Wat ik weet van andere keuringen, is dat je ze door kunt verwijzen naar je behandelaar. Kan een hoop gezeur schelen, of het nu wel of niet...
Ik heb bij mijn zwangerschap ook contact gehad met de arbodienst, die waren erg begripvol. Nu heb ik wel de hele zwangerschap niet kunnen werken en ben ik 3 keer naar het ziekenhuis gegaan voor vocht etc. De laatste keer dat ik er naar toe ging was ik 30 weken oid en net weer een beetje normaal aan het worden. Was toen erg bang dat ik alsnog weer aan het werk moest, maar dat hoefde helemaal niet. De arts vond het belangrijker dat ik aansterkte voor de bevalling. Vind het uberhaupt al heel knap dat jullie aan werken denken! Zou in elk geval niet proberen je sterker voor te doen dan je bent HG is heel heftig en heeft een enorme impact op je lijf. Daarbij is het ook nog zo dat het met stress en drukte verergerd!
Ik moet ook wel zeggen dat ik er wel tegenop kijk wanneer ik maandag voor het eerst weer moet werken. Ben zoooo bang dat ik op het werk niet lekker wordt en constant naar de wc moet. Helemaal na vandaag. Had echt een baaldag!! Hoop dat mijn arbo arts ook zo begripvol is. Je hoort toch vaak dat artsen het toch vaak afschepen met iets tussen de oren???
Hoi Basbousa, wat lief dat je ons even een hart onder de riem steekt. Doet mij altijd goed, zo'n reactie. Enne Rosao komt ook af en toe ff kijken! Gezellig. Hee Chantal, ik vind het ook heel knap dat je alweer aan werken denkt. Voor mij was het vanaf het begin geen denken aan, dat maakte die keuze voor mij dus onmogelijk en dan dus ook 'makkelijker'. Ik was zoo ziek. Nu ben ik een stuk beter, maar de drempel om weer te starten is nu zooo hoog. Ik ben als de dood dat ik dan weer terug bij af ben. Ben ook heel moe, dus vraag me af of ik een paar uur zou volhouden. Doe je wel heel voorzichtig?, want het kan heel goed gaan, maar kan je ook weer een stuk verder van huis brengen. Van hg is bekend dat het niet zo goed werkt als je je druk maakt, stress hebt of veel prikkels krijgt. Enne inderdaad wordt het heel vaak gekoppeld aan je psyche. Zal ook heus wel eens voorkomen dat iemand deze klachten heeft omdat zij al overspannen was of om een andere reden, maar het is vervelend als er aan je gevraagd wordt of je de baby eigenlijk wel wilt. Dus kan best zijn dat iets dergelijks jou dan ook wordt voorgelegd. Als je daarop voorbereidt bent, dan komt het minder lomp over. Overigens heb ik nog niemand op bezoek gehad (niet arbo, niet mijn managers, niet uwv). Alles wordt telefonisch afgehandeld. En dat terwijl ik al sinds 4 mei thuis zit. Dus dat is bijna 3 maanden. Elke 4/5 weken word ik gebeld hoe het gaat en dan geeft de dame van het UWV aan dat ze over een paar weken weer belt. Het zal ook wel te maken hebben, dat ik daarvoor (bijna) nooit ziek was, dus dan hebben ze ook vertrouwen in je verhaal. Denk ik. Vond het wel opvallend dat alles maar gewoon aangenomen wordt. Voor hetzelfde geld zit ik alle dagen op het strand. Ik zou heel graag nog wel weer aan het werk willen voor mijn verlof, maar weet niet zo goed het aan te pakken. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik met die maagpijn daar moet zitten. Kan ook nog niet langer dan een paar minuutjes autorijden en eten gaat moeilijk, dus tja. En het rare is dat ik ook het gevoel heb dat ik niet meer weet hoe ik moet werken. Mijn klanten zijn allemaal naar een ander overgegaan. Ik weet helemaal niet of ik het nog kan. Nou een lang verhaal, maar ik blijf maar tikken, moet het denk ik ff kwijt. In het zkh werd aan mij ook gevraagd of ik met iemand van maatschappelijk werk wilde praten (wordt ook vast niet aan iedereen gevraagd..). Dus het zal vast wel gebeuren dat ze vragen of je persoonlijke problemen hebt, maar dan moet je ze maar gewoon rustig vertellen dat dat niet de oorzaak is. En misschien doorverwijzen naar www.hyperemesis.org. Het is natuurlijk heel naar dat je in het zkh hebt gelegen, maar het maakt je verhaal naar de arbo er wel iets makkelijker van. Enne tot slot; Doorverwijzen naar je behandelend arts, huisarts, gynaecoloog of iemand anders in het zkh is denk ik inderdaad een heel verstandige keuze.
Volg het topic idd nog van een afstandje Voor mij is het allemaal al bijna 2 jaar geleden, maar ik merk wel dat het nog steeds hoog zit. Mensen doen er vaak zo makkelijk over. Vind het wel fijn om hier er nog over te kunnen praten. Hoe gaan jullie partners trouwens om met de HG? Bij mij had ie het er wel heel moeilijk mee, vooral omdat het er op leek dat bijna niemand het serieus nam... En ik had echt niet meer door dat ik zo ziek was, was alleen nog bezig met zo stil mogelijk te blijven liggen zodat ik me niet zo ellendig voelde... Werken was voor mij echt een andere wereld geworden, uiteindelijk ben ik een vol jaar thuis geweest (inclusief verlof enzo). Had toen ook erg het gevoel dat alles waar ik aan gebouwd had, weg was...
@Sooner, moet ook wel eerlijk toegeven dat ik er wel heel erg tegenop kijk om maandagmiddag weer proberen te werken. In mijn achterhoofd ben ik misschien iets te gedoelijk voor het bedrijf en denk ik niet genoeg aan mezelf... Ik ga gewoon zien hoe het maandag gaat en gaat het niet dan ben ik zooo weer thuis. @Rosao, mijn partner gaat er eigenlijk heel goed mee om.. Ik wordt de laatste 2 weken op mijn wenken bediend. Ik lig eigenlijk 24/7 op de bank/bed en hij serveert me alles zodat ik lekker kan blijven liggen om mijn misselijkheid te onderdrukken.... Nu is het bij mij natuurlijk voor hem ook nog wel heel nieuw. Misschien dat het anders is over een paar weken...
@Rosao; hier ook een heel begripvolle partner. Wat moet het voor hen moeilijk zijn zeg. Niets kunnen doen terwijl je vriendin/vrouw het zo moeilijk heeft. Ik kan me voorstellen dat je man het heel moeilijk had. Zeker als het niet serieus wordt genomen door de omgeving. Het gevoel dat je je steeds moet verdedigen, terwijl je vrouw ligt te kreperen in bed. Vreselijk. De dag dat ik plotseling werd opgenomen was mijn vriend op zijn werk. Ik was de hele middag vanuit het zkh-bed bezig hem te bereiken, maar dat lukte niet. Dus toen ik 'm eindelijk aan de telefoon had aan het begin van de avond (hij stond op het station in Utrecht) toen schrok hij zich rot. Hij is de hele tijd (daarna thuis ook) heel lief geweest en nog steeds. Kadootjes, veel knuffels, altijd eten/drinken klaarzetten, hele huis schoonmaken, alle telefoontjes heel lief afhandelen, gesprekken met de verpleegkundige als de behandeling hem niet aanstond (terwijl hij normaal daar heel timide in is). Het heeft ons nog veel dichterbij elkaar gebracht en ik ben nog veel verliefder op hem geworden.
Hai allemaal, Ik heb ook HG. Nu 13 weken zwanger. Vorige week 4 dagen in het ziekenhuis gelegen. Was behoorlijk uitgedroogd. Drie dagen aan infuus gelegen. Sta sinds een week ziek gemeld op m'n werk en baal daar behoorlijk van. Maar als ik het hier zo lees, dan is een weekje ziek helemaal niks vergeleken met de anderen. A.s. woensdag ga ik weer proberen te werken. Misschien de eerste week halve dagen en dan opbouwen. Eens zien hoe dat gaat. Ik heb gelukkig geen gezeik met lastige managers o.i.d. Dat kan ik er ook echt niet bij hebben. Heb m'n handen al vol aan mezelf. Het scheelt dat ik ben opgenomen in het ziekenhuis. Dat maakt het ernstiger, waardoor het eerder serieus wordt genomen. Wat ik wel irritant vind is dat er wordt gedacht dat het psychisch is. Ik word daar nogal onzeker van. Mijn kindje is heel erg gewenst, maar ik ben wel erg onzeker en kan me behoorlijk druk maken over de toekomst: zal ik wel een goede moeder zijn, is mijn kind wel gezond etc. Kan me best voorstellen dat die zorgen invloed hebben op de misselijkheid, maar weet niet goed hoe ik die onzekere gevoelens moet stoppen. Iemand tips? Verder allemaal heel veel sterkte! Gr. Stefanie
Over de gezondheid van je kind hoef je je (in het algemeen) geen zorgen te maken. Bij een zwangerschap is het zelfs zo dat het kindje neemt wat het moet hebben en daarna kom jij pas aan de beurt. Dat is ook de reden waarom je zo snel ziek wordt. En mocht er reden tot zorg zijn over je kindje, dan hoor je dat wel van de gyn of de vk. Die weten wel wanneer ze in moeten grijpen. Voor zorgen maken helpt het om erover te praten en de realiteit van je zorgen te onderzoeken (waarom zou je bijvoorbeeld geen goede moeder zijn). Verder kun je piekeruurtjes instellen, dan hou je het piekeren tot dat uurtje beperkt en de rest van de dag zeg je steeds tegen jezelf dat je er nu niet aan gaat denken maar straks (desnoods schrijf je het even op).
Goede tip Rosao. Weet je Stefanie, ik heb ook nog een tip, een beetje een rare maar het helpt mij wel. Namelijk; hoeveel zorgen je je ook maakt, je kunt toch niet meer terug. Je bent zwanger, je kindje komt en alles komt vanzelf goed. En of je je nou wel of niet zorgen maakt, dat maakt helemaal niets uit; Je kindje komt eraan. Ik dacht ineens, ja ik kan wel piekeren of er wel genoeg geld is, of dat het kindje wel gezond is, of ik wel een goede moeder ben (ik herken ze ook wel hoor die zorgen ), maar het gaat hoe dan ook toch gebeuren. Dus dan kan ik mijn tijd verpesten met die zorgen of het gewoon op me af laten komen. Ik weet het, het klinkt makkelijker dan het is hoor! Maar probeer het toch maar. Je zult zien dat je dan vanzelf iets rustiger wordt. Enne, jij hebt die HG niet zelf veroorzaakt hoor, dus geef jezelf geen schuldgevoel. Je baby trekt wel uit je wat het nodig heeft en door de rust groeit het alleen nog maar sneller. En jouw lichaam komt ook nog wel tot rust. Ga niet te snel weer werken hoor. Of als het niet gaat, weer terug naar huis. Als je nog wat kwijt wilt of wat wilt vragen, dan zijn we er hoor!
Eindelijk herkenning Helaas kan ook ik mee praten uit ervaring, de hoop die ik had dat mijn 3de zwangerschap me beter af zou gaan vervloog deze keer rond week 8. Mijn eerste zwangerschap ben ik tot week 12 en een 2 dagen heel ziek geweest (24-u per dag misselijk en overgeven), ik heb toen gelukkig maar een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en toen kreeg ik een middel waarop ik super reageerde. De rest van mijn zwangerschap kon ik weer werken en had ik alleen nog last van ochtend-misselijkheid en vermoeidheid, maar het was dragelijk. 10 dagen na de uitgerekende datum werd een wolk van een dochter van bijna 8 pond geboren, zij had iig niet geleden, ik zelf was 5 kilo lichter dan mijn gewicht voor de zwangerschap. Mijn 2de zwangerschap (helaas werd dit een mk) verliep niet veel beter hier was ik al voor mijn NOD misselijk en dit verergerde dagelijks, de HA vond dat ik het even moest afwachten en schreef niet meteen medicijnen voor... helaas liep de zwangerschap met iets meer dan 8 weken uit op een MK. Het klinkt misschien heel gemeen maar ergens luchtte het me heel erg op dat ik de dag erna gelijk weer helemaal klachten vrij was en het voelde als een soort bevrijding, ondanks dat ik natuurijk wel verdriet had om de MK. Omdat mijn vriend (niet de vader van mijn eerste) er toen heel veel moeite mee had dat ik zo beroerd was hebben we er bewust voor gekozen te wachten met een volgende zwangerschap en zelfs overwogen om helemaal geen kids meer te nemen. Maar mijn gevoel dat er een tweede moest komen was heel sterk en zo geschiedde het dat we er weer voor gingen Met als resultaat dat ik nu bijna 18 weken zwanger ben. Het zwanger raken duurde wat langer dan de voorgaande keren dus wat was ik blij met die positieve test, de eerste 7 weken had ik nergens last van en was ik er van overtuigd 'genezen' te zijn en een onbezorgde zwangerschap te krijgen. Helaas een paar dagen later sloeg de misselijkheid weer toe en wederom in alle hevigheid. Gelijk naar de HA, waar ik Emafasene kreeg voorgeschreven, helaas bleek ik voor dit middel overgevoelig en 2 dagen later zat ik wederom bij de HA, die mij meldde dat dit het enige middel was, dat hij kon voorschrijven. De klachten die ik had waren in zijn ogen nog niet erg genoeg en ik had nog geen uitdrogingsverschijnselen, ik moest het maar even aankijken en als het te erg werd maar weer contact opnemen. 2 weken later was ik afgemat, kon niet meer werken en mijn blijdschap van het zwanger zijn ver te zoeken. Zowel bij de Ha als de VK kreeg ik weinig hulp, overal was het ja pas als het erg genoeg is en probeer dit, probeer dat... alsof ik dat zelf nog niet uitgeprobeerd had :x Op een bepaald punt werd ik zelfs depri van het zwanger zijn en toen kwam de verlossende dag 13 weken en 3 dagen zwanger en ik kon iets te drinken en eten binnen houden, nog niet veel maar het was iets. Het voelde als een overwinning... 8 kilo lichter maar ik had die eerste ergste weken overleeft. Helaas hebben die weken de nodige schade aangericht zeker in de zin van hoeveel plezier ik beleef aan het zwanger zijn. ook mijn vriend vind het feit dat ik zwanger ben heel zwaar en hoewel we van te voren zo iets hadden van we nemen er nog een derde achter aan is dat voor hem geen optie meer, ook zag hij erg uit naar dit kindje, maar ook dat lijkt hem nu moeilijk af te gaan (voor hem is het de eerste) en hij zegt ook vaak dat ie zich schuldig voelt dat ik me zo slecht voel (helaas handelt hij daar dan weer niet echt naar, want e extra helpen dat doet ie ook weer niet).... Ik vind het wel jammer dat ik nu door dat hele HG gebeuren niet zelf de keuze lijk te krijgen hoeveel kinderen ik zou willen. En dan kijk ik vol ontzag naar vrouwen die achter elkaar door kinderen lijken te krijgen met een zorgeloze zwangerschap. Vooral de reactie dat het tussne mijn oren zou zitten en dat het wel weer overgaat komen dan wel eens hard aan. Ach het belangrijkste is dat zoals het nu gaat trek ik het wel, soms flink misselijk, maar als ik kleine beetjes eet en het binnen hou en me niet te druk maak dan zijn de resterende maanden zo voorbij en wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, want soms krijg je dat gevoel wel eens. Ik hoop dat we allemaal een gezonde baby in onze armen mogen sluiten en we alle ellende weer sel vergeten zijn
Hoi dames! Hier alweer opgenomen net.. Zwaar uitgedroogt terwijl ik erg veel dronk, kon alleen geen eten binnenhouden..en er volgt weer een behandeling. Zit nu in fase 0 en moet weer 4 fases door en vochtbalans bijhouden, op de po plassen, etc.. Ik kom 3 weken geleden pas uit het zkh en lig er nu dus weer in met hypermesis. Ze laten me gelukkig de 40 weken niet uitlopen en willen de kleine met 37/38 weken halen. Volgens de gyn komt het weinig voor dat een zwangere van rond de 28 weken nog hypermesis heeft ( begon pas met 23 weken) Ik wil iedereen met dit probleem heeel veel sterkte en beterschap wensen, want dit gun je niemand niet!!
Wie van jullie heeft er een maagsonde gehad en hoe was dat? Ik krijg deze morgen misschien, en ben zoooo bang dat het pijn doet of ik er nog misselijker van wordt
Daantje heel veel sterkte Een maagsonde heb ik nooit gehad wel eens aan mensen gegeven en die zeiden dat ze er geen last van hadden... bij het inbrengen gewoon goed door blijven ademen en eventueel een slokje water nemen of gewoon slikken dan glijdt de sonde er vaak zonder problemen in.... Hier gaat het opzich nu redelijk goed, ben wel helemaal kapot van het werken maar ik heb afgesproken dat ik vaker pauzes mag nemen en rust als het nodig is.... Ik ben nog wel met regelmaat misselijk (vooral in de ochtend) maar het is goed te houden en ik hou gelukkig alles binnen!
He bah justfem, dat is helemaal niet leuk. Wel denk ik dat je heel trots op jezelf mag zijn. Je bent er toch maar weer aan begonnen, bijna op de helft en straks ben je de koning te rijk. Af en toe zul je zeker nog denken de komende tijd 'waar ben ik aan begonnen', maar ook dat gaat weer voorbij. Tel de dagen maar af. En je bent superstoer dat je dit allemaal aankunt! Je vriend is je er echt straks extra dankbaar voor. Ik ben ook overigens best wel eens ten einde raad. Gisteren nog toen ik me echt ineens weer verschrikkelijk voelde. En ik heb dezelfde zorg als jij. We hebben er 3 jaar over gedaan om zwanger te worden, dus een 2e is voor ons al sowieso geen vanzelfsprekendheid. En nu ook nog zo'n zwangerschap. Natuurlijk ben ik voorlopig even met deze eerste bezig, maar in mijn achterhoofd speelt erg dat ik ook best nog een tweede zou willen. Maar echt niet op deze manier. Gemeen dat dit ons zo bijna 'ontnomen' wordt, he justfem? Wel typisch een man dat hij zijn handen niet uit de mouwen steekt, maar schroom daarom niet om goede vriendinnen, (schoon)ouders te vragen om eens een keertje de ramen te komen zemen ofzo. Echt doen hoor. Bij ons in de regio hebben ze ook best interessante tafeltje-dekje mogelijkheden. Hoef je niet te koken en hij ook niet. (Overigens is mijn kerel een geweldige uitzondering, die is een potje zelfstandig geworden de laatste weken. Hij doet alles voor me. Hij is echt superman.) Kom ik weer aan met m'n appeltjes, maar heb je die al eens geprobeerd tegen de misselijkheid? Ik vind vooral de wat hardere braeburn echt een geschenk uit de hemel. Ga nergens heen zonder m'n appel. Enne mondwater is helemaal mijn ding. Als je tenminste last van een nare smaak hebt. @Daantje, getverderrie. Gelukkig ben je daar wel in goede handen. En je hebt daar internet? Ook goed uitrusten he? Hier gelukkig geen maagsonde gehad, ze 'dreigden' ermee en toen ben ik toch maar gaan proberen te eten. Ik dacht steeds dat ik verstandig van ze moest eten. Maar ze zeiden als jij alleen maar warme pudding wilt eten mag dat bijvoorbeeld ook. Of alleen maar appelmoes. Maar ga eten. Dat ben ik toen tegen heug en meug gaan proberen. Maar ik denk dat een maagsonde voor jou misschien wel een betere oplossing is. Het gaat vast soepel. Proberen te ontspannen, aan je lieve kindje denken. En aan het feit dat je dan daarna weer meer kracht krijgt. Dat is de moeite waard toch?! Het moet wel een fijn gevoel zijn dat ze je kindje eerder gaan halen. Wow, dat is al over heel snel. Ik heb ook besloten het er uit te persen in week 37 (heel veel ananas, touwtjespringen en sex). Heel veel sterkte en laat je ons weten hoe het gaat? Kleintje, ik vind jou ook echt een toppertje hoor!!! Ga zo door. Enne gisteren had je weer een goede echo zag ik! Gefeliciteerd. Wel rustig aan blijven doen he! Jouw werk is op de schaal van 1 op 10 nu een 4 waard en jij een 10+ o.k.!! (zeg ik heel streng ) Okee, dan heb ik ook een leuk nieuwtje. De 20 weken echo vandaag was een heel leuke. Alles is goed, alles ziet er (voor zover ze het natuurlijk nu kunnen zien) goed uit. Alle onderdelen zitten erop, eraan en erin. Een onderdeeltje ontbreekt, nl het piemeltje. :::::: HET IS EEN MEISJE!!!!!!!! We zijn er erg blij mee. Ondanks de hevige misselijkheid die ik ineens weer heb, dus toch een heel fijne dag gehad met heel veel bezoek. Het leek wel een kraamfeest!
Hoe is het ermee allemaal? Ik heb een paar goede dagen achter de rug. Wat een heerlijkheid. Ik wens ze jullie allemaal ook toe. @Daantje, heb jij uiteindelijk de maagsonde gekregen??
Jeeee, wat een verhalen zeg... Ik herken er zoveel in! Want ook ik had er last van tijdens de zwangerschap en ben zo bang dat het de volgende keer weer zo erg zal zijn... Het begon bij mij met 6 weken en binnen 5 dagen lag ik al in het ziekenhuis. Toen ik echt niets meer binnen hield, ook geen vocht, was ik binnen 1,5 dag uitgedroogd. In het ziekenhuis ging het een klein beetje beter, maar toen ik werd ontslagen was ik nog steeds kotsmisselijk. Met een huwelijk bij 3 maanden zwangerschap in het vooruitzicht! Ik heb geloof ik een maand op bed gelegen, kots misselijk. Ik was ontzettend verzwakt, kon nauwelijks op mijn benen staan. Met het doorpassen van de trouwjurk ben ik 3 keer bijna van mijn stokje gegaan en heeft de naaister de aanpassingen binnen no time aangebracht met spelden. Emesafene zorgde er voor dat ik minder overgaf, that's it. Maar gelukkig hielp bedrust wel. En later bleek ook dat drop mij erg goed hielp. Ik had een extreem lage bloeddruk namelijk. En 2 weken voor het huwelijk, met 10 weken zwangerschap, ging het opeens veel beter! Het huwelijk heb ik goed doorstaan. Ik was in die periode nog wel misselijk, maar niet constant. Zodoende was ik op de dag zelf redelijk fit. En met 16 weken zwangerschap was de misselijkheid verdwenen. Gelukkig!! Want ik was zooooo bang dat het de hele zwangerschap zou duren! Dat zou in mijn geval zeker een half jaar extra studievertraging hebben betekend Laatst was ik weer zo extreem misselijk, dat ik maar bleef overgeven, ook al zat er niets meer in mijn maag. Toen dacht ik echt 'oh nee, ik wil nooit meer zwanger raken!'. Maar toch vergeet je het weer snel, dat vreselijke lamlendige gevoel. Ik weet wel dat ik me behoorlijk kut voelde, maar niet meer HOE erg het wel niet was. En ik wil dus wel nog een keer zwanger raken... Maar ik hou mijn hart vast. Veel succes meiden!
Hoi meiden! Kan helaas maar kort reageren, erg moeilijk op je telefoon haha Uiteindelijk gelukkig geen maagsonde gekregen! Ik kan weer redelijk eten gelukkig! Ik had 3 plusjes ketonen in de urine en nu geen meer, ik lig nu 5 dagen in het ziekenhuis en morgen mag misschien het infuus eruit. ook had ik een erg kaliumtekort waardoor ik bijna in shock was geraakt en mijn bloeddruk uiteindelijk nog maar 90/44 was. Nu ben ik weer aangekomen ( nu al) en voel me weer fit. Nu hopen dat ik dit thuis ook aan kan houden. Door ketonen in de urine vergaat je eetlust ook en zorgt voor misselijkheid en braken, net als een kaliumtekort. Van de diëtiste moet ik 8-10 keer per dag eten met kleine beetjes en dan vooral melkproducten, fruit, tomaten ( wegens calium) etc hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed! Hoop dat ik snel weer thuis ben liefs Daantje
Hey Daantje, wat fijn dat je je weer wat beter voelt! Ik heb nu ook ketosticks in huis gehaald zodat ik zelf mijn ketonen ook in de gaten kan houden. Heb ze bij de drogist gehaald.