Ons zoontje heeft een ernstige vorm van hypospadie en zal binnenkort hier aan geopereerd moeten worden. Ik lees allerlei wisselende berichten op internet, van dagbehandelingen tot 10 dagen opname etc. Wie heeft zo'n operatie al meegemaakt en wat zijn jullie ervaringen? Ons zoontje is ernstig prematuur en dysmatuur geboren waardoor hij na de geboorte 4 maanden op de NICU heeft gelegen dus we kennen wel wat klappen van de zweep maar zien toch ontzettend op tegen de operatie.
Kan me voorstellen dat jullie hiertegen op zien. Zeker als je al zon medisch verleden hebt, zou het fijn zijn als het nu eens gewoon simpel werd he? Zelf heb ik geen ervaring, maar mijn vriendin heeft een zoontje die daar 4 maanden geleden aan geopereerd is. Hij heeft 2 nachtjes moeten blijven, maar al met al is het goed gegaan. Hij was snel weer helemaal hersteld en vrolijk. Kan de chirurg niet vertellen of het poliklinisch wordt of een opname? Vergeleken met wat je hebt meegemaakt stelt het denk ik weinig voor , maar het blijft altijd spannend. Je kind onder het mes, heel veel sterkte!
@Maria74, ja we hebben 23 augustus een reeks afspraken in het ziekenhuis en hopen dan meer info te krijgen. Maar stiekem had ik gehoopt op een aantal geruststellende reacties ... Die 4 maanden NICU waren inderdaad heel heftig, een achtbaan van emoties en een sneltrein tussen hoop en vrees zeg maar.. Tsja dan lijkt een hypospadie een peulenschil maar ik heb er toch nu al buikpijn van.. Meer papa's en mama's met ervaringen?
Hoi Jacki Ons zoontje is niet zo lang geleden geopereerd in het VUMC en bij hem is alles goed gegaan. Uiteindelijk waren we daar een hele dag van 9:00 tot 18:00. Wij waren ook heel erg nerveus omdat we niet wisten hoe zo'n dag zou verlopen, hieronder mijn (ons) verhaal. Aankomst Wij werden eerst ontvangen door de afdeling waar wij een rondleiding kregen op de afdeling. Voor de operatie werd ons zoontje in zo'n operatie pyjama gehezen en gingen we naar de operatie afdeling, bij het wachten tot hij 'aan de beurt was' mocht alleen een van ons (ik en mijn vriendin) mee de operatie kamer in. Ik moest operatie kleding aan (logisch) en vanaf dat punt werd het voor mij persoonlijk als ouder erg moeilijk. Pre-operatie Er werd uitgelegd dat Robin (zoontje) een kapje over zijn mond kreeg (narcose) en dat hij dan zou gaan tegenstribbelen. Ik moest vervolgens Robin op mijn schoot nemen en zijn handen goed vasthouden terwijl de ene anesthesist zijn voeten vasthield en de andere het kapje over zijn mond deed. TIP! Zing een liedje die je vaak zingt voor hem of neurie een liedje en probeer uit te leggen/zeggen dat hij lekker even slapie gaat doen. Let ook op dat je niet te veel bij het kapje komt, ik gaf hem namelijk kusjes op zijn wangetje en toen kreeg ik wat van dat spul binnen en had toen een tijdje een prikkelende keel en neus. Oh ja, en het stinkt ook heel erg.. Oh ja, het hoeft niet zo te zijn bij jouw zoontje maar bij Robin leek het of hij helemaal verstijfde toen hij eenmaal onder narcose was, daar schrok ik heel erg van. Mij werd toen uitgelegd dat hij dan nog onbewust tegenstribbelt tegen de narcose. Eenmaal onder narcose ga je in alle waarschijnlijkheid met de zuster van de kinderafdeling terug. Dit is meestal een goed moment om even naar buiten te gaan, wat te drinken/ eten. Na de operatie Als de operatie klaar is krijg je hierover bericht en mag wederom een van de ouders mee. In ons geval was dat mijn vriendin en zij vertelde mij dat toen ze er was Robin heel erg aan het huilen was. Dit is heel normaal omdat een kind natuurlijk een onbekend gevoel heeft en rare dingen ziet. Hiervoor heb ik geen tips maar uit ervaring weet ik zolang jij rustig blijft wordt je zoontje ook vanzelf rustig. Vanuit de uitslaapkamer ga je (na een korte controle/ uitleg) terug naar de kamer op de kinderafdeling waar het dan de bedoeling is dat je zoontje uit de narcose komt. Dit verschilt per kind! Bij de een gaat het sneller als de ander. Robin was er al gauw uit maar bij een ander kindje duurde het langer en gingen hun pas 22:00 die avond naar huis (hoorde wij later). Ook gaat je uitgelegd worden hoe je luiers moet maken voor de komende 7 dagen, welke medicijnen hij nodig heeft en hoe je deze moet toedienen. Eerste na-controles Bij ons kwamen ook op een gegeven moment drie dames die een minuut lang naar Robin gingen kijken. Dit noemde zij 'pijn kijken'. Hierbij wordt gekeken of je zoontje enige vorm van pijn vertoont. Op basis hiervan wordt dan overlegd met de arts of hij medicatie toegediend moet krijgen of in het extreemste geval gekeken moet worden na de operatie wond. Toen de arts klaar was met alle overige operaties die zij (het was een vrouw) die dag had, kwam ze bij ons kijken. Dit is het moment waar wordt besloten of je naar huis mag gaan of niet. Dit hangt af van diverse zaken, onder andere; - Drinkt en eet je zoontje al..? - Slaapt hij alleen maar..? - Hoe reageert hij op de narcose? - ...? TIP! Koop een luchtbel-blaas-ding, onze zoon vond dit helemaal geweldig en begon hiervan te lachen. Ook het andere kindje in de kamer vond dit heel erg leuk. Nazorg De nazorg is het zwaarst en ik wil je ook niet bang maken maar zie het als een belangrijke tip waar je op kunt voorbereiden. Hierbij wil ik namelijk graag met klem benadrukken dat dit tot stress en/of irritaties kan leiden als je niet weet wat je doet. Uit ervaring wil ik je dan ook graag willen adviseren om duidelijk met je partner af te stemmen wie wat doet zodat er geen miscommunicatie/ irritaties onderling ontstaan. Een luier verschonen in je eentje is simpelweg NIET te doen, overleg dus met je partner wie wat doet. Onze zoon was heel erg aan het tegenstribbelen, even een liedje zingen of tegen hem praten hielp gewoon helemaal niets. Mijn tips; - Voor het verschonen van de luier zorg dat je alles bij hand hebt; nieuwe luier(s), billedoekjes.. Zo weet je zeker dat alles binnen hand bereik ligt zonder dat je je kind hoeft los te laten o.i.d. - Maak een strategie met je partner wie wat doet, dus; wie haalt de luier los, wie verschoont de luier, wie probeert het kind rustig te houden/ vast te houden etc. - Na het verschonen van de luier(s) hou dan je zoontje even vast of zet hem op je schoot en leg uit waarom hij moest huilen e.d. Hierbij speelt communicatie met je zoon een grote rol, misschien denk je nu (hij begrijpt me toch niet).. Geloof me; dit helpt niet alleen nu maar ook voor later! Dat was het in grote lijnen wel, mocht je toch nog specifieke vragen hebben, stel ze gerust. Ik beantwoord ze graag. Groetjes Martijn
Mijn zoontje heeft ook hypospadie, maar een milde vorm. Toch moet hij er ook aan geholpen worden. Volgende maand eerste afspraak bij de uroloog en waarschijnlijk over een maand of 6/7 de operatie. Weet ook niet wat ik moet verwachten, vind het wel eng en zo zielig. Nacose en dergelijke weet ik wat ik moet verwachten me dochtertje is 2x geopereerd, maar van de nazorg van deze operatie vind het toch allemaal wel eng.
Mijn zoontje heeft ook hypospadie. Eind september hebben we een gesprek ter voorbereiding van de operatie en dan wordt de datum ook gepland. Waarschijnlijk wordt hij in november/december geholpen. Ik vind het wel heel erg spannend en zie er ook best tegenop. Bij mijn zoontje wordt meteen ook een kijkoperatie uitgevoerd aangezien hij een reflux bij zijn nieren heeft waardoor hij de komende jaren aan de antibiotica zit. Als het mogelijk is wordt daar ook wat aan gedaan. Al met al heeft hij al wat scans, echo's en onderzoeken achter de rug. En natuurlijk is het allemaal niet levensbedreigend enzo, toch vind ik het idee van een operatie gewoon eng. @Martijn, bedankt voor de uitgebreide beschrijving van zo'n dag! Volgens mij is dat bij ons ook de bedoeling, dat hij dezelfde dag weer mee naar huis kan (evt 1 nachtje blijven slapen als dat nodig is) en dan zit hij thuis met de hechtingen/catheter enzo. Dan na 1 week moeten we weer terugkomen en dan wordt de catheter verwijderd en alles nog eens nagekeken. Maargoed, de verdere details hoor ik over een maand.