Hee Stefanie, goh zo herkenbaar allemaal wat je schrijft. Moet wel zeggen dat het bij mij echt super makkelijk ging. Nooit enige druk van mijn werkgever of van UWV gehad. Heb me daar wel over verbaasd. Geen enkele controle thuis o.i.d. Heel veel werd voor mij beslist, ik was al voor 100% in de ziektewet voordat ik het zelf doorhad. Kreeg er ineens een brief van. Elke 6 weken belt UWV even, maar is meer een update-gesprekje. Geen een keer hebben ze gepushed of wat dan ook. Terwijl ik stiekem een beetje hoopte dat iemand zou zeggen 'zou je niet weer eens aan het werk gaan' want ik wilde ook heel graag weer starten. Maar het was echt van alle kanten een ontmoedigingsbeleid. Wat voor mij natuurlijk eigenlijk heel goed was. En zo langzamerhand ging ik me er dan ook bij neerleggen. Een paar weken geleden had ik nog het idee om voor de bevalling nog wel te gaan werken. Maar vk zei toen dat dat niet meer ging gebeuren. Maar ze heeft (en ook de huisarts niet) nooit iets op papier hoeven zetten. Mijn zkh-opname en de korte gesprekken die ik met mijn manager had, waren voor hen voldoende om zelf de stappen naar de ziektewet te nemen. Daarmee hebben ze me heel wat zorg weggenomen. Ga ik volgend jaar nog wel ff een dikke taart voor bakken denk ik. Je vroeg me of ik niet de neiging had als ik niet meer overgaf om dan weer aan het werk te gaan. Maar bij mij is overgeven eigenlijk nooit het grootste probleem geweest. Ik heb vreselijk maagpijnen en daardoor slokdarmonsteking enzo gehad. Daarna kwam pas het overgeven, een paar weken later. Mijn maag verteert vreselijk slecht. Ik heb ook niet echt maagzuur, maar 'gewoon' erge pijn en daardoor benauwd. Daarnaast heel misselijk. Dus at ik maar niet meer. Leek me toen de beste oplossing Nu eet ik dus wel weer matig, maar ik heb nog steeds die pijn en dat is bij inspanning nog een stuk erger. Dus ik kan ook gewoonweg niet werken. Heb een paar weken in een rolstoel gezeten en kan nog steeds niet lang lopen of dingen doen. En dus ook niet best autorijden. (mmmm hahah, op dit moment is er een ontsnappingspoging gaande uit mijn buik, alleen probeert ze het via mijn navel volgens mij, heel bizar...) maar goed als ik jou zo lees, moet je gewoon ff zo doorgaan. en je dus niet laten afkeuren voor 100%. gewoon met de dag kijken hoe het gaat. En wie weet kun je over een paar weken of zelfs al volgende week ineens wel weer heel wat aan. En dan kan het best zijn dat je er weer 'ns een paar daagjes of een week tussenuit moet. Maar dat zie je dan wel weer, toch?! Gewoon op je af laten komen. Het gaat zoals het gaat. Haaha, maar goed dat je beeb zich niets herinnert van de periode in jouw buik. Dus in dit geval doet schelden geen pijn. Moet je maar de komende tijd extra veel je buik aaien, dan is alles weer over en vergeten. Niet zo raar hoor, dat je dat gevoel hebt gehad en af en toe nog hebt. Hebben we allemaal wel last van. ik bedoel als ze mij 's nachts hard trapt, dan zeg ik ook dat ze mama geen pijn mag doen. Ben je helemaal gek geworden...
Sooner, wat een geweldig mooie echo zeg!!! Echt een liefie. Gepke, echt onvoorstelbaar zwaar moet je het hebben. Weer in het ziekenhuis geweest. Ik voel de moeheid haast via je berichtjes... Echt heftig dat je een geplande keizersnede krijgt. Stefanie83, als ik jouw berichten lees krijg ik meteen weer flashbacks van mezelf. Zo herkenbaar, de frustratie en de dingen die blijven staan in de koelkast. Ik was soms ook boos op de zwangerschap en huilde dan ook bij mij man dat ik niet meer wilde. Probeer je daar niet te schuldig over te voelen! beby2, echt irritant he. Denk je dat je alles gehad hebt met misselijkheid enzo, krijg je ook nog rugklachten... Toen mijn bevalling begon heb ik gehuild..... gehuild van blijdschap dat ik heel snel niet meer zwanger zou zijn. De grootste opluchting aller tijden. Heel veel sterkte allemaal weer...
Nou ben er vandaag toch heen gereden (werkgever) en zoals ik al verwachtte ze gaan niet verlengen. Heel eerlijk gezegd ben ik er ook wel blij mee. Kreeg totaal geen begrip en support tijdens mijn ziek zijn zelfs niet bij de ziekenhuis opname. Inmiddels 11 jaar nonstop gewerkt en ik heb besloten zonder schuldgevoel een ww aan te vragen en vandaaruit eens rustig te gaan kijken... Nooit verwacht dat er zoveel zou gebeuren toen ik bleek zwanger te zijn...
Tsja, bizar he Ann? Bijna alles verandert (veel meer dan je denkt en zeker als je ziek bent), dat is af en toe wel slikken he? Zo zie je maar weer, je kunt nog zo hard werken, maar uiteindelijk ben je toch overgeleverd aan zakelijke beslissingen. Ik vind het echt heel vervelend voor je. Misschien, zoals je zelf ook al zegt, is het op dit moment wel rustgevend. Hoe lang moet je dan nog? Ik heb er gisteren 'ns met mijn nichtje over gepraat. Ik zou nog wel een tweede willen. Dat ik daar nu al over nadenk komt omdat ik weet dat je na een zwangerschap het eerste half jaar vaak verhoogd vruchtbaar bent. In ons geval waarin we heel moeilijk zwanger worden, moeten we dan dus of heel goed anticonceptie inzetten of het juist laten gebeuren, zodat we dit keer misschien wel spontaan zwanger worden. Maar dan denk ik dus aan mijn werkgever en het feit dat ik dan misschien binnen een half jaar nadat ik weer ben gaan werken, wellicht weer maanden uitgeschakeld ben. Aan de andere kant; moet je dan je werk laten bepalen of je nog een kindje krijgt of niet? Als het slecht gaat met de zaken, zouden ze dan ook zo lang over mijn lot nadenken? Vind het best lastige dingen. Het is naar dat wij niet zoals de meeste vrouwen gewoon van onze zwangerschap kunnen genieten. Lekker werken, je buik overal laten zien, lekker shoppen voor jezelf en voor de baby, genieten, lekker snoepen voor twee. Maar we moeten het er maar gewoon mee doen, he! :x Wat ga je vandaag doen Ann? En beby, gepke en stefanie? Vooral slapen? Hee Deelight, ik denk dat ik ook vreselijk ga huilen als ik bevallen ben. Zo mooi hoe je dat schreef in je berichtje! Ik hoop nu stiekem dat ik in de 38e week al beval. Dat maakt voor de baby toch niet echt meer uit? En dat scheelt weer twee weken ellende, of misschien wel vier weken.
Hey Sooner, zo vind het knap dat je al aan een tweede durft te denken moet zeggen dat dat nu het laatste is wat ik zou willen in deze "strijd"... Hoop dat ik het gewoon over een tijd vergeten ben en ooit daar weer over durf te dromen als dit heel heel ver weg is... Maar begrijp je wel heel goed met het oog op vruchtbaarheid. En een ding merk nu als geen ander voor een werkgever zal ik het nooit meer laten... Mijn werkgever heeft aangegeven dat ik vandaag de auto moet inleveren en mijn salaris doorbetaald word tot 15 Oktober. Ik zou de auto vandaag wegbrengen maar hang alweer de hele ochtend en nu begin middag boven de wc. Dus heb ze gebeld en gezegd dat ze die zelf maar even moeten ophalen. Lig nu met een emesafene in bed. Heb ook die zetpillen van het ziekenhuis met primperan maar vind ik toch een beetje te heftig. Gebruiken jullie die ook? A.s. vrijdag de termijnecho Veel succes iedereen vandaag!
Hai allemaal, @ Sooner: bij jou waren de klachten dus toch best anders dan bij mij. Kan me voorstellen dat als je zelfs in een rolstoel zit je niet echt aan werken moet denken... Wel grappig dat je zegt dat je zonder het zelf te weten al voor 100% in de Ziektewet zat. Dit is mij namelijk ook overkomen, kwam ik gister achter Ik dacht dat ik voor 50% in de Ziektewet zat, maar was gister even op mijn werk en daar vertelden ze me dat ze me drie weken geleden al voor 100% in de Ziektewet hebben gezet. Wel apart hoor, dat dat gebeurt zonder jouw medeweten. Maar ik vind het eigenlijk niet zo erg. We hebben afgesproken dat ik op de betere momenten gewoon naar kantoor kom en op therapeutische basis aan het werk ga. Heb er op het moment wel vrede mee (kan morgen weer helemaal anders zijn, maar goed...) Maar jij denkt dus al na over een tweede?! Ik kan me momenteel echt niet voorstellen dat ik mezelf dit ooit weer aan ga doen, maar voor mij was het zwanger worden dan ook niet zo moeilijk. Kan me voorstellen dat de situatie voor jou anders is. Ik denk dat je je in deze beslissing niet moet laten leiden door je werkgever. Hij zal ook niet met een bos bloemen en een enorm schuldgevoel bij jou op de stoep staan als hij failliet zou gaan of wel? Dan zou hij zich vooral druk maken om zijn eigen hachje. Wat ik daarmee wil zeggen is dat je uiteindelijk altijd voor je eigen geluk moet kiezen. Hoe vervelend het ook is voor je werkgever; je bent op de eerste plaats mens en daarna komt je werk. @Ann: wat vervelend dat je contract niet verlengd is. Echt lullig, het zakenleven is hard... Ik hoop dat je er vrede mee kunt hebben en misschien geeft het je zelfs wel rust, doordat alle verplichtingen wegvallen. Wat betreft de medicatie: ik heb alles al geprobeerd. Emesafene hielp bij mij niet. Cyclizine ook niet. Uiteindelijk kreeg ik Primperan zetpillen en die hebben ooit wel eens een paar dagen geholpen, maar daarna kwam het overgeven weer volop terug. Uiteindelijk is rust het beste medicijn. Maar de primperan kun je dus gerust proberen hoor. Dat is echt al ruimschoots getest en ik werd er in ieder geval veel minder 'stoned' van dan van de emesafene. Sterkte! Fijne dag allemaal!
Ik begrijp het niet ging twee dagen echt fantastisch had bijna nergens last van en nu.... Hou helemaal niks meer binnen. Hoe kan dat nou?
Ann, dat is toch de grilligheid van de ziekte. Ook kan het zijn dat je in die twee dagen jezelf toch minder rust hebt gegund dan anders waardoor het weer opleeft. Misschien even nagaan voor jezelf! Dit is nu de derde keer dat ik hyperemesis heb gehad. 1 keer tot aan een miskraam met 12 wk, en 1 keer tijdens mijn zwschap van mijn zoon en nu dus. Dus ja, als je graag meerdere kinderen wilt dan zet je je eigen gevoel wat betreft het ziek zijn opzij omdat je weet dat het de enige manier is om een kindje te krijgen! Wel meot ik zeggen dat het nu na deze keer anders is. De vorige keer was mijn zoon er natuurlijk nog niet, en dat is nu dus anders. En straks heb ik er 2 rondlopen die gewoon hun aandacht en zorg vragen. Gelukkig is het deze keer redelijk gegaan met hem maar een heel gezonde gezinssituatie was het toch niet meer echt hoor! Duzzzz, de conclusie is dat het zo wie zo langer gaat duren voordat we dit nog eens gaan ondernemen (mijn zoon is nu 2,5) ik wil wel dat dit kindje minstens zo oud is of ouder zodat het t ook een heel klein beetje kan begrijpen dat mama ziek is. (dat ik ook niet hoef te tillen, enz enz enz). Wel moet ik zeggen dat als ik naar het eindresultaat kijk.....hij het helemaal waard is om zo ziek voor te zijn.....wat is dan 9 mnd op een mensenleven. Maar ja.....dat was ook tekst waarbij ik me 4 mnd geleden zelf niets bij voor kon stellen. Ik geloof dat ik iemand dan wel wat kon doen als ie dat tegen mij had gezegd : o
Ja dat klopt wel toen het goed ging ben ik meteen alles gaan doen... Weer wat geleerd, dat dus niet doen, voor de volgende keer. Vind het echt knap om zo te kunnen relativeren. Ik vind die negen maanden zo verschrikkelijk lang duren nu ik er midden inzit...
hallo dames, Hier ook nog eens ene berichtje van mij. ja echt goed gaat het niet, dus af en toe effe bijlezen en reageren en dan weer liggen op d ebank. IK las hele herkenbare verhalen. Mijn werkgever was gelijk vanaf het moment al meeleveend ne meldde mij gelijk ziek voor de volle honderd procent. Was bij de eerste wel anders. Maar ja ben enorm blij dat het zo ging, ik ben ene keer een middag naar mijn werk gewest, sta voor een groep en had niet eens de groep voor mijzefl en was kapot na de twee uur, plus de andere twee dagen die erna komen. Zo betaalde ik dus de prijs voor een middagje werk. Ja dat doe je dus niet gauw meer. Ann; erg rot dat je contract niet is verlengd. Wat prettig is dat je er al een beetje rekeing mee hebt gehouden anders kwam het misschien wel heel rauw op je dak. Fijn dat je er zo goed mee om weet te gaan. Chantal;Ik zal aan je dneekn hoop dat hij/ zij met je meeleeft. Ik las dat sommige ook 100 procent thuis zitten zonder dat ze het wisten eigenlijk wel gek, maar wel prettig dat je nu thuis kan rusten, want ja rust heklpt het beste. Ik las iets over een keuze voor een tweede. Hier ook twee keer hypermesis gehad. De eerste keer bij mijn dochter en nu dus. Ik wou heel graag drie kinderen, maar twee vinden w hier nu wle genoeg. Hier hebben we ook juist gewacht tot mijn dochter wat ouder zou zijn, ook mede omdat ik graag wat opgeknapt wou zijn om er weer aan te beginnen. Mijn dochter is straks 3 als de baby er is. En als ik het over kon doen had ik waarschijnlijk er eerder voor gegaan. Mijn dochter bergijpt heel goed dat mamma ziek is. Ze vindt het rot dat ze mamma niet beter kan maken. Ze is er ook helemaal klaar mee. Op maandagnacht was ik in het ziekenhuis en had geen oppas, dus ja ze was mee. Het was neit anders. Ze was erg rustig, maar toen de arts langs kwam zei ze zo uit het niets. De baby mag er nu wel eens uit. Ze weet dat mamma beter is zodra de baby er is. Ze is erg bang om haar mamma kwijt te raken. ja het heeft twee kanten als ze wat ouder izjn in mijn geval niet praktisch omdat ze te veel meekrijgt en er te veel over na denkt. j en as ze te jong zijn da ben je er zo druk mee dat je je rust niet kan nemen. Moeilijk moeilijk. Mijn gyn heeft nu wel gezegd dat op deze manier zwanger zijn niet gezond is en hij bij de volgende zwangerschap mij ook niet kan garanderen dat ik daarna weer beter wordt. het vergt erg veel van mijn lichaam. ann: sosm denk j ervan af te zijn en de volgende dag is het weer raak. Er is geen pijl op te trekken. Bij mijn eerste heb ik zelf een avond kunnen barbucuen. Wel van elk stukje vlees twee happen, maar beter iets dan niets. de volgende dag was het alweer mis. leef van moment op moment en geniet van de dingen die we gaan. Sooner, ik heb rond de 25 ste wee overlegd met de gyn of ik ingeelid kon worden. Ik owu echt iet langer rond lopen dat noodzakelijk. Nu heeft d egyn het al over de 37ste week, dus misschien ene idee voor je dan heb je at zekerheid en het kan 4 weken schelenn he die ellende. Ja of je wil thuis bevallen, dan is het lastig. deelight:Ik denk dat het heel goed is om effe alle emoties eruit te huilen, voor , tijdens of na d ebevalling. na de bevalling van de eerste heb ik nog ene gesprek gehad met de psycholoog gewoon om alles even een plekje te kunnen geven. ik wou absoluut niet in een depressie komen. En is dus ook niet gebeurd. Huilen lucht op! Zo meteen nog voor controle naar het ziekenhuis en dan weer rusten op d ebank. Gr Gaby
Ben benieuwd, succes! Hey Gepke, denk dat ik het idd gewoon zo moet benaderen elke dag die meezit is er weer eentje...
Weet je wat het is met die tweede; Ik zou ook liever willen wachten tot de eerste zelf haar eerste stapjes kan zetten enzo. Maar qua leeftijd moet ik echt niet langer meer wachten. Ik voel me (en gedraag me ) dan nog wel als 25, maar ik ben stiekem wel al 37 jaar. Mijn vriend is 27, dus hij kan nog jaren, maar ja, ik dus niet meer. En de eerste heeft ons 3 jaar gekost. Tel maar op bij elkaar. Stel we zouden wachten tot ik 39 ben, dan ben ik misschien wel 42 voordat het lukt. Dat zie ik dus echt niet meer zitten. Mmm, maar laat ik eerst mijn meisje maar 'ns gezond op de wereld zetten, dan zien we dan wel weer verder. Ann, vervelend dat je je weer zo naar voelt. Hoop dat je morgen al weer wat opknapt. Scheelt het iets dat je nu weet dat je toch niet meer naar je werk hoeft? Chantal, ik ben benieuwd naar je bezoekje aan de bedrijfsarts. Stefanie, dus jij stiekem ook al voor 100%. Inderdaad best raar he! Beby, ja die grilligheid van de ziekte, wat je zegt klopt helemaal.
Ja, het is weer helemaal verkeerd vandaag ben nu echt doodop. Alles gaat eruit en die vreselijke smaak in mn mond word echt zo moedeloos hiervan... Wat werk wel wat rust maar draagt nog niet echt veel bij aan mn verbetering dus
Hier gaat het ook niet helemaal goed. ben de afgelopen 2 weken aan de primperan geweest. Heb vorige week 2 dagen klokje rond gespuugd en was daar zo uitgeput van dat ik 2x bij de huisartsenpost is geweest. was niet uitgedroogd, dus hoefde niet opgenomen te worden. Maar heb vorige week echt een rotweek gehad. Afgelopen weekend 1 dag primperanloos geweest en dat ging hartstikke goed (beter dan met, want wordt je naar duf van die dingen). Maar volgende dag duurde het spugen sochtends weer zo lang en putte weer zo uit dat ik weer begonnen ben. Vandaag ga ik weer zonder primperan proberen. Kijken hoe het gaat. Ik gebruik die rommel liever niet. Deze week gaat het redelijk. Spuug niet meer zo verschrikkelijk door tot ik niet meer kan. Wel s ochtends vroeg tot gal toe en eind van de middag alleen wat me in de weg zit of door nare luchtjes. Drink op goede dagen krap aan 1 1/2 liter en op mindere dagen 1 liter en eten doe ik erg weinig. Ben ook al 3,8 kilo kwijt in 1 1/2 week tijd. Ik denk dat ik volgende week maar weer ga werken, want zoals ik me nu voel, voel ik me niet ziek genoeg om thuis te blijven. En als ik jullie verhalen lees voel ik me echt een aansteller. Maar ik vind het eigenlijk ook wel twijfelachtig om te gaan werken omdat ik amper eet. Het komt er zo snel toch weer uit. Heb ik de energie wel om op hooguit 500 kcal per dag te leven. En ik ben ook bang dat mijn reserves wel erg aangesproken worden en ik vitaminetekort krijg. En zoveel drink ik nog niet, dus uitdroging kan altijd nog. Moet ik het dan pas serieus nemen als ik in het ziekenhuis heb gelegen. Vind het erg lastig.
Lief van je Marlayne, dank je wel!! Hee Marieke, als ik zo jou verhaal lees, vind ik je bepaald geen aansteller. Het klinkt niet echt heel prettig. Ik vind het heel vervelend voor je. Over dat weer aan het werk gaan, moet je nog maar even heel goed nadenken. Als je ook hyperemesis hebt (daar lijkt het wel een beetje op) dan is werken het slechtste wat je kunt doen. Maar misschien heb je wel nog een beetje mazzel en houdt het bij jou een dezer dagen op en is het alleen begin-misselijkheid. Hoe ver zwanger ben je? Ik zie dat je nog best veel drinkt, ga zo door. Zo lang je dat goed doet, kun je heel ver komen. Wel voorzichtig doen hoor! Chantal, hoe was het bij de bedrijfsarts? Ann, zou je misschien wat aan zuurtjes hebben, kun je lang op sabbelen en helpt met de smaak.. Hoe is het met jou Deelight?
ja ik voel me toch een beetje schuldig dat ik thuis zit. zeker omdat ik weer goeie dagen heb. ik zal mijn beslissing om weer te gaan werken, laten afhangen hoe het gaat zonder de primperan en hoe ik me voel de komende dagen. Vind niet dat ik primperan moet slikken om een werkdag door te komen. Maar mijn kopje thee wat ik nu probeer, komt er al weer uit. Pffff. gebruiken jullie dagelijks medicijnen? want vind zonder toch beter. Ik heb het gevoel dat het toch niet goed kan zijn voor het kindje.
Hey Marieke, Lijkt me helemaal geen aanstellen hoor! En je hoeft helemaal niet percee naar het ziekenhuis geweest te zijn om je echt heel erg ellendig te voelen. Ben heel blij voor je dat je iig niet uitgedroogd was maar alsnog kan je je zwaar down voelen door alleen maar over te geven en misselijk te zijn. Sterkte meid en drop gewoon lekker je verhalen hier om te delen en af en toe een hart onder de riem gestoken te krijgen. Deelight: huilen is naar mijn idee echt heel belangrijk hoor en er veel over praten. Zat gisteren weer jankend op de bank bij mn vriend en voel me daarna altijd wel weer voor even opgelucht...Keep ur head up! Heb gisterenavond echt een vreselijke avond gehad alles eruit en gewoon door blijven kokhalzen terwijl er echt niks meer uit kan... Ben vandaag aardig. Mn zusje belde net is lekker vrij of ik mee kwam ff eruit. Zou zo graag willen maar kan gewoon niet. Men denkt als je ff eruit bent gaat het wel beter maar het tegenovergesteld is bij mij van toepassing. Probeerde van de week ook advies op te volgen en er ff uit te gaan. Stond vervolgens overgevend op straat...Nog genanter. Dus blijft gewoon binnen. Verveel me dood maar ben wel lekker thuis als het verkeerd gaat. Sooner bedankt voor je tip. Maar ook die blijven niet binnen. Heb ook pepermuntje geprobeerd...Enige wat even hielp waren honing dropjes maar nu ook niet meer... Nou weer heel verhaal Liefs, Ann