Hoi Allemaal, Hier 2 dames die d.m.v. donorzaad zwanger proberen te raken, helaas wordt het ons nog niet gegund, ik schrijf graag mijn verhaal hier even weg, hopelijk dat dit wat oplucht. Natuurlijk willen we ook al jullie (hopelijk succes) verhalen te horen. Begin januari 2020 is er endometriose geconstateerd bij mijn vrouw waardoor de kans met IUI enorm klein was, we hebben toch pogingen moeten proberen voordat we andere stappen konden ondernemen, na 3 IUI pogingen helaas nog steeds geen resultaat waarna we zelf hebben aangegeven dat het weggegooide pogingen zijn als het toch aan de endometriose ligt. Er is toen afgesproken om eerst een operatie te doen waarbij alles 'schoongemaakt en leeggezogen' zou worden, wanneer ze het zouden verwijderen was de kans groot dat één of beide eierstokken en zelfs eventueel de baarmoeder verwijderd moest worden. Na 2 maand ongeveer revalideren konden we het ICSI traject ingaan, bij de eerste echo om te kijken hoe de eicellen zich ontwikkelden waren ze al best sceptisch of het er wel genoeg zouden zijn voor een punctie. Na de 3e echo kregen we te horen dat de punctie door kon gaan, enorm bij en enthousiast naar de punctie toe gegaan. We waren als laatste van de 3 stellen aan de beurt, de vrouw links naast ons kreeg te horen dat ze 10 eitjes hebben kunnen prikken, de vrouw rechts naast ons had er zelfs 12, hierdoor werden we natuurlijk enorm enthousiast en zenuwachtig tegelijk. Toen de punctie achter de rug was kwam de laborant ons vertellen dat er maar 4 eitjes geprikt waren en dit was wel best weinig. De dagen erna in spanning hoe dit zou verlopen, elke dag viel er wel een eitje af in het bevruchtingsproces. Op het laatst bleef er maar 1 over die teruggeplaatst kon worden, helaas werd ze voor de datum om te testen al ongesteld. Gemiste kans en weggegooide ICSI poging (ja, zo voelde het voor ons wel, als qe dit vooraf hadden geweten hadden we het liefst een rustmaand gedaan om hopelijk later meer eitjes aan te maken) 2e ICSI poging: Toch enigszins weer met goede moed richting de kliniek gegaan, bij de eerste echo tijdens het spuiten zag het er allemaal enorm goed uit wat ons dus weer veel hoop gaf. Na de 2e punctie bleek dat er 10 eicellen waren uitgehaald (we dachten, hier moeten er toch wel minimaal 6 van overblijven), helaas vielen er in dit proces ook heel veel af. Aan het einde van de bevruchtingsfase hadden we 4 bevruchte eicellen die goed genoeg waren. Terugplaatsing 1: positieve zwangerschap, tes eindelijk gelukt en omdat we zooooo blij waren hebben we het onze ouders al verteld. We kwamen op een punt dat we het mijn broertje wilden vertellen tot het misging, helaas kregen we een miskraam op 5w 3d. Terugplaatsing 2: Positieve zwangerschap, dit keer iets voorzichtiger met vertellen, we hebben het pas verteld na de datum dat het de vorige keer mis ging. We hebben dit in ieder geval gehaald dachten we, we zouden op mijn verjaardag de eerste zwangerschapsecho hebben. Vol enthousiasme gingen we de echo tegemoet, in de wachtkamer was ook een ander vrouwelijk stel deze kwamen na de echo met brede glimlachen op hun gezicht de kamer uit. Bij de balie hoorde ik mensen nog zeggen: 'wat leuk, gefeliciteerd. Jullie hoeven hier niet meer terug te komen, jullie mogen contact opnemen met een verloskundigenpraktijk' Natuurlijk zaten we vol met spanning, want jaa het gaat al steeds zo slecht, zal het ons dan eindelijk gegund zijn? In de kamer bij de gynaecoloog hoorden we haar al een paar keer zuchten en zien we het echoapparaat alle kanten op gaan. Ik zie helaas geen hartje, ik ga het even beter bekijken. Maar helaas er was niets te zien, het was ook te klein voor het aantal weken waar we op zaten. Het lijkt me verstandig dat jullie volgende week terugkomen, er is een kleine kans dat we dan misschien toch verandering zien. (Maar euh, we zitten nu al in de 7e week, we weten dit 100% zeker dus dan moet er toch een hartje te zien zijn) Maargoed, we komen volgende week wel weer. Week gaat voorbij en wij weten al hoe laat het is, we gaan toch maar heen zonder een wonder te verwachten. En inderdaad was er geen verandering te zien. Het moet afgestoten worden door het lichaam. Hiervoor zijn 3 opties: - Wachten tot het lichaam het zelf afstoot (met de kans dat dit nog wel een maand kan duren) - Medicatie zodat het lichaam het gaat afstoten - Curretage (wat ons werd afgeraden door de kliniek gezien dit het baarmoederslijmvlies kan aantasten) Even over nagedacht en toch maar voor de medicatie gegaan, er werd ons verteld dat het 'wat heftiger' zou zijn dan een menstruatie. Okee, got it. 'WAT heftiger dan een menstruatie' moeten we kunnen handelen. Helaas bleek het veel en veel heftiger dan een menstruatie, ik heb in mijn leven nog nooit zoveel bloed gezien. Het gebeurde in de nacht, eerst om 03:00, toen om 05:00 en om 07:00 nog een keer. Om 07:00 viel mijn vrouw flauw onder de douche waarna ik toch de ambulance maar heb gebeld. In het ziekenhuis bleek het dat er nog een stukje in haar baarmoedermond zat waardoor ze maar bleef bloeden, het werd dus alsnog een curretage. Na de curretage heeft mijn vrouw aangegeven even rust te willen want het kon haar wel even gestolen worden op dat moment. Een paar maand later gaf ze aan toch weer te willen starten, we hebben immers nog 2 embryo's in de vriezer. Contact opgenomen met de kliniek, echo's gehad en het zag er allemaal weer goed uit. 5 juli (onze trouwdag) mochten we weer heen voor een terugplaatsing, dit is een speciale dag. Nu moet het toch wel goedkomen? Dachten we. Helaas werden we gebeld waarin werd aangegeven dat ze een 2e embryo hebben moeten ontdooien, 1 was helaas niet goed en hebben ze moeten vernietigen. De ander was goed ontdooid en zouden ze terugplaatsen. En ja hoor weer een positieve zwangerschapstest, helaas is het direct na de dag van de positieve test al duidelijk dat het niet goed zit. Mijn vrouw begint wat bloed te verliezen, maar goed ze heeft ook nog corona opgelopen. Ze moet enorm hoesten en wat doe je dan? Juist, je zoekt op internet wat het kan zijn. De bloedvaatjes zijn enorm dun en gevoelig en omdat je hoest kun je hierdoor bloeden. Helaas is het gisteren helemaal mis gegaan en is ze ongesteld geworden. Ze is op dit moment het vertrouwen in haar eigen lichaam kwijt, ik hoop dan ook hier wat lotgenoten te vinden die ons raad/tips kunnen geven of gewoon even een hart onder de riem. We weten inmiddels dat er genoeg mensen in hetzelfde schuitje zitten en we hopen dan ook hier wat verhalen te kunnen delen en hopelijk succesverhalen te horen. Lieve groetjes K & A
Hoi, Wat heftig zeg. Mijn vrouw en ik zitten ook in een icsi traject na een langdurig voortraject, maar wij hebben nog nooit een positieve test gehad. Het is zo slopend... Hebben jullie er wel eens aan gedacht om verdere onderzoeken te laten doen? Bij welke kliniek zijn jullie onder behandeling?
We hebben daar indd wel over nagedacht, maar hebben ook nog geen vervolg afspraak gehad na haar operatie om te kijken hoe het nu gaat en het met de endometriose gaat. We hebben nu een brief opgesteld waarin we aangeven dat we in gesprek willen. Wellicht dat er toch een extra probleem is waarom het niet blijft zitten. Wij lopen bij de fertiliteitskliniek in Hengelo (ov). Hoeveel pogingen hebben jullie al gehad? En mag ik vragen wat bij jullie ervoor heeft gezorgd dat jullie zo'n lang voor traject hebben?
Nederlandse klinieken/ziekenhuizen testen wat ik weet niet zover mbt innestelingsproblemen. In Duitsland wordt bijv veel onderzoek gedaan naar chronisch ontstoken baarmoeder etc.. Misschien is dat nog iets waar jullie naar kunnen en willen kijken tzt. Wij hebben 23 kunstmatige inseminaties gedaan in Nederland. Daarna zijn we naar Duitsland gegaan voor IVF. Daar hebben we een punctie gehad met daarna 1 terugplaatsing, de rest was niet goed genoeg. Dat embryo is niet blijven zitten. Daarna ICSI gedaan, weer maar 1 bevruchting en die terugplaatsing is vorige week geweest.
Ohh jeetje wat heftig, wat veel pogingen ook. Wel enorm slecht dat ze dan in Nederland zelf niet verder kijken, er moet dan toch een probleem zijn waardoor het telkens niet lukt. We twijfelen er inderdaad wel over om misschien eens ergens anders heen te gaan, echter hebben we donorzaad via een donorbank in duitsland (daar heeft onze kliniek een samenwerking mee). Ik weet dus niet of wij dit zaad dan alsnog kunnen bestellen/meenemen naar een andere kliniek/ziekenhuis. We hebben namelijk de wens dat (als het ons gegund wordt) we graag allebei een kind willen van dezelfde donor zodat onze kinderen toch nog half broertje/zusje zijn. Wat een spannende tijd dan weer voor jullie nu, ik hoop dat het lukt na zoveel pogingen.
Je zou het eens kunnen navragen, hoe dat zit mbt vervoer. Snap dat jullie het dan graag mee willen nemen. En ja, heel slecht dat ze ons zo lang hebben aan laten modderen. Waarschijnlijk is mijn eicelkwaliteit sterk verminderd maar daar zijn we pas achter gekomen na de ivf/icsi. In Nederland werd na het testen van 3 bloedwaarden en een inwendige echo gezegd dat ik helemaal gezond ben en dat er niets aan de hand is. Wel makkelijk he..
Goed idee, we gaan dit zeker aankaarten. Moeten volgende week heen voor een gesprek, helaas hebben we op dit moment ook nog eens allebei Corona. Mijn vrouw denkt dat het misschien daardoor is misgegaan, ze moest enorm hoesten. Ja het is makkelijk zeggen dat er niks aan de hand is, wij gingen in januari 2019 heen voor informatief gesprek, toen zag alles er prima uit. Jaar later helemaal onder de endometriose, we vragen ons dan ook vaak af of ze het toen gemist hebben of dat het in 1 jaar tijd zo enorm gegroeid is. We wachten het gesprek af en gaan kijken wat we als vervolgplan gaan opzetten, eerst maar genieten van de vakantie als dit zover is en daarna zien we wel verder! Ik hoop voor jullie dat het goed gaat en het blijft zitten!