Grappig dat iedereen het anders ervaart. Soms heb ik bij kindjes dat ik het confronterend vind, soms mooi geeft het moed omdat het dat stel gelukt is en heel soms.... Het gevoel om keihard de deur uit te rennen 😂😁
Bij mij hangt het ervan af hoe ze zich gedragen in de wachtruimte 🙈. Bij de reguliere gynacologieafdeling van ons NL ziekenhuis verdenk ik er iemand van dat ze alleen heel vervelende kindjes binnenlaten om mij nog eens te laten overwegen of we echt wel zo graag een kindje willen. Zonder gekheid, geen problemen mee als iemand zijn kindje zou meenemen naar DD. Als ik er ooit eentje mag krijgen laat ik hem of haar ook nooit meer alleen 😊 Dus alle begrip voor!
Met betrekking tot terugplaatsen op dag 6: ik denk net als Stiertje dat het afhangt van hoe snel het embryo ontwikkelt. Ik had zelf een terugplaatsing op dag 5 (was een blasto van AAAA kwaliteit) en dr C zei toen dat de innesteling (als die er zou komen) die middag al zou moeten plaatsvinden gezien de ontwikkeling van het embryo. Ik denk dat een terugplaatsing oip dag 6 in dit geval dus geen optie zou zijn geweest. Wat betreft kindjes in de wachtkamer: hier heb ik in DD nooit problemen mee gehad. Je weet gewoon dat de stellen die er zitten ook vruchtbaarheidsproblemen hebben en de kans is groot dat de kindjes die er dus rondlopen er ook niet zonder slag of stoot zijn gekomen. Maar ik vind het ook wel samenhangen met hoe de ouders met de kinderen omgaan in de wachtkamer. Op rondrennen en gekrijs zou ik echt niet staan te wachten. Maar de kindjes die ik er zelf heb gezien waren allemaal rustig of werden rustig gehouden, zo had ik er geen problemen mee en vond ik het juist wel mooi om te zien wat DD (waarschijnlijk) al voor anderen betekend heeft. Wat ik daarentegen wel soms confronterend vond waren zwangere buiken in de wachtkamer van het NL ziekenhuis waar we eerst waren. Evenals kinderen die daar in de wachtkamer rondrenden. Dat vond ik dan weer totaal niet respectvol t.o.v. vrouwen die in de wachtkamer zaten met vruchtbaarheidsproblemen. Maar goed, dat verwijt ik meer aan de indeling van het ziekenhuis dan aan die mensen zelf.
@Unicorn: ik zie net dat jouw kindje geboren is bij 32w5d. Precies zover ben ik vandaag. Lijkt me echt bizar als ze vandaag al geboren zou worden. Hoe groot en zwaar was jouw dochter eigenlijk bij haar geboorte? En hoe kijk je nu aan tegen een volgende zwangerschap, heb je die angst voor vroeggeboorte nu niet weer? Dat lijkt me best wel lastig denk ik. Leuk trouwens dat Unicorn en ZoWelkom alweer zo snel gaan starten met een nieuwe poging. Mag ik vragen wanneer die wens voor een 2e precies is ontstaan bij jullie? Ik kan me bij mezelf niet voorstellen dat ik er binnen een jaar alweer aan toe zou zijn. En eerlijk gezegd denk ik ook wel eens dat ons gezin al compleet is met 1 kindje. Ik vraag me af of dat nog verandert en wanneer zoiets dan bij de meeste mensen verandert. Vandaar m'n vraag hoe dat bij jullie is gegaan @Willeke: hoe gaat het met jou? Volgens mij was je op vakantie, klopt dat? Ik hoop dat je er lekker van kunt genieten!
Appeltje, ik ben bevallen met 32.6w.. En ik had gelijk al dat ik niet aan de anticonceptie wilde en het gevoel hebben nog iets af te maken. Was nog niet klaar om te bevallen. En nu denk ik, het kan zomaar weer heel lang duren voordat ik zwanger ben. Mijn man is bijna 37 en vind ook dat we niet lang meer moeten wachten omdat hij zichzelf nu al aan de oudere kant vindt (dat is zijn gevoel kan ik helaas niks aan veranderen).. Wij hebben altijd al de wens gehad om twee kindje hopen te krijgen maar 1 was al een ellende.. Nu hopen we toch op een tweede.. Daarna kunnen we het boek icsi sluiten. Nu ik er weer zo mee bezig ben merk ik toch ook dat ik het wel soort van gemist heb.. Die 'hectiek' het regelen, het rekenen erom heen enz enz.. Ik ben wel bang voor vroeggeboorte weer maar wanneer ik ook start dat zal blijven.. Ik zal nu zelf anders omgaan met harde buiken.. Niet meer 'voor lief nemen' hoort erbij, maar ik trek gelijk aan de bel.. IK ben wel bang voor werk wat zij zullen zeggen als ze horen dat ik weer begonnen ben....
Ik ben van de eerste 'gewoon' met 39.2 bevallen, maar we hadden het al over een tweede toen de eerste nog in mn buik zat. Na haar geboorte nooit wat aan anticonceptie gedaan. Maar uiteindelijk wilde ik eerst een tijd bv geven, tot het voor mij goed voelde om daarmee te stoppen. Dat was na 11 maanden. En na 1 jaar en 2 maanden zijn we er weer voor gegaan.
Bizar! Wij hadden het er ook al over toen die kleine nog in mijn buik zat.. Dat we snel weer behandelingen in wilde.. Iedereen zei, daar kom je nog wel van terug... Nou mooi niet het zal (als het snel lukt) aanpoten zijn.. Maar heb het er voor over..
Het klinkt wel alsof het bij jullie dan een diep gekoesterde wens is om meer dan 1 kindje te krijgen. Ik heb dat zelf nooit heel sterk gehad. Mijn man had wel altijd graag meer dan 1 kindje gehad (2 of 3), maar tegenwoordig zegt hij ook steeds vaker dat het goed is zo. Waarschijnlijk speelt het ziekenhuistraject daar een grote rol in plus het feit dat deze zwangerschap in alle opzichten enorm zwaar is. Ik ben dus benieuwd of we nog van gedachten veranderen als er wat langere tijd overheen is gegaan. De tijd dringt bij ons ook niet echt, dus dat zal ook een rol spelen. O.b.v. mijn AMH dacht dr C dat ik nog zeker 10 jaar goed vruchtbaar zou moeten zijn (ik ben jonger dan mijn nickname doet vermoeden). Wie weet kriebelt het over een paar jaar dan wel weer om met ICSI te starten, maar ik kan me er momenteel echt even niks bij voorstellen. Over anticonceptie heb ik eigenlijk nog niet eens nagedacht, wel goed om dat eens te gaan doen. Hoewel, als het zomaar zou gebeuren dan is een tweede kindje bij ons ook meer dan welkom. Maar ja, hoe groot is die kans... Edit: ik zie dat het best wel tegenstrijdig is wat ik typ. Geen diepe wens voor een 2e, maar een 2e zou wel welkom zijn. Beetje tegenstrijdig en dit zet me even aan het denken. Zou de wens er dan wel zijn, maar zie ik het traject gewoon niet zitten? Nou ja, de tijd zal het leren
Bijzonder hoe iedereen dat anders ervaart.. Ik heb altijd de wens voor meer dan een kindje gehad omdat ik zelf enigskind ben en onze familie zo klein is.. Zou echt het gevoel hebben dat hij anders zo alleen is. Maar ik wilde eerst even rust van het traject en echt van hem genieten en samen een keer op vakantie gaan voordat we al jet gestress weer ingingen.. Als het nu gelukt zou zijn zouden de kindjes twee jaar verschillen en dat vind ik wel mooi, minder lijkt mij persoonlijk heel zwaar... De tussenperiode van 15 maanden heeft mij iig wel erg goed gedaan nu! Misschien als we gewoon normaal zwanger zouden worden dat ik nog wel iets langer had willen wachten, maar ik heb ook de angst dat het weer even kan duren. Overigens zonder anticonceptie, dat dan wel, als het spontaan zo was geweest dan was dat fantastisch! Wij hebben onze zoon een keer meegenomen, ik wilde dat graag een keer naar de plaats waar hij gemaakt is. De rest van de keren niet omdat het gewoon niet praktisch is. Ik had zelf ook noor moeite met kindjes in de dusseldorf wachtkamer omdat je weet dat die daar waarschijnlijk ook vandaan komen. Maar wel met de zwangere buiken in ziekenhuizen.. Moest een keer medicatie ophalen voor miskraam op te wekken; ik dacht ophalen en wegwezen, nee ik moest in de wachtkamer gaan zitten, waar ook mijn hoogzwangere collega zat... (Gelukkig wist ik dat die ook icsi gehad had dus heb haar later maar verteld wat ik daar deed, toch een lotgenootje)
Nou, dat dacht ik ook! Maar na de bevalling tot twee keer toe een positieve zw test terwijl het zaad van mijn man echt niet best is... Heel vreemd is het. Als vrouw ben je wel vruchtbaarder na een bevalling.. Zelf had ik 15m ertussen ook mooi gevonden om dan weer te starten ofzo, maar als ik over 15m zou starten en het duurt weer 5 jaar vind ik het leeftijdsverschil zo groot.. Ik hoo ook weleens eerst willen genieten, maar ik geniet nu ook elke dag van hem.. En tijdens de behandelingen zal dat niet minder zijn.. De druk is gevoelsmatig (tot nu toe) wat minder dat het persee moet lukken.. We hebben het geluk dat we papa en mama mochten worden. Een tweede zou echt super mooi zijn maar als het alleen bij onze zoon blijft is het ook goed. Hoewel ik hem wel een broertje of zusje gun.. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet geniet
Hallo allemaal, Wij staan aan de vooravond van de icsi behandeling in DD, maar ik (wij) heb(ben) er niet zo'n goed gevoel over. En dan met name over de kliniek. Eind vorig jaar hebben we een informatie/intakegesprek via video bellen met dr S gehad, wat prima was. Maar we waren toen net met onze tweede poging gestart in Arnhem/Utrecht, die helaas niet in een zwangerschap resulteerde. Het contact wat we vervolgens sinds begin dit jaar hebben gehad (assistentes en dr C) was rommelig, zonder aandacht en één keer zelfs ronduit bot. Dr S wordt alleen ingezet voor intakes, begreep ik. Maar dat gevoel maakt mij huiverig voor de behandeling. Het gaat tenslotte over m'n lijf. De verhalen die ik lees en hoor over dat het zo persoonlijk is, op maat, zo met zorg, etc ervaar ik (en ook m'n vriend) totaal niet. Even voor de goede orde, het gaat niet over één vaag mailtje of zo. Zijn er hier meer dames met deze ervaringen of hetzelfde gevoel? Zo ja, wat heb je gedaan? Ik twijfel over stoppen (we zijn nog niet eens echt begonnen) of toch maar doorgaan en hopen dat de rooskleurige verhalen nog eens op ons gaan slaan. De wens voor nog een kind is nou eenmaal ontzettend groot (en de tijd beperkt).
@Lef: wat vervelend dat je een rotgevoel erbij hebt. Ik heb een poging in 2013 gehad en vond toen ook wel dat ze erg chaotisch waren, maar dat werd toen door drukte veroorzaakt. Maar op zich als ik ze aan de telefoon had, dan waren ze toch wel professioneel en hadden ze toch wel alles paraat als ik ze iets vroeg (of belden netjes terug). Maar heb inderdaad ook wel eens meegemaakt dat ze erg haastig waren en ook wel eens dat ik ze even wat minder vriendelijk vond. Later zijn er meer assistentes bij gekomen en toen is de bereikbaarheid en de klantvriendelijkheid wel verbeterd. Het is wel zo dat ik ook de intake bij Dr. S. gehad heb en dat hij daarna de fm deed, maar dat er tijdens de behandeling ook weinig mogelijkheid was om hem echt meer te spreken. De fm worden snel gedaan en hij ging dan snel weer verder. Ik kan me voorstellen dat dat heel chaotisch en ongeïnteresseerd voelt (vergeleken met de NL zkh waar ik ook vaker tussendoor met mijn gyn kon spreken). Ik denk dat als wij het hier over persoonlijk hebben, we ook meer bedoelen dat hij iedere vrouw als persoon ziet en dat je ook echt een op jouw situatie op maat gemaakt behandelplan krijgt. Maar mijn ervaring is wel dat als je een vraag hebt, het wel geregeld kan worden dat je hem alsnog even (telefonisch) te spreken krijgt en ook kon ik Dr. S. toen rechtstreeks mailen. Zou het helpen als je voor je gaat starten een telefonische afspraak maakt met dr. C. (of dr. S.) en dat je dan even je gevoel bespreekt wat je nu hebt. Denk wel dat het voor alle partijen goed moet voelen, want zo'n poging is best heftig in alle opzichten en dan moet er wel vertrouwen zijn. Ondanks dat ze chaotisch zijn, kun je alle vertrouwen in hun kundigheid hebben, want dat staat altijd buiten kijf. Ik hoop dat je gevoel alsnog gaat veranderen, want denk wel dat als je niet tevreden bent over je NL zkh, je in DD wel aan het goede adres bent. Sterkte!
@Sneeuwmees Dank voor je uitgebreide antwoord! Goed om te horen dat je ondanks de chaos toch tevreden bent over DD. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het eindresultaat. M'n twijfel zit 'm in het feit dat alles zo onpersoonlijk en chaotisch verloopt waardoor ik me afvraag of de behandeling dan wél goed gaat. De hoeveelheid personeel bijvoorbeeld, die blijkbaar geen inzage in m'n dossier heeft (of het niet goed bekijkt voor ze mij mails sturen), vind ik erg verwonderlijk. Daarnaast zal ik ook niet door dr S behandeld worden, maar door dr C. En hij komt wat heetgebakerd over, wat een gesprek hierover lastig maakt. Maar goed, ik zal daar toch voorzichtig m'n gevoelens op tafel proberen te leggen Je geeft me in ieder geval weer een beetje vertrouwen in de behandeling. Onze laatste kans...
@Lef: ik moet eerlijk bekennen dat ik dat destijds me ook wel eens afgevraagd had. Als ze zo druk zijn, zou het dan wel goed gaan? Maar daar kun je van op aan. Ik heb wel eens in het kantoortje van die assistentes gezeten en ze hebben het echt heel druk en telefoon staat soms roodgloeiend en ondertussen nog mail, patiënten ter plekke helpen. Dus toen ook wel een stukje bewondering van mijn kant gegroeid. Dr C ken ik zelf niet, dus kan over hem geen oordeel geven. Merkte overigens wel een verschil toen ik nog moest beginnen met de behandeling en toen we begonnen waren. Kijk het nog even aan. Probeer zo mogelijk het aan te kaarten. Vertrouwen in hun zorgvuldigheid mag je zeker hebben.
@Lef: ik vind dat je pas aan een behandeling in een kliniek moet beginnen als je daar ook 100% achter staat. Zeker als dit je laatste kans is, dan moet je daar na afloop geen spijt van krijgen. Je geeft aan dat je de intake via video hebt gehad, ben je daarna wel in de kliniek geweest? Ik herken het gehaaste gevoel wel een beetje, maar ik had dat dan juist bij dr. S tijdens de intake. Ik had echt het gevoel dat ik mijn vragen zo snel mogelijk moest stellen omdat hij geen tijd had. Tijd had hij natuurlijk wel, maar ik denk dat hij communicatief wat minder sterk is (wat mij overigens niks uitmaakt, want ik kom niet voor mooie praatjes maar voor een succesvolle behandeling). Maar gelukkig wist ik al een beetje wat ik kon verwachten, omdat hier in het topic ook wel vaker geschreven is dat je goed voorbereid moet zijn met vragen en voor jezelf op moet komen. Mijn ervaring is dat ze in NL heel pro actief uitleg geven over een behandeling, terwijl ze er in DD toch wel vanuit gaan dat je al voorkennis hebt. Je moet daar echt voor jezelf opkomen en je vragen stellen. Bij dr. C heb ik dat gehaaste gevoel daarentegen weer helemaal niet gehad trouwens, met hem had ik echt een klik. Kun je een voorbeeld geven van een situatie die bij jou twijfel heeft opgeroepen?
@Lef. Jammer dat het bij jou zo verlopen is. Ik heb ook weleens een wat chaotische situatie meegemaakt. Toch heb ik altijd het volste vertrouwen in de juistheid van de behandeling gehouden. Ik had vorig jaar de intake bij dr. S. en daarna de verdere behandeling door dr. C. (bij de behandeling voor mijn oudste dochter in 2013 was dr. C. er volgens mij nog niet). Dr. S. is dus zeker inhoudelijk betrokken bij het bepalen van het behandelplan, ook al zie je hem later niet meer. Ik heb dr. C. nooit als heetgebakerd ervaren. Ik vermoed dat hij onder vrij grote tijdsdruk staat momenteel, omdat dr. S. minder is gaan werken en de vrouwelijke dr. C. (zijn zus) langdurig uit de roulatie is ivm ziekte. Dus er komt veel op zijn schouders. Wat overigens natuurlijk geen excuus is om heetgebakerd te zijn. Ik hoop echt dat je er een beter gevoel over krijgt. Maar als je toch denkt: dit is niks voor mij, dan moet je gewoon je gevoel volgen en proberen ergens anders jouw gewenste behandeling te krijgen.
Lef, vervelend dan je het zo ervaren hebt. Zelf ervaar ik DD (gelukkig) niet zo.. Wij zijn afgelopen week toevallig geweest en hij nam alle tijd voor onze intake. Ik zou zelf persoonlijk geen intake via de telefoon doen.. Je moet zelf wel met dingen komen waar jij je vragen bij hebt? Bijv voor mij: die meerdere miskramen leek steeds bij de innesteling mis te gaan.. Hup bloedprikken op van alles.. Misschien is het goed face to face met dr. S een intake te doen en je dossier uit NL mee te nemen. Het was destijds ook mijn laatste behandeling en ik was echt bang dat ik Duitse artsen kreeg of dingen niet kon verstaan, maar het is echt allemaal goed gekomen. Tijdens een fm zorg dat je gelijk al Je vragen afvuurt want dr. C is idd druk (dat kan je hem ook niet kwalijk nemen) zoals eerder gezegd.. Misschien had hij een slechte dag want ik vind dr. C juist altijd super vrolijk.. Ik praat het niet goed hoor want je moest er wel een goed gevoel aan overhouden.. Spreek je gevoelens uit en vraag om nog een intake. Succes
Ja, dossier uit NL meenemen moet sowieso, anders heeft hij geen idee waar hij moet beginnen en moet hij opnieuw het wiel gaan uitvinden. Bij mij pikte hij precies de dingen eruit waar het volgens hem anders moest. Dr. S. is echt mijn held
Haha, leuk hoe je dat zegt Bij mij noemde hij ook precies de punten waar ik zelf ook al geen goed gevoel bij had in NL. Bij ons was het grote probleem dat ze in NL 12x IUI wilde ndoen, terwijl het zaad enorm slecht was. Qua zaadcellen in totaliteit kwamen we nog wel eens boven het miljoen, maar meestal was maar 10 tot 20% beweeglijk. Dat waren er dan meestal 200.000 - 800.000. Het ziekenhuis in NL zei dat dit uitstekend was voor IUI, want bij IUI zou de beweeglijkheid niet uitmaken want het zaad werd al op de goed plaats ingebracht. Ik snap nog steeds niet hoe het zaad dan binnen 24 uur van de baarmoeder in de eileider zou moeten komen om daar de eicel te bevruchten :x Verder had ik continu een korte lf. Volgens het NL ziekenhuis ook geen enkel probleem. In DD kreeg ik daarentegen gelijk suprefact neusspray mee om naast de utrogestan te gebruiken. Ik ga trouwens bevallen in het NL ziekenhuis waar ik ook de IUI's heb gehad. Ik hoop maar dat er geen gynaecoloog uit het IUI-tijdperk aan te pas hoeft te komen :x