Hee smartie, wat apart. Mijn dochtertje had ook zo lang en veel last van de pseudo menstruatie. Maar ik weet dat het ook wel voorkomt bij "normale" zwangerschappen hoor.
Bij de eerste met HG had ze helemaal geen verschijnselen hiervan. De tweede keer HG heeft hij een hele tijd onder heel veel puistjes/uitslag gezeten. Ik weet niet of er een verband is. De tweede keer was de HG wel veel erger dan de eerste keer.
Ja, ik weet ook niet of het verband heeft, maar wel dat de babys dan te veel hormonen van mama meekrijgen. Denk zal toch effe plaatsen, dan kunnen jullie er rekenign mee houden dat het kan gebeuren en hoef je neit te schrikken.
Hey meiden, Het einde komt gelukkig voor mij in zicht. Nog 5 weekjes en dan ben ik eindelijk uitgerekend. Naast de HG heb ik er nog een heel vervelende zwkwaal bij gekregen. Zwangerschapsjeuk. Dit komt alleen voor in de laatste 3 maanden en bij vrouwen die heel de zw HG hebben komt staat dit samen in verband volgens mijn gyn. Op dit moment zijn we vooral heel hard op zoek om de jeuk onder controle te krijgen met medicatie. Als dat niet lukt gaan ze de baby halen, dit is dan nog de enige manier om de lever ( want daar komt de jeuk van ) weer rust te geven. Best wel een spannende tijd dus! Lieve meiden, heel veel sterkte allemaal, vooral degene die aan het begin staan van hun zw. Ik hoop allemaal voor jullie dat het hele verhaal niet langer gaat duren dan 21 weken. Dat jullie dan lekker kunnen gaan genieten van jullie zwangerschappen! Liefs!
@Sanne wat fijn dat je er bijna doorheen bent deze nare periode. Ik ben nu 14 weken en heb sondevoeding. Merk wel dat het steeds wat beter gaat. Nu alweer een aantal goede dagen achter elkaar gehad. Hoop stiekem dat het met de 16 weken nog over is, maarja het herstel gaat langzaam...De eenzaamheid die blijft. Hoe kom ik de dag door.Hoe gaat het met de andere dames die middenin de HG periode zitten.
Hallo! Ik meld me toch weer even hier (en lees stiekem elke dag mee hihi). Ik ben inmiddels 10 wk zwanger en met 2 emasafene per dag kan Ik goed eten en drinken. De afgelopen dagen ging het redelijk goed en heb ik wat dingen ondernomen (boodschappen, kapper). Jammer genoeg merk ik dat ik wanneer ik niet genoeg rust ben meteen weer hondsberoerd word, kokhalzend op de bank . Ik leer met de misselijkheid steeds beter omgaan maar heb nog erg veel moeite met de 'emotionele' kant. Ik kan momenteel niet werken en dat vind ik erg moeilijk. Ben bang dat ik word bestempelt als aansteller... Wie van jullie is ook thuis? Hoe gaan jullie daar mee om? Ook de sociale verplichtingen gaan gewoon door, mijn broertje studeert bijv af en heeft een groot feest. Zelfs al heb ik de energie dan voel ik me toch weer schuldig tegenover werk! Gaat dat voor? Wie laat werk voor prive gaan? Zeggen jullie dit soort bijzondere dingen af? En dan die eenzaamheid... Blegh!! En ik merk ook dat ik nog niet of nauwelijks aan het kindje denk maar vooral aan ziek zijn en beter worden... hoe is dat bij jullie? Veel sterkte alvast allemaal!! Liefs van mama karlien
Hoi MamaKarlien, jammer dat je je hier ook mag melden. Er zijn toch heel wat meiden die er last van hebben helaas. Ik heb vanaf week 6 tot en met afgelopen weekend niet gewerkt. Pas sinds gisteren ben ik weer langzaam begonnen met thuis werken. Voel je vooral niet schuldig naar werk toe. Je bent gewoon ziek en ziek is ziek! Het is niet dat je geen zin hebt om te werken of je een simpele verkoudheid hebt. Zwangerschapsmisselijkheid en HG is een hele, hele goede reden om thuis te zitten. Het is belangrijk dat je leert je hieraan over te geven. Geef toe aan het ziek zijn en wees eerlijk naar jezelf toe. In deze situatie is goed werk leveren onmogelijk. Je mag ziek zijn en je werk heeft daar niets mee te maken. Er zullen zeker mensen zijn die denken dat jij je aanstelt. Helaas, maar waar. Je zult daar de ene keer wel mee om kunnen gaan en de andere keer niet. Iedereen die het heeft gehad of iemand kent die het heeft/had die zal je begrijpen en je steunen. Die anderen moet je proberen te negeren. Ik werk met veel mannelijke collega's en die snappen hier echt niets van. Voor hen vergeleek ik het met een hele zware buikgriep (of kater afhankelijk van de persoon ) en dan 24 uur per dag, 7 dagen per week. Sommigen snapten dan een beetje hoe pittig het is. De emotionele kant is het lastigst. Probeer er daarom wel over te praten. Eventueel zelfs met een psycholoog of maatschappelijk medewerker. Praat er vooral ook over met je verloskundige. In deze situaties is het namelijk heel normaal dat je met je emoties overhoop ligt (bovendien gooien je hormonen er ook nog een schepje bovenop). Dus praat met wie maar wil luisteren en vraag vooral om hulp als dingen jou niet meer lukken. Dat je aan je kindje denkt komt nog wel. Op dit moment voel je je vooral gewoon ziek. Voel je daar niet schuldig om. Ik had dat en vele andere meiden ook. Die roze wolk bestaat niet als je dit hebt. Die ligt verscholen achter een grijze. Maar op een bepaald moment komt ie echt wel tevoorschijn! Ik voel de kleine nu regelmatig schoppen en alhoewel ik er soms flink misselijk van word, geeft me dat wel even een roze wolk. Sterkte en hou vol! Mocht je willen praten met soortgenoten, dan kan je hier altijd je hart luchten. Een pb mag ook altijd gestuurd worden!
Hier gaat het ook niet goed. Ik ben zo misselijk weer de hele dag door. Ik heb moeite met de drie flesjes op een dag.. Gatverdarrie Ook gooit mijn rug en bekken wel heel veel spijs in de soep verdikkie ik kan amper lopen helemaal niet leuk. Enige geniet puntje is dat ik het kindje af en toe voel fladderen aan de binnenkant maar dat is het dan ook
@ MAMAKARLIEN: wat je daar allemaal aanhaalt, is precies hetzelfde wat ik heb meegemaakt, gedacht heb en gevoeld. Ik ben ziek geweest van de 8e week tot en met de 20e: gewoon niet meer kunnen werken, hele dagen overgeven, niet meer kunnen eten, 24U/24U misselijk, me down voelen, geen plezier meer hebben, ik kon zelfs geen televisie meer verdragen, geen bezoek, geen drukte, geen stress, ... Ik had gewoon geen leven meer, verschrikkelijk. En de baby? Daar was ik helemaal niet mee bezig. Het is pas vanaf week 22 beginnen veranderen. Nu ben ik 27 weken en werk ik terug en ben ik terug in staat een min of meer normaal leven te hebben. Ik ben nog rap vermoeid, maar niet meer in de mate als voor de 20 weken; toen kon ik werkelijk niets meer. Het helpt wel dat ik de baby nu constant voel en zie bewegen. dat maakt het al heel wat 'echter'. De misselijkheid is echter terug verergerd want juniorke (die trouwens al wat meer weegt dan het gemiddelde) stampt graag tegen de maag. En de rugpijn is ook niet zo aangenaam, net zoals de verstopte neus 's nachts. Maar mijn collega die nu paar weken verder is dan ik, en tot een tijd terug een kwaaltjesvrije zwangerschap had,houdt water op en is al gigantisch veel bijgekomen en opgezwollen. Dus dan denk ik, oef, dankzij HG ben ik nu nog maar 2 kg boven mijn begingewicht. 't Is toch iets positiefs aan HG! In ieder geval zal het echt wel beteren! Op dit moment denk je van, wanneer voel ik me beter en gaat dit over zijn? Het enige dat ik kan zeggen, is dat ook deze moeilijke dagen voorbij gaan! Aan alle moeilijke momenten kon echt wel een einde. En je bent niet alleen! Als ik deze zware periode ben doorgekomen, dan lukt jou dat ook! Maar toch wil ik het niet nog eens meemaken ze.
Hier gaat het sinds een paar dagen eindelijk wat beter en ik kan weer redelijk normaal eten. Ik kan niet zeggen dat ik niet misselijk meer ben maar ik krijg weer honger Voor nu is het over. Bij mijn dochter begonnen de klachten pas met 26wkn omdat ze toen tegen mijn maag aan kwam te liggen. Ik kon toen ook nauwelijks eten en gaf toen ook dagelijks over. Maar ik vond dat niet zo erg als de weken die ik tot nu toe gehad heb. Ik had er dgn bij dat ik helemaal niks binnen hield zelfs geen water. Morgen ga ik voor controle nog even langs de gyn maar ik denk echt dat ik een paar wkn rust ga krijgen @mamakarlien: Ik spuugde gewoon vrolijk door die pillen heen Het is heel zwaar en zeker enorm vermoeiend. Ik heb dan niet, zoals andere hier, in het ziekenhuis gelegen maar het heeft tot 2keer toe heel weinig gescheeld. Ik hoop dat het snel beter met je gaat en je kan genieten van je zwangerschap. @elynada: hahahaha ja er zit ook een hele positieve kant aan HG. Ik was van plan om na mn zwangerschap te gaan richten op mn streef gewicht maar als ik zo door ga als nu dan hoef ik straks alleen maar de bevallen en dan ben ik eral Ik ga nu genieten van de tijd dat mn kleintje nog niet groot genoeg is om mijn maar op te zoeken. Gelukkig voel ik haar al wel redelijk vaak per dag en dat maakt het nog meer echt.
Hallo hallo! Bedankt voor de lieve reacties! Toch helpt het een beetje om te weten dat ik niet de enige ben die zo in de knoop zit hiermee... Ook al neemt het de misselijkheid en al het andere niet weg, het helpt gewoon om het te zeggen! En dat iemand anders gewoon weet wat er in mijn hoofd allemaal omgaat en het serieus neemt. Ik merk dat iedereen (zelfs mijn man en bijvoorbeeld schoonmoeder) het toch nog een beetje goed proberen te praten: 'maar vandaag gaat het beter toch? oh wat fijn' en dan denk ik ' ja vandaag ja... maar morgen kan het weer heel anders zijn en ben bovendien al weken hondsberoerd dus ik sta niet te springen haha . Nou goed, in ieder geval bedankt en jullie allemaal sterkte! Ik blijf meelezen . Liefs mamakarlien
Je kan maar pas echt weten hoe zwaar het is als je het zelf meemaakt. Hun opmerkingen zijn uiteraard goedbedoeld dus we kunnen het hen niet echt kwalijk nemen he. En op een dag merk je dat je je idd heel wat beter voelt en dat is dan het begin van een betere periode. Met wel nog een aantal serieuze downs in. En dan voel je je in die downs vaak slechter als voorheen maar blijkbaar is het bij de meesten zo dus. Het is in ieder geval een grote hulp toch (een mentale opkikker) dat je merkt dat je hier echt niet alleen in bent en in staat. Ik heb dit forum maar ontdekt toen ik al voorbij de zwaarste weken was en had het mentaal vrij moeilijk. Omdat ik echt dacht dat ik abnormaal was en ik het gevoel had dat wat ik voelde en meemaakte iets was wat ongekend was. Nu merk ik in de verhalen hier dat hetgeen ik voelde, vaak voorkomt. En dat ik niet de enige was die soms echt slechte gevoelens had (en zich dan nog veeeel slechter voelde omdat ik me niet op een roze wolk bevond). HG is nu nog altijd niet weg, maar is leefbaarder geworden. In het ziekenhuis vandaag schrokken de vroedvrouw en de gynaecoloog ervan dat ik nu op 27, 5 weken nog altijd misselijk was. Je zou toch denken dat mensen die in het vak staan, daar meer over zouden weten. Ook dat zorgt er soms voor dat je denkt dat je echt de enige bent die dit zo meemaakt. Als zelfs een gespecialiseerde arts nog verbaasd staat ... We zouden ze beter dit forum aanraden, dan zouden ze onmiddellijk veel bijleren!
@Elynada en mamakarlien: hebben jullie onze site al gezien? www.steunpunthg.nl is dat. Die hebben we opgezet vanwege dat gevoel van alleen zijn en onbegrip. Ik zat ook heel erg met die gevoelens van ben ik dan de enige, echt erg! Je voelt je zo alleen en mensen proberen het soms wel te begrijpen, maar het is zo moeilijk te bevatten hoe het is om maanden kotsmisselijk te zijn. Voelde me ook zo schuldig dat ik niet stralend zwanger was en dat ik zwanger zijn niet leuk vond en dat maakte het dan nog erger. En weet je wat heel stom is? Nu het een paar jaar geleden is, is het soms ook weer moeilijk om terug te halen hoe ik me toen voelde en hoe erg het was. Mijn vriend weet het soms nog beter dan ik. Heel veel van toen is gewoon langs me heen gegaan, het registreerde niet meer omdat ik me gewoon zo k.. voelde. Kan me ook echt vrij weinig herinneren van het eerste deel van de zwangerschap.
Ha meiden, voor mij zit het er bijna op. Ik kan wel huilen als ik eraan terug denk hoe ziek in ben geweest, hoe erg ik er doorheen zat en dat ik zelfs overwoog om de zwangerschap af te breken. Wat een zwart dal en nu ineens sta ik oog en oog met de uitgang. Er komt gewoon echt een einde aan. Ik merk de laatste twee weken dat het steeds beter gaat. Ik ben niet meer misselijk, heb wel last van maagzuur en maagpijn, maar heej, niets gespuugd de afgelopen weken. Ik ben zo langzaamaan afscheid aan het nemen van HG. Vanwege complicatie had ik mogen kiezen voor een inleiding, ik twijfelde, aan de ene kant wil ik hier zo graag een einde aan. Maar stiekem voelen de "laatste loodjes" waar iedereen het over heeft best lekker aan. Ik heb me de hele zwangerschap zo goed nog niet gevoeld! En nu wil even genieten, een dag, een week, wat langer misschien. Alsof het nu pas tot me doordringt; ik ben zwanger en er komt echt een babytje aan!
Ik kan me dat gevoel best voorstellen Bloeme.. Het gaat nu echt gebeuren. Hier echt een HG Dipje zo noem ik het maar. Weer spugen en met moeite de vloeibare voeding drinken en ook dat komt er met vlagen weer uit. Hopelijk knapt het snel ietsje op.
@Rosao: ja ik de website al en ben er ook al lid van Ik ben echt blij dat er zo'n sites en fora bestaan. Ik heb het trouwens nu ook al dat ik me de ergste momenten niet meer zo goed kan herinneren. Ik weet dat ik me zo ellendig voelde en absoluut na deze keer nooooooooooooooit meer zwanger wilde zijn maar nu denk ik al van, eentje is zo weinig he. Een mens vergeet vlug blijkbaar en das maar goed ook. @ Bloeme: ik begin dat gevoel en besef van, ho er komt een baby, nu ook te voelen. Nog een goeie 12 weken te gaan en het is zover. Voorheen drong het werkelijk niet tot me door. Een echo hielp wel een beetje maar na een dag was dat gevoel weer weg. Ik vond dat werkelijk vreselijk maar veel kan je er niet aandoen. Ik denk dat de dikke buik en de actieve baby die ik nu bijna hele dag door voel bewegen tot dat besef hebben bijgedragen. En ondanks de andere ambetante kwaaltjes, kan ik eindelijk genieten van het zwanger zijn.
Bloeme, wat emotioneel wordt ik als ik jouw laatste bericht lees. Op een of andere manier zo'n herkenning (van m'n 1e dan). Heel veel succes, je hebt genoeg gestreden en ik hoop dat de bevalling en periode erna je vlot zullen vergaan.
Ik ben nu echt overstuur, want ben vanochtend weer begonnen met spugen. Ik heb al een keer of 12 overgegeven vanochtend en voel me hondsberoerd, slap en in paniek. Ik trek dit niet!!! Nu al niet!!! Ik weet nu wat me te wachten kan staan, dus geen onbevangenheid dat ik misschien last heb van een buikgriep die morgen weer over is. Het is echt huilen hier. Heb al een primperan gepakt, maar ja...Misschien is het dom na 12 x spugen, maar heb eerlijk gezegd wel gedachtes aan abortus en mijn partner begon er uit zichzelf ook al over dat als ie ziet hoe ik er nu onder ben.... Ik heb hier een kleintje rondlopen waar ik voor wil zorgen. Dit trek ik niet! Ik kan alleen maar huilen nu.