Wij zijn inmiddels ruim een jaar bezig voor een tweede, ben ruim 35 jaar en hebben onlangs de eerste afspraak gehad bij de gyn. Uiteraard is er een zaadonderzoek gedaan en daar krijgen we over een paar weekjes de uitslag van. Manlief wordt met de dag nerveuzer, hij denkt dat het aan hem ligt. Bij de eerste duurde het ook een jaar en de gyn gaf aan dat het een lucky shot zou kunnen zijn geweest. Door een gecompliceerde zwangerschap en extreme vroeggeboorte is de kamer van de gyn voor mij inmiddels bekend terrein maar nu manlief er bij is betrokken door het zaadonderzoek komt het voor hem dichtbij. Hoe gaan jullie mannen hiermee om? En hoe kan ik hem proberen wat geruststellen? Als het straks daadwerkelijk een slechte uitslag is, vraag ik me echt wat het met hem doet. Manlief is een bikkel maar de woorden van gyn hakte er nogal in bij hem.
Mijn man zet vaak zijn eigen emoties opzij om mij te troosten. Soms huilt hij met me mee, en dat kan ook gewoon. En op sommige dagen heeft hij echt een pesthumeur, dan weet ik waaraan dat te wijten is. Misschien kun je hem een mooi kaartje geven waarin staat dat je hier samen doorheen gaat en er dus ook altijd voor hem zal zijn? Wij geven elkaar iedere maand een kaartje en hoe stom het ook klinkt, als ik al die kaarten teruglees zie ik dat we het écht samen doen vanaf het begin.
Ik heb er verder geen ervaringen mee. Maar wat een superlief en mooi gebaar wat jij en je man doen. Op deze manier blijf je elkaar goed steunen! Allebei de dames heel veel succes! En hopelijk worden jullie snel verblijft met een mooie wondertje!
Mijn man houdt zich altijd groot en sterk, omdat hij vindt dat hij er moet zijn voor mij. Bijvoorbeeld bij onze miskramen. Na een paar dagen, als bij mij het grootste (huilbuien) verdriet geweest is en ik wel weer op m'n benen sta, pas dan komt bij hem de reactie. Dan krijgt hij hoofdpijn of griep.
Zo gaat het hier standaard ook. Hij houdt zich erg sterk tot ik me weer wat beter voel en dan komen bij hem de tranen. Maar dat is meestal zo in onze relatie, het is maar zelden dat we echt op het zelfde moment dezelfde emoties laten zien, meestal houdt één van beide zich sterk voor de ander om daarna dan zelf verdriet te hebben en door de ander getroost te worden. Ik denk dat het voor een man heel confronterend is dat het aan hem zou kunnen liggen en zeker als hij te horen krijgt dat het inderdaad aan hem ligt. Maar ook weer niet meer confronterend dan om als vrouw te horen dat het aan jou ligt.
We hebben samen al heel wat meegemaakt, onze zoon heeft maandenlang in het ziekenhuis gelegen en verschillende malen gevochten voor zn leven. We hielden elkaar sterk maar kunnen ook heel goed emoties delen. De situatie waar we nu in zitten is heel anders en dat roept dus ook andere emoties op. Ik merk dat dit voor hem inderdaad heel confronterend is. Als het aan mij zou liggen, zou ik ook verdrietig zijn natuurlijk maar dat zou mij niet verrassen. Mijn lijf is de vorige keer ook al de boosdoener geweest. Voor manlief komt het nu dichtbij hem en dat is nieuw. Misschien zijn al zn zorgen voorbarig maar hij heeft dit nu eenmaal in zn kop zitten.
Mijn man heeft het er moeilijk mee dat we tot op heden nog steeds met lege handen staan. Hij troost mij als ik het moeilijk heb en ik ben er voor hem als hij mij nodig heeft