Het is ook zo gek niet dat de mannen niet meteen staan te springen, de eerste gedachte van 'leken' op fertiliteitsgebied is toch dat we in een hypermodernland wonen met fijne gezondheidszorg dus waarom zou je dan uren in de auto zitten? Tot je beter weet, bij de een komt dat sneller bij sommigen zelfs nooit. Ik vind het altijd heel moeilijk om te horen dat stellen na 3 ivf's in een streekziekenhuis kinderloos verder gaan en dat proberen te accepteren. Dat zorgt ook wel voor een brok in mijn keel en een steen in mijn buik. Wij hadden weinig opties, mijn ziekenhuis vond IUI niet nuttig (thank god) en bij IVF zag men eigenlijk te weinig slagingskansen. Uitbehandeld, meer was er niet.
Lief dat je naar me vraagt Hier alles redelijk. Nog steeds onwijs moe en misselijk. Vraag me af wanneer dat verbeterd Verder emotioneel een beetje drama. Ik blijf in cirkeltjes draaien. Ik ben vorige week ook naar een psycholoog gegaan, op advies van de gyn. Zij zei gelukkig dat mijn gevoelens normaal zijn. Dat veel vrouwen starten met het dromen van een gevulde wieg, maar eenmaal in een traject, verschuift die gevulde wieg naar een positieve zwangerschapstest en als die er eenmaal is, weten vrouwen soms niet meer hoe ze die gevulde wieg moeten/kunnen zien. Plus dat ze het moeilijk vinden zich te hechten, want wat als het alsnog fout gaat. Allemaal emoties die zich bij mij inderdaad afspelen, terwijl ik zelf vind dat ik gewoon blij moet zijn en niet mag klagen. Maar dat ben ik dus niet en daar voel ik me weer schuldig over. Afijn, komt wel goed, aldus de psycholoog
Gein; heb je een TP gehad? Zit je nu in de wachtweken? Sorry, heb wel wat pagina's terug gelezen maar kon het niet achterhalen. Willeke; wat een teleurstelling, weer een vroege MK Hoop zo dat het evaluatiegesprek over 2 weken wat gaat brengen. Heb je het gesprek met dr. C of dr. S? Klaasje; wat sneu van je zus Hoop dat ze snel resultaat mag hebben. Het is zo rot, die mmm...
Mijn man is zelf trouwens gekomen met DD... we waren in NL uitbehandeld en we zaten in het traject voor adoptie, toen ik heel erg ging twijfelen of adoptie wel ons traject was, omdat iedereen daar IVF had gedaan en wij als enigen nog nooit... ik vroeg hem toen of hij IVF in het buitenland eventueel een optie zou vinden en hij kwam een paar dagen later met DD.. Wij hebben er toen voor gekozen alles bij DD te doen, ook de uitgangsecho, de controle echo's enz. Omdat ziekenhuizen in NL ons hadden opgegeven, wilden we niks meer aan hen overlaten, en alles bij DD neerleggen.
Klaasje: wat verwoord je dat goed. Ik kan er ook nooit zo tegen dat mensen idd na 3 pogingen in nl zeggen het is ons niet gegund. Ik begrijp dan niet waarom ze niet verder kijken maar dat is ieders eigen keus. Misschien zien ze er tegenop. Unicorn hoe is het met jou meis? En je zwangerschap?
Unicorn; zie dat je net hebt gereageerd. Was tegelijk denk ik. Tuurlijk mag je wel klagen af en toe. Het is een moeilijk traject geweest en dat komt er nu misschien uit. Hoef je je niet te schamen. Ti's moeilijk geweest. Probeer wel te genieten want nu lijkt het niet snel te gaan misschien maar als ze er dadelijk is denk je goh wat ging dat snel. Wij hebben 2 x blasto terug gekregen. Ik mag zaterdag testen maar ben erg bang. Paar dagen geleden wat symptomen maar nu voel ik helemaal niks.
Klaasje, ja bedoel je dat jij ongeveer net zoveel tp's hebt gehad (vers + cryo's) maar dan uit 1 poging als ik nu voordat het lukte? Ik heb nu in DD 3 tp's gehad, 2 verse (beiden vmk) en 1 cryo (2st). Dus 4 embryos in totaal. Heb overigens geen bloed meer geprikt. Ik was zo gaan vloeien zondag en verloor ook een soort 'zakje' dat niet meer nodig was. Unicorn, gek hè dat dat psychisch soms zo werkt.. ik kan me heel goed voorstellen dat je na zo lang wachten het lastig vind en angst kent. Als ik het goed begrijp hebben jullie in NL alleen iui gedaan en geen ivf? Wilde je dat toen niet? Ik heb de afspraak met dr C. Hij doet eigenlijk op dit moment de lopende gang van zaken. Als ik persee wilde kon ik wel bij dr S maar dan duurde het wel weer langer.
@Unicorn: vervelend dat je nog steeds niet echt kan genieten. Wel goed dat je hulp gezocht hebt. Ik herken het wel dat ik, toen ik eindelijk zwanger was, ik het zo onwerkelijk vond dat ik me steeds maar afvroeg wanneer me dit weer afgenomen ging worden. Het echte durven genieten heeft bij mij daarom ook lang geduurd, zeker al toen ik ruim over de helft was. Jij hebt daarbij, naast je mmm-geschiedenis, ook nog eens een niet geheel vlekkeloze zwangerschap met veel extra ziekenhuisbezoekjes en extra echo's. Hopelijk komt, met behulp van de psycholoog, die roze wolk snel terug. Vervelend ook dat je misselijk blijft. Je hoort wel vaker dat sommige vrouwen daar lang last van blijven houden. Kun je er niets voor krijgen van de gyn? @Gein: gekmakend, hè. Je wilt graag symptomen en bevestiging voelen. En als je wat voelt maakt het je onzeker, maar ook als je weer helemaal niets voelt. Ik blijf goede hoop houden bij jou! @Tassie: hoe was het in DD? Klaar voor de start weer? @Willeke: ik had het ook toen ik in 2012 in het DD-topic belandde dat ik zoveel hoop putte uit al die zwangerschapsbanners, bij vrouwen die al zoveel jaren met lege handen stonden. De verwachtingen waren dus zeer hoog gespannen toen wij naar DD gingen. Het gesprek met dr. S. was verhelderend. Alles wat ze in NL hadden gedaan had geen schijn van kans en hij ging het anders doen. Mijn verwachtingen van die poging waren dus enorm hoog, ook nog eens omdat ik normaal altijd op dag 8-9 dwars door de utro ongesteld werd en nu al op dag 13 zat. Helaas werd ik toch ongesteld (terwijl ik voorzichtig er al van overtuigd was zwanger te zijn). Ik moet zeggen dat de mislukte poging daar zo hard bij me binnen gekomen was. Ik kan alleen maar zeggen, probeer positief te blijven (hoe moeilijk soms ook). Je bent al een heel stuk op de goede weg! Je hebt al bewezen zwanger te kunnen worden. Nu nog met wat maatwerk ook nog zwanger te proberen te blijven. Hadden ze bij jou nu al immunologisch onderzoek gedaan? @Klaasje: hopelijk mag je zusje je snel volgen. Voor haar wel fijn een luisterend oor te vinden bij jou omdat je helaas ervaringsdeskundige bent. Maar in zo'n moeilijke en spannende periode kan ik me voorstellen dat het voor haar prettig is er met jou over te kunnen praten. Mijn man riep altijd dat hij nooit het zkh-circuit in wilde gaan. Als het niet vanzelf zou gaan, dan zou hij zich daarbij neer leggen. De eerste stap naar het zkh toen een zwangerschap uitbleef, was voor hem dus wel even een drempel. Maar eenmaal die stap gezet, ging hij overal in mee. Toen ik door het googlen hier op het DD-topic belandde en eigenlijk over het algemeen heel positieve berichten van DD las, was hij eigenlijk diegene die zei dat we daar voor moesten gaan en heeft me ook enorm aangemoedigd een afspraak daar te maken.
Ik probeer ook te genieten.. we gaan begin april een gender reveal feestje geven voor wat familie en vrienden, die weten het geslacht nog niet. En elke keer in de stad, koop ik een knuffel of een kleding setje. Maar het voelt raar, alsof het voor iemand anders is, niet voor mezelf. Spannend, om zaterdag te mogen testen! Ik zal duimen dat het positief is meis!! Ik voelde zelf ook niks. Geen signalen dat ik ongesteld ging worden, ook geen signalen dat ik zwanger zou zijn. Ik was alleen erg moe, maar dat schreef ik toe aan alle DD bezoekjes en de vele nachten gebroken slaap die weken... Je hebt dus nu 2 blasto's terug gekregen? Echt spannend, ik duim mee!!!!
In NL hebben we een aantal rondes clomid gedaan, iui en een paar 'natuurlijke' rondes met hulp van hormoon- en voedingsdeskundigen. De NL-ziekenhuizen konden niet achterhalen wat er 'mis' was met mij, behalve dat ik PCOS zou hebben en dus maar moest afvallen. Dat werkte met moeite, alleen als ik een dieet volgde van 500-700 kcal per dag, viel ik af. Ik kon anders bewegen en eten wat ik wilde, ik viel niet af. De ziekenhuizen weigerden IVF te doen omdat dit ons geen enkele kans zou geven en we zouden alleen maar hoop hebben terwijl ze nu al wisten dat het niks zou worden... (5 ziekenhuizen geweest in NL!). Wij wilden het wel, maar de ziekenhuizen dus niet.. Dus uiteindelijk opgegeven en adoptietraject ingegaan tot ik daar weer erg veel moeite mee kreeg en mijn man DD had gevonden toen ik hem vroeg of hij IVF in het buitenland zag zitten....
Ik wilde die hulp eerst niet hoor Zei tegen de gyn dat het wel ging maar hij vond het goed als ik toch eens met iemand ging praten... dus zo gezegd, zo gedaan.. Het is inderdaad dat ik me afvraag wanneer dit me weer wordt afgenomen, ik zit eigenlijk steeds op dat moment te wachten. En de spaarzame momenten dat ik geloof dat ik echt zwanger ben, schiet de paniek omhoog waar ik mee bezig ben.. dat ik helemaal geen goede moeder zal zijn, dat ik geen kind kan opvoeden. Volgens de psycholoog komt dat omdat ik eigenlijk al veel verder was in mijn rouwproces van nooit kinderen zullen krijgen en dat ik onbewust de omschakeling erg moeilijk vind. Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik het erg moeilijk vind allemaal en mezelf verwijt dat ik gewoon blij moet zijn. Punt. Nee, ik krijg niks voor de misselijkheid helaas. Omdat ik alleen misselijk ben en niet spuug. Je krijgt pas wat als je spuugt.
Unicorn; ik snap je gevoel. Maar heel goed dat je met iemand praat. Ik heb tijdens mijn tweede zwangerschap ook een aantal keren gesproken met iemand omdat ik bang was dat de zwangerschap mis zou gaan en dat was heel fijn. Geef jezelf je er maar aan toe kan soms heel fijn zijn! Bedankt voor je lieve reactie! Genieten van dat feestje binnenkort en als dat praten helpt gewoon wel doen hoewel het misschien iets tegen je gevoel in gaat. Het luchtte mij erg op! Sneeuwmees; lief van je thanks voor je steun!
Overduidelijk!!! Mooie streep zeg!!!! Gefeliciteerd!!!!!! Ik mag ook eigenlijk zaterdag pas testen en kan me nu ook haast niet meer inhouden haha. Je bent zwanger!!!!! Gefeliciteerd!!!
Nou, dat lijkt me duidelijk! Zwanger! (Heb zelf ook nooit tot de testdatum kunnen wachten ) Gefeliciteerd!
Liev; ik mag ook pas zaterdag testen. Verloor vanochtend een druppel bloed dus ik was het zat. Wilde gewoon zekerheid vandaar. Verlies nog wel een klein beetje bloed dus ik ben voorzichtig.
Ik begrijp je volledig. Ik zit letterlijk m'n uren uit en word er ook knetter gek van. Heb Kruidvat testen in huis,kan ook haast de verleiding niet meet weerstaan. Maandag had ik een hcg van 15,6 bloedtest ivm toenemende klachten, vorige week woensdag heb ik tp gehad van blasto. Heb voor de punctie pregnyl gespoten..maakt dat ook hcg aan? Of zou die 15,6 vanuit m'n eigen lijf zijn en een goed teken zijn???? Spannend dat je wat bloed verliest, shit is dat voor je gemoedsrust zeg!!