Hallo Dames, Ik lees een en al herkenbaarheid hier. Een paar weken geleden lag ik ook nog plat door de HG. Het begon rond week 7 tot week 15, 2 opnames gehad. Helaas had ons kindje een afwijking en is het hartje gestopt met 15 weken. Met 16 weken ben ik bevallen van ons kleintje. Het zal allemaal nog een plekje moeten krijgen en ik vraag me af of ik dit nog een keer aandurf, zo ontzettend ziek zijn en dan ook nog voor niks? Het heeft een enorme impact gehad. Ik hoop dat jullie ondanks de HG genieten van jullie kindje in je buik, hier doe je het voor! Hou vol dames, jullie kunnen het!!
Vanilia, als t nou niet gaat direct morgen aan de lijn hangen dat je andere medicatie wil omdat t niet gaat!
Miloulove wat een vreselijke ervaring . HG is inderdaad ontzettend zwaar om mee te maken maar om je kindje uiteindelijk te verliezen is natuurlijk nog erger... Ik wens je heel veel sterkte toe meid. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent voor een nieuwe zwangerschap maar ik wil toch eerlijk zijn: wat ik zo om mij heen hoor, lees en mijn eigen ervaring natuurlijk is de kans op extreem misselijkheid groot bij volgende zwangerschappen. Ik zelf denk daarom ook niet meer na over een 3e, terwijl ik altijd een groot gezinnetje wilde. Maar nu ik alweer HG heb net als bij mijn 1e zwangerschap heeft het me weel doen nadenken. Het is gewoon ontzettend zwaar.... Lasas, dank je voor je advies. Vandaag heb ik ook alleen maar overgegeven. Ik voel me erg futloos. Ik ga inderdaad mijn huisarts bellen. Ik heb nog geen verloskundig praktijk omdat ik via iui zwanger ben geworden en ben nog steeds patiënt bij de gyneacologie afdeling van mijn ziekenhuis.
En de gyn bellen, zeggen dat je net ontslagen bent en dat t niet gaat en je primperan of zofran wilt...... Voor je t weet ben je weer uitgedroogd en lig je weer aan t infuus...
Ja daar ben ik dus ook bang voor, dat ik een terugval krijg en weer in het ziekenhuis beland. De gedachte alleen al maakt me depressief dat ik HG moet verdragen zonder goede medicatie.... Aan mijn huisarts heb ik heel weinig. Heb net de gyn gebeld maar ze waren met lunchpauze.... Na een uurtje maar weer bellen. Bij mijn eerste zwangerschap ging de HG ook pas weg met ruim 20 weken dus ik snap heel goed hoe blij jij nu bent . Hopelijk kun je nu gaan genieten meid.
Heb je je gynocoloog al kunnen bereiken? Ik herken wel dat je bij de huisarts weinig respons krijgt of veel wijzer wordt, helaas... Al scheelt het wel dat mijn huisarts zelf ook met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis heeft gelegen bij haar 3e zwangerschap.... Maar je moet daarom extra goed voor jezelf op komen, want jij bent er niet mee gebaat weer in het ziekenhuis te belanden en je gezin ook niet! Ik zat toevallig een beetje op internet te zoeken naar herhaling van HG als je het in je eerste zwangerschap hebt gehad enz. Toen vond ik online een brochure van het ziekenhuis bij mij in de buurt waarin stond dat HG ontstaat door HCG en door psychosociale aspecten... Grrrr! Daar wordt ik niet vrolijk van! Voelde me de vorige keer in het ziekenhuis ook niet echt serieus genomen. Hoe was jullie ervaring? Met hoeveel weken begon bij jou de misselijkheid echt deze zwangerschap, Vanila?
Pandorabeads, ik heb contact opgenomen met mijn gyn afdeling. De assistent heeft het kort besproken met de gyn die mij in het ziekenhuis had behandelt en de gyn zei ´we kunnen niks doen, als het weer zo erg wordt dan moet je weer terug komen naar het ziekenhuis en aan het infuus´. Dus ik zei dat dat juist NIET is wat ik wil en dit wil voorkomen door misschien andere medicatie te proberen. Ik stelde zelfs zofran voor maar het mocht niet baten. Ik moet stug doorgaan met emesafene en mocht ik weer opgenomen worden DAN pas zijn ze bereid over andere medicatie te denken. Ik moet zeggen dat het nu een paar uurtjes wel goed gaat. Echt warm eten wil nog niet lukken dus ik slijt mijn uurtjes met half bruin boterham en een plakje kaas en daarbij drink ik koude appelsap.... Water, fruit of andere dingen durf ik nog niet aan. Ik probeer eerst dit goed door te zetten en misschien zet ik dan de volgende stap. Ik vind het ook belachelijk dat HG verbonden wordt met psychische klachten. Dit is totale onzin. Ik ben juist van mening dat het een hormonale aandoening is waarbij prikkels van buiten de toestand kunnen verslechteren (prikkels NIET van psychische aard maar meer licht, geluid, geur etc). Gelukkig werd ik hiermee niet in het ziekenhuis geconfronteerd. De artsen wisten dat ze niet veel konden doen voor mij dus ze lieten me lekker veel slapen en met rust. Ik mocht zelf beslissen wanneer ik er klaar voor was om naar huis te gaan. Erg fijn dus. Met deze zwangerschap begon de misselijkheid al met 6 weken en met 6.4 dagen lag ik dus al in het ziekenhuis... Terwijl bij mijn zoontje de misselijkheid begon met 8 weken. Ik moet wel zeggen dat als je het al een keer hebt meegemaakt je er ´beter´ mee om kunt gaan en wat sterker bent. Je weet dat je op jezelf aangewezen bent en er ZELF het beste van moet maken. Wat ik vaak tegen mezelf zeg is dat het tijdelijk is en het echt weer beter zal gaan. Dit helpt soms ook tussen de huilsessies door ....
Het is inderdaad niet bepaald grappig... Weet nog dat ik tijdens mijne eerste zwangerschap dacht: Wat er ook gebeurd, maar dit nooit meer! Toen ik de test deed schoot me dan ook als eerste binnen, als ik me nu maar niet het heel ziek ga maken ;P Maar so far, so good... Wanneer hebben jullie je ziek gemeld op het werk? Ik ben een aantal keren bij de huisarts geweest in het begin van mijn vorige zwangerschap en dan kreeg ik de mededeling dat iedereen misselijk was, hoorde erbij. Uiteindelijk ben ik op een avond met spoed opgenomen en moest ik me acuut ziek melden op het werk. Ik ging gewapend met schone kleren, plastic zakjes op route... Als ik er weer aan terugdenk... Ik vind het moeilijk om voor mezelf de grens te bepalen, vorige keer heb ik het natuurlijk veel te ver laten komen...
Hoi meiden, Helaas weer een paar meiden met hg. Ook ik heb voor de tweede keer hg. Gelukkig gaat hij bij mij sinds 18 weken wat beter. Moet wel rustig aan doen andere is het weer mis maar gelukkig kom ik de dagen weer redelijk door. Vanila wat vervelend dat ze niks anders Willen geven qua medicijnen. Ook bij mij deed de huisarts moeilijk, moest eerst weer uitdrogen. Mijn vriend heeft op een avond toen de huisartsenpost gebeld en kon toen gelijk primeren ophalen. Wellicht is dat nog een optie. Beter voor zijn dan weer een opname. Pandorabeads, ik werd vanaf 5.3 wk misselijk. Heb me vanaf week 6 ziek gemeld. Vorige zwangerschap ook veel te lang doorgelopen. Daarnaast loopt hier ook een peuter rond en dat kost heel veel energie. Hier verder juist goede begeleiding vanuit ziekenhuis en daar zeggen ze ook dat hcg de oorzaak is. En dat prikkels het juist erger maken. Onze adrenaline wordt dubbel zo hard aangetast ivm gevoeligheid voor hcg en dat heeft werking op onze stresshormoon. Streshormoon gebruik je bij bewegingen en bij ontvangen van prikkels. Ons lichaam kan dit niet verwerken waardoor het zich uit in misselijkheid en braken. Oftewel heel veel rust pakken en leven als een bejaarde! Nu ik dit weet merk ik dat ik minder pieken en dalen heb. Als ik slecht ben weet ik dat ik te veel heb gedaan of te veel drukte om me heen heb gehad. Hopelijk kunnen jullie hier ook iets mee. Hcg neemt na week 16 af en hoop zo dat jullie dat verschil ook zullen merken, er is niks ergers dan de weken doorkomen met hg. Ik merk dat ik het mentaal nu veel zwaarder vind. Komt denk ik ook omdat we al een kleintje hebben en ik maanden niet voor hem heb kunnen zorgen. Sinds een paar weken lukt het weer een paar uurtjes maar helemaal helaas nog niet. Doe ik dit wel dan begint het braken en misselijkheid weer toe te nemen. Sorry voor mijn lange verhaal! Heel veel sterkte meiden.
Ziek melden: Ik heb me in week 6 voor een avonddienst ziek gemeld, zat toen al aan de emesafene via de gyn, de volgende dag weer naar zh en primperan gekregen. Had me ip weer beter gemeld voor de avonddienst ivm krapte van gespecialiseerde neo verpleegkundigen. Toen ik dit zei tegen de gyn zei ze of je meld jezelf ziek of ik doe dat..... Diezelfde dag opgenomen en aan t infuus gegaan. Ik heb zelfs toen ik aan de tpv lag volgehouden dat ik met week 16 weer volledig terug zou zijn in de zorg, ik snapte niet waarom de gyn dat elke keer zo in twijfel trok..... Nu ondertussen 20 weken en het gaat beter dankzij de zofran, aan werken moet ik voorlopig niet denken, ik denk dat ik ook niet dat ik voor mijn verlof nog terugkeer. Ook heb ik nu heftige bloedingen, waarvoor rust. Zowel het UWV als de bedrijfsarts zijn heel meegaand en zeggen zelf jij en je kindje zijn t belangrijkst en zo is het!
Lasus wat vervelend dat je ook nog eens bloedingen hebt. Weten ze waarom je dit hebt? En wat betreft werk inderdaad maar vanuit gaan dat het niks meer gaat worden. Fijn dat ze zo meegaand zijn. Ook hier zijn ze erg meegaand en ook ik ga niet meer werken voor mijn verlof. Geeft wel rust!
Ik vind het wel knap dat jullie op een gegeven moment van je af hebben kunnen zetten dat je niet meer aan het werk gaat. Ik kan me voorstellen dat dit rust geeft, waardoor je ook minder misselijk bent. Je hoeft je immers niet/ minder tegen je lichaam te verzetten. Maar ik voelde me de vorige keer zo schuldig... Ok, ik kan het niet helpen dat ik in een klein team werk met totaal 5 collega's, maar ik had echt het gevoel dat ik ze in de steek liet! En dan ook nog midden in de zomerperiode... Ik ben vorige keer wel weer aan het werk geweest, zelfs tussen twee ziekenhuisopnames in. In totaal drie keer opgenomen geweest... Rond 20 weken ben ik weer mijn volledige aantal uren gaan werken (aan bed!), hoewel me dit lichamelijk erg zwaar viel. Na mijn zwangerschap heb ik een postnatale depressie met psychose gehad, waarschijnlijk doordat ik lichamelijk uitgeput was en daardoor geestelijk ook instortte. Hierdoor heb ik niet van mijn zwangerschapsverlof (en dochtertje) kunnen genieten! Tijdens deze zwangerschap wil ik ook meer voor mezelf kiezen (en mijn gezin)... Maar ik vind het wel lastig... Ik wil jullie bovenstaande graag meegeven, zodat jullie hier wellicht ook een leer uit kunnen trekken!
Dit lijkt me het ergste, het ziek zijn en dan het verlies en alles doorstaan en voor niets. Heel veel sterkte!! Ik vind het heel erg voor je.
Echt voor jezelf kiezen meid. Hier is een collega die ook hg heeft en daarvoor 2x opgenomen, zij is met 17 weken weer volledig aan het werk. Ik voelde me daardoor erg schuldig. Alle collega's zeggen echter dat ze me niet eens meer in de zorg willen zien, mijn gezondheid en dat vd baby gaan nu voor alles! Ook zou de gyn het hier niet toestaan! @ rose, ws gevoelige baarmoedermond, maar ook bloed in baarmoeder gezien. Vd week weer heftige bloeding waarvoor opname. Ook veel harde buiken, volgens gyn protest van mijn lichaam op elke vorm van inspanning doordat ik door de hg zo verzwakt ben. Fijn dat ze bij jou ook zo meegaand zijn!
Bedankt voor jullie medeleven, het was gewoon een grote achtbaan. Maar ik blijf hier maar lezen en voel zo met jullie mee, je kunt het je niet voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Ik vind jullie supersterke vrouwen, en trek aan de bel als het niet meer gaat! Keek net op de fb pagina van steunpunt hg, alle foto's van een bed incl emmer ernaast, of een uitzicht uit een raam, dat is wat je meest van de tijd meemaakt met hg. Een heel klein wereldje, ik heb mijn kindje helaas nooit gevoeld, maar door die isolatie voelde ik me wel zo ontzettend samen met mijn kindje.Dat miste ik ook gelijk. Ook voor de vrouwen met herhaling van hg wat zijn jullie dappere vrouwen! echt! Als ik er ooit weer voor durf te gaan, wil ik van te voren weten of ik zofran kan krijgen, jullie klinken positief hierover! Meiden, veel sterkte, zet m op!
Miloulove, ik had jou verhaal nog niet gelezen maat wat verschrikkelijk voor jullie. Dat lijkt me zo erg, dood ziek zijn en dan ook nog eens je kindje verliezen. Wie Weet besluiten jullie over een tijd er wel weer voor te gaan advies zou inderdaad zijn, bereid je voor, zover dat kan! Zou het jullie zo gunnen! Sterkte meis Pandora wat een heftige tijd heb je gehad. Bedankt voor je advies maar denk dat je hem ook vooral zelf moet gaan toepassen! Zorg goed oor jezelf! Je hebt straks twee kinderen waar je voor moet zorgen, vergeet dat niet. Ik snap je gevoel betreft het werk helemaal, herken mijzelf erin maar je jij en je gezin gaan voor!! Laat collega's lezen wat hg inhoud wie weet krijg je dan wat meer begrip? Maar laat het vooral niet zover meer komen. Zorg goed voor jezelf, kan het niet vaak genoeg zeggen. Lasus wat naar die bloedingen. Hg en dan ook nog eens bloedingen. Maak je je grote zorgen hierom of kunnen ze je redelijk gerust stellen? Kom jij verder alweer weer wat aan of niet? Ik vanaf week 20 wel weer en ben nu net weer op startgewicht. Dat geeft echt energie en merk dat immuunsysteem ook gelijk stuk beter is. Meiden hopelijk komen jullie dit weekend beetje redelijk door.
Jeetje mioloulove, ik lees net pas jouw verhaal, wat een vreselijke nachtmerrie!! Zo ontzettend ziek geweest, zo gestreden en dan je kindje verliezen, zit hier met tranen in mijn ogen! Wat ontzettend dapper dat je ons nog sterkte komt wensen! Ze kunnen me redelijk gerust stellen, maar ik weet zelf ook heel goed dat bloedingen tot vroeggeboorte kunnen leiden, dus ik kan niet wachten op de 26-28-32 weken grenzen! Het kan ook bij mij horen en dat ik met 40+ wordt ingeleid. Heb een heel fijne gyn die als ik bel direct zeg kom maar langs voor een echo etc. Ik hoop dat ik nu de ergste bloedingen gehad heb en nog wat kan gaan genieten! Ik heb vanaf week 9-10 sv gehad en toen dat niet ging met week 11 een lange lijn gekregen met parenterale voeding omdat ik ernstige tekorten had. Hiermee ben ik aangekomen en vanuit mezelf sinds week 16 nog een beetje. Ik zit nu nog 4-4,5 onder startgewicht. De dietist is niet happy en wil me alsnog aan de sv hebben. Mijn gyn maakt zich er niet zo druk om gelukkig. Hoeveel was jij totaal afgevallen en ook sv en derg gehad of niet?
In mijn vorige zwangerschap ben ik eerst 15 kg. afgevallen t/m week 21. Dat was het omslagpunt. Daarna ben ik 4 kilo boven mijn startgewicht geeindigd met 41 weken zwangerschap. Toen ik bevallen was woog ik -6 kg vergeleken met mijn startgewicht. Maar dat was dan ook het enige voordeel ;P In mijn beleving hebben ze me toen nooit gecontroleerd op tekorten o.i.d. Maar dat zal ongewijfeld het geval zijn geweest...
Lasas hoop ook zo voor je dat je nu kan gaan genieten! Ik was ruim 7 kilo afgevallen ( begon met 60 kg)wel gesproken over sv wilde ik echt niet. Achteraf misschien beter wel kunnen doen was ik misschien in een minder diep dal gekomen. Maar hoorde zulke nare dingen over sv dat ik echt angst had. Hoe kijk jij daar nu op terug of heb je nog steeds sv? Pandora jeetje jij was ook veel afgevallen! Hoe voel je je nu? 65 procent kans dat je weer hg krijgt wie weet zit jij bij die 35 procent! Ik duim voor je!
Wat betreft sv had ik niet echt een keuze, ik zag sterretjes bij het liggen in bed en kon nog geen stap lopen. Eerst drinkvoeding geprobeerd, werd t spugen alleen maar erger van. IOM diëtiste afgesproken dat er 1x een sonde geplaatst ging worden, helaas spuugde ik die direct uit, in de avond nog een poging, die in de nacht uitgespuugd. Paar dagen later weer geprobeerd, kwam er ook na 2 uur weer uit. Vervolgens toen een gastroscopie gehad ( om dingen uit te sluiten) en een duodenumsonde gekregen, deze spuugde ik dezelfde nacht uit. Heb toen aangegeven dat het klaar was en in mijn lijf geen sonde meer kwam. Vervolgens na veel overleg een centrale lijn laten plaatsen zodat ik daarover gevoed kon worden, direct de volgende dag voelde ik me qua conditie beter. Uiteindelijk hiermee ook naar huis gegaan. De volgende keer zou ik 1x sonde proberen, daarna graag direct een duodenumsonde willen en evt als dat niet gaat een centrale lijn. Ik vond t inbrengen van de sondes meevallen, het uitspugen ervan vreselijk. Toch kan het je redding zijn, je kan ermee naar huis en opnames zijn vaak daarmee niet meer nodig.