lieverds, even een dikke knuffel van hier voor jullie. Jullie zijn kanjers. Nog even volhouden hoor meiden. En als je beeb in je handen hebt was het het allemaal waard. (maar vergeten doe je het niet hoor, tenminste ik niet). @darkangel hoe is het nu met jou? Je zit nu op de helft zie ik.
tel foutje sorry. je mag 60 mg primperan per dag dat is om de 4 uur als je 10 mg hebt en om de 6 uur als je 20 mg hebt
Ja op de helft... Snap niet hoe ik dat gered heb joh. Verder gaat t wel oke is echt per dag anders. hopelijk is de 2e helft beter vol te houden en met wat minder ziekenhuisopnames. oh kan niet wachten om na al die jaren ons meisje vast te houden, maar vergeten hoe de zwangerschap verlopen is, nee denk ook niet dat ik dat doe.
Wat belachelijk! Het staat notabene in hun eigen protocol! Zie hier: NHG-Standaard Zwangerschap en kraamperiode heb je je huisarts daar op gewezen? Dat de NHG zelf dit advies geeft om primperan te geven? Misschien helpt dat nog. Hoop dat je in elk geval bij de gyn betere behandeling krijgt.
Ow meiden kan wel janken. 24/7 misselijk en zo nu en dan spugen. Word er zo down van. Kan niks alleen maar in bed stil zittend liggen.
Hopen is goed, maar ga er astjeblieft niet vanuit. Dat deed ik wel en is zo tegengevallen. Als t niet beter word eis dan astjeblieft andere meds... Anders beland je Dalijk in t ziekenhuis met uitdroging en dat is ook geen pretje. Alhoewel t mij geholpen heeft en het nu beter begrepen word, en ik word veel beter in de gate gehouden.
Ik ben juist heel bang dat het net van als de vorige keer gaat. Gewoon tot het einde.. Dit en dan weken lang. Raak van dat idee echt heel angstig.
Ik ben er heel somber door, slaap vrijwel niet en begin nu al wanhopig te worden Dat niks kunnen zorgt dat ik geen afleiding heb en dat ik nog wel eens kan doorslaan in het piekeren...zucht. Bij mij is het vanaf 5 uur 's morgens goed mis, misselijkheid is tot ca 14u het ergst, daarna zakt dat iets en wordt de pijn in mijn buik/darmen bijna onhoudbaar. In de loop van de avond word ik weer misselijker en als het me lukt wat te slapen zakt het weer. Áls ik slaap dus ja...want dat lukt dus vrijwel niet helaas. Ik heb trouwens ook veel last van geuren: deo,pepermunt, rooklucht,eten/drinken - heel vervelend!
Herken dat heel erg dat piekeren hoe erger het wordt hoe meer ik op de rem ga. Wat rot zo vroeg in de ochtend! Spuug je ook of dat niet? En die pijn herken ik ook alleen niet elke dag gelukkig. Ow ja die geuren. Ik herken een aanval meteen daaraan. Waneeer ik alles ruik begint het mis te gaan. Mijn man kan me al weken geen kus meer geven ik kan er niet tegen haha die zieligerd.
Ohhh, ik verdraag mijn man ook al niet meer in ons bed - letterlijk! Die geluiden, geuren, bewegingen...vreselijk! Seks...wat is dat? :') Bij mij zijn die geuren trouwens 24/7, gaat niet met aanvallen? Ik hoef sinds de Emesafene bijna niet meer over te geven trouwens! Maar de misselijkheid blijft, en als ik ook maar íets teveel doe wordt het hard afgestraft met nog zieker zijn Sterkte!
Mijn man slaapt sinds ik 6 weken zwanger ben op de bank... Ik verdraag hem ook niet in bed bij me. Als je je somber, depri enz voelt trek dan aan de bel, is niks mis mee, ik loop nu ook bij de psych, hij kan je ondersteunen. Als je nu al aangeeft dat je t niet trekt.. en je eigen huisarts us een droplul bel se hap leg je verhaal uit en zeg dat t niet meer gaat.
Lol fijn zo even die herkennning...Seks hahaha en idd dat je kotsmisselijk omdraait en denkt dussss hahahaha. Ja vooral dat wat doen dat irriteert me mateloos. Ik wil best af en toe kotsen als ik maar een beetje wat kan. Maar voel me echt gehandicapt zonder mensen hiermee te kwetsen. Kan letterlijk geen donder. Nou laten we elkaar een beetje steunen hiero. Is voor jullie de eerste of niet? Nu je je erin zit is het zo klote maar als ik naar onze dochter kijk denk ik...het is alles waard!
Ann vind zo knap dat je de keuze hebt kunnen maken om voor een 2e re gaan. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen.. speelt de voorgeschiedenis ook mee dan. Hier is t de 1e en de laatste. Ik heb in t begin vaak gedacht, hier heb ik niet voor getekend, dit was niet wat ik wou, en ik wil t niet meer. Op betere dagen voelde ik me dan schuldig dat ik dat dacht.
Ik lees idd bij je banner een vervelende geschiedenis denk dat dat misschien hetzelfde werkt als de wens weer voor een tweede te gaan. (?) Ik heb heel lang getwijfeld en gedacht dit nooit meer. Maar ergens de hoop gekoesterd dat het deze keer misschien mee zou vallen. Ik heb een goede vriendin zij is alleen zonder broers en zussen en zegt zo vaak had ik ze maar. Niet dat dat de enige reden natuurlijk is maar zo zijn er zoveel punten geweest welke mij op een gegeven moment hebben doen besluiten laten we het weer proberen. Ik voel me nu soms verschrikkelijk naar onze dochter als ze me ziet zegt ze " hey mama misselijk"! Maar goed ik weet wat voor vreugde zo mini straks brengt en hou me daaraan vast. Hoe moeilijk ik dat nu ook vind.... Bij jouw is je geschiedenis natuurlijk nog veel langer en ben je al lang op weg. Kijk het gewoon aan alles komt zoals het komt ook je gevoel.