Heeft iemand hier ervaring met OCS? Ik zit er een beetje mee te puzzelen, aangezien ik een paniekstoornis heb (heb gehad). Nu kan ik daar nu redelijk (met dank aan cognitieve gedragtherapie) goed mee omgaan. Ik doe eigenlijk alles weer wat ik voorheen ook deed, dus dat is goed. Maar nu stuit ik op het volgende. Het is eigenlijk hetzelfde als ik herken van de paniekstoornis, maar dit maal zijn het meer twijfels over andere dingen. Het zijn compleet zinloze, rare gedachten. Maar toch dingen waar ik bang van word of nu bang voor ben. Dus ik krijg geen paniekaanval, omdat ik bang ben voor de dood. Zoals voorheen, maar ik maak mij wel gek met dezelfde doemscenario's maar over andere dingen. Ik weet dat OCS samengaat met dwanghandelingen, nu kan mij daar dan weer net niet in vinden. Ik heb niets wat ik 'moet' doen om te zorgen dat het weggaat ofzo. Maar de gedachten blijven zichzelf opdringen. Ook terwijl ik (als ik het theoretisch ga bekijken) weet dat het onzin is, maar hierbij komen wel net zoals bij een paniekaanval. Lichamelijke 'klachten' bij kijken. Klachten die ik mijzelf als het ware aandoe door mij te fixeren of ik er toevallig 'last' van krijg. Of juist niet. Ik houd het bewust even vaag, het is niet nodig om te weten welke gedachten nu op dit moment een rol spelen, maar ik ben toch benieuwd of iemand het misschien herkend? Herkent iemand dit?
Hmmm inderdaad vaag. Weet niet precies wat je bedoeld. Ik weet ook niet of ik me er in kan herkennen. Enige waar dit mij aan doet denken is mijn "angst" voor mensen met "gevaarlijke" voorwerpen in handen als iemand staat te kletsen met een kaasschaaf of mes in handen (bijvoorbeeld tijdens het bereiden van een maaltijd) dan zie ik die kaasschaaf al per ongeluk een plak huid afsnijden of het mes perongeluk op de verkeerde plek terechtkomen. Dat is mijn gekkigheid, weet niet of het een naam heeft. Wordt ook niet panisch maar blijf enkel uit de buurt!
Hahaha ja, maar zo zou je het ook kunnen bekijken. Alleen zijn dit meer ueh. Zoals mijn psych het noemde; doemgedachten. Of dat nu is om een kaasschaaf om waar ik aan denk, het komt wel op hetzelfde neer .
Nou, ik las je topic titel en moest meteen aan mijn ervaring denken toen ik nog bij een psycholoog liep voor mijn ocs. Ik heb ocs. En ik had/heb heeeel soms nog rare gedachten. Zoals bijvoorbeeld dat je iemand of iets wil aandoen terwijl je helemaaaaal niet wilt dat er iets met diegene gebeurd. Iedereen heeft die gedachten zo af en toe, ook 'normale' mensen die geen ocs hebben, alleen hun hersenen onthouden het niet, sterker, ze weten het niet dat ze die gedachten hebben. Het brein van mensen met ocs werkt net even wat anders. Klopt het dat je ook zulke gedachten hebt of bedoel je wat anders?
Ja precies! Zoiets ja. Nu niet dat ik iemand pijn wil doen ofzo. Alleen ik ga mij er op focussen net zo lang totdat het een soort van 'obsessie' wordt. Ook focussen op lichamelijke dingen bijvoorbeeld, net zo lang totdat ik het daadwerkelijk ga voelen. Nu houd het al een week aan ofzo, maar ik moet echt mijn cognitieve ervaring weer uit de kast trekken om de gedachten 'uit te bannen'.
Ik had wel wat OCS trekjes toen ik trouwens bij de psych liep voor mijn paniekstoornis en de grootste gebruik ik nu nog steeds. Ik bel mijn moeder om te vragen of er niets kan gebeuren. Als zij dan zegt; nee niets. Dan ben ik gerust en kan ik weer ontspannen.
Nee, dat is het hem juist, je wil het niet doen, die gedachten die je hebt. Nu heb ik die gedachten niet meer (of jawel, iedereen heeft ze, maar mensen met ocs staan er bij stil) Het is inderdaad moeilijk, bij mij was het ineens wel verdwenen. Heel soms, sporadisch heb ik zo een gedachten. Het is heel normaal, mij hielp dat wel, toen mijn psycholoog dat zei en erover vertelde. Dat ook zij ze had, maar dat niet wist van zich zelf.
Ja het komt wel overeen met de paniekgedachten die ik had. Ik ging dan zo op in de gedachten dat ik wel eens flauw kon vallen etc dat ik zo doodsbang werd dat ik echt weg moest wezen. Doordat ik mij focuste op een duizelig gevoel wat er niet was, werd ik dus duizelig. Eigenlijk is het dus exact hetzelfde, alleen heeft het nu betrekking op iets anders. Maar het zijn gedachten zie zichzelf opdringen en vanaf daar ga je verder. Dus lichamelijk reageren, piekeren, googelen en ga zo maar door
Het is trouwens ook echt pas sinds vandaag dat ik het psychisch ging zoeken. Tot op vandaag zat ik echt oprecht te twijfelen of mijn twijfels op zich niet reëel waren en de constante drang bevestiging te zoeken dat dit niet zo was daar ook gewoon bij hoorde. Eigenlijk kwam ik op die manier ook via, via op OCS uit. Waar ik wel een hele hoop in herken op deze manier. Ik heb alleen geen dwangmatige handelingen die ik uit moet voeren.
Ja klopt, je brein neemt het dan over, het is heel moeilijk om dat los te laten, terwijl je niet wilt, want je gaat er dan juist verder op in. Het is een moeilijke tijd en het beheerst je leven. Wil je sterkte wensen, want het is niet niks. Heb je veel controle dwanghandelingen?
Ja precies! Niet zo ver ik weet in ieder geval. Geen dingen die van mijzelf moet doen om te zorgen dat het 'minder' wordt. Al is de gedachte er aan wel heel verleidelijk. Ik hoop voor nu dat ik het gewoon onder controle kan houden en het weggaat. Dat het even periodiek is ofzo.
Nu een weekje denk ik? Een bepaalde droom heeft het als het ware getriggerd. Heel erg stom! Anders maar de psych weer aan haar haren trekken voor een refresh cursus. Heb mijn paniekstoornis zonder medicatie overwonnen, dus ik ben positief dat ik de kracht heb dit niet uit de hand te laten lopen. De knop moet alleen weer even om. Het zijn trouwens geen agressief gedachten, maar wel gedachten waar ik oprecht haar van word. Dingen waar ik niet aan moet denken en zelfs het feit dat ik er over 'twijfel' maakt mij misselijk. Het is compleet onrealistisch. Dat weet ik, maar het wat-alsje blijft hangen. En dat belemmerd mij wel weer in een paar dingen.
Paniek en dwang gaan vaak samen...de illusie via dwang controle uit te oefenen om enge dingen te voorkomen
Dwanggedachtes kan je ze noemen. Er komt een gedachte omhoog en jij schrikt hiervan. Zoals je zelf benoemde dat je misselijk wordt bij het idee ervan. Door de schrik blijft het zich herhalen omdat het als "belangrijk" wordt gezien. De truc is om niets te denken als het weer omhoog komt. Dus "accepteren" en doorgaan met wat je doet. Of begin met denken "wat een onzin want;..." verzin een positieve tegen gedachte. Denk niet dat de dingen die jij denkt iets zeggen over jou. Het feit dat je ervan schrikt zegt dat jij absoluut niet zo bent. Het zijn namelijk vaak gedachten die jij als persoon als ronduit gek beschouwd. Daarom heeft het ook zo'n impact. Succes! Accepteren en loslaten is the key. Het slijt met enkele weken. Doorzetten!
Ja, ik herken het. En ook de gedachten die Delta noemt. Heb er nu minder last van dan een paar jaar geleden. En ik merk ook dat het afhankelijk is van mijn hormonale gestel. Sinds een paar jaar slik ik medicijnen voor een trage schildklier. Ik ben nu goed ingesteld en heb al een hele poos geen last meer van rare gedachten. Zodra ik niet goed in balans ben, neemt het weer toe. Ben zelf niet echt bekend met OCS, maar ben er wel gevoelig voor denk ik. Wat 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben! Want dat denk je dan hè .