Sorry, moest het er even uitgooien. Zoals de meeste hier, probeer ik me sterk te houden tegen familie en vrienden, niemand heeft graag zeurende mensen, maar soms moet het er toch eens uit.
Beste meiden, ik zit met een dillemma wat ik jullie graag wil voorleggen, jullie zullen dit het beste snappen omdat jullie zelf ook met HG kampen. Ik ben nu 20 weken zwanger en heb met 10 wkn zwangerschap in het ziekenhuis gelegen (ivm HG), sindsdien ben ik al thuis. Nu komen de muren echt op me af en wil ik er zo graag af en toe eventjes uit. Omdat ik echter nog aan de Emasefene zit en hier heel duf en lui van wordt durf ik hier niet mee te autorijden. Vorige week zat ik er even helemaal doorheen en heb ik expres 3 dagen geen Emasafene genomen om donderdag maar eventjes naar mijn werk te kunnen gaan met de auto, moest gewoon even andere gezichten zien en een praatje met iemand maken. Dit was natuurlijk even lekker voor mezelf maar die 3 dagen zonder de Emasafene was niet zo'n goed idee want het spugen werd direct weer meer met als gevolg dat ik weer afgevallen was. (dit nu nog steeds 2 kg onder startgewicht zwangerschap) Nu zal mijn baas mij vandaag weer bellen hoe het gaat en of ik deze week weer eventjes kom werken / kijken / kletsen. Aan de ene kant wil ik dit natuurlijk wel maar aan de andere kant zie ik er heel erg tegenop om weer een aantal dagen geen Emasafene te kunnen slikken en me dan weer zo beroerd te moeten voelen. Wat zouden jullie doen?
@elynada, wat niet gaat, dat gaat niet meis! Denk goed om jezelf. Jij en beebje zijn het allerbelangrijkste. Ziek is ziek!
@chantal, zie bovenstaand berichtje. Geldt ook voor jou! Denk aan jezelf. Je hebt alleen jezelf ermee. Werk gaat wel door, ook zonder ons. En het lijkt alsof ik het zo makkelijk zeg, maar daar is heel wat aan vooraf gegaan voor ik zover was. Maar je eigen gezondheid gaat voor alles!
@ musicalfan: ja ik weet het wel maar voel me nogal vlug een profiteerder zo en schuldig. Moest ik dichter bij mijn werk wonen dan zou ik met de fiets of te voet gaan en er wel in slagen een halve dag te werken. Nu is dat gewoon veel te moeilijk nog dat rijden met auto. Ik word er nog zo misselijk van en kan me zo moeilijk concentreren. Laat staan files trotseren! En dan voor en na het werken nog telkens fulltime bezig zijn met mijn zoontje, dat wordt gewoonweg moordend. Maar voel me dus al stuk beter (nu ja met ups en downs) en heb zoiets van 'eigenlijk zou ik terug moeten werken!' En het helpt ook niet als ik dan naar documentaires op National Geographic kijk van vrouwen in hele moeilijke levensomstandigheden die geen keuze hebben dan 12 uur per dag te werken, dan nog in mensonterende omstandigheden te moeten leven. Dan voel ik me echt de luie Westerse vrouw met een denkbeeldig kwaaltje! Echt, ik begin me dan af te vragen of vrouwen daar dan ook HG kunnen hebben of dat het puur iets van bij ons is en of dat ik het me dan toch inbeeld... Die vrouwen moeten niet afkomen bij hun baas van 'ik moet hele dag door overgeven en zo misselijk en geen energie en ben een hoopje ellende'. Hoe doen die dat dan? Die hebben geen keus dan door te gaan. Of onze overgrootouders in de Wereldoorlogen? Moesten ook elke dag worstelen om eten genoeg te hebben en op de vlucht gaan en zo. Hallo zag me al met kind en hele hebben en houden in een kruiwagen zitten met een emmertje bij mij, terwijl manlief ons voortduwde. Haha wat vraag ik me toch allemaal af he denken jullie nu. Heb een paar boeken gelezen over de oorlogen en de omstandigheden toen ik zo erg ziek was van HG en vroeg me dat echt af. En nog altijd. Ik ga er maar vanuit dat we aan die HG niet veel kunnen doen zeker (eerste keer was complete verrassing en dat het psychologisch is geloof ik ook niets van, ik heb geen psychologische problemen) en het iets chemisch is in ons lichaam dat niet functioneert zoals het hoort.
@bloed bij spugen: heb ik nog niet gehad @chantal: wat niet gaat dat gaat niet, hoe lullig het ook is! Hier: Er is eigenlijk nog geen verbetering. Alles wat erin komt, spuug ik net zo hard uit, behalve 's avonds. Op de een of andere manier kan ik 's avonda vaker wel wat binnenhouden, maar dit is geen vaste prik. Verder heb ik continu koppijn en ben ik super moe. Ik ga er soms nog wel even tussenuit maar dit is dus voornamelijk 's avonds of maar iets van een half uurtje. Verder heb ik het geluk dat ik op mijn ouders kan steunen mbt eten koken en dergelijke. Ik zit er momenteel alleen mentaal ook helemaal er door heen. Voel me schuldig naar mijn collega's terwijl die er begrip voor hebben. Voel me uitgepput, onbegrepen door omgeving (ze doen het allemaal zo makkelijk af).Ben bang voor de kleine omdat deze situatie naar mijn idee niet goed kan xijn voor hem. En pfff kan gewoon niet genieten van iets wat eigenlijk super mooi is. Kan niet gezellig met manlief naar ikea voor de kinderkamer enz! Om 17 uur heb ik een controle afspraak bij gyn. Hopelijk kan die me zeggen dat het met de kleine goed gaat en krijg ik die bevestiging via een echo. Want eigenlijk krijg ik bij 20 weken pas weer een echo!
Hoi meiden, Een beetje een late reactie, maar ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie lieve reacties op mijn post van een paar dagen terug. @musicalfan: thanks, je post was echt heel erg fijn. Voelde me direct eeb stukje minder gek. Omdat ik week 17 in ben gegaan en het spugen iets minder leek, wilde ze dat ik het een paar dagen zou gaan proberen zonder medicijnen. Dat heb ik geweten. Di 9x en gisteren 6x, totdat ik uit wanhoop het laatste halfje Haldol heb genomen wat ik nog had en ik rond 20.00 's avonds eindelijk weer vocht binnen kreeg. Mijn oma was ernstig ziek en is gisteravond ook overleden middels euthanasie. Daarnaast zit mijn man in Azie tot volgende week donderdag, dus het was niet mijn beste week. Vandaar de wat late reactie. Ik ga nu over op Primperan. Dat nemen hier ook meer meiden toch? Zo naar de vk om weer urine te laten testen. Hopelijk is alles goed. X
@ Suzanne: poeh, heftige week zo voor jou . Gecondoleerd met je oma. Ik heb ook primperan (vanaf week 9) en dat doet het bij mij een stuk beter dan emesafene het deed, hopelijk voor jou ook een goed resultaat. Ik heb ook 1 keer wat bloed erbij gehad, was een primperan vergeten en toen heb ik echt een uur lang vrijwel continue moeten spugen, kon niet meer ophouden. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven en tot op heden neem ik mijn medicatie trouw in... @ Chantal: even kletsen op het werk zou mij geen 3 beroerde dagen waard zijn, echt niet! Jammer maar helaas, ik zou het echt niet doen. @ Elynada: ben je tijdens je vorige zwangerschap in 2e trimester wel weer kunnen gaan werken? Ik vermoed van niet? Zou me dan nu ook vooral niet al te schuldig voelen, dat het nu ook niet gaat. Ik neem altijd zorgen voor mijn kind(eren) als graadmeter. Als ik dat zonder al te veel problemen kan, kan ik ook werken. Als ik dat met veel pijn en moeite (en beroerd/misselijk zijn) voor elkaar krijg, dan is werken gewoon niet aan de orde. Blijf aan jezelf denken, hoor, meid!! (en vroeger en in 3e wereldlanden wellicht nog steeds gingen er ook vrouwen dood aan HG, houdt dat maar voor ogen...) @ Hopeless: had het al in ander topic gezet, maar vreselijk balen meid, dat het nog steeds niet beter gaat. Begrijp helemaal dat je in de put zit nu. Soms is dat nog wel erger dan het spugen zelf, al die sombere gevoelens en frustraties... Knuffel! @ hier: na een paar dagen veel huilen en een paar nachten goed slapen, ben ik weer een beetje tot rust gekomen , ook tussen de oren. Ups en downs he... Kilo's komen er nu weer gestaag bij, nu nog maar 4 kg onder startgewicht, gaat de goede kant op.
Hier weer even een update: de laatste weken merk ik wel enige verbetering, nu heb ik ook al een paar goeie dagen gehad. En dan andere dat ik opsta en terug misselijk ben of zelfs wakker word omdat ik misselijk ben. Overgeven is nog sporadisch maar telkens met zoveel kracht dat er ook weer wat bloed bijzit en veel maagzuur en galsap. Ik probeer het dus echt zoveel mogelijk te vermijden. Kokhalsen doe ik ook nog vaak. Wat echter niet betert, is de vermoeidheid Ik slaap 's nachts toch een mooie 7 à 8 uur (de mama's onder ons weten dat dit erg veel slaap is met een kindje van 18 maanden ) en moet overdag nog een uur of 3 bijslapen. Herkennen jullie dit? Ik vermoed dat het toch stillekesaan aan het beteren is nu. En ja ook mentaal gaat het de ene dag beter dan de andere. Soms worstel ik nog erg met een schuldgevoel, andere dagen gaat het wel weer beter. @ Kache: ik ben vorige keer eind tweede trimester terug beginnen werken, maar enkel halftijds. Weet niet hoe het deze keer zal verlopen. De zorg voor zoontje slorpt werkelijk alle energie op, waardoor ik 's avonds werkelijk aan het eind van mijn latijn ben.
hoi meiden, als ik jullie verhalen zo lees, en zie hoever jullie al zwanger zijn... denk ik echt pffffffffffffffffffff hier al 2x in het ziekenhuis gelegen voor uitdroging.. emasefene en primperan hielpen beide niet meer.. nu heb ik smelttabletten ondansetron en deze helpen me gelukkig wel. dinsdag moet ik terug naar t ziekenhuis voor controle, net op tijd want mijn meds zijn dan ook op, ik heb vorige week een poging gedaan om te stoppen ermee, maar moest weer spugen helaas. ik zit al vanaf week 6 thuis maar als ik jullie verhalen zo lees, kan het allemaal dus nog wel ff duren?
He Darkangel wat vervelend niet iedereen houd er de hele zwangerschap last van helaas de meeste wel. Hoe is het met de rest?
@ Darkangel: het is ook erg zwaar, maar je zit ook nog midden in de (meestal) heftigste periode. Het is afwachten wat de toekomst gaat brengen, maar er is toch echt een aanzienlijke kans dat het over een aantal weken langzaam wat beter met je gaat! Sterkte! @ Elynada: ja, het zijn maar kleine stapjes vooruit, maar ik ben blij dat er toch steeds kleine verbeteringen zijn voor je. Hopelijk zet de trend zich goed door en blijf gewoon goed luisteren naar je lijf! En laat werk echt zitten tot de zorg voor zoontje niet meer slopend is. Dan kun je altijd weer kijken. @ hier: ik begin er langzaam in te geloven, ik voel me echt beter nu, sinds de 18 wkn is er echt een omslag . Had ik echt niet verwacht, maar na zoveel (redelijk) goede dagen lijk ik er niet omheen te kunnen. Ben niet meer de hele dag misselijk (nu vooral NA het eten ), misselijkheid is (veel) minder intens en ik ben ook duidelijk minder moe. Heb echt weer een beetje energie! Ben ook gestopt met medicatie, gaat prima. Ga vanaf volgende week weer een paar uurtjes per week werken (therapeutisch), gewoon kijken hoe het gaat. Ik heb er eigenlijk ook wel weer zin in, dus dat is een goed teken, lijkt me! Hopelijk dat lijf een beetje mee wil werken.
@ DarkAngel: bij de één duurt het langer en bij de ander stopt het rond de 12 weken. Afwachten is het enige dat je kan doen en hopen dat het niet zo lang meer duurt. @ Kache: Normaal moet ik volgende week terug gaan werken maar ben vanaf ik eens iets meer doe, onmiddellijk uitgeput. Misselijkheid komt in vlagen. Soms mild en dan soms weer heel erg hevig. Medicatie neem ik al een week of 4 niet meer. Voelde niet veel verschil en dan liever geen medicatie! Slapen doe ik nog altijd veel. Of heb ik veel behoefte aan maar is de laatste week niet echt gelukt, zoontje is ziek geweest, manlief veel gewerkt, over moeten werken en dan nog de late diensten en nachten dus stond ik er alleen voor met een ziek kindje. Heel erg zwaar want hij werd een keer of 6 wakker vanaf 22u. Heb behoorlijk gevloekt. Hele nacht door op moeten staan en dan tussen 6 en 7 op want zoonlief was dan wakker (en erg hangerig). Dus ben ik nu weer vermoeider dan voorheen. Denk met nog een week of twee rust (ben van plan zoontje wat naar de grootouders te doen en opvang zodat ik echt een paar dagen platte rust kan nemen!) ik ook terug in staat ben terug te werken.
senna: pff lijkt me echt zo zwaar als het de hele zwangerschap zo zou blijven. kache: fijn dat je je beter voelt! dat zal een hoop schelen! fijn dat je weer kan werken ook al is het therapeutisch. hier heb ik gister controle gehad in het ziekenhuis, en ik moet stoppen met de medicijnen, pff vind dat best wel eng, ben zo bang dat ik weer continue moet spugen.
Hoi meiden, hoe gaat het met jullie? @dark angel: lukt het zonder medicatie? Wel heftig om zo te moeten stoppen! @elynada: knap dat je er überhaupt aan denkt om weer te gaan werken! Is mij toen niet gelukt ondanks dat de misselijkheid met 25 weken weg was. Voelde me zo zwak. Gelukkig vond de arbo-arts het bij mij ook net verantwoord, moest op krachten komen voor de bevalling. @kache: hoop dat je omslag heeft doorgezet en je lekker misselijk-vrij bent!!
Het gaat hier nog steeds goed gelukkig! Ik ben de ochtenden over het algemeen misselijk-vrij, na de lunch komt het weer opzetten (vermoeidheid, gok ik ), maar het is met afleiding en rustig aan doen best goed te hebben. Ik kan het soms echt even 'vergeten'. De misselijkheid na de maaltijd kan ik verminderen door iets tegen maagzuur in te nemen. Ik slaap 1-2 dagen per week nog in de middag, maar verder kan ik goed opblijven tot circa 20:30 uur. De zorg voor kinderen valt me ook niet erg zwaar meer, heb ook weer energie en zin om dingen te doen. Kan weer fietsen, kan weer autorijden. De paar uurtjes op het werk zijn fijn (al zit er niet meer in, denk ik, na 2-3 uur ben ik ook echt opgebrand). Kortom... ik voel me weer een beetje mens . Alle dames die nog midden in de ellende zitten: sterkte!!!
@Darkangel: sterkte meis! Tis zo moeilijk allemaal. Lieverds, even update, na de hele zw schap kotsmisselijk, spugen en beroerd te zijn is mijn dochtertje geboren met 33wk en 4 dgn.Gelukkig doet ze het goed, maar ze ligt nog wel in het z-huis. Het is echt zo, beeb was eruit, toen nog 1 keer gespuugd en daarna was de misselijkheid als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik kan weer eten en drinken. Heb het wel heel langzaam opgebouwd. Ik blijf het bizar vinden. En zo cliche, ze is het allemaal waard geweest. Maar echt vergeten doe ik het niet. Meiden, volhouden hoor. Dikke knuffel voor jullie allemaal. Ik denk aan jullie!
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van je dochter. wel beetje vroeg maar komt helemaal goed. Geniet er maar lekker van. Is er een oorzaak gevonden waarom ze zo vroeg al bij je wilde zijn?
@ musicalfan: gefeliciteerd met je dochter! Goed om te horen dat het goed met jullie gaat ondanks de vroeggeboorte. Bizar he, hoe het zo plots kan verdwijnen? Ik had dat bij mijn dochter ook. Maar alleen maar fijn natuurlijk! Hopelijk sterkt je meisje goed aan en mag ze binnenkort naar huis. En geniet van het eten!! @ Darkangel: ach meid, toch... Sterkte.