Onze dochter van ruim 2 mag sinds begin maart naar de psz. De eerste keer ging perfect. Ze had er super veel zin in ( hadden haar al een poos van te voren voorbereid) en ze vond het prachtig. De keer erna huilde ze even toen ik dr kwam halen, maar dat was snel over, en weer volop verhalen. Ze had het heel leuk gehad. De week erop was ze ziek, dus heeft ze een keer overgeslagen. Vorige week was het drama. Enorm huilen toen ik weg wilde gaan ( echt helemaal overstuur, ze kon amper nog ademen zo overstuur was ze) en ze heeft de hele tijd bij de leiding gezeten. Af en aan huilen. Maar toen ik haar op had gehaald had ze toch al snel best veel verhalen. Ze wilde ook nog een keer gaan. Vandaag zou de 4e keer zijn dat ze zou gaan. Maar het werd drama. Ze wilde echt naar huis. Het gaat bij mij totaal tegen m’n gevoel, en waar ik voor sta in m’n opvoeding in, om haar dan te dwingen. Ze is dus weer meegegaan. Thuis had ze meerdere keren een verhaal over de juf die heel boos was en niet lief ( vorige keer zei ze dit laatste ook) en dat er een klap was uitgedeeld. We hebben het vermoeden dat de juf heel boos is geworden op een ander kindje, maar omdat er steeds andere juffen zijn ( ook zoiets...) weten we dit niet. Het lijkt in ieder geval of er ‘iets’ gebeurd is. Zo kennen we haar niet. Het is normaal een heel dapper, vrij kind. Super gevoelig en lief voor anderen, maar ook pienter en al heel vaardig met taal bijvoorbeeld. Ik zit er nu over te twijfelen om het even te laten voor wat het is. Misschien na de zomer nog een keer proberen, en anders maar niet. De begeleiding vanuit de psz vind ik ook erg matig. Ik moet nu maar naar kantoor bellen over hoe nu verder. Is dat een normale gang van zaken? Hoe zijn jullie ervaringen met psz?
Heel erg vreemd dat je moet bellen naar kantoor... maar dat zou zo best kunnen. De leidsters gaan niet over de plaatsing etc. dus dan neem ik aan dat als je haar niet meer wilt laten gaan je ook met hen contact moet opnemen. Vooral als het een groot bedrijf is. En ik zou misschien een andere opvang proberen als ze echt wilt gaan, want ik zou mijn kind zo geloven. Al helemaal als je niet zo’n topgevoel hebt bij de ‘juffen’.
Ja het is idd een grote organisatie. Ik vind het gek dat ze niet zelf met een oplossing komen, dat ik daar dus voor naar kantoor moet bellen. Bespreek dat namelijk liever zelf met de juf. Het rottige is dat alle psz hier in de gemeente onder hetzelfde bedrijf vallen. Dus ik moet echt voor dagopvang kiezen wil ik wat anders voor haar. En eigenlijk wil ik dat niet, is ook niet nodig want het gaat niet om opvang maar wilde haar leuk laten spelen met andere kindjes. Dat vind ze namelijk in basis wel heel leuk.
Wat vervelend zeg. Arm meiske! Hier gaat t tot nu toe wel goed gelukkig. Behalve dat ie steeds in z’n broek plast terwijl het thuis wel goed gaat meestal. En ik weet dat ik de nacht na de psz er minstens twee keer uit mag omdat ie z’n prikkels moet verwerken en mama dan even nodig heeft. Maar hij staat steeds te springen en te vragen wanneer hij weer met de kindjes mag spelen. Al schijnt hij daar nog wel vooral rond te lopen en vooral te kijken wat de rest doet. Maar hij is erg enthousiast. Ik vind het wel gek dat je steeds andere leidsters hebt. Hier gelukkig elke keer hetzelfde. En dat boos worden is ook zo lastig in te schaffen. Juist omdat ze zo gevoelig is, voelde ze zich dit misschien wel persoonlijk aangetrokken. En ik denk dat ze het misschien ook niet kon overzien.
@Fristi2012 ze trekt hrt zich altijd best flink aan als een ander kindje huilt of pijn heeft. Gaat ze een knuffel en kusje brengen. Dat komt altijd flink bij haar binnen. Ik denk dat het met boos worden hetzelfde is misschien. Dus dat maakt dan idd heel erg indruk op haar. Weet gewoon niet zo goed of ik door moet zetten en een wen schema of iets moet overleggen. Of er bijvoorbeeld zelf de komende keren steeds bij blijven op de achtergrond. Of dat het gewoon nog even te vroeg is. Ze is trouwens het enige kindje die zo jong is op de groep. Veel jongetjes van een jaar of 3, en 3 oudere meisjes.
Lastig hoor! Hier was het echt een periode van wennen, maar hij ging na even huilen ook wel lekker spelen en als ik hem kwam halen was er niks meer aan de hand. Hier was hij trouwens bijna 2,5 toen hij voor het eerst ging. Maar door zulke verhalen zou ik inderdaad ook gaan twijfelen en als je het dan niet met de juf kan bespreken is het helemaal lastig. Hier altijd 2 vaste juffen (met uitzondering van ziekte natuurlijk), zijn altijd heel lief en vriendelijk, je kan alles bespreken. Zoontje heeft wel een periode gehad dat hij niet wilde vanwege 1 kindje. Hij zei dan elke ochtend heel angstig, mama ik wil niet met ... spelen. Dit bij de juf aangekaart en uiteindelijk bleek ook dat onze zoon wat moeite had met het gedrag van het andere kindje en hebben zij ervoor gezorgd dat hij bijv. niet naast dat kindje hoefde te zitten in de kring en hielden verder dat contact in de gaten. Daarnaast is hij ook erg gevoelig voor boos worden, kinderen die niet luisteren of 'straf' krijgen. Dit wordt thuis altijd gemeld en soms een paar dagen later als hij weer naar de psz gaat nog een keer. Wat hier ook wel heeft geholpen is dat hij na een paar maanden 2 dagdelen ging. Dan wordt het toch wat meer vertrouwd en duurt het wennen wat minder lang. Want 2 weken er tussen is ook gewoon erg lang voor een peuter, dan begint het wenproces zo goed als weer opnieuw. Maar als je er echt geen goed gevoel bij hebt, wat ik in dit geval goed kan begrijpen, zou ik haar er gewoon weer even afhalen en het over een paar maanden nog een keer proberen. Misschien op een andere locatie waar wel 2 vaste juffen op een groep zijn?
Lastig zeg. Ik zou denk ik toch niet meteen opgeven. Een schoonzus haar zoontje huilde ook steeds. Ze moest hem ook elke keer eerder ophalen omdat het niet ging. Ze heeft volgehouden en nu gaat het wel zonder problemen. Mijn kinderen hebben nooit moeite gehad. Maar mijn zoon ging vaak met de oppas mee haar dochter brengen, en mijn dochter ging altijd mee om haar broer te brengen. Dus ze wisten al waar ze heen gingen.
@madelein ik denk dat je zelf moet aanvoelen wat voor R het beste is. Net T weer weggebracht en hij kruipt daar lekker bij de juf op schoot, dat geeft mij het gevoel dat hij daar wel een veilig plekje heeft om de wereld vol kindjes te ontdekken. Ik merk dat hij wel erg opkijkt naar de grote kindjes, maar durft nog niet echt mee te doen. Maar die oudere meisjes ontfermen zich ook wel weer over hem. Wel mooi om te zien. Maar het kost hem echt ontzettend veel energie, waardoor ik nog wel twijfel of het niet te vroeg is. Maar hij vindt het zo leuk! Hij vraagt elke dag om ‘met de kindjes spelen’. Maar het feit dat hij dan snachts minstens anderhalf uur lang steeds wakker wordt en mama wil knuffelen breekt me wel op. Hoop dat dat gauw beter wordt. Voor nu zou ik nog niet opgeven. Helemaal stoppen bevestigt misschien weer dat het inderdaad niet leuk en fijn is daar. Dat gevoel wil je haar niet geven. Ik zou kijken hoe je kunt zorgen dat het daar voor haar wel veilig voelt. Als dat is door er wat langer bij te blijven, doe je dat. Of eerst wat korter idd. En volgens mij snapt ze meer dan genoeg. Probeer haar uit te leggen dat er op de psz misschien wat andere regels zijn dat thuis. En dat de juf anders reageert dan mama. En dat sommige kindjes dat lastig vinden en de juf dan een beetje boos wordt als ze niet zo goed luisteren. Maar dat zij zich daar niet druk om hoeft te maken. Maar als het voor jou allemaal niet goed voelt, lekker stoppen en je meisje nog bij je houden. Ze moeten al snel genoeg zo veel. En ze zal ook over een half jaar of over een jaar prima nog kunnen leren hoe het werkt om in groepjes te spelen en met andere kindjes om te gaan.
Tsja vaak moeten kinderen gewoon wennen en ja dat gaat vaak gepaard met huilen, meer als 1 keer... Ik Zie dat niet als een reden om te stoppen en al helemaal niet al na 4x.... het heeft hier wel 2/2,5 maand geduurd voor mijn zoontje niet meer huilde en na de vakantie konden we weer overnieuw beginnen.... Ik zeg dus, gewoon doorzetten, ze overleeft t wel Misschien moet je er ook niet zo’n grote happening van maken... als ik lees dat je haar al tijden van te voren heb voorbereid e.d....
Het kan wel een paar maanden duren voor een kindje echt gewend is, het vertrouwen moet groeien. Onze psz had een paar vaste leidsters, ik vond dat wel belangrijk. Is er geen andere psz in de buurt? Onze leidsters werden ook wel eens boos; er waren in onze psz groep 2 kinderen met speciale behoeften geplaatst (vanwege de rust op de lokatie) maar die rust werd toen een stukje minder en dl was bang voor eentje. Het is wel belangrijk dat je kan praten met de leidsters, en weet wat er speelt.
Misschien een idee om haar iets later te brengen, zodat de drukte van het inlopen voorbij is. Dan kan ze rustig een plekje zoeken waar ze wil beginnen met spelen. Wat hier helpt is beginnen met puzzelen of tekenen, even rustig aan tafel. Lastig he?! Je doet het voor haar, maar als ze dan zo moet wennen, ga je twijfelen...
Er zit wel verschil in huilen bij het wegbrengen of de hele tijd huilen. Als een kindje gewoon gaat spelen zodra mama weg is, na wat troosten van de juf, is het prima. Maar als het kindje de hele tijd blijft huilen, is het er misschien gewoon nog niet aan toe. Waarom dan een kind in een niet vertrouwde situatie zetten in de hoop dat het na een aantal weken beter gaat. Maar dus eerst een aantal keer doodongelukkig moet voelen. Voor mij zou dat niet goed voelen. Psz is niet noodzakelijk, moet leuk zijn, dus als het nog niet gaat, gaat het niet. Dan wacht je een aantal weken of maanden, of misschien wel een jaar en misschien gaat het dan wel. En anders sla je de psz gewoon over en ga je naar school. Een kind is dan 4 en die kan je veel meer uitleggen. En zelfs dan is een kind niet leerplichtig. Je hebt dus nog bijna 3 jaar, voordat ze echt naar school moet. Geef haar de tijd om zich er klaar voor te maken. (En anders is er altijd nog thuisonderwijs)
Mijn dochter huilt met vlagen bij het wegbrengen. Soms gaat het een tijdje goed soms is ze heel overstuur. Maar 5 minuten later is ze druk aan het spelen en heeft ze een goede dag gehad. Ik zou het zeker nog aankijken, ik ken ook een jongetje waar het ook echt niet ging, moeder bleef zelfs een paar uur op de groep om hem te laten wennen. Nu gaat hij er met plezier heen.Je kan denken ach het hoeft niet dus kom maar mee maar soms is het gewoon door zetten. Ze moeten toch ook leren dat ze niet in de steek worden gelaten en dat je terug komt. Ook dat andere kindjes gestraft worden ( op de juiste manier natuurlijk) hoort er bij. Dat is juist ook de bedoeling, dat het anders er aan toe gaat dan thuis, ze wennen aan andere situaties.
Ik werk zelf op een psz (wel een gespecialiseerde in spraak- en taalproblemen maar de setting is hetzelfde) en ik zou in zo’n situatie het liefst hebben dat de ouders naar mij toe kwamen. Nu ben ik de enige “juf” op mijn groep en ben ik eigenlijk van alles op de hoogte maar ook als er steeds een andere juf is kun je gewoon vragen of er iets voorgevallen is. Als moeder zou dat eigenlijk ook het eerste zijn wat ik zou doen als mijn kind het zo duidelijk niet naar zijn zin had. Toch de juf aanspreken dus.
Ik zou toch nog niet opgeven, maar wel samen met de leidsters een soort plan van aanpak maken - bv brengen na het algemene brengmoment (stuk rustiger), kort afscheid (kus, zwaai, tot straks!!), en bv afspreken dat als ze niet binnen x minuten (bv 30? 45? ) te troosten is, ze bellen en je haar weer ophaalt. Dat is een beetje hoe ze het hier aanpakken, en dat werkt over het algemeen goed - ik zie peuters die eerst alleen maar konden brullen nu met plezier het lokaal in wandelen. Ze worden bij huilen altijd rustig getroost, en laten dus ook niet oneindig huilen.
Ik denk dat dl in een moeilijke fase zit of zo. Vanmorgen ging ze met opa en oma mee, ze zouden gaan zwemmen. Het meegaan ging al wat moeilijk, terwijl ze normaal juist super graag mee gaat. Eenmaal in het zwembad stapte ze vrolijk naar binnen, tot dr kleren uit moesten. Brullen, geen land meer mee te bezeilen. Ze zijn dus weer naar huis gegaan. Daar zit ze nu wel lekker buiten te spelen gelukkig. Het gewoon maar doorzetten en laten huilen is niet mijn ding. Zeker niet als dit 2 maanden zou duren. Ze js net 2, hoeft dit wat mij betreft echt nog niet te kunnen als ze niet wil. Snap persoonlijk ouders ook niet die dit koste wat kost af willen dwingen ( tenzij je geen keus hebt en je kind naar de opvang moet, maar dat is hier niet het geval). Wat ik belangrijk vind is dat zij het leuk heeft. En dat heeft ze nu niet. Dus we moeten een manier vinden om het weer leuk te maken; nu of over een paar maanden. @Novastar oke. Ik had persoonlijk wel wat meer begeleiding verwacht eigenlijk. Als je als ouder met een krijsend kind in je armen staat zou het fijn zijn als iemand met ervaring hiermee je helpt. Maar misschien is dat idd onterecht.
@madelein hier pakken ze dat juist wel goed op. Ze voelen precies aan welke kindjes even wat meer aandacht nodig hebben tijdens het afscheid nemen, die kindjes nemen ze dan ook echt even bij zich, gaan dan samen zwaaien naar mama bij de handjes die op t raam hangen. En dan direct daarna even wat extra aandacht voor die kindjes. Kindjes die het wat makkelijker vinden zwaaien gewoon zelf en daar neemt de juf iets meer afstand, maar ze houden het allemaal goed in de gaten. Had op z’n minst verwacht dat de juf even naar jullie toe zou komen, aan R zou uitleggen wat de bedoeling ook alweer is, dat ze lekker gaat spelen en mama straks weer terug komt. En dan R overnemen.
Ja, dit zou ik ook verwachten. Eigenlijk, zoals ik je op het forum 'ken' en wat ik nu lees, zou ik voor nu even stoppen en het over een tijdje weer eens proberen.
Onze uk ging 2 keer per week en de eerste 3 weken ging fantastisch! Toen kwam week 4 wat een drama, bijna een maand lang huilen voor we daar weg gingen tot overgeven aan toe. Eenmaal weg huilde hij soms nog lang maar ze hebben nooit er voor gebeld. Daarna was het in eens goed en ging hij fijn spelen. Had wel het liefste dat ik er bij bleef maar ging daarna gewoon goed.
Mijn zoon is nu 4 jaar en heeft af en aan periodes gehad dat hij niet naar de opvang en zelfs school heen wilde. Huilen en krijsen enz... als ik weg was,was het meteen over. Bij mij is wel de oplossing: niet te lang blijven hangen, anders duurt het te lang en is verwarrend. Nu word ik bij de bso of op school brengen meteen eruit gebonjourd door mijn eigen kind en uitgezwaaid bij de deur. Nu is bij ons de situatie natuurlijk dat hij wel moet. Omdat we moeten werken. Maar het was natuurlijk niet leuk weggaan.