Om heel eerlijk te zijn vind ik dat ik niet zoveel cadeau heb gekregen in mijn leven. Vroeger als kind veel gepest. Toen ik halverwege de 20 was werden allebei mijn ouders ongeneeslijk ziek. Mijn vader stierf en mijn moeder heeft nog 10 jaar geleefd met Alzheimer. Op mijn 33e kwam ik eindelijk die leuke man tegen en 3 jaar later gingen we voor een kindje. Tijdens de zwangerschap bleek zijn hartje niet goed te zijn en direct na zijn geboorte heeft hij 3 openhartoperaties gehad en heel lang in het ziekenhuis gelegen. Ik heb trouwens zelf voor zijn geboorte ook 7 weken in het ziekenhuis gelegen vanwege pre eclampsie. Een hele grote wens voor een tweede kindje is ondanks proberen, 3 IUI en 3 IVF behandelingen helaas nooit vervuld. Mijn zoontje bleek naast een ernstige hartafwijking ook een syndroom te hebben en is klassiek autistisch, verstandelijk beperkt, kan niet eten/drinken en niet praten. Met 3,5jaar bleek zijn kunstklep vernauwd en kreeg hij een openhartoperatie om die te vervangen. Na de operatie kreeg hij een ernstige complicatie waaraan hij een hoge thoracale dwarsleasie heeft overgehouden. In de praktijk betekent dit dat hij volledig verlamd is vanaf zijn borst en dat hij rolstoelgebonden is, niet meer zonder steun kan zitten, dat zijn rug en zijn voeten als een malle vergroeien, dat hij nu al 2x een dijbeenbreuk heeft gehad door extreem broze botten, dat hij niet meer zelf kan plassen en poepen. Heel veel zorg dus. Bovendien hebben we afgelopen anderhalf jaar sinds dit gebeurd is een huis verkocht en een huis verhuurd, een huis gekocht en zijn we 2x verhuisd, hebben we een bouwvergunning aangevraagd, een huis heel groots verbouwd, een PGB, zorgverleners gezocht en ingehuurd en werk ik 4 dagen en mijn man 5. Eind december zijn we dan eindelijk naar ons definitieve stekkie verhuisd. Eigenlijk wil ik nu weer gaan genieten van het leven. We hebben de zorg goed ingeregeld, mijn zoontje is eigenlijk altijd blij en een heerlijk kind en we hebben het overleefd alledrie. Maar nu ben ik zo moe de hele tijd. Ik slaap goed, daar ligt het niet aan. Ik ga op tijd naar bed, ik beweeg regelmatig (wandelen) maar toch voel ik me elke dag alsof ik flink slaaptekort heb. Ik denk dat het heel logisch is dat ik zo moe ben (man heeft het ook trouwens) maar ik merk ook dat het onze relatie niet ten goede komt. Wie heeft er tips? Hoe lang kan dit nog duren? Zijn er vitamines en mineralen die ik kan innemen?
Wat een heftig verhaal! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik wilde het topic ook niet zomaar wegklikken dus ik wil je in ieder geval een digitale knuffel geven!
jeetje mina Nee je hebt het echt niet cadeau gekregen. Nu je het allemaal hebt geregeld, heb je dan ook wat meer tijd voor jezelf? Zou je iets van yoga/ mindfullness lessen kunnen volgen? Een goede therapeut zoeken met het verwerken hiervan?
Zou inderdaad bloed laten prikken en mindfulness is inderdaad heel goed om weer tot jezelf te komen. Ik heb niet zulke heftige dingen meegemaakt als jij, maar toen het heel druk was in ons leven voelde ik me prima en ging maar door zonder problemen, toen het wat rustiger werd werd ik opeens heel moe en kreeg ik paniekaanvallen, alsof het al die tijd niet eruit mocht komen en toen het eruit mocht komen, ook eruit kwam. Daar is mindfulness heel goed voor. En pak sowieso af en toe tijd voor jezelf, anders loop je jezelf voorbij.
Ik denk dat dit de logische optelsom is van slopende jaren, meestal stort je dan 'in elkaar' op het moment dat het eindelijk allemaal 'geregeld' is en je uit je overleefmodus lijkt te kunnen komen. Na vele jaren van chronische stress moet je lichaam weer herstellen en dan kan best lang duren (maanden tot jaren). Gun jezelf die tijd en denk goed na of je misschien ook (psychische) hulp voor jezelf wilt. Wat doe je om jezelf op te laden? Waar beleef je plezier aan? Doe je wel genoeg voor jezelf? Ik zit nu thuis met een burnout na 10 heftige tropenjaren en in het begin was ik ook zo moe en lusteloos. Ik deed op mijn tandvlees de minimale dingen die gedaan moesten worden en de rest van de dag kwam ik niet verder dan TV kijken op de bank, waar ik soms zelfs in slaap viel. Had niet eens de concentratie om een boek te lezen . Week na week werd vermoeidheid wat beter, weer wat meer puf en energie om dingen te doen. Ik merk aan mezelf dat ik nog veel weggestopte emoties heb tav alles wat gebeurd is en verdriet/frustratie/woede om hoe het leven anders gelopen is als ik eigenlijk had gewild. En dat er ook dingen in de toekomst niet beter gaan worden. Daar heb ik nu een psycholoog voor ingeschakeld. Sterkte!
Door moeten gaan zorgt ervoor dat dat ook lukt. Als het dan weer rustiger merk je pas hoe moe je eigenlijk bent. Bij mij werkt dat wel zo. Ik zou ook bloed laten prikken om je vitamine gehaltes na te laten kijken zodat je bij kan slikken. Misschien is dat het niet maar dan weet je dat ook. En iets zoeken waar je energie uit kan halen. Misschien heb je nu tijd om een hobby op te pakken.
Wat een heftig verhaal zeg, ik vind het niet vreemd dat je nu zo moe bent. Zoals hierboven ook is genoemd komt de vermoeidheid pas als de rust is wedergekeerd. Ik zou gewoon voldoende proberen te slapen, voldoende vitamines en misschien voor de zekerheid even naar de huisarts en je bloed laten testen.
Ik kan me voorstellen dat je moe bent na alles wat je hebt meegemaakt. Ik zou eens naar de huisarts gaan en je situatie voorleggen, eventueel bloed laten prikken om wat oorzaken voor vermoeidheid (ijzertekort, vitaminetekorten) uit te sluiten. Gezond eten zorgt bij mij altijd voor meer energie en zorgen voor veel buitenlucht. Maar ik denk dat alles ook tijd nodig heeft na alle zorgen die je hebt gehad (en nog steeds zal hebben) Sterkte ermee!
Ik heb hetzelfde als jij. Ik heb een hele heftige periode van 10 jaar gehad en ik heb dit nooit goed verwerkt. Ik ben erachter gekomen dat ik alles moet gaan verwerken en meer moet gaan praten. Ik ga er niet van uit dat dat snel zal gaan maar ik merk wel dat dit echt ook voor het futloze en moeheid zorgt. Dus misschien met iemand gaan praten over wat je allemaal hebt meegemaakt? Heel veel sterkte hiermee, jij hebt hele heftige dingen meegemaakt en nog.
Ik sluit me aan bij wat er is gezegd... Stap een: uitsluiten dat het fysiek is, iets wat misschien met aanvullende vitamines oid opgelost kan worden. Verder probeerde lat laag te leggen voor jezelf. Ik weet hoe het is na een heftige tijd. Ergens voel je de ruimte om alles maar weer te doen, maar je lijf zegt: stik. Neem de tijd en probeer een goed balans te vinden tussen rust en activiteit. Geef prioriteit aan dingen die echt noodzaak zijn en daarnaast aan wat jou energie geeft. En verder probeer te accepteren dat dit even is zoals het is. Geef je lijf en hoofd even de tijd om bij te komen van alle hectiek, want jeetje, wat is er veel gebeurd!! Veel sterkte!
Poeh, je hebt inderdaad ontzettend zware tijden gekend. (Met een moeder die early onset Alzheimer ontwikkelde vanaf de vroege leeftijd van 50, en een zoontje die eveneens autistisch is, en met verstandelijke handicap, en als mantelzorger van een oma (recent overleden oom met chronisch psychiatrische zorg in inrichtingen en moeder met Alzheimer konden die zorg niet aan), voel ik een beetje met je mee. Verhuizen en verbouwen eveneens, en dat is heftig om bovenop de reeds zware situatie te dragen en regelen.) Probeer fysieke oorzaken uit te sluiten via de huisarts, maar ook ik vind het herkenbaar en logisch dat je na ontzettend veel volhouden en voor elkaar krijgen, nu fysiek en mentaal gaat verwerken. En daar is rust bij nodig.
Wat een heftig verhaal! Als ik lees wat jij de afgelopen jaren allemaal hebt mee gemaakt, dan vind ik het niet gek dat je je nu steeds zo moe voelt. Ik denk dat het belangrijk is dit signaal van vermoeidheid serieus te nemen, want anders ben je straks nog verder van huis met bijv een burn-out. In hoeverre heb je verwerkt wat er allemaal gebeurd is, en heb je daarin ondersteuning gehad? Dat heeft mij in elk geval geholpen na een heftige periode in mijn leven, waarin ik in eerste instantie ook vooral vermoeidheidsklachten had.
hier ook herkenning (helaas). gelukkig niet zo erg als bij jou. Bij mij is het begonnen (denk ik) toen ik zwanger was van yoshua. Ik sliep erg slecht tijdens mn zwangerschap en daarna heeft het tot 10 maanden geduurd tot yoshua af en toe een nachtje doorsliep of maar weinig wakker werd. Nu is hij bijna 21mnd en hij slaapt nog steeds vaak niet door. Bij mij was het vorig jaar echt op, ik kreeg een hele erge paniekaanval en ben dagen van slag en soort van ziek geweest ervan. Dit kwam ook doordat een gezin de opvanguren (ben gastouder) niet betaalde en zo kwam ik van het een in het ander. Nu gaat het wisselend. Vaak gaat het redelijk, maar er zijn ook dagen bij dat ik op moet letten omdat ik anders weer in de stress schiet. Daarbij ben ik al 9jaar moe zonder dat iemand weet waar dit door komt. Nu met de verhuizing in aantocht merk ik dat ik weer veel op de automatische piloot doe en mezelf dus tegen kom op de momenten dat ik het even rustig heb. Ik moet echt mn ontspanning hebben. Het klinkt misschien raar, maar als het niet in balans is dan ben ik heel onrustig en loopt niks meer zoals ik wil. Nu neem ik ook bewust mn rust smiddags een uurtje. Als de oudste 2 smiddags weer op school zitten en yoshua op bed ligt ga ik eerst een uurtje op de bank met een kop thee. Daarna ga ik weer over tot de orde van de dag. Meestal werkt dit erg goed. Jou situatie is natuurlijk niet te vergelijken met die van mij, maar ik wil aangeven dat je een balans moet vinden. Jij hebt heel lang op de automatische piloot geleefd (je bent geleefd) en nu moet je leren dat het allemaal wat rustiger is. Zoek iemand die je kan helpen om je leven weer op de rit te krijgen. Nu is alles rustig en kan je aan jezelf werken en alles een plekje geven. Vraag hulp. Laat idd (zoals meerdere al zeggen) ook je vitamines checken. Verdiep je eerst wel even goed in het vitamine b12 verhaal want als dat niet goed behandeld wordt (als je een tekort hebt) dan schiet je er nog niks mee op. Heel veel strekte
Meid, enige wat ik je kan aanraden is om die rust die je lijf op dit moment vraagt ook daadwerkelijk te gaan pakken. Onze oudste is ook zeer zorgintensief, en ik herken het constant op 'scherp' te moeten staan omdat er steeds weer iets bijkomt, als het dan eindelijk wat rustiger wordt, dan stort je in. Enige wat ik dan kan doen is eraan toegeven en flink veel uitrusten en proberen te ontspannen. En daarbij is het soms heel zinvol om er professionele hulp bij te zoeken. Heel veel sterkte.
Mogelijk is yoga nidra iets voor jou. Je zou kunnen googlen of het in jouw omgeving gegeven wordt. Verder ook niet te streng zijn voor jezelf.
Zo dat is niet niks wat je hebt meegemaakt. Vrij logisch dat je lichaam nu een pas op de plaats maakt. Geef zoveel mogelijk toe aan de vermoeidheid. Vecht er niet tegen en probeer het niet weg te stoppen en maar door te blijven gaan. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en wanneer ik nu de eerste waarschuwingssignalen krijg. Trap ik meteen op de rem en geef ik mijn lichaam de rust die het dan nodig heeft. Mijn tips neem de rust die je nodig hebt, voel je daar niet schuldig over en voel je niet lui, wandelen en yoga helpen mij mij hoofd leeg te maken, neem extra slaap als je daar behoefte aan hebt, eet gezond en luister naar je lichaam.