnen met een opleiding coach/counseller om vrouwen met dit soort dingen te kunnen helpen.
Rosao, wilde even zeggen dat ik het super vinhd wat je doet! Er is echt overduidelijk nog te weinig aandacht voor HG en extreme misselijkheid en jij zorgt ervoor dat het bij veel mensen toch doordringt hoe zwaar het is! Die opleiding vind ik ook helemaal super klinken!! Heb je al iets van een algemene folder die je bij verloskundigepraktijken neer kunt leggen?? (Edit: sinds gisteren is mijn gebruikersnaam verandert... kijk er vooral niet vreemd van op )
Kwam net dit tegen: Zwangerschapsvitamine in vloeibare vorm: VitaNatal Multi zij maken zwangerschapsvitamines in sprayvorm! Je hoeft er dus geen tabletten voor te slikken. Zou voor vrouwen met HG wel een uitkomst kunnen zijn, mits de spray een beetje ok 'smaakt'.
Hoi Meiden, Ik heb de misselijkheid onder controle, behalve sochtends bij het tandenpoetsen, dan moet ik spugen... Maar dan zit er niks in mijn maag, dus dat is vooral slijm.... Verder zo af en toe nog misselijkheidgevoel, maar er is mee te leven... *ZUCHT* Knuffel
ik hoop ook dat de echo´s helpen hoor, en ik heb er ook al aan gedacht dat het beter zou zijn als ik niet zwanger ben, ik ben ook ineens niet meer bang voor een miskraam omdat daar tegenover staat dat ik dan mijn gezondheid weer terug heb ik voel me daar heel schuldig over dat die zenuwen voor de 1e 12 weken (of het wel goed zal gaan) weg zijn. goed dat je nu een opleiding volgt hiervoor, denk dat je heel veel werk zult krijgen
de echo's zijn prachtig. helaas heb ik door fout advies van de arts ass toen bij de eerste echo waar het hartje bij klopte moet afbreken. heb spijt als iedere haar op me kop en dat zijn er veel en lang
hoi meiden, hier gaat het redelijk.... preperan heb ik maar die maakt me zo suf dat ik de hele dag wel wil slapen hahahah..... ik ben nog licht misselijk, maar overgeven minimaal. Wel 3x de nacht gehad dat ik puur zuur uitkots... BAH! Dan blijf je alleen al halen door de zure rot smaak. vannacht wakker geworden om 1 en 5uur van de honger. Moet elk uur iets eten overdag anders is het mis. En afgelopen nacht dus ook 2x de nachte.... Phoe! Ik baal er wel beetje van. Ben alleen maar met eten bezig, en honge en ik heb dr helemaal geen zin in om om het uur te moeten eten... wilde dat er honger vullers waren ofzo.... hahhhaa sterkte allemaal meiden!
@ Juffie: ja hier ook nog een tijd misselijk geweest. Nu is het wel terug beter dus ja, misschien was het eerder een virusje of zo dat ik te pakken had. Ofwel zal ik er altijd gevoelig aan blijven dat belooft voor volgende zwangerschap... Ik hoop zo dat ze een medicijn of zo vinden die de misselijkheid en overgeven wegneemt!
@ Dana: ja hier ook niet echt een wow-gevoel hoor toen ik zwanger was. Die HG bepaalt je hele leven, dat draait enkel nog maar om eten/ proberen eten / eten binnen houden / drinken binnenhouden en rusten. En ook mentaal was het zo zwaar, ik heb ook gedacht van ik heb een depressie vast! Wat dus niet zo was maar op de duur begin je het wel te denken. Is ook niet zo raar dat je je ellendig voelt: je hele leven ligt overhoop, je kan nauwelijks nog iets, hebt geen sociaal leven meer, nu ja, je hebt gewoon geen leven meer ... Ik heb er lang tegen gevochten, wilde me zo niet voelen, hele dagen thuis zitten en niets meer kunnen... Maar dat maakt het nog erger, je moet het voor een stuk nemen zoals het komt, zoals Rosao zegt, je moet het aanvaarden dat je je nu eenmaal zo slecht voelt. Dat is supermoeilijk want we zijn allemaal jonge vrouwen die een sociaal leven hebben, die midden in het leven staan, gaan werken, ... . En dan opeens niets meer kunnen. Dat zorgt mentaal voor een hele aanpassing. Heel moeilijk dus. Onthou ook dat dit weer voorbij zal gaan, ik weet het, momenteel een schrale troost maar toch... eens die zware maanden voorbij zijn, heb je echt wel weer een toekomst en kan je terug je leven leiden. Bij mij heeft de HG en die hele periode wel sporen nagelaten, ik ben niet meer volledig dezelfde persoon als ervoor. Nu geen paniek dames, zo erg is het niet Maar ik merk dat ik meer dag per dag neem. Ik heb ook meer nood aan rust. En ook door mama te worden, ben ik veranderd. Ik kan geen ellende meer zien, heb een hekel aan conflicten en ruzie gekregen (wat dus geweldig lastig is want in mijn beroep is het constant confrontaties met de slechte dingen in onze maatschappij en miserie miserie en miserie. Hoop van harte dat ik geen zaken met kindermishandeling moet vaststellen want ik weet dat ik de verdachten gewoon iets aan ga doen ) Maar goed, dit even terzijde allemaal. Het wordt beter, neem echt dag per dag. Opeens ga je dan zien dat je je een dag weer beter voelt en daar moet je je aan optrekken he. En ja die dag zal dan misschien opgevolgd worden door een mega klote dag, maar ook die gaat weer over.