Sinds mijn 15e 'kriebelt' het bij mij al: niks lijkt me mooier dan het mama-zijn. Inmiddels ben ik 21 en heb ik een vaste vriend (24). We wonen samen en hebben concrete trouwplannen en het enige wat ik nog mis in mijn leven is - jawel - een kindje! Ik ben er eigenlijk dag en nacht mee bezig. Niets lijkt me mooier dan mama-zijn, vanaf het prille begin.. In mijn omgeving raken steeds meer meiden zwanger en natuurlijk vind ik dit superleuk voor ze, maar ik ben ook jaloers. Ik weet dat ik nog jong ben, maar de een kiest op haar 18e voor een kindje, de ander op haar 40e! Helaas denkt mijn vriend er anders over. Ik ben wel gestopt met de pil (2 maanden terug, cyclus is nog heel onregelmatig), maar dit was meer om te kijken of ik me beter zou voelen zonder alle toegestopte hormonen (ik voelde me vaak moe en lusteloos). Gelukkig is dit ook echt zo: ik voel me beter dan ooit! Maar omdat mijn vriend 'nog niet toe is aan een kindje op dit moment', gebruiken we wel condooms. Nu is het absoluut niet mijn bedoeling om hem om te praten, want de wil om een gezinnetje te stichten moet van beide kanten komen. Toch is het voor mij echt een soort obsessie geworden en vind ik het zo moeilijk om nog maar weer langer te wachten tot meneer er ook aan toe is! Is er iemand die dit herkent? Hoe kan ik hiermee omgaan; het lange wachten wat draaglijker maken? PS: Ik ben nieuw op het forum en heb gezocht of er al een ander topic was dat hierover ging.. Maar kon het niet vinden! Vandaar een nieuwe
Herkenbaar. En je bent 21 dus echt drastisch jong vind ik je niet hoor. Maar het is moeilijk als je wens niet in vervulling kan gaan (voor nu). Praten is altijd goed, maar ga hem niet dwingen, voor het blok zitten of er elke dag over praten (jazeker, uit ervaring). Ik was er al jaren klaar voor, maar vriend niet. Ik heb er wel over gepraat, maar je kunt niks anders doen dan wachten helaas. Het zal van twee kanten moeten komen. Dat wil niet zeggen dat je nu nog heel veel jaren verplicht moet wachten natuurlijk. Een middenweg vinden is misschien het beste. Hoe dan ook, heel erg moeilijk meis, ik weet er alles van.
Fijn, bedankt voor je snelle reactie (ben een ongeduldig type, merk je het? haha)! Ja, het is echt heel lastig.. Ik begin er misschien ook wel te vaak over, dan raakt hij weer geïrriteerd.. Hij geeft zelf aan dat hij het stiekem ook wel leuk en interessant vindt en dat hij het wel meer ziet zitten dan eerst, maar dat hij er nog steeds niet klaar voor is.. MANNEN! Hihi.. Ik weet dat het op een gegeven moment vanzelf wel komt, maar toch..
Misschien als er straks in de omgeving een kleine is, en hij t in zijn armen heeft gehad dat je een lichte twinkeling in zijn ogen ziet! Die van mij begon heel voorzichtig over babies toen de 3e was geboren in omgeving, maar die van mij is al in de 30, dus was afwachten tot hij mij erover durfde aan te spreken (hij was bang dat ik mezelf nog te jong zou vinden op destijds 22/23 jaar)
Haha ja dat hoopte ik ook.. Helaas is dat niet zo! Of nou ja, hij vindt het wel leuk, 'bij een ander'.. Zucht! Is die van jou wel volledig om dan? En hoe lang heeft dat geduurd uiteindelijk?
Ik had al vroeg in de relatie zoiets van, ik wil zijn kinderen. Maar kon het redelijk inhouden Bij 1,5 jaar relatie peilde hij voorzichtig hoe ik over kinderen dacht Om meteen te stoppen vinden we wat snel gaan en wat vooruitgeschoven, enkele maandjes later weer over gehad Toen samen besloten dat ik mijn anticonceptie af zou maken (3 maanden) maar de laatste maand hebben we toen al gelaten voor wat t was
herkenbaar ! , ik ben zelf nu 21 en we hebben een prachtige dochter van alweer bijna 1 jaar , ik wilde het liefst de kindjes zo dicht mogelijk op elkaar , maar ml wilde er een aantal maanden geleden nog niks van weten en nu ineens is hij omgeslagen en wilt toch wel een tweede kindje het liefst vandaag stoppen al met de pil, maar nu krabbel ik een beetje terug hihi ..ik vind het best wel spannend om opnieuw zwanger te raken , hoe zal het deze keer verlopen? zal alles wel goed gaan ? kan ik het aan 2 kleine kids ? kortom hier is het anders om , we hebben het er regelmatig over .. misschien kun je het over een maandje weer eens proberen ? pff lijkt me lastig, toen ml hier zei dat ie er nog lang niet klaar voor was is ie dus na 2 maanden al opgeslagen haha ik hoop voor je dat dat ook gebeurd ! , het voordeel hier is denk ik dat mijn man al een stukje ouder is.
Hier ook heel herkenbaar. Mijn man en ik zijn nu bijna 8 jaar bij elkaar. Woonde al heel snel samen, binnen een jaar al. Maar dan in thuis van zijn ouders. We hebben hier 5 + jaar gewoond. Daarna een nieuwbouw huis gekocht voor ons samen dus veel drukte en ge regel. Ik wilde al heel lang en graag een kindje, maar mijn man (toen vriend) was er nog niet klaar voor. Een half jaar later + - heeft mijn man me ten huwelijk gevraagd, dus weer een hoop ge regel. Ondertussen was ik ook vaak aan t zeuren en vroeg vaak aan hem wanneer hij dan wilde beginnen. Hij vertelde mij ook te willen beginnen na t trouwen, maar achteraf denk ik toch dat hij wat langer had willen wachten. Uiteindelijk omdat ik bang was nooit of laat zwanger zou worden door allerlei verhalen op internet te hebben gelezen zijn we een maand voor we trouwden gaan 'klussen' en ik was meteen zwanger. Helaas is dit wel uitgelopen op een vmk. We hebben hier allebei erg veel verdriet van gehad en besloten er de volgende ronde gewoon weer voor te gaan. Niet verwacht dat t gelijk weer raak zou zijn, maar dus toch! Mijn man heeft wel even in een dip gezeten (zacht uit gedrukt) zie topic; http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/463611-a-s-papa-niet-gelukkig-4.html Ik heb me een hele lange tijd enorm schuldig gevoeld, omdat ik vind/vond dat ik hem teveel ge pushed heb. Maar gelukkig gaat t nu goed. We zijn er nu beide helemaal klaar voor en kunnen niet wachten ons kindje vast te mogen houden Wij zijn al wel wat ouder, maar ik vind eigenlijk dat leeftijd niet veel uit maakt. Maar als de as papa er nog niet klaar voor is zou ik t iig niet zo als mij aanpakken. Ik weet dat t moeilijk is, maar t is wel t beste. Misschien er toch nog eens goed over praten?
Okee, ik heb gewoon nu al een lichtelijke vordering bereikt in dit hele proces.. Heb zojuist aan vriendlief verteld dat ik me heb geregistreerd op deze website, maar puur omdat ik er in mn hoofd zo mee bezig ben en dat hier andere dames zijn waar ik gezellig mee kan kletsen .. Dat ik dingetjes een beetje van me af kan schrijven en tips en adviezen kan opvragen, hoe ik er het beste mee om kan gaan dat hij er nog niet aan toe is.. Hij vond het een leuk idee Dus nu heb ik tegen hem gezegd dat ik respecteer dat hij er nog niet aan toe is, maar dat ik aan niets anders meer kan denken.. Ik wil mijn zin niet doordrammen, maar ik ga aan de andere kant ook geen jaren afwachten tot hij een keer aangeeft dat hij het misschien wel wil gaan proberen! Nu proberen we samen, zoals hij het zegt, een 'gulden middenweg' te vinden! Ik ben pas net gestopt met de pil, dus mijn cyclus is nog onregelmatig.. Kans is klein dat ik gelijk zwanger raak (als het ons al gegund is dat wij samen zwanger kunnen worden!), dus wij gaan een maand afspreken waarin wij als het goed is de condooms langzamerhand gaan verbannen Hij gaf zelf aan tijdens onze huwelijksreis te willen beginnen (augustus 2014, veel eerder dan ik had verwacht dat hij zou aangeven) en ik zou het nu willen, dan betekent de gulden middenweg ongeveer april! Ik hoop maar dat hij niet van gedachten verandert! Zou ook niet willen dat hij er niet achter staat.. Ouders word je samen! SPANNEND..
Wauw! Super voor je!! Mijn vriend wil ook pas over 1,5 jaar beginnen met proberen. Ik liever direct en wel nu! Maar goed ... compromissen sluiten. Ik ben blij dat jullie er goed over hebben kunnen praten! Ik vind het tot die tijd heerlijk om op dit forum te hangen PS; ik ben ook pas 23. You're not alone!! X
wauw dat is fijn April ! dan starten we denk ik ongeveer gelijk , spannend hier ook een middenweg , hij wilt nu en ik wil het liefst volgend jaar maar ook niet direct dus april/mei vind ik een goede middenweg, en qua leeftijdsverschil voor ons meisje ook .. als het ons natuurlijk opnieuw gegund is . hier weet ml ook dat ik altijd op zp zit, hij vind het erg leuk in de tijd dat onze dochter net geboren werd en er was iets met haar aan de hand zei hij altijd : vraag het anders de dames op zp ..haha
Bij ons begon het in april vorig jaar te kriebelen! 2 maanden toen ook van de pil af geweest, maar mijn vriend kwam er op terug! en ja auw dat was erg pijnlijk. Tot afgelopen augustus weer veel gepraat negatieve tegen het positieve opwegen, de boel onder ogen zien hoe we nu in het leven staan, en besloten om er voor te gaan! Maar moet je zeggen, het afgelopen jaar bijna anderhalf, heeft ontzettend lang geduurd en heb momenten gehad dat ik het hem zelf verweet! Zo erg bezig was ik al met zwanger worden en een kindje van ons samen willen krijgen. Dat gevoel wat je voelt in je buik in je hart, kan je niet uitzetten.. uitstellen wel maar het is lastig als dat gevoel er eenmaal zit. Succes!! En houdt voor ogen op een dag ga je er voor! Hier btw 23 en vriend 27 liefs
@ShampooLSuperfijn idee inderdaad, ik voel me daarin soms zo alleen.. Vooral vanwege mijn leeftijd: sommige vriendinnen verklaren me nog net niet voor gek.. Dan kun je je zo onbegrepen voelen! @Behappy Wauw spannend he? Ik krijg er vlinders van als ik eraan denk! 😊 Wel superleuk dat we ongeveer tegelijk gaan beginnen! Hoop dat je je er tegen die tijd meer klaar voor voelt!
Bedankt voor je lieve berichtje An.. Lijkt me echt vreselijk! Hoop ook echt dat mijn vent er wel achter blijft staan.. Fijn dat jullie het nu eindelijk echt gaan proberen! Duim voor je!
Hoop het ook voor je! Mja die kerels hé, schijten alleen al in hun broek bij de gedachte aan baby's. Ze moeten gewoon wennen haha!
Absoluut. Ik voel me hierin ook erg alleen. Mijn vriend wil er eigenlijk niet over praten, en 'grapjes' worden ook niet gewaardeerd. Ik ben ergens ook wel bang dat hij de 1,5 jaar na 1,5 jaar gaat uitstellen. Maar ik houd hoop. En qua leeftijd, mensen verklaren me hier ook voor gek. Ga eerst studeren, ga eerst reizen, je hebt nog zolang te gaan! Maar mijn hormonen, mijn hart.. het wil een kind! Wanhopig word ik ervan.
Haha ja ergens begrijp ik het ook wel, het is niet niks.. Zo'n klein, kwetsbaar, krijsend ding dat je leven totaal op z'n kop zet! En voor mannen is het sowieso allemaal anders, lijkt mij.. Die hebben niet het geluk dat ze zwanger mogen zijn! Lijkt me heerlijk 😊
Mijn vriendinnen keken me ook aan alsof ik een paars hoofd had toen ik vertelde dat we voor een kindje wilde gaan. Maarja ik zit dan ook op een heel ander niveau dan de vriendinnen van mijn leeftijd. Zeker spannend ik krijg ook helemaal de kriebels...!!