Hallo iedereen, Ik wil even mijn verhaal kwijt (ik hoop dat ik op een goed forum zit, ik ben nieuw hier), heb op dit moment niemand met wie ik kan praten en ik word een beetje gek hier. (Nederlands is niet mijn moedertaal dus excuses voor grammatische foutjes/vreemde zinnetjes.) Mijn man en ik zijn sinds november 2020 bezig om zwanger te worden. Vanaf mei 2022 tot november 2022 ovulatie inductie met Letrozol en later met Puregon, zonder resultaat. Kijkoperatie februari 2023: endometriose graad 1 en totaal afgesloten eileiders. Enige kans om zwanger te raken is IVF. IVF dus. Op 31 mei werd ik ongesteld, eerste stimulatiedag was op 1 juni. Ik moest 150 IE Gonal-f gaan spuiten en op vijfde SD (5 juni) kwam er Cetrotide bij (die zijn best pijnlijk!). Eerste echo was op SD 6 (6 juni). Tijdens de tweede echo op SD 8 (8 juni) waren er 17 follikels die groot genoeg waren; baarmoederslijmvlies 8mm. 's Avonds mocht ik Ovitrelle gaan spuiten, de follikelpunctie stond gepland op 10 juni. Best snel allemaal, ik was blij dat ik niet meer hoefde gaan prikken! De follikelpunctie was een verschrikkelijke ervaring, emotioneel en qua pijn (mijn pijn niveau ligt heel hoog trouwens). Ik heb gevraagd om Rapifen maar ik kon er altijd iets te goed tegen (die was snel uitgewerkt) en mijn blaas moest 2 keer leeggemaakt worden. In plaats van ongeveer 30 minuten duurde het bijna 1 uur. Technisch gezien ging het wel goed en er waren 11 goede eicellen gevonden, een heel mooi resultaat dus! We zouden op 13 juni horen of we op die dag terug naar het ziekenhuis moesten voor terugplaatsing. Dat was een super spannend dag, maar we kregen een berichtje - er wordt een embryo teruggeplaatst! Ondertussen had ik al veel last van mijn onderbuik (veel pijn en wat opgeblazen) en was ik ook best misselijk. Op het moment dat de gynaecoloog onze embryo terug ging plaatsen zag ze dat mijn eierstokken vergroot waren (9 en 8 cm) en ze zag ook wat vocht in mijn buik (baarmoederslijmvlies wel mooi 10mm en nog steeds 3 lagen). Het was een spannend moment want ze ging twijfelen of we door mochten gaan met terugplaatsen. Uiteindelijk ging de terugplaatsing wel door maar vanaf dat moment mocht ik helemaal niks doen, alleen 2 - 3 minuten door het huis lopen om trombose voor te komen. Balen, want om de wachtweken door te komen wilden we gaan shoppen, naar de bios, naar de dierentuin en zo voort, om wat afleiding te zoeken. Niet dus. We hebben toen ook gehoord dat van 11 eicellen waren er 8 bevrucht, 4 hebben zich blijven ontwikkelen, 1 van “top kwaliteit” werd teruggeplaatst, 3 anderen zouden de volgende dag weer beoordeeld worden om te kijken of we ingevroren kunnen zijn, “maar ze groeien wel minder snel”. Ik mag op 28 juni een zwangerschapstest doen. De onderbuikpijn werd gedurende 13 juni steeds erger. We hebben ziekenhuis gebeld en ik moest meteen naar SEH. Daar hebben ze echo gemaakt en bloed geprikt. Ik zat net op de grens van “je mag naar huis” en “je wordt opgenomen”. We gingen terug naar huis. De volgende dag, 14 juni, hebben we een bericht gekregen dat er geen enkele embryo geschikt is om ingevroren te worden. De eentje die ze hebben teruggeplaatst is de enige goede embryo en hiermee is de eerste poging afgerond. Ik heb toen een paniekaanval gekregen. Waren we gelukkig dat er 1 embryootje goed genoeg was? Of hadden we domme pech dat die andere 7 niet zijn doorgegroeid? Wat betekent dit voor de volgende poging? Donderdag 15 juni was ik er slecht aan toe. Door de onderbuikpijn kon ik niet lopen, hoesten, niezen, hikken, lachen, diep ademen. Terug naar de ziekenhuis, weer echo, weer bloed prikken. Resultaat vroege overstimulatie. Mijn bloed leek nu meer op gel en mijn buikomvang werd binnen minder dan 2 dagen zo’n 20 cm groter. Eierstokken waren nu 11 en 10 cm groot en er was vocht en bloed in mijn buikholte te zien. Ik werd opgenomen. Ik was zo boos, gefrustreerd, verdrietig. Dan doe je je best om overstimulatie voor te komen (ik drink altijd genoeg per dag maar nog voor punctie heb ik er extra opgelet) en toch lig je in het ziekenhuis. Helemaal niks is in mijn controle meer. Gelukkig is de vroege overstimulatie milder dan de late OHSS, en mocht ik op 17 juni naar huis. De wachtweken zijn hel. Ik voelde van alles (super pijnlijke en opgezwollen borsten, misselijk, stemmingswisselingen, vergeetachtig, uitgeput) maar ik wist ook dat het van Utrogestan kon komen. We durfden niet te hopen dat de eerste poging meteen raak zou zijn, en omdat er geen embryo’s ingevroren zijn, is dit extra spannend (denk ik…). Op 21 juni moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Eierstokken nog steeds veel te groot maar het lijkt dat er geen vocht meer in mijn buikholte is (wel in mijn benen). Het baarmoederslijmvlies is nog steeds mooi dik, 3 lagen. De gynaecoloog heeft gevraagd hoe het verder ging, ik heb alles verteld en tijdens de hele gesprek heeft ze gepraat alsof het gelukt is en ik ben zwanger. Dat vonden mijn man en ik vervelend. We proberen onze hoop een beetje te temmen en dit was niet hulpvol. Heeft de gynaecoloog wat gezien op de echo wat haar doet denken dat het gelukt is? En dan vandaag, zondag 25 juni, CD 26, 15 dagen na punctie, 12 dagen na terugplaatsing, mag op 28 juni gaan testen. Gedurende de dag een beetje roze waterige afscheiding. Schrik. Buikkrampen alsof ik ongesteld word. Horror. Misselijk ben ik nog steeds maar mijn borsten zijn niet meer zo pijnlijk. En ik zak door elkaar. Ik heb bijna de hele dag gehuild. Ik weet bijna zeker dat het mislukt is, ik heb er geen goed gevoel over. Ondanks dat het te vroeg is om te testen heb ik wel een zwangerschapstest gedaan omdat ik niet meer “in limbo” kan blijven hangen (test natuurlijk negatief). Ik ben boos op alles en iedereen. Ik haat als mensen zichzelf als slachtoffers zien maar man, wat voel ik me zielig voor mezelf! Dit is ongelooflijk klote. Ik wilde een moeder zijn sinds ik zelf een kind was. Ik heb er alles voor gedaan om ervoor te zorgen dat het zou lukken. Maar mijn zus, mijn rokende zus die elke dag aan wijn zit, wordt ongewild zwanger en heeft een abortus gehad. Ik wist al heel vroeg dat leven is niet eerlijk maar dit voelt alsof iemand blijft lachen in mijn gezicht. Lang verhaal. Als je nog leest, dank je wel voor je aandacht en veel liefde aan jullie vrouwen die zich in vergelijkbare situatie bevinden.
Och meid toch wat een ellende. Snap je gevoelens, je wereld stort in. Je mag jezelf klote en verdrietig voelen. Dat is heel normaal. Wat verdrietig dat er niks is ingevroren. Misschien is een kort protocol niks voor jouw. Hopenlijk dat, mocht er een 2de IVF komen, dat dat betere resultaten geeft. Maar voor nu sterkte ❤️
@Mayflower182 Herkenbaar verhaal, helaas. Wij hebben de eerste 2 ivf/icsi rondes ook maar 1 goed embryo gehad. De derde ronde 4 embryo's en uiteindelijk de vierde ronde 8 embryo's. Bij die vierde ronde heb ik ook vroege OHSS gehad en ben ik ook in het ziekenhuis beland. Ik heb gelukkig geen terugplaatsing gehad want dan had het nog veel erger kunnen zijn. Ik vind het ook wel bizar dat er bij jou wel gekozen is voor een terugplaatsing terwijl je eierstokken al zo vergroot waren. Bij mij werd een terugplaatsing echt niet gedaan bij eierstokken van 8 cm. Ik weet dus helaas hoe je je voelt en ik herken de frustratie over het waarom anderen wel 'ineens' zwanger zijn etc. Dat is soms ook heel oneerlijk. P.s. je schrijft prima Nederlands hoor!
Dikke knuffel voor jou. Ik duim nog door voor je. Hopelijk was je echtvte vroeg en mag je deze week toch positief testen
@Asil, dank je wel voor je lieve woorden, doet me goed ❤️ Ik denk, omdat ik overstimulatie had, dat er 2 - 3 maanden pauze moet zijn voor de tweede poging. Dat zou mss augustus/september zijn, maar in september gaan we op vakantie dus ik denk pas ergens in oktober, of zelfs november. Maak me wel zorgen, ik word 34 over paar dagen, AMH waarde was 5.8, met mijn man is alles in orde en toch maar één embryootje Vervolggesprek is pas op 17 juli, dan horen we wel wat de plan is. Is de bedoeling van een lange protocol dat je betere kwaliteit eicellen/embryo’s krijgt?
@Narcisje dank je wel voor je reactie, het spijt me dat het een herkenbaar verhaal voor jou is ❤️ ook bedankt voor je compliment Ja, op SEH vond de dienstdoende gynaecoloog het ook vreemd dat de terugplaatsing toch doorging, net als de verpleging toen ik in het ziekenhuis lag. Ik ging even kijken op je Instagram account, 8 cryo’s, super mooi! Ik duim voor jullie!
@Krabje dank je wel ❤️ Ik mocht van het ziekenhuis vandaag een “officiële” test doen ipv morgen, de test was zonder enige twijfel negatief Vannacht droomde ik over mijn vader (hij overleed 18 jaar geleden, toen ik 16 was); hij gaf mij een dikke geruststellende knuffel, dat was dan wel mooi ❤️ (Sorry voor te veel informatie, ben altijd een beetje van slag als ik over mijn pa droom.)
Daar kan het probleem liggen, misschien lees ik er overheen maar hoeveel follikels had je dan? Verandering van medicatie en aanpak kan zeker het verschil maken. En logisch dat je dan van slag bent. Kan me voorstellen dat het ook heel mooi is te dromen over je vader.
Dank je wel ik heb de laatste 2 rondes ubiquinol gebruikt en ik denk dat dit veel positief effect heeft gehad. Misschien is dat ook iets voor jou.
Oh wat balen dat het toch negatief was. Dikke knuffel. Oh wat fijn dat je vaders jou die geruststellende knuffel gaf in je dromen. Hij is vast bij je in de buurt om je te steunen. Ik herken het hoor, morgen zou mijn moeder jarig zijn en dat soort dagen droom ik ook meer over haar
Heftig zeg! En heel begrijpelijk, die emoties. Ik was na de eerste mislukte terugplaatsing het meest verdrietig. Je zet al je hoop op ivf en je bent bang dat je nooit moeder zal worden. Weet wel dat het de eerste poging echt even zoeken is op welke medicatie je goed reageert en dat ze bij de volgende poging wat aanpassingen kunnen doen. Bij mij hielp een wat langer protocol voor betere eicellen (en de overstap naar een ander ziekenhuis). De volgende poging kan zomaar anders zijn. Dat hoop ik voor je! Maar eerst maar even tot rust komen en verdrietig zijn over deze poging. Heel veel sterkte!