Niet letterlijk natuurlijk ! Gewoon een topic om even te klagen zonder dat je daar op wordt aan gekeken. Een vriendin die zwanger is geraakt na maar 3 maanden proberen, een rotopmerking van een collega, een kennis die zijn kinderen maar voor lief neemt. Allemaal van die situaties waarin je even lekker egoïstisch wil klagen toch? Nou hier mag dat, want je hart luchten is gezond!
Heerlijk zo'n 'klaagtopic' 😉 Hier de laatste tijd een babyboom. Erg leuk natuurlijk, maar ook erg confronterend!! En dan bij mn broertje en schoonzus een 'ongelukje'. Ze zijn er wel erg blij mee hoor, maar ze hadden het een half jaar later gepland! Gelukkig weten ze niet hoe het is om het niet te kunnen plannen, maar het hakt er dan wel even in. Ben ontzettend blij dat ik weer tante mag worden, maar wil graag zelf ook weer zo'n klein hummeltje om heeeeeeel veeeeel van te houden!!! ☺
Heel herkenbaar anoniem! Wij dik 2 jaar bezig met miskraam en al en mijn beste vriendon hpppa na 3 maanden... ik weet gewoom niet hoe ik er mee om moet gaan...
Ik herken het gevoel wel als het ineens zo is dat al je vriendinnen zwanger raken om je heen... En ondanks dat je ze dit uiteraard met alle liefde gunt, doet het je ergens ook wel pijn. Dat is iets wat bij mij wel even tijd kost elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn vriendenkring. Maar goed het duurt een tijdje om zoiets een plekje te geven. Ik heb dan wel het geluk dat mijn vriendinnen mij begrijpen, ze steunen ons ook bij tegenslagen en dat maakt het toch wat makkelijker voor mij om ermee om te gaan.
Twee gezonde lichamen en waarschijnlijk ivf nodig om een baby te kunnen krijgen (nog 1 iui poging maar geen vertrouwen meer in)... waarom doet mijn lijf toch niets?! Dat frustreert me enorm! Hoe blij ik een jaar geleden was dat ze niets vonden, hoe frustrerend ik dat nu vind! En dat klinkt misschien gek, maar hadden ze maar iets gevonden, dan konden ze tenminste gericht behandelen... sorry als ik dames hiermee voor het hoofd stoot, want iets vinden is natuurlijk ook moeilijk en k#t! Maar na 2 jaar vruchteloos proberen vind ik het steeds moeilijker om de kracht te vinden om door te gaan..... en ja (wat hierboven al staat) al die zwangere vriendinnen en familie maken het er niet makkelijker op (sommige alweer van de 2e zwanger)! Zo dat lucht op thanks voor dit topic! Fijn weekend voor iedereen!
Ik wist al op jonge leeftijd dat ik later mama wilde worden. Ik dacht er toch wat te licht over. In totaal nu 1,5 jaar bezig (kleine tussenstop) en nog niet gelukt. Waarschijnlijk op korte termijn een kijkoperatie omdat ik veel last heb van ovulatiepijn en menstruatiepijn. Op de echo zag de gyn een cyste wat endometriose zou kunnen zijn.
Ik herken zo'n situaties ook! Die zijn zo frustrerend voor mij. Vooral mijn zusje. Zij rakte zwanger van de eerste door een 'ongelukje'. Ze had geen vriend of zo en toch besloot het niet weg te halen. Iedereen is natuurlijk blij en steunt haar. Op dat moment waren wij al een paar maanden bezig om zwanger te raken. Voor mij was haar zwangerschap schokerend maar goed - ik werd tante Heel blij!!! Wij zijn nog steeds bezig met zwanger worden en zij heeft nog steeds geen vriend. 31 december zegt ze dat ze weer zwanger is. Dat was gepland met een kennis van haar omdat zij wilde nog een kindje maar had geen vriend, dus hij helpte haar om weer zwanger te raken. Zij weet over onze probleem en vertelt mij: wij zijn ook lang bezig geweest om zwanger te raken, een maand of 7-8. Zij wilde mij steunen en ze snapt niet dat het helemaal niet lang is. Vooraal voor hun - ze zagen elkaar misschien een keer of 5 in die 7-8 maanden en niet altijd in de vruchtbare periode. Nou dat lucht wel op Dus van de zomer word ik weer tante! En ik hoop dat ik op dat moment al zelf zwanger ben. Nu zit ik in de wachtweken van de 3de poging IUI. Fijne weekend allemaal!
Hier ook al veel langer een grote kinderwens dan dat wij bezig zijn... Ondertussen bevallen vrienden en familie al van hun 1ste of 2de terwijl ik in al die tijd nog geeneens zwanger ben geweest... Hoppa, heel veel mensen na 3 maanden zwanger... kon ik dat ook maar! Frustrerend en pijnlijk soms! Niet dat je het een ander 'misgunt', maar zelf wil je na al die tijd ook wel eens...
Het is gewoon lastig te begrijpen he, waarom zij wel en wij niet? Je moet blij zijn voor die anderen maar van binnen is het toch wel erg confronterend. Ik heb een kennis die zwanger was toen wij net begonnen, die is nu al in verwachting van de tweede?! En laatst kwam weer een vriendin met de opmerking "als je er niet zo veel mee bezig bent komt het vanzelf". Dat was dezelfde vriendin die perongeluk zwanger is geworden en het toen heeft weglaten halen. Zij heeft nu zo'n houding van, oh ik ben zo vruchtbaar (heeft ze al wel ooit gezegd tegen mij zelfs...) ik ben straks zo weer zwanger als ik wil. Ze beseft niet dat die abortus ook schade aan kan hebben gericht. Trasbran, wat een bizar verhaal zeg! Die denkt er wel heel makkelijk over! En dan zeggen dan 7 maanden lang is inderdaad, die heeft echt geen idee.
Ja sommige goedbedoelde adviezen zijn erg vervelend!! Althans alle adviezen vind ik vervelend😉 Als het zo makkelijk zou zijn, dan zouden veel artsen een vakantie voorschrijven en niet alle dure hormoonbehandelingen... of die ene van oh toen mn buurvrouw, dr zus na 5 jaar stopte en er niet meer bezig was, was zij toch spontaan zwanger. Ook heeel fijn voor degene, maar daar heb ik vrij weinig aan😉 Hier nu ook te horen gekregen dat mn andere schoonzus ook zwanger is. Uiteraard erg blij voor hun!!!! Dat zeker!!! Maar wij willen ook gewoon zoooooo graag!! Ondertussen zijn er weer 6(!) zwangeren in mijn directe omgeving. Sommigen daarvan al weer opnieuw, terwijl wij samen bezig waren voor een 1e of 2e. Erg confrontrerend en de hoop dat er hier ooit een 2e kindje mag komen, ligt hier steeds verder weg😢
Inderdaad, veel mensen denken dat 'als je er niet mee bezig bent' het zomaar vanzelf gaat... Euhh, dan was ik toch gewoon meteen zwanger geworden! In het begin was het allemaal heel spannend en ging het allemaal heel vlotjes, waren we er nog niet zo mee bezig... Waarom is het toen dan niet gelukt? En moest ik er niet zo mee bezig zijn, had ik geen problemen gehad waarschijnlijk...Goh, laat me niet lachen! Tijdens vruchtbaarheidsbehandelingen ben je zelfs dag in, dag uit bezig met spuiten, echo's, bloedonderzoeken etc. en dan geraken vrouwen toch ook zwanger? Mensen die heel ongezond leven (neem nu bijvoorbeeld een drugsverslaafde vrouw) die geraken toch ook zwanger... Ik word altijd boos van zo'n opmerkingen, precies of het is mijn fout... Als mensen dat tegen mij zeggen, reageer ik dan ook meteen: 'Oh, je wil dus zeggen dat het mijn fout is dat het niet lukt?' en dan zwijgen ze meestal wel weer... Of ik probeer hen via voorbeelden uit te leggen dat het niet in je hoofd zit als het niet lukt, net zoals mensen tijdens oorlogen en in arme landen (die veel stress ervaren), die worden toch ook nog zwanger! Kan er zo boos van worden!
Ja helemaal gelijk! Dat vind ik dus ook altijd als ik zo'n opmerking krijg. Maar ik vind het zo'n gedoe om dat helemaal uit te leggen. Heb vaak zoiets van, laat maar. Maar wat me ook irriteert is als er te veel rekening wordt gehouden met mijn situatie. Dat er over kinderen wordt geklaagd en dat ze dan beseffen, ow wacht niet waar twinkk bij is. Ergens voelt dat ook niet oke. alsof ik er niet bij hoor. Binnenkort is weer het kindje van mn beste vriendin jarig en die geeft dan altijd een feest, maar ik wordt nooit uitgenodigd. Je hoort er alleen maar bij als je ook een kindje hebt natuurlijk....
Ik vind het zo zuur dat ik nooit op verjaardagsfeestjes mag komen van vriendinnen hun kinderen. Andere vriendinnen zijn er dan wel maar blijkbaar zijn alleen mensen met kinderen welkom.
Wil ook even mijn ei kwijt... Voel dat heel mijn leven beheerst wordt door mijn kinderwens, ook al was ik altijd een heel nuchter iemand. Ik had veel geduld, maar dit raakt ook stillaan op... Na meer dan een jaar proberen (dit zal voor enkele onder jullie "niets" lijken), erger ik me mateloos aan "ongelukjes" en facebook-posts over toekomst kindjes! voor iedereen lijkt het allemaal zo gemakkelijk, zo evident... En wij blijven achter. Ook op mijn werk, sta ik dagelijks voor grote beproevingen... Ik werk op een verlosafdeling en kan altijd iedereen zijn grote geluk delen. Meestal kan ik hier goed mee om, omdat ook velen van hen door een moeilijke periode zijn gegaan, maar soms "knaagt" het... Zou dolgraag ook uitkijken naar de mooie momenten, naar een groeiende buik, en een nieuw wezentje!!!
Hoi dames ik wil even reageren en jullie moed toe spreken. ik snap jullie helemaal namelijk. Wij zijn zelf 27 maanden bezig geweest om zwanger te raken. Uiteindelijk bij iui 4 gelukt. ik had de hoop opgegeven en het beheerste mijn leven. Alles is in orde bij ons en ze konden niks vinden waarom het niet zou gaan lukken. Ik voelde mij mislukt, dom, lelijk en geen vrouw. Elke keer t ziekenhuis in en uit. Echo's en bloedprikken etc. Uit eindelijk bij een vrouw terecht gekomen die accupunctuur doet gespecialiseerd in zwangerschap. Zij heeft mijn ogen geopend in het positief denken en moed houden. En dat 1 dag voor onze laatste behandeling. En ja hoor het is gelukt. Lieve lieve dames geef de moed niet op. Probeer hoe dan ook positief te denken hoe moeilijk ook. Praat er over met elkaar om je eigen kwijt te kunnen. Zorg dat er geen taboe op ligt. En houdt aub de moed erin. Hoe zwaar en moeilijk het ook is! Het allerbeste voor jullie allemaal en zet hem op! Jullie kunnen het!!! 💕
Wat een lief bericht van jou Harlene! Ik had destijds precies hetzelfde. Daar kwam ook nog bij dat wij van diverse kanten negatieve uitspraken moesten aanhoren als in dat we er niet zoveel mee bezig moesten zijn en dat we misschien niet voorbestemd waren om ouders te worden. Ik werd hier zo verdrietig van en m'n vertrouwen in de kans van slagen werd steeds minder. Bij de laatste IUI-poging heb ik in tranen bij de fertiliteitsarts gezeten en haar verteld wat wij allemaal naar ons hoofd geslingerd kregen. Die werd furieus en zei ons dat dat de grootste onzin was die iemand je kan vertellen. Ik weet nog goed wat ze zei: "Hoe kunnen jullie er nou niet mee bezig zijn als je steeds echo's moet laten maken, op mijn spreekuur moet komen, de behandeling zelf moet ondergaan en niet te vergeten de wachtweken?! Er wel of niet mee bezig zijn heeft geen donder te maken met of het wel of niet lukt! Zulke mensen weten totaal niet wat jullie doormaken en kunnen dan beter gewoon de mond houden". Dat gesprek met de arts deed ons zo goed, er viel een last van onze schouders. Diezelfde poging testte ik positief. Lieve dames, houd moed! Ik gun jullie ook allemaal een goede afloop en laat die negativiteit jullie niet gek maken. Liefs
Jaaaaaa hier wil ik ook wel even mijn "ei" kwijt... We zijn in totaal nu onderhand ongeveer 7 jaar bezig, met proberen en toen dat niet lukte 12 IUI's... Nadat die IUI's ook niet lukten zijn we nu bezig met IVF, waarvan vooralsnog de eerste behandeling... Na de verse tp zwanger maar na 6 weken mk en 2 cryo's plakten beide niet.... Vanaf dat we bezig zijn hebben al zoveel mensen al kinderen gekregen en het merendeel zelfs al een tweede (of bezig met hun scheiding)... Allemaal leuk voor ze en ontzettend gegund... Maar wat mij de doodsteek heeft gegeven is dat rond het moment dat ik een miskraam had, er drie andere kennissen op facebook planten dat ze zwanger zijn. Iemand 5 weken, iemand 6 en iemand 7 weken (waarvan een iemand net een half jaar met haar vriend samen was, maar ze waren zoooo gelukkig met elkaar dat ze besloten om n kind te nemen... Net alsof geluk gelijk staat aan kinderen hebben).... Ik heb ze allemaal ontvolgd of van facebook af gegooid (uiteindelijk )omdat ik er niet meer tegen kan eraan herinnert te worden hoe ver ik nu ongeveer was geweest... Echt elke scheet die ze laten word uitgebreid op facebook geplaatst en het gaat me zo ontzettend op de zenuwen... Godzijdank heb ik niet meer de standaard opmerkingen van het loslaten enz enz enz, daar zijn we te lang voor bezig... Hooguit je hebt een miskraam gehad dus je kunt wel zwanger worden, en die irriteert me alleen maar omdat ik er gewoon klaar mee ben met dit hele traject... Volgende week maandag is de volgende echo voor n cryo tp te plannen en we hebben er nog 9 (cryo's)... Ik heb er absoluut helemaal geen zin meer in, en een pauze inlassen is no option omdat ik eigenlijk niet na mn 36ste zwanger wil worden... Ben nu 2 maanden geleden 35 geworden (en ruim op tijd begonnen) en vraag me af of ik binnenkort de stekker eruit wil gaan trekken (na alle cryo's).... Ik wil dit ook gaan bespreken met t ziekenhuis, want ik ben er wel klaar mee langzamerhand.... Succes meiden, ik hoop dat jullie dit bespaart blijft en gewoon heel snel zwanger zijn!!!!
Hier in onze borrelvriendengroep iedereen zwanger (van de vrouwen dan ) van de tweede, behalve ik. Mijn zoontje is e tweede oudste en zal pas als laatste een broertje of zusje krijgen. Ben nu weer begonnen met spuiten maar het kan me niet snel genoeg gaan. Voor mijn zoontje 1,5 jaar bezig geweest in de mmm (en in totaal ongeveer 2 jaar). Na mn zoontje nooit meer cyclus met eisprong gehad dus weer de mmm in. Twee keer afspraak moeten verzetten Ik wilde max. 2,5 jaar tussen mn zoontje en de volgende maar het minimale wordt nu toch al 2 jaar en 9 maanden en dat is als ik deze eerste ronde op een nieuw hormoon gelijk zwanger word. Morgen ga ik een van de vriendinnen uit ons groepje vertellen dat wij ook een tweede willen en dat ik hormonen spuit omdat het niet vanzelf gaat. Zal vast opluchten! Tot die tijd kan ik iig als enige vrouw met de mannen meedoen als ze een fles wijn open trekken of de bbq aan gaat en er biertjes koud staan
hallo dames, soms zo fijn alles van je afschrijven. Maar ja waar begin je...... dus bij het begin, ik ben samen met mijn vriend zo 3 jaar geleden begonnen, eerst onderzoeken dit omdat ik een erfelijke aandoening heb en 50% kans heb om over te dragen, om dit te voorkomen kwamen we in aanmerking voor IVF in combinatie met PGD ( preimplantatie genetische diagnostiek) hele mond vol. maar komt op neer embryoselectie, ze kunnen dus als embryo 4 dagen oud is een cel eruit halen en dat onderzoeken. dan kunnen ze als ware 'zieke gen onderscheppen' zo krijgen we alleen gezonde embryo's die niet aangetaste gen bevatten. Men vind nogal omstreden omdat je dan perfect kind wil creëren maar er wordt puur alleen gekeken naar mijn aandoening en door de test die ze hebben ontwikkeld weten ze ook op welke chromosoom ze moeten kijken. Maar ja zo test ontwikkelen duurt lang daarom al 3 jaar bezig waarvan 2 jaar aan het wachten. vorig jaar begonnen met ivf nu alweer in poging 3 en helaas nog steeds niet gelukt. het is een afvalrace bij PGD ik had niet al te veel eicellen maar van die eicellen zijn aantal tot embryo's gegroeid en daar vielen er ook weer wat van af omdat ze aangedaan waren. 1e poging 9 eicellen waarvan 6 tot embryo ontwikkeld en uiteindelijk bleven er 2 over. 2e ivf poging 6 eicellen waarvan 5 ontwikkeld tot embryo en daar kwam er maar 1 gezonde embryo uit. en nu in de laatste ivf poging daar kwamen 22 eicellen uit! yeah dacht ik en uiteindelijk bleven er 5 embryo's over. nu heb ik nog 2 cryo's. Volgende week weer tp en dan afwachten, wat als niet lukt dan nog 1 kans. maar als die ook niet luk? wat dan? via natuurlijke weg en de gok nemen? het kan ik ben onderzocht en alles werkt ben verder gezond en mijn vriend ook. maar risico dat ik het overdraag... en dan of optie is bij 12 weken vlokkentest en zeer moeilijke keuze maken, kan ik die keuze maken?? overstappen is ook nog optie naar UMC zorgverzekering en dan maar aardig wat zorgpremie betalen. Ik denk daar nog niet te veel aan, houd hoop maar die hoop valt niet mee. krijg je in 4 weken tijd 2 telefoontjes van 2 zeer goeie vriendinnen dat ze het al zo moeilijk vinden en ons ook zo gunnen maar in verwachting zijn van 2e kindje. slik is het even maar ben blij voor ze, zolang ik ze maar even niet zie denk ik dan. als ik die dikke buiken zie dan komen er tranen. alles gaat goed, spuiten, punctie en tp maar de laatste hobbel de innesteling. Ik heb dagen dat ik veel mee bezig ben en dagen dat ik minder mee bezig ben, maar het spookt altijd wel even kort door mijn hoofd. zoo wat een verhaal nog geworden, sorry dames! misschien hoop gebrabbel maar het is wel fijn om hier neer te zetten. oh ja ik heb de erfelijke aandoening Neurofibromatose (nf1) ik heb er amper last, maar het is zeer grillig en kan alle kanten opgaan. wat te doen tjaa daar zijn we nog niet uit, eerst hoop houden op onze Eskimo's
Wat maken jullie ook allemaal heel wat mee zeg! Zo heftig, al die vruchtbaarheidsproblemen. Ik zit er momenteel weer even doorheen. Heb echt zo'n hekel aan die hormonen en al dat gedoe met mijn lijft. Echt klaar ben ik er mee. Begin steeds meer te denken dat we misschien maar gewoon dit niet moeten willen...