Lijkt me idd heftig als je al een kindje hebt en je dus ook nog eens extra schuldig gaat voelen. Maar meiden, jullie doen wat jullie kunnen. Dikke knuf voor jullie @tijjani, heftige zwangerschap zo meis! Hopelijk gaan de laatste weken snel voorbij en heb je straks een prachtig mannetje in je armen. Hoop ook dat het allemaal mee zal vallen met de niertjes.
tijjani, spannend zo met de niertjes. hoop dat alles goed komt. ons meisje heeft (verborgen) reflux denkt d huisarts. ik had gisteren gebeld want ze bleef maar spugen spugen spugen en tussendoor ook nog eens veel wegslikken, veel huilen, overdag steeds willen drinken om dan weer te spugen en weer te willen drinken. veel de hik. ze krijgt nu zantac drankje in de hoop dat ze er geen last meer van heeft. ik merk dat ik erg "bang" ben en me schuldig voel dat ze dit heeft omdat ik dus al die maanden behoorlijke dosis zofran geslikt heb om mijn misselijkheid/overgeven te proberen te onderdrukken. hoe is het meiden met jullie? en met de zwanger willen wordende meiden, spannend hoor dat afwachten voor jullie. dubbel lijkt me ook. in spanning of je zwanger bent deze maand en daarbij ook de spanning van hoe zou de hg deze keer zijn.
Ben je van je misselijkheid af krum? Ik voel me weer herboren! Heerlijk (dus zwangere je waardeeert na de bevalling alles echt weer veel meer! *een kleine troost* Ik was ook even bang dat mijn meiden in zh lagen doordat ik al die zooi geslikt had. Maar dat was dikke onzin zeiden ze. Maak jezelf niet gek en denk er zo niet over na!
Wat naar dat je meisje hier last van heeft, maar het ligt echt niet aan de zofran die jij hebt genomen! Reflux (verborgen of andersinds) is een klacht die bij een enorme groep babies voor komt. Ligt volgens mij vaak aan dat de slokdarm niet goed sluit, daar groeien ze dan later weer overheen. Wow Sooner, op voor een tweede! Spannend hoor! Hoop dat het ondanks alles snel mag gaan en je dit topic lekker over kunt slaan
huisarts en vk zeggen ook dat reflux gewoon iets is dat los staat van de medicatie van mij. maar omdat ik niet helemaal weet of het reflux is bij j.anske merk ik dat ik nog twijfel aan mijn eigen gevoel. vandaag wil ze om de 2 uur (als ik haar haar zin geeft elke 1,5 uur....ben uur aan het voeden dus dan snap je het wel) voeding. mijn borsten draaien overuren. tussendoor wil ze echt niet slapen. en als ze al wil slapen dan absoluut niet in haar bedje. heerlijk bb dat jij ook overal van af bent. ben je ook al af gaan bouwen met je medicatie? ik was vrij kort na de bevalling al niet meer misselijk. een paar dagen later wel weer en toevallig afgelopen nacht alles onder gespuugd. dat laatste lag aan chocolade denken we. tijdens zwangerschap kon ik dat niet verdragen zelfs niet in de allerkleinste hoeveelheid en gisteren flink wat chocolade gegeten dus dat vond mijn maag niet goed. verder gaat het eigenlijk super goed. door de borstvoeding heb ik meer honger en eet ik dus wel regelmatig kleinere hoeveelheden.
heerlijk dat jullie er vanaf zijn. nou mijn avond eten ligt nu weer in de wcpot vanacht ook een kort nachtje gehad ivm zoontje die wakker werd en klaar wakker was. ben nu wel misselijk ga zo denk lekker naar bed. ik wil er ook weer vanaf zijn lijkt me echt heerlijk
je hebt er niets aan titus, maar je bent al op de helft !!! ik wens jou en alle andere hg-zwangeren onder ons echt onwijs veel kracht om het vol te houden. respect voor ons allemaal !!!
ik was meteen na bevalling al niet meer misselijk! Maar heb nog wel n week de medicatie gebruikt omdat ik bang was te moetn spugen met de wond (au!) daarna overal vanaf. Gaat goed. Alleen als ik vol zit (en dat is bij de helft van wat een normaal mens zou eten hihi, de maag is echt klein geworden zeg!) dan nog wel ff misselijk. balen van t spugen vannacht! ik ben aan het lijnen gegaan
ik ben inderdaad op de helf krumfrum ik hoop dat dit een betere helft gaat worden. hoop dat ik daarna net als jullie en de vorige keer meteen weer van alles af ben zou ik echt een feestje vinden. heerlijk weer mezelf zijn en een mooie baby er bij natuurlijk bij de gedachten kan ik al genieten maar moet nog even 20 weken volhouden
goed te lezen titus dat je van de gedachte aan nie tmeer misselijk en een mooi kindje erbij al kan geniten. dat is wel erg belangrijk !!!
ik vind het feit dat mijn eerste zoon zo'n last heeft van deze zwangerschap eigenlijk het ergste van het geheel. Daarom willen wij ook echt geen derde. Ik ga dit mijn gezin niet nog een keer aandoen. Hiermee wil ik niemand ontmoedigen om voor een tweede te gaan hoor, het is het natuurlijk ook wel waard, maar nog een keer en dat met twee kinderen die rondlopen, nee, nooit. Ik heb geen last meer van het zuur en de pijn die de maagzweer veroorzaakten. Echt geweldig. Tegen het einde van de dag wil het eten nog wel eens omhoog komen, maar dat is dan gewoon niet zuur, heel gek. Ik kan helaas nog steeds niet normaal eten. De misselijkheid is hetzelfde. Ik ben van de week bij de manuele therapeut geweest. Dat was best heftig. Ik móet van hem gaan trainen en dat snap ik ook, maar hoe weet ik echt niet. Maandag heb ik een afspraak en proberen wij een plan te maken. Hij heeft trouwens geconstateerd dat mijn gehele autonome systeem van slag is en totaal overprikkeld. Hij heeft het gedeelte wat voor de maagstreek is losgekraakt en hoopt dat dit wel wat gaat helpen. Ook daar gaat hij morgen nog eens naar kijken.
mare, ben het helemaal met je eens. voor ons is mijn schuldgevoel naar mijn 1e ook zo groot en intens geweest (eeuuhh nog steeds met momenten) dat we zeker weten geen 3e te willen. wil dit inderdaad niet nog een keer voor mijn gezin. ik kan de zwangerschap ook nog niet loslaten qua hoe ik me voelde ook al kan ik nu wel zo goed als alles eten....heb vaak nog wel emoties over die 9 mnd. ook als ik met mijn meisje in mijn armen lig dat ik dan boos op mezelf kan worden van hoe kon je ooit denken dat je niet meer zwanger wilde zijn (vanwege de hg) want dan had je dit hoopje liefde niet in je armen gehad. super dat je in ieder geval geen last meer hebt van je maagzweer. scheelt toch weer klachten ondanks dat het eten nog niet lukt en je nog steeds misselijk bent. fijn dat de manueel therapeut je kan/wil helpen. logisch dat je hele lijf van slag is....alleen al door een zwangerschap kan dat gebeuren laat staan als je er dan ook nog hg bij hebt.
Meiden, ik heb vorig jaar veel meegelezen maar eigenlijk nooit gereageerd. Had ik de energie niet voor. Ook ik heb (ernstige) HG gehad. 4 keer in het ziekenhuis gelegen en tot 20 weken sondevoeding gehad. De gevoelens die jullie uiten over de zwangerschap vind ik heel erg herkenbaar. Ik wilde op een gegeven moment niet meer zwanger zijn en kon zelfs niet meer blij zijn met een goede echo. Ik heb vanaf week 9 niet meer gewerkt. De dagen duurden me zo verschrikkelijk lang en ik denk dat ik in die periode tegen een depressie aan heb gezeten. Hoe moe ik ook werd van alle goedbedoelde adviezen en het gezegde dat misselijkheid bij een zwangerschap hoort. Gelukkig waren de laatste paar weken van mijn zwangerschap wel goed en heb ik nog kunnen genieten. Maar als ik nu terugdenk aan die periode word ik weer onrustig. Op dit moment geniet ik volop van mijn mooie dochter van 6 maanden. Wat is het ouderschap verschrikkelijk mooi! Daar heb ik alles zeker voor over gehad. Ik ben gelukkig goed hersteld van de zwangerschap. Ik voel me wel regelmatig erg schuldig dat ik mijn dochter tijdens mijn zwangerschap niet altijd heb gewild (terwijl ze erg gewenst en gepland was). Gelukkig weten de mensen om mij heen mij er vaak van te overtuigen dat dat gevoel nergens voor nodig is. Tijdens mijn zwangerschap zei ik nooit meer zwanger te willen worden. Maar het gekke is dat ik daar nu anders over denk. Het voelt nog helemaal niet compleet en werkelijk waar de kriebels voor een 2e zijn er al.. Ik vind dat zelf erg gek! Ik ga er vanuit dat ik bij een volgende zwangerschap weer HG zal krijgen. De gynaecoloog zei dat de kans hierop ook erg groot is. Ik wil heel graag dat mijn meisje zo min mogelijk van mijn ziek zijn gaat meekrijgen, dus dan neig ik naar snel weer zwanger worden. Zij is dan nog te klein om er echt iets te merken denk ik. Aan de andere kant; zo ziek zijn en een kindje hebben dat nog bijna niks zelfstandig kan, lijkt mij ook erg zwaar. Daarnaast vind ik het belangrijk om die periode goed te verwerken en mijn lichaam even rust te geven. Maar ik wil het ook zo snel mogelijk achter de rug hebben, want ik ben ook bang dat ik over 2 jaar geen zwangerschap meer aandurf... Mijn (schoon)ouders wonen allemaal dichtbij, dus gelukkig wel genoeg hulp. Wat zijn jullie ervaringen? Veel sterkte voor de meiden die er nog middenin zitten!!
Hier had ik ook niet de moed en de gezondheid en had toch echt tijd nodig om er over na te denken nog een volgende zwangerschap aan te kunnen. Er was volgens de artsen inderdaad een grote kans op weer HG. Ik hoefde al niet meer te testen want ik was met 4 weken al misselijk. Had in overleg met de huisarts al besloten om direct met Emesafene te starten en na een dag contact op te nemen. Ook deze keer hielp de medicatie niets en ben ik direct opgenomen in het ziekenhuis om sondevoeding te krijgen. Deze sonde heb ik tot 20 weken thuis gehad en tot 18 weken heb ik hele dagen op bed gelegen. Overdag was mijn oudste (toen 3 1/2 jaar) bij mijn ouders en 's avonds en in de weekenden thuis als mijn man er was. Gelukkig kon ik na de 20 weken al aardig voor mijn oudste zorgen en was erbij toen ze voor het eerst naar school mocht. Verder had ik de pech dat ik 2x bevallen ben met een vastzittende placenta en veel bloedverlies. Duurde ook gewoon weer even voordat ik weer wat kon. Dit was ook door de HG en het vele bloedverlies echt de laatste zwangerschap op advies van de gyn. maar zou het ook niet meer kunnen opbrengen. Succes met je voor- en tegens en geniet vooral van je kleintje.
IK ben bevallen van een 2ling, maar ik zou nooit meer een zwangerschap aandurven. Het idee alleen al maakt me benauwd en angstig..... heel heeel heeel misschien stoppen we ooit met anticonceptie en kijken we hoe het loopt (kans op natuurlijk zwanger is klein) maar zh ga ik er nooit meer voor in! Ook lijkt het me geen doen om er al 2 rond te hebben lopen. Ik vond het nu al bijna niet te doen en we hadden alleen een hond om voor te zorgen maargoed ik ben dan ook echt van week 5tm36 misselijk geweest
wij zeggen hier ook dat er geen 3e meer komt (wens is er bij mij wel altijd geweest). ok de hg hoeft niet zo erg te zijn als deze keer, maar ja kan ook nog erger zijn. nee ik kan mijn meisje niet missen en kan me ook al niet meer voorstellen dat ze er niet zou zijn, maar heb er nog erg veel moeite mee als ik terug kijk naar de zwangerschap. lastig hoor, gevoel niet compleet te zijn als gezin en dan zo'n heftige hg gehad hebben.....moeilijke keuze. ik ben ook echt van week 5 tm week 36 misselijk en overgeven geweest en de laatste bijna 3 wkn ging het gelukkig dan wel ietsjes beter wat betreft het overgeven. door een heel laag hb nu is herstel gewoon langzaam, maar wat betreft hg merk ik daar nauwelijks iets van.
bij de eerste hg gehad maar niet tot het einde ben heel ziek geweesd maar bij 25 weken ging het al veel beter. het heeft bij mij 2 jaar geduurd voor ik er weer aan kon denken. mijn man heeft het zelfs nog langer uitgesteld dan ik. maar nu ik het weer heb mee gemaakt en nog mee maakt gelukkig weer al iets minder maar nog steeds elke ochtend met spugen en een 3,5 jr zoontje erbij heb ik echt gezegt nooit weer. Ik vond het altijd ook wel een leuk idee om er drie te hebben mocht het lukken maar dit heb ik er niet voor over. voel me vreselijk schuldig tegen over mijn man en mijn zoontje heb echt het gevoel te kort te schieten in dingen. mijn zoontje vroeg me laatst mama je bent toch niet moe he en dingen als ik wil naar oma terwijl we altijd leuke samen dagen hadden kon ik nu soms gewoon niks.
titus, als ik je zo lees over je zoon komt er bij mij ook weer veel verdriet terug. voelde me ook zo schuldig. en nu nog trouwens. mijn zoon moet nu ook nog wennen dat ik weer dingen kan en zei in de zwangerschap ook vaak dingen als ik ga wel naar papa want jij kunt dat toch niet of dan belde hij zelf oma op om af te spreken dat die kwam logeren zodat hij met haar kon spelen want aan mama had hij toch niets. titus, blijf er over praten met hem hoe het komt en probeer dingen te doen die wel lukken hoe kort ze dan ook duren (samen boekjes lezen liggend in bed met een zakje chipjes is hier puur feest en vaak toegepast tijdens de zwangerschap om toch samen iets te doen).
Bedankt voor jullie reacties. Ondanks alle ellende staat voor mij wel vast dat ik graag een tweede kindje wil. Daarvoor is mijn verlangen te sterk. Ik zit alleen in dubio wat betreft het moment om weer aan een zwangerschap te beginnen. Als ik lees dat de 1e kindjes zoveel last hebben van het ziek zijn van de mama's dan voel ik sterk de neiging om niet te lang te wachten. Mijn dochter zal dan nog vrij jong zijn en krijgt dan waarschijnlijk minder bewust mee wat er aan de hand is. Aan de andere kant vind ik niet dat zij de reden moet zijn om snel voor een volgende te gaan..
@titus: zo moeilijk he?! Ik vertel mijn zoon wel dat ik ziek ben, maar probeer het los te koppelen van de baby. volgens mij legt hij de link ook niet, maar dat weet je op die leeftijd natuurlijk niet zeker. @noofie: het klopt wel dat ze later er meer bewust van meemaken, maar hoe jonger een kind des te meer heeft het juist de zorg van zijn moeder nodig. En geloof mij onbewust krijgt zo'n kleintje al zo veel mee. het lijkt mij niet goed voor de hechting als je te vroeg begint. maar dat zijn keuzes die je zelf moet maken. Ik wil je wel op het hart drukken om er goed over na te denken dat zowel jouw lijf alsook jouw psyche echt de tijd nodig heeft om dit allemaal te verwerken. Bij mij was de wens voor een tweede ook groot, maar ik was mij er heel bewust van dat het nog te vroeg was.