Ik heb het gevoel dat mijn zoontje van net 2 continue onze aandacht nodig heeft. Hij speelt helaas nauwelijks met zijn speelgoed en loopt veel achter ons aan, veel mama mama en wil steeds dingen die gewoon niet mogen of die op dat moment even niet kunnen (met potlood op de muur tekenen/aan de afstandsbediening zitten etc). Ik zeg voor m'n gevoel continue nee en voel me steeds boos worden omdat het gewoon irriteert dat hij zichzelf niet vermaakt met 'normale dingen'. Hij heeft voldoende afwisselend speelgoed en ik help m vaak ook of speel even mee. Dit helpt alleen niet. Slechts als hij wat nieuws heeft dan is hij daar even twee minuten zoet mee. Het is zo vermoeiend steeds iets voor hem te moeten zoeken ter afleiding en hem steeds overal bij te moeten betrekken/achter je aan hebt lopen. Hij knijpt ook nog steeds heel veel in mijn hals/nek, dat heeft ie altijd al gedaan. Soms slaat ie ons (wel vaak tijdens speelse bui) en prikt bijv met z'n vingers in mijn oog als ik even aant bellen ben Oid. Ik vraag me steeds af wat ik hier het beste mee kan doen, ik wil hem niet t gevoel geven dat ie geen aandacht krijgt maar wil ook niet elk moment van de dag bezig zijn om hem zegmaar te pleasen want alles draait nu om hem steeds omdat ie anders zo aan het drammen is. Tips zijn welkom
Geen tips hier ook gehad. Sinds december gaat het hier beter. Met de sint kreeg ze nieuw speelgoed en sindsdien gaat hier beter en kan ze zich weer een uurtje zelf vermaken.
Het enige wat ik je kan zeggen is: blijf consequent... Maak hem duidelijk wat de regels zijn en dat je niet gedient bent van lelijk gedrag... Het kan soms ook voor die kleintjes frustrerend zijn als ze zich nog niet goed duidelijk kunnen maken doordat ze net nog niet goed kunnen praten of zichzelf kunnen vermaken en het hoort bij deze leeftijd,je zal zien dat het zal gaan met pieken en dalen totdat hij ongeveer 3 is. Onze dochter word in april 3 en zij is nu een stuk rustiger. Succes!
Ik herken het precies! Ik denk dat het erbij hoort hoor! Dat slaan en pijn doen doet mijn zoontje niet maar wel continu dingen pakken die niet mogen (hij weet dat ook goed). Als hij moe is neemt dit toe merk ik en als hij zich verveelt. Soms is hij ook niet geïnteresseerd in zijn eigen speelgoed en ik ga soms gewoon zelf op de grond zitten spelen met zijn speelgoed dan komt hij op een gegeven moment meespelen en langzaam dan trek ik me wat terug. Wat ook helpt is als ik hem oprachtjes geef. Zet al je diertjes maar in de vensterbank of gooi je bananenschil maar zelf in de prullenbak en dan rent hij heen en weer om de opdracht te voltooien en straalt van geluk als ik hem complimenteer. High five of ik zeg heel overdreven goedzoooo!! Ik betrek hem met koken dan zit hij erbij op het aanrecht en borstelt de champignons of ik ga met hem naar de zolder om de was op te hangen. Hij helpt mij. Ja het duurt een eeeeeeuwigheid maar ik denk dat het een fase is en ik probeer ervan te genieten. Soms als ik het niet goed trek omdat ik moe ben vraag ik echt even mijn man hem mee naar buiten te nemen of naar boven om iets te gaan doen. Ik wil nooit boos reageren als de frustratie bij mijzelf zit omdat ik moe ben of gewerkt heb etc. Als 'straf' bv als hij hondenbrokken door de kamer smijt en wij hebben gewaarschuwd vooraf en hij doet het toch! Gaat hij even in de hoek. Na 2 min komen we naar hem toe om rustig te praten en dan mag hij weer spelen. Soms rent hij zelf naar de hoek als hij stout doet hahaha hij ziet het nog niet echt als straf. Maar ik zou goed kijken wat de reden is van jouw zoontje zijn gedrag. En rustig en consequent handelen zodat hij weet wat er van hem verwacht wordt. Alle kindjes zoeken grenzen omdat ze veiligheid willen. Geef je die grens pas laat, zal het gedrag (vragen om grenzen) nog meer toenemen. En jezelf voor ogen houden dat het een fase is. Straks willen ze juist weg van hun mama dus nog even genieten. Succes!
Het is vooral ook dat slaan etc wat zo vervelend is. Soms spelen we en dan slaat ie je ineens heel hard of knijpt hij (uit speelsheid) maar doet dit ook als ie gewoon even aandacht wil lijkt het. Nu ook zitten we met z'n drieën op bed. Papa leest een boekje met hem en ik keek even wat na op m'n telefoon, gooit ie ineens een boekje naar m'n hoofd of trekt aan m'n haar. We zeggen altijd dat dit niet mag, worden boos en zeggen dat het pijn doet. Soms zegt ie dan zelf al 'solly' maar doet het daarna gewoon weer. Hij snapt dit toch nu wel dat dit niet leuk is en niet mag?
Dat is een vraag om aandacht denk ik.. mijn dochter haalt meer streken uit als ik met m'n telefoon zit als zij erbij is... Ergens heeft ze ook wel groot gelijk. Dat ding mag ook vaker weg. Hoewel ze ook best zelf mag spelen natuurlijk.
Ik raad je ook aan om consequent te blijven, dit is een fase en komt vaak rond 4 jaar ook weer terug. Maak duidelijk tijd vrij om samen wat te gaan doen maar laat ook duidelijk weten wanneer je kind zichzelf moet vermaken omdat je ook tijd voor jezelf mag nemen en dat zal hij moeten accepteren.
Slaan, knijpen, in oog prikken, gooien, haren trekken enz? Sorry hoor, maar dat is geen fase of hoort erbij... Hier gebeuren dat soort dingen niet. Tuurlijk is het geprobeerd, kinderen zoeken grenzen op, maar dat lieten ze later wel uit hun hoofd. En daarvoor hoefden wij echt geen grof geweld in te zetten hoor. Als je nu niet ingrijpt, als het al niet te laat is, kun je hele vervelende kinderen krijgen die straks totaal niet begrijpen wat ze verkeerd doen. Op school bijvoorbeeld. Stukje opvoeding noemen wij dat. Net als dat er geen geschreeuw is bij bellen van één van ons. Verschrikkelijk is dat. Als je iemand belt en er jengelt een kinnd dat aandacht eist doorheen. Negatief gedrag van kinderen is vaak iets wat je als ouders zelf kweekt...
wij hebben het gevoel dat hij soms niet helemaal weet wat ie doet, dus nog niet echt oorzaak/gevolg begrijpen. Alsof hij wil spelen en denkt dat het allemaal niet zo erg is. Hij doet het gelukkig niet altijd maar heeft wel echt momenten. We zijn consequent en keuren dit ook totaal niet goed. Laat dat even duidelijk zijn.. Maar het lijkt niet over te komen ?
Misschien helpt het om minder 'nee' te zeggen en meer 'dat mag niet, omdat..' en dan uitleg erbij te geven. Ze snappen op deze leeftijd echt veel meer dan je denkt!
En soms even zelf laten zien wat er gebeurt wil ook nog wel eens helpen trouwens! Na honderd keer 'pas op dat je niet van de stoel valt als je hem steeds naar achteren duwt' was ik een keer te laat (helaas!). Nu zeg ik echt niet dat je je kind expres moet laten vallen hoor! Maar ietsje minder erbovenop zitten en fouten laten maken misschien..?
Dat laten zien wat er gebeurd na iets doen we idd ook wel maar dat staat iets meer los van het slaan/knijp gedrag, dat doet hij namelijk vaak als soort van uiting van enthousiasme lijkt het. Dan stoeien we of spelen we leuk en dan graait ie altijd naar ons gezicht en haalt uit. Soms ineens een hap.. Of hij komt er ineens aan als ik op de bank zit en dan zie ik al die ondeugende blik in z'n ogen en knalt ie ook ineens bovenop me etc.. het is natuurlijk ook een peuter maar toch, sommige dingen begrijpt ie nu toch wel. Hebben al honderden keren gezegd dat dit pijn doet en niet leuk is, hem een tijd steeds even in de hoek gezet, het zelfs negeren.. maar het komt niet echt binnen of het is wat anders..het lijkt vaak ook een vorm van aandacht trekken namelijk. En dan voel ik me alsof ik hem niet genoeg aandacht geef terwijl ik dat eigenlijk wel doe. Soms gaat t wel wat beter maar de laatste dagen doet hij het weer veel, misschien omdat we minder buiten spelen ivm het rot weer hier momenteel en hij meer energie kwijt moet (gaat wel sochtends altijd paar uurtjes naar creche). Soms zeggen we echt tegen elkaar: waarom doet hij dat nou