vaak heb ik al dit topic willen openen, maar ik durfde het niet. het is toch heel privé wat je zo op internet neerzet, maar deze keer moest ik het gewoon doen. alweer 2 jaar geleden kreeg ik last van paniekaanvallen. ik was ervan overtuigd dat ik een hartaanval, hersenbloeding enz. zou krijgen. mijn leven stond in het teken van angst voor de dood, voor ziektes en nieuwe paniekaanvallen. na een half jaar is dit 'weg' gegaan, de angst was er nog wel maar in mindere mate. op het moment heb ik alweer 5 maanden last van ontzettende angst, dit keer voor kanker. de dokter heb ik alweer meerdere malen (soms in paniek) bezocht en steeds als ik daar ben geweest ben ik weer een beetje gerust gesteld, maar snel komt het weer terug, want wat als hij iets over het hoofd heeft gezien. ik heb nu ook gesprekken met een psycholoog, toch blijft de angst en ik ben bang dat het nooit meer weg gaat of dat ik op een gegeven moment gek word. ik las net in de lounge een bericht en ik wist dat het geen goed nieuws was, maar ik wist niet dat wat daarin staat mijn grootste angst is. meteen raakte ik in paniek, een afspraak bij de dokter gemaakt en dit blijft weer weken in mijn hoofd zitten. Ik wil van de angst af, dat mijn dochter hier nooit iets van hoeft mee te maken. als die angst er niet was zou ik gelukkig zijn, maar met de angst gaat het leven aan me voorbij en gaat het elke dag weer om de dag te overleven. zijn hier ook vrouwen met hetzelfde als ik, die bang zijn om alleen te zijn, voor ziektes en de dood? ik heb zo'n behoefte aan iemand die begrijpt hoe ik me voel.
Ik heb er, gelukkig, zelf geen last van, maar wil je even een hart onder de riem steken! Heel knap dat je ook al hulp hebt gezocht!
hoi hoi, ik heb hier ook last van gehad, verschrikkelijk die angst steeds! ik werd er helemaal gek van. Ik wist wel dat mijn angst niet realistisch was en werd dan ook heel kwaad op mezelf waardoor het erger werd. heel soms komt het nog weleens opzetten, omdat ik hartkloppingen heb af en toe en laatst een verhaal las van een jonge meid met hetzelfde die ineens een hartstilstand kreeg, maar echt panische angst is het niet meer. ik heb eerlijk tegen de ha gezegd dat ik last had van hypochondrie en ben altijd heel serieus genomen gelukkig. bij mij was het echt een symptoom en dat wist ik ook. ik heb 4 jaar terug een traumatische ervaring gehad en dit was 1 van de uitingsvormen. heb therapie gehad en nu gaat het erg goed, gelukkig.
ik heb t ook, maar in mindere mate.. Ik denk iedere dag aan de dood en ziektes etc, maar ik ga niet naar de dokter/psych hiervoor, ik slik wel anti depressiva voor paniekaanvallen/angsten maar heb ze in kleine mate zeg maar. Ik ben gewoon gruwelijk bang dat er wat gebeurd in mn naaste familie en vooral mn gezinnetje omdat 't al zo'n tijd van n leien dakje gaat'. Ik droom er ook erg vaak van en word dan overstuur wakker. Maar ik denk dat dit komt door dat ik door vroeger behoorlijk gekwetst ben door mensen en nu ik me eindelijk open stel voor anderen, bang ben om ze in 1 x weer kwijt te raken. Daarom durf ik me niet goed te hechten, bang om wéér iets te verliezen. Jeetje wel ingrijpend en knap van je dat je het zo neerzet, ik hoop voor je dat door gesprekken t wat minder word, want volgens mij gaat die angst ook niet helemaal weg..
fijn om te horen dat je er vanaf bent gekomen, ik hoop dat het mij ook lukt. sommige dagen als ik positief ben lukt het ook om het te relativeren. maar helaas vaak ook niet het gekke is dat als ik een stap buiten de deur zet of in gezelschap van anderen ben de angsten weg zijn. op momenten dat ik alleen ben of opgesloten (bijv. in de bus) wordt al snel het ademhalen moeilijker en dan gaat het van kwaad tot erger.
ken je dat liedje van kinderen voor kinderen. Ik loop met 1 been op de stoep, de ander in de goot want als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.. Ik ging bijvoorbeeld rechts langs de lantaarnpaal, er zijn 100 voorbeelden hiervan helaas, t is bijna n obsessie, hoewel t met die pillen wel minder lijkt hoor. Maar of dit ook bij dit 'ziektebeeld' hoort?
oh ja, dat ken ik! ik reis elke dag met de trein en dat was soms echt moeilijk, bekeek altijd de mensen en probeerde in te schatten of ze zouden ingrijpen als er iets zou gebeuren met me en als we wegreden bij een station had ik het altijd even moeilijk.. ik zou echt in therapie als je het nog niet hebt, weet je misschien waar het door veroorzaakt is? ik heb geen antidepressiva geslikt, had wel oxazepam in huis voor als het te erg werd. dat is verslavend maar ik ben er heeeel erg voorzichtig mee geweest en slikte ongeveer 1 pilletje per maand, waardoor een lage dosis ook effectief bleef.
@patroeschka de psycholoog waar ik nu mee praat denkt ook niet dat het helemaal weg zal gaan. ik hoop dat hij ongelijk heeft, voor de paniekanvallen was ik helemaal niet bang aangelegd juist. ik weet waarom het begonnen is, door de situatie waarin ik toen zat. voor mijn gevoel heb ik dat verwerkt, maar toch gaat de angst niet meer weg en heb ik regelmatig nachtmerries die gaan over die situatie of over ziektes. vorig jaar heb ik ook medicatie geslikt en toen ging het redelijk goed, ik ben er mee gestopt toen en het bleef goed gaan. nu kan ik ook medicatie krijgen, maar op de een of andere manier ben ik daar ook bang voor. ik heb hier alweer 4 maanden pillen liggen voor de paniek (vergelijkbaar met oxazepam) die ik niet durf te nemen wanneer ik ze nodig heb. ik snap je verhaal, pas als het goed gaat met je hakt het verleden erin.
Misschien benader ik dit een beetje te makkelijk, omdat ik het zelf niet heb. Maar heb je misschien iets eraan als je gewoon elk jaar je lijf even laat nakijken? Bij VGZ krijg je bijvoorbeeld de kans om 1 keer per jaar een gezondheidstest (uit het aanvullende pakket) te laten doen, waardoor je misschien weer een beetje gerustgesteld wordt? Ja misschien zit dit probleem zo diep dat dat ook niet helpt, maar dat weet ik natuurlijk niet. Het is maar een idee. En bedenk dat iedereen een keer dood gaat, jij dus ook, en het is maar goed dat je niet weet hoe en wanneer. Je kunt wel steeds proberen erachter te komen hoe en wanneer, maar je kunt beter genieten van wat je hebt (je dochtertje bijvoorbeeld). Misschien rijd je morgen tegen een boom en ben je er niet meer, misschien word je wel 100. Dat blijft toch de vraag tot het zover is. Daar kan geen dokter iets aan veranderen.
ja dat zou kunnen je laten onderzoeken. aan de ene kant wil ik dat heel graag, aan de andere kant ook weer de angst om het te laten doen. en als ik me bijvoorbeeld zou laten onderzoeken op kanker en het blijkt dat ik dat niet heb, ben ik de volgende dag weer bang voor een hartaanval, trombose en nog meer. en een half jaar later kan ik weer bang worden voor kanker, want dat kan ik ook na het onderzoek gekregen hebben. ik snap wel dat mijn angsten eigenlijk nergens op slaan, maar ze zijn er toch. en de dood, die kan ik niet accepteren, het idee gewoon weg te zijn en alles dat jij bent, voelt is gewoon weg, de mensen waarvan je houd zijn weg.. niets is er meer. iedereen in mijn omgeving is heel makkelijk over de dood, als je gaat dan ga je.. ik weet niet hoe ik zo moet gaan denken, het negeren van angst werkt niet het komt toch.
Zoals ik al zei benader ik het misschien te simpel. Voor zoiets heb je denk ik toch hulp en misschien medicijnen nodig. Maar de hulp die je krijgt, helpt die niet?
het is fijn om erover te praten, dan is de angst weer even weg. binnenkort mag ik hulp aan huis, iemand die me dan een paar dagen per week helpt bezig te blijven op mindere dagen. want op mindere dagen is het enige dat ik doe m'n dochter verzorgen en wachten tot m'n vriend klaar is met werken. het is niet elke dag zo hoor, ik ben ervan overtuigd dat anderen hier niets van merken, ik heb ook nog veel plezier. er is geen depressie maar de angst is een grote stoorzender, en terwijl je je thuis veilig hoort te voelen, voelt voor mij alles veiliger dan thuis
Er is nog een topic hier in lounge waarin veel mensen schrijven die paniekaanvallen hebben. Heb hem even opgezocht voor je, misschien heb je er iets aan: Agorafobie
bedankt, ik wist dat dat topic er was, maar dat gaat over straatvrees. dit is het omgekeerde bijna. ook is hij gesloten
Hoi hoi Hier nog 1! ook ik heb last van angsten...angst om ziek te zijn, angst om dood te gaan! Deze angst zit heel diep, en ik kan er soms behoorlijk van in de put zitten. Ook bij mij is het begonnen met paniekaanvallen. Vanuit het niets dacht ik dat ik dood ging, hartkloppingen etc. 2 keer naar de EHBO gerend(jaja en toch denken dat het je hart is, terwijl ik kilometers kon rennen/lopen naar de EHBO) en beide keren te horen gekregen dat ik een hyperventilatieaanval had. Sindsdien is het raak. Ik check elke dag mijn borsten, want stel dat ik een knobbel heb, als ik hoofdpijn heb denk ik, oei toch geen tumor of hersenbloeding? Als ik pijn in mijn knie heb denk ik: dadelijk heb ik reuma! Laatst sloeg mijn hart over, nou! 3 dagen over mijn zeik! Heb ook inene vliegangst, weet dan zeker dat het toestel neerstort als ik erin zit! Ik ben toendertijd onder behandeling van een psycholoog geweest, en die hyperventilatieaanvallen heb ik ook niet meer. Iedereen denkt ook dat het over is, durf het niet meer te uiten, bang dat men mij gek vind zeg maar! Het beheerst niet mijn leven, maar zit er wel mooi mee. Mensen die er geen last van hebben, die het niet kennen, snappen het gevoel niet, het is ook niet te snappen of uit te leggen. Ik weet zelf ook wel dat ik niet alle ziektes krijg, maar op sommige momenten kan ik dat gewoon niet relativeren...heel moeilijk! Ik probeer altijd te denken aan het zinnetje wa mijn psycholoog ooit vertelde: "Hypogonders leven langer, als ze wat mankeren zijn ze er zo snel bij, dat ze hun lichaam niet de kans geven er kapot aan te gaan!" Maar dan denk ik weer: ik durf vaak niet meer naar de dokter, omdat ik bang ben dat ze denkt: heb je haar weer! of dadelijk mankeer ik echt iets, en neemt niemand me meer serieus! Ja mensen nemen je niet meer serieus, maar voor mij is dat rot gevoel, wel degelijk serieus! kus miek
hey ik herken wel wat dingen ....maar denk niet dat ik het heb ........misschien wel bepaalde kenmerken .......dit kotm deels ook door dat ik in de zorg werk ....ik weet net iets te veel .....ik zou het liefst iedere week naar dokter gaan ......maar doe het maar niet ...resultaat : zit me zorgen te maken ....maar goed afleiding helpt op zich goed en tzt een oxazepam weekje ......... ik kijk trouwens NOOIT op internet op dingen op te zoek ..alleen neutrale kleine dingen ......als ik zeker weet dat ik iets heb
Ik ken het wel een beetje hoor. Maar goed, ik ben wel al twee keer acuut geopereerd geweest, terwijl ik al maanden met klachten liep en niemand me serieus nam. Bovendien heb ik ook een tijdje in een ziekenhuis gewerkt en ik heb gewoon weinig vertrouwen in de meeste artsen, juist omdat ik heb ervaren dat ze gewoon niet altijd lekker oplettend zijn. Voor ik dit alles had, kwam ik zelden bij de dokter, soms jaren niet. En toen ik in een stressvolle periode zat, kreeg ik ook die paniekaanvallen, terwijl ik altijd een ontzettend relaxte vogel ben geweest. Zo kent ook iedereen me, als iemand die zich nergens druk om maakt. Gelukkig heb ik dat nog maar heel zelden. Ik ben er nu ook niet meer zo mee bezig voor mezelf, maar ben bang dat mijn dochtertje wat mankeert. Maar ja, het is makkelijker gezegd dan gedaan om het uit je hoofd te zetten. Gelukkig gaat het nu best goed.
Straatvrees is zeker niet bijna het omgekeerde hoor Paniekaanvallen komen bij iedereen bijna op hetzelfde neer. Iedereen is op zo'n moment bang dat ie doodgaat of gek wordt. Doordat iedereen zich ervoor schaamt denkt bijna iedereen dat hij/zij de enige is ermee. Zoals je nu al wel merkt zie je dat er heel veel mensen zijn die er last van hebben. Super dus dat je het topic geopend hebt
@jo.wat erg! ik kan me voorstellen dat je niet veel vertrouwen meer hebt in dokters ik ben daar zo bang voor om niet serieus genomen te worden als er echt iets is. ik ben 2 jaar geleden naar de dokter gegaan met paniekaanvallen, ik geloofde toen niet dat dat paniekaanvallen waren, maar m'n hart oid. nu steeds als ik naar de dokter ga kijkt hij (meestal een vervanger) in de computer en dan wordt er gezegd, o je hebt last van paniek/hyperventilatie.. dat zal het wel wezen. sinds mijn bevalling ben ik ook een aantal keer geweest, met symptomen die ik niet ken van paniek/angst. dan word er gezegd dat paniek ook in verschillende vormen kan komen en ook krijg ik steeds te horen dat ik net bevallen ben. op dat moment slik ik die antwoorden ook wel, want doodsbang ben ik dat ik daadwerkelijk iets hebben kan. ik moet vanmiddag naar de dokter, want ben al 2 weken overtijd en niet zwanger.. ik kan niet uitleggen hoe bang ik ben, ben ervan overtuigd dat ik binnenkort dood ga. heb heel de nacht nachtmerries gehad en de ochtend gehuild. ook ben ik afhankelijk van het ov en daar heb ik het nu erg moeilijk mee want ik wil naar m'n moeder, weg van huis.
Dit herken ik ook heel erg... Maar dat is voor veel mensen onbegrijpelijk lijkt het wel. Zo heb ik dus geen overlijdensverzekering nog, daar zijn we mee bezig. Oftewel, de papieren liggen er, maar we moeten ze nog invullen. Voor m'n man is het -van thuis uit- geregeld. Maar voor mij dus nog niet. De tussen persoon van de verzekering zei toen ook; Je moet er nu dus ook even over nadenken of je straks begraven of gecremeerd wil worden. Oke, geen leuk onderwerp. Maar voor mij iets wat me naar de keel vliegt als ik er echt aan denk! Oftewel: Ik denk er niet aan en stop het nog even weg. En straks neem ik die beslissing -als ik durf- en dan probeer ik het nog verder weg te stoppen! Ik ben zelf anderhalf jaar terug finaal ingestort, durfde dus eventjes niet meer naar buiten, alles was te eng en zorgde voor paniek aanvallen. Anti-depressiva wilde ik niet. Gelukkig was ik met 2 maanden weer zo ver dat ik weer redelijk kon functioneren. Moeizaam allemaal, maar ik kon in elk geval weer naar m'n werk (parttime) . Al met al heeft het een half jaar geduurd voor ik er echt weer was. Maar het is wel iets dat in me blijft zitten. De paar oxazepammetjes die ik nog heb liggen, geven me wel een soort van rust. Als het echt niet gaat, dan heb ik die. (Tijdens de zwangerschap uiteraard niet) . Zeker dat eerste jaar, scheelde dat een stuk. Ook met het terugkomen naar m'n werk weer, daar kon ik zo tegenop zien (tegen bepaalde diensten) dat ik lag te stuiteren in bed. Een halve was genoeg om me te doen slapen, zodat ik in elk geval fit begon en als ik er eenmaal was ging het wel. En als ik dat eenmaal gedaan had, overwonnen had, had ik het de volgende keer niet nodig. Maar ik weet hoe moeilijk het is en hoe die angst je leven kan beinvloeden. Ik heb zelf veel gehad aan de psycholoog en aan het boek 'ik kan denken/voelen wat ik wil. In geval van nood geeft dat nog wat hou vast. Ik heb het overigens wel in eerst in stantie samen met de psych doorgenomen, dat scheelt wel. Ik ben overigens geen hypochonder, wel iemand met een -te grote- angst voor de dood denk ik. Wat zich ooit geuit heeft in paniek aanvallen, en dat is een gevoel dat je nooit meer vergeet. Erg vervelend.