@Juffie: is het veel bloed? Een beetje kan duiden op wat beschadigingen in de slokdarm oid, meer bloed is echt niet goed. Ben je al bij de arts geweest?
Sowieso verstandig om contact te hebben met een arts als je overgeeft met bloed! Dat kreeg ik iedere keer in het begin te horen van mijn ha. Bellen zodra er bloed bij zat.
Ik spuug ook vaak wat bloed mee uit. Vooral als je veel over moet geven is je slokdarm wat rauw van alle zuren en gal. Dat er makkelijk een adertje knapt. Bij mij zeiden ze zolang het geen liters bloed is hoef je geen actie te ondernemen. Zodra het wel heel veel bloed is wel bellen hoor Juffie !
Hier ook een tijdje bloed overgegeven. Het was niet veel, maar ik schrok er wel van. Het was bij mij te wijten aan het feit dat ik enkel nog maagzuur en gal overgaf, aangezien maag leeg was. Heeft een paar dagen geduurd maar was dan terug ok. Als het blijft aanhouden of erger wordt of toch veel is, toch eens bellen naar dokter! Sterkte aan allen die nog erge last van HG hebben! Bij mij is het nu terug leefbaarder, enkel in de ochtend misselijk en nu de baby ingedaald is, 's middags niet meer misselijk!
Hier is de misselijkheid weer terug en het overgeven ook weer Niet zo veel als hiervoor hoor maar ik geef wel weer over. pffff dacht echt dat ik er vanaf was.
Cos, gefeliciteerd! Zag dat je de winactie had gewonnen van de kolf Sloppy, ben je nog steeds weer misselijk en overgeven? Ego, hier gaat het redelijk. Ik ben gestopt met de acupunctuur omdat ik niet echt het idee had dat het hielp en doordat de verzekering niet alles vergoedde. Om iedere maand 4x ernaar toe te gaan werd me te duur. Momenteel veel maagzuur, gelukkig heb ik daar mijn oude vertrouwde middel voor gekregen (omeprazol). Het is niet officieel 100% veilig, maar als ik het zo nu en dan slik en voor de laatste weken, dan is er niets aan de hand volgens de ha. Ben er wel blij om, want ik word hier tenminste niet misselijk van en het helpt super. Zelfs de lage dosis!
Henrieke wat fijn dat de omeprazol helpt. Ik slikte het met Senna vanaf week 14 en heb er ook super baad bij gehad. Heb opnieuw een kinderwens en heb de omeprazol gewoon bewaard ahahahha
Even ego klaag momentje. Ik was vanavond op een verjaardag en moest al vrij snel weer weg. Door het warme weer ben ik wat sneller erger misselijk en vanavond dus ook. Daarnaast had ik gisteravond zware darmkrampen en was het gevolg dat ik vandaag de hele dag flink opgeblazen was met de bijbehorende pijnklachten. Dat ik me deze hele zwangerschap niet lekker voel is inmiddels mee om te gaan. Alleen heb ik twee vriendinnen, waarvan 1 in dec bevallen is en de ander uitgerekend in okt, die bijna nergens last van hebben (gehad). Ik had dan ook toen ik vanavond wegging het gevoel dat iedereen dacht dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg is. Komt ook doordat ik de afgelopen twee jaar van een maagbacterie, naar een burn-out naar deze zwangerschapsmisselijkheid ben gegaan en het misschien voor mensen lijkt alsof ik altijd wel iets heb. Maar het voelt ook oneerlijk om de enige te zijn die er zo last van heeft. Ik moet altijd overal rekening mee houden: dat ik genoeg eten bij me heb, dat ik dropjes mee heb mocht ik licht in het hoofd worden, dat ik ergens kan zitten mocht het nodig zijn, dat ik snel naar een wc kan indien nodig, enz. En dan die vriendinnen die lekker genieten en spontaan kunnen doen wat ze willen. Misschien beetje onsamenhangend verhaal, maar moest het even kwijt. Ik geniet volop van die kleine spartelaar in mijn buik en ik weet dat ik dit alles voor hem/haar doe. Maar ik wou dat mijn lijf ook zo nu en dan meewerkte!
Hee Henrieke, ik snap hoe je je voelt meis. Je wilt gewoon niet overkomen als "diezeurdiealtijdwelwatheeft". Maar dat ben je echt niet! Het is gewoon rete-irritant en deprimerend dat je nergens heen kan zonder je voor te bereiden, van alles mee te nemen en je kwetsbaar, onzeker en beroerd te voelen. Niet iedereen zal het begrijpen, maar wij hier wel dus gooi het hier maar van je af!
@ Henrieke: ik weet hoe je je voelt, ik heb het afgelopen jaar (2010) opeens last gekregen van migraine. Ik heb onregelmatige uren en blijkbaar maakte dat het erger. In ieder geval, ik ben redelijk wat afwezig op het werk geweest in 2010 door die migraine waarbij verschillende medicatie niet bleek te helpen. Een ware hel als ik het voelde opkomen, niets hielp! Enfin, op het werk totaal geen begrip, wat ik wel kon begrijpen want collega's moesten dan inspringen voor mij. En dan sinds november 2010 heb ik vanaf week 10 van de zwangerschap HG gekregen. Drie maand out geweest op het werk en jawel weer een hoop gezaag en gezever op het werk. Ik voelde me al zo slecht door die HG en ik was op de duur op van de stress omdat ik me zo aantrok wat ze op het werk dachten en achter m'n rug om zeiden. Nu ben ik terug zo'n 3 maand aan het werk en heb ik speciale alternatieve taakinvulling gekregen. Waarbij ik gewoon wat bureautaakjes zou moeten doen. Omdat ik dat echter nogal saai vind, spring ik dus dagelijks mijn collega's bij en neem ik taken van hen over. Ik hoef dit helemaal niet te doen en jawel, er zijn dan collega's die, als ik even mijn eigen werk wil afwerken durven te zagen dat ik het niet wil doen ...
Even een update over hoe het nu met me gaat. Ondertussen zijn we bijna zo'n 34 weken zwanger en is het ergste van de HG voorbij. Het beterde bij mij vanaf 20-tal weken, daarna nog enkel 's morgens nog overgeven, tot dit ook beterde en stopte. De misselijkheid is sinds een drietal weken weg. Ik werk nog steeds deeltijds, enkel in de namiddag. Vroeg opstaan probeer ik te vermijden. Vanmorgen wel es vroeg opgestaan en gegeten en jawel, het was weer prijs! Zo misselijk! En uiteraard weer overgegeven. En terwijl we daar met die gigantische buik boven het toilet hingen, begon mijn neus nog eens te bloeden ook! Ik krreeg plots terug flashback naar zo'n 3maand terug ... voelde weer hoe vreselijk ellendig ik me heb gevoeld. Blijkbaar vergeet een mens vlug, ik weet wel dat ik hoopje ellende was toen, maar blijkbaar heb ik dit toch ergens in een ver hoekje van mijn gedachten geduwd. In één klap was het daar terug. Ondertussen zijn we al serieus aan het aftellen. Ik heb nu wel een aantal lichamelijke kwaaltjes bij, ik heb een enorm grote buik en heb nog 6 weken te gaan. En daardoor enorme rugpijn, zware benen, bloedneuzen, harde buiken, ... Ik kan waarlijk niets meer doen of ik ben compleet uitgeput. Toen ik midden in HG zat, had ik dat ook maar dat was omdat mijn lichaam uitgeput was door niet meer te kunnen eten en drinken. Groot verschil nu is dat ik er mentaal veel beter tegen kan. Ik vind het nog altijd niet leuk dat ik maar zo weinig meer kan doen zonder doodop te zijn, omver te vallen, niet meer recht te kunnen staan enz maar ik weet dat dit wel weer goed komt. Tijdens de HG had ik het mentaal zo zwaar dat ik het soms echt niet meer zag zitten. Dit is nu al veel beter. Ik besef nu echt stilletjesaan dat ik aan het herstellen ben van HG en we op de goeie weg zijn. En dat de afgelopen maanden echt wel de zwaarste waren uit mijn leven. Dus hoe zwaar je het ook hebt nu, weet dat er verbetering komt! Het is zo zwaar als je er midden inzit en je stoot vaak op onbegrip. Maar je bent niet alleen. Weet dan dat er velen zijn die hetzelfde hebben of gehad hebben en het vroeg of laat echt wel verbetert.
Dank jullie wel! Het blijft fijn om zo nu en dan ergens je ei kwijt te kunnen bij meiden die precies weten hoe het is! Ik weet diep van binnen ook wel dat al mijn vriendinnen echt niet zo over me denken en het vooral heel vervelend voor me vinden, maar je hebt van die dagen... En nog steeds lijkt niemand het echt te snappen. Gisteren een verjaardag waarop iedereen vroeg of het nu beter ging. Iedere keer als ik reageerde dat ik nog steeds last heb/gevoelig ben voor misselijkheid waren ze stomverbaasd. Helemaal zodra ik zei dat het tot de bevalling zou duren volgens de vk. Alsof zoiets niet mogelijk is ofzo. Nee, ik was nu zo ver in de zwangerschap dat ik er wel af moest zijn. Zo hoort het immers. Pff, nou... sommigen mogen wel eens een dagje in mijn schoenen staan! Gelukkig zijn er ook mensen die gewoon begripvol zijn en die me iedere keer terug op een stoel duwden als ik wilde helpen en constant vroegen of ik niet iets wilde eten
Van een ander trok ik me niet zoveel meer aan. Het hoort erbij enz. werd nogal eens gezegd. Ja misselijk tot ongeveer 12 weken wel maar HG en nog langer dan 12 weken is een kwestie van zelf overleven en niet van een zwangerschap waar je zo blij mee bent.
@ henrieke: ik moest ook zo lachen om de mevrouw van het uwv, die reageerde op mijn uitleg met de constatering dat de misselijkheid altijd maar tot 12 weken duurt hoor.... haha! Euh... nou nee dus. En zo tien x per dag. Ik moest ook erg leren omgaan met dat 'loser' gevoel (zo noem ik het altijd maar). Ik heb er wat dat betreft veel van geleerd en ben nu minder bezig met wat anderen van me denken en ga meer uit van wat IK wil of nodig heb. Het gaat trouwens inmiddels stukken beter hier. De laatste spuugsessie heeft erin gehakt als een bom, ik was compleet leeg, zowel geestelijk als lichamelijk. Nu heb ik al drie weken niet gespuugt en begin ik voorzichtig weer wat energie en kracht op te bouwen. Schrikken hoe hard je lijf achteruit kan gaan. Ik probeer nu weer de emasafene af te bouwen, tot nog toe gaat het goed! @ elynada: jouw verhaal is dus nu heel herkenbaar! Het is zo moeilijk om te vertrouwen dat het weer beter zal gaan als je er middenin zit, toen de verloskundige het zei dacht ik ook: ja, daar heb ik nu niks aan. Maar toch bleef het in mijn achterhoofd en heeft het zinnetje wel geholpen: Na deze tijd komt er een betere tijd. Sterkte weer allemaal!!
Hoi dames, fijn dat ik dit topic heb gevonden en wat van jullie verhalen kan meepikken. Ik ben nu zwanger van de tweede en ook zo enorm ziek. Gelukkig nog niet zo erg, dat ik opgenomen of sondevoeding hoef (wat ik hier veel lees) Ik gebruik nu Emesafene en dat hielp tot acht weken redelijk, maar nu inmiddels ook niet meer zo Bij mijn dochter duurde het tot 20 weken en toen de laatste 6 weken. Dus daar ga ik nu ook een beetje vanuit. Het moeilijkste vind ik tot nu toe wel het onbegrip: ''hoort erbij'' ''iemand die geen kindern kan krijgen, zou graag 9 maanden spugen'' etc etc. Merk dat ik daar enorm slecht tegen kan... Voel me gewoon soms enorm ellendig en ook zielig.... Ik hoop dat het met jullie allemaal snel beter gaat, en tot die tijd put ik weer wat kracht uit het idee dat er meerder met mij zijn, die zo ziek zijn....
ey madelieveke. wat balen dat je zo misselijk bent en dat de emesafene niet helpt. Bij mij deed het ook totaal niks. Ik kreeg al vrij vlot primperan en omeprazol en dat was echt heerlijk. was met 14 weken spugen af
He bah meiden lastig die onbegrip hoor in de omgeving. Ik heb het zelf heel erg met mijn schoonmoeder gehad. Die zei ook aldoor maar het hoort erbij en het gaat we over. Inmiddels ben ik 18 weken geweest en over is het niet en gaat het ook gewoon niet.Het word alleen bij vlagen minder. Ik heb nu al 3 weken niet gespuugd na het sondevoedingverhaaldrama. Nog heel even en dan heb ik mn 20 weken echo op 5 mei as !
Hoi, hier de laatste twee dagen weer helemaal mis. zeker 8 keer overgeven en misseijk. Kan me herinneren dat ik bij de eerste weken ook rond 10/11 weken het ergst was. Is/was dat bij jullie ook het geval? Misschien morgen ook maar bellen voor een ander middeltje, want dit schiet niet echt op.....