Hoi hoi Ik heb gisteren een vroege miskraam gehad van onze allerlaatste icsi poging om nog een broertje of zusje te mogen krijgen voor ons zoontje. . Anderhalf jaar gevochten. . Tevergeefs. . Het verdriet doet zo'n pijn. . Wie heeft dit ook mee gemaakt en kan mij vertellen hoe ik hier het beste mee om kan gaan. . Natuurlijk zijn er nu 3 vriendinnen ongeveer tegelijk zwanger en dat doet ook zo'n pijn. Er voor weglopen kan niet want wil hierom hun vriendschap niet verliezen. Maar het doet zo'n pijn om straks geconfronteerd te worden met hun buiken. . Babyspulletjes die ik weg moet doen en zij juist weer opnieuw inrichten.. Heftig dit gevoel. . Ondanks Ik het geluk heb dat ik een zoontje heb ook uit het ICSI traject had ik niet verwacht dat het alsnog zo'n pijn zou doen Liefs Visje
Lieve Visje, allereerst heel veel sterkte! Ik weet niet helemaal hoe het gevoel is, alhoewel ik er ook heel dicht bij zit... Ik zit inmiddels in de wachtweken van onze laatste poging. Het idee dat het misschien niet meer lukt probeer ik te verdringen, maakt me ook verdrietig. Ook ik heb soms al wel nagedacht over het feit dat dan alle baby spulletjes weg moeten, ik weet ook niet hoe ik er mee om zou gaan. Ik denk dat het over de tijd zal moeten slijten, al zal de wens er altijd blijven... Ook wij hebben een kindje uit een eerdere ICSI poging, en hopen dat we een brusje mogen krijgen. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie het een plaatsje kunnen geven.
Bedankt voor je berichtje... Jij heel veel succes in je wachtweken! Hopelijk kom je niet in het zelfde schuitje als wij. . Dat gun ik niemand!! En qua verdriet heb ik ook al contact opgenomen met een psycholoog. Hopelijk kan ze me begeleiden om het een plekje te geven... Liefs visje
Ik zou het écht niet weten en ben bang dat er ook geen pasklaar antwoord voor is.. Hele dikke knuffel! Oh en, een wens voor een tweede hoeft niet minder te zijn! Ik las laatst een mooie quote; 'Soms is de kinderwens al vervuld, maar groeit de gezinswens alleen maar meer.' Sterkte!
Heel veel sterkte visje...!! Ik weet nu net meer dan een jaar dat ik geen broertje of zusje kan krijgen voor mijn stiefzoons. Het verdriet blijft en de confrontaties met de buitenwereld ook maar ik begin me nu steeds meer te richten op hetgeen dat ik wel heb t.o.v. wat ik niet kan krijgen. Ik hoop voor jullie dat je het verdriet straks ook om kan zetten in het nog meer genieten van je zoontje en dat je des te meer het geluk kan voelen voor je dierbaren, dat zij niet diezelfde leegte hoeven ervaren die je zelf in je hart hebt...!!
Dikke knuffel slik bij het lezen meis. Elke leegte doet pijn . En idd ga nu heel erg van je kleine man genieten samen met je grote man . Dan geniet ik volop van mijn man !
Ja lieve meiden bedankt voor deze lieve woorden ♡ Natasja helaas dus voor jou ook geen brusje meer... knap hoe je er nu alweer over praat. Hoop dat ik ooit ook weer zo kan kijken, al zal dit gemis een vreselijk litteken achterlaten En Marnat wat lief dat je reageert... heb natuurlijk in jouw topics wel eens gereageerd en wat vreselijk dat jullie definitief kinderloos blijven.. Dan voel ik me wel dubbel in m'n emotie, want wij zijn natuurlijk niet kinderloos.. Heb ook altijd gezegd voor we ons zoontje kregen: Ik ben al blij als we één gezond kindje krijgen. Maar nu we hem hebben is echt de wens naar een tweede nog sterker geworden... precies dat zinnetje over een gezinswens is zo treffend in dat geval.. Knuffel ook voor jullie!
Meis idd wij krijgen geen kids maar daar om mag jij wel emoties en verdriet om de gezinswens mooi woord trouwens . Jij ook bedankt voor de lieve woorden , in mijn topic schrijf ik soms nog laatst net weer een stukje gedaan. Geniet van de kleine meis .
Hoi Visje, Ik herken je verhaal helemaal.. wij zijn in 2009 trotse ouders geworden van ons kleine mannetje en hadden eigenlijk meteen de wens voor nog een kindje (4 riepen we altijd!!) in 2010 zijn we gestart...en nu het bijna 2014 is is mijn mannetje nog steeds enigst kind...ik roep steeds heel hard dat ik me er bij neergelegd heb en dat ik alleen maar extra geniet van mijn kleine man...maar intussen.....pppffff...inderdaad vriendinnen die kinderen krijgen..afgelopen drie weken zijn er vier baby's geboren in de vriendengroep..en hoe verschrikkelijk ik het ze ook gun, het is toch steeds weer een steek en zo zijn er nog veel meer momenten....mijn zoontje die zegt dat hij graag een broertje of zusje zou willen.... De wens verdwijnt niet. De enige tip die ik je kan geven is praat erover...met je partner..(heeft mij bijna mijn huwelijk gekost) maar ook met anderen, wanneer je in de mmm zit (en mensen weten daarvan) is iedereen heel begaan met je..ook als het niet lukt krijg je alle steun...maar daarna...mensen vergeten snel hoe moeilijk het voor je blijft (wat op zich ook best te begrijpen is, maar wel veel pijn doet) Heel veel sterkte en inderdaad..blijf genieten van de kleine die je al hebt...dat is het belangrijkste!!
Hallo Visje, Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn in hetzelfde schuitje als wij. En toch wordt er maar weinig echt over gesproken, merk ik. Het is ook lastig om er met anderen over te praten, vind ik. Maar het is wel nodig! Dat is dan ook direct mijn tip. Probeer mensen, naast je partner, te vinden waarbij je je verdriet en gevoel kunt uiten. Iemand waarvan je weet dat zij/hij je verhaal altijd wel wil aanhoren en je weer op kan peppen. Het verdriet mag er zeker zijn. Kinderloos blijven is in onze ogen misschien erger omdat je geen ouder (moeder) wordt, maar als ik daar wat langer over nadenk is het natuurlijk ook zo dat wij juist weten hoe fantastisch het is om de liefde voor je kind te voelen. En al die fases van het opgroeien van zo dichtbij mee te mogen maken. Ik zeg altijd maar zo: Ons huis èn hart is groot zat! Wij hebben een dochtertje en zijn al drie jaar bezig met zwanger worden van een tweede. Maar dat wil maar niet lukken. Alles lijkt tegen te zitten; te vaak in het ziekenhuis geweest, gelegen en geopereerd, maar telkens denk ik weer "Ik wil het zo graag, deze kans moeten we grijpen", dus daar gaan we weer. Elke keer weer hoop, onzekerheid en teleurstelling (tot nu toe dan...). En dan begint het riedeltje weer van voor af aan. Wat ik zelf zo vervelend vind is dat als iemand vraagt hoeveel kinderen we hebben, en ik zeg; één dochtertje, het standaard antwoord is: O... en er dan zo'n stilte valt waarbinnen je de ander dan bijna hoort denken: een tweede wil vast niet lukken.. Maar ik weet ook direct dat dat een invulling vanuit mezelf is om dat te vermoeden. Ik worstel met hetzelfde als jij. Met het verschil dat wij nog wel in een traject zitten, maar ik zelf al erg bezig ben met "wat als het dit keer ook niet lukt... gevoel" Dan houdt het voor ons zeer waarschijnlijk ook op. Ik probeer erg de voordelen in te zien van het hebben van één kind. En als je puur praktisch kijkt, zijn dat er best veel. Maar aan de andere kant, de gevoelskant, weet ik dat ik mezelf dan weer tegenspreek. Goed van je dat je hulp hebt gezocht. Ik ben erg benieuwd of je daar de handvaten gaat krijgen waarmee je verder komt. En of je het ons kunt aanraden of tips kunt geven. Mocht het bij ons niet lukken, dan ga ik dat ook regelen denk ik. Meid, heel veel sterkte! Misschien kan je nog eens laten weten hoe het gaat.
Hi Lieve meiden, Wat fijn om herkenning te lezen-en niet dat ik jullie dit gun uiteraard! Het is inderdaad een erg weinig besproken "onderwerp"en voel me erg 'alleen' in m'n verdriet. Dan is het toch fijn om met jullie-en hopelijk veranderd de situatie voor jullie beiden nog-te kunnen bespreken. Ik heb nu alleen even geen tijd om uitgebreid te reageren-we vieren vandaag sinterklaas .. Maar wilde toch even laten weten dat ik het fijn vind dat jullie zo de moeite hebben genomen om te reageren ♡ Ik schrijf later verder! Liefs visje
Zit terwijl ik dit lees een beetje te zappen en kom voorbij een programma op sbs6 waarbij Simone Kleinsma 'Zo stil' van Blof zingt...dit nummer luisterde ik echt heel vaak na het mislukken van onze laatste poging...had het al een tijdje niet gehoord, maar komt effe binnen... Ik herken dat inderdaad ook wel dat mensen vragen hoeveel kinderen je hebt en dan even stil zijn...en daarna vaak vragen wanneer die tweede komt! Dat doen mensen trouwens toch wel. Laatst op het voetbalveld werd door een van de moeders ook gewoon gezegd dat ik nog maar een kind erbij moest nemen (ja hallo...zou niks liever willen) want dat is veel leuker voor mijn zoon (BAM!!)...(zelf half de 20 en zwanger van de 4de..maar dat mag ik dan misschien niet zeggen) Maar aan de andere kant, wanneer je vertelt dat het niet wil lukken is het ''ach je hebt er toch een'' of de goedbedoelde ''bij de eerste is het ook gelukt!" Dat zal allemaal best, maar daar zit ik toch gewoon niet op te wachten.... Gelukkig is er zoiets als dit forum...met meiden die het echt snappen!!
Visje@ Lieverd hoop dat je ondanks je verdriet toch een leuke sint avond met elkaar hebt gehad. Meiden fijn te lezen dat visje zo de steun krijgt die ze nodig is. Ik ben de andere kant van het verhaal geen kids dus kinderloos . En steun haar daar waar ik kan maar weet zelf soms niet goed hoe. Er word idd weinig over gesproken ook hier op het forum de wens die keihard binnen komt als ie niet vervuld word. Is zwaar om mee te dragen , maar het gaat lukken , met soms een traan en soms veel tranen. Mij lukt het meiden hoop ook dat jullie de wens voor een tweede een plek kunnen geven. Knuffel
Hi meiden en marnat wat enorm lief van je berichtje. Momenteel loop ik mezelf een beetje voorbij in deze drukke tijd.. sinterklaas en voorbereiding rondom m'n lieverdje z'n 3e verjaardag aankomende zaterdag! Traktatie voor op de peuterspeelzaal aan het maken.. taarten maken... traktatie op de dag zelf voor de kindjes. Pfff m'n hoofd stroomt over haha Vooral nu verneem ik dat ik echt nog niet lekker in m'n vel zit! Morgen viert m'n kleine vent sinterklaas Nog op de peuterspeelzaal. Ik ga dan die morgen naar de psycholoog -wij mogen er verder niet bij zijn en die beste man komt niet echt maar spelen poppenkast toneelstukje met sint en piet handpoppen - en ze doen pietengym , pepernoten bakken en krijgen een cadeautje (die mama zelf heeft gekocht ) Verder weinig ruimte om m'n verdriet te laten gaan. Maar sta op springen qua emoties. Voel me een tijdbom die kan ontploffen elk moment. Heb verdriet. . Voel het ook maar op de één of andere manier is er geen ruimte voor. Ook door m'n omgeving die zegt dat ik juist nu moet genieten en dat ik blij moet zijn dat ik m'n ventje heb. Niemand vraagt meer aan me hoe het gaat. De eerste week na de laatste miskraam werd er veel gevraagd en nu. . Nu gaat alles gewoon weer door. Ik "mag" geen verdriet meer hebben of in elk geval dat insinueer ik natuurlijk. Ik weet wel dat het wel mag, maar ik weet ook dat niemand meer zit te wachten op mijn "geklaag" en verdriet...... Daarom vind ik het extra fijn dat ik morgen weer naar de psycholoog kan. Er met haar over hebben en hoe ik nu moet omgaan nu iedereen lijkt te 'vergeten' wat voor een verdriet we nog hebben en houden. Je mag een week rouwen en daarna moet het klaar zijn-tenminste zo lijkt het. En ja. . Eigenlijk begrijp ik het ook wel hoor... het leven gaat ook door. En het is ook menselijk dat niet iedereen zo intens met je kan meeleven dan in het begin. Ik snap het heel goed, maar toch doet het pijn en vind ik het moeilijk om door te gaan en m'n verdriet hierin mee te nemen en een plek te geven. M'n psycholoog zei ook-wat wel een tip is ook voor jullie- dat je vooral niet moet vechten tegen je verdriet. Dit vergroot je verdriet alleen maar meer en wanneer je eraan kunt toegeven zal het verlichten en wat meer rust in je hoofd geven. En dat is absoluut waar..... Alleen zo verrekte moeilijk. Je laat je snel leiden door je verstand en zet m'n gevoel snel aan de kant. . (Spontaan rijmpje tussendoor haha) ... tenminste dit heb ik wel heel erg. Ik ben soms erg hard voor mezelf en mag dan ook niet meer verdrietig zijn voor m'n gevoel- zoals iedereen zegt: Ik héb immers een zoontje. . Maar waarom voel ik dan toch nog zo'n pijn? ? M'n vriendinnen- 3 in totaal zijn nu echt allemaal tegelijk zwanger. De één 17wk, de ander 12wk en m'n beste vriendinnetje nu net getest met mijn weg gegeven test .. toch ben ik blij voor ze maar oh ik heb vreselijk pijn in m'n hart. Voel het dan ook echt als druk op m'n borst. Als ik erover nadenk. . En hartje zien kloppen. . Een mini mensje gaan voelen. Mooie zwangere buiken . Pffff Ik wou dan soms dat alle kindjes dan al waren geboren-dat deze zwangertijd dan voorbij is. .. Ik lijk het moeilijker te hebben met de zwangerschap zelf dan dat het kindje eenmaal geboren zal zijn. Ja het hele pasgeborene is wel moeilijk maar als ze wat groter worden, lijkt het makkelijker te worden. Herkennen jullie dit? Waarschijnlijk omdat zwanger worden mijn grootste wens is op dit moment en dat ik daarom meer moeilijkheden ervaar rondom de zwangerschappen om me heen? ? Het geluk wat ze dan ervaren. . De blijdschap. . De mooie spanning .. Het inrichten van de babykamer en het kopen van mooie kleertjes. . Oh wat had ik dát nog graag één keer mee gemaakt........ Xxxxx visje
Visje@ Graag gedaan maar het is toch zo steun van mij is anders dan die van de meiden met een kindje, En idd als je voelt dat je moet huilen dan moet je ze laten gaan opkropen helpt niks. Vertel je de psygeloog ook over het forum ? dat wij je steunen ? Je hebt het goed omschreven hoor gooi het er uit dat lucht op. En ga vooral door met je gevoel op papier zetten en praten . Ik heb niemand naast manlief om er over te praten [ die in het zelfde schuitje vaart als wij] Soms zouden wij wel eens die personen willen ontmoeten.
Wat goed omschreven, Visje.. zo herkenbaar. Op het moment hier geen zwangeren om ons heen. Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen. Erg hè, om zo te denken, maar ik word er nu even niet mee geconfronteerd. Dat gevoel van op ontploffen staan herken ik wel. Op dit moment heb ik het niet, maar wel meerdere keren gehad. Vooral in de auto, als ik van een teleurstellend ziekenhuisbezoekje kwam en weer om moest schakelen richting werk. Dat ging niet altijd. Dus hup, auto aan de kant en even keihard huilen. Dat lucht bij mij wel op. En even iemand bellen om het te delen. Vanochtend weer in het ziekenhuis geweest voor een meting voor de IVF punctie die vandaag ingepland gaat worden. Maar alles wijst er op dat de kansen erg laag zijn. Waarschijnlijk zondag of maandag de punctie. Ik probeer positief te zijn, omdat er nog een (kleine) kans is, maar alles in me zegt dat ik mezelf niet voor de gek moet houden en realistisch moet zijn. Misschien wil ik mezelf behoeden voor weer een teleurstelling.... En hierna is het voor ons afgelopen wat de medische behandelingen betreft. Zoals een gyn (niet mijn eigen)telefonisch tegen mij zei; Als deze poging niet slaagt, bent u uitbehandeld. Waarna ik stil viel en zij vervolgens zei: Ja, dat komt hard aan hè? Dat kan ik me voorstellen, maar het is de werkelijkheid. Ik vond haar al niet aardig (en empatisch), maar hier scoorde ze bij mij geen punten! Vanochtend in de wachtruimte zat ik naast een stel waarvan de oma ook mee was. Ze kwamen om te kijken of het een jongetje of meisje zou worden. Ze hadden al twee jongetjes en wouden nu wel graag een meisje. En de oma vertelde doodleuk (aan iemand die ze daar toevallig tegenkwamen) dat een andere zoon van haar onlangs per ongeluk zijn vrouw zwanger had gemaakt van een derde. Per ongeluk omdat hij al geholpen was, en ze dit dus eigenlijk niet gewild hadden. Maar ach, één meer of minder maakte ook niet zoveel uit. Helaas was de derde ook weer een jongetje...maar ach, wel welkom hoor. Ik vond dit zo confronterend. Zo wie zo niet leuk dat zwangeren en vrouwen die daar zitten om zwanger te willen worden in één wachtruimte moeten zitten, maar goed.. dat is tot daar aan toe. Maar dan dit soort gesprekjes verplicht moeten aanhoren op dat moment is niet leuk. En dan denk ik ook direct; het is maar goed dat dat soort mensen geen idee hebben van ons soort problemen. Ze hebben werkelijk geen idee. Ik merkte in mijn directe omgeving ook wat onwetendheid. Bijvoorbeeld mijn moeder en schoonmoeder konden zich bij het hele traject geen voorstelling maken. Dus heb ik ze hier een boek over laten lezen. Dat heeft wel geholpen! Misschien bestaan er ook goede boeken over het verdriet van geen broertje of zusje meer? Weten jullie dat?
Flower@ Daar zat je dan aan de foon , fijne assistent Not ! Zo mag ze dat niet eens doen al helemaal niet aan de foon. Fijn he die wachtkamers not . Ik hoop voor je dat het lukt , is het dan de tweede of de eerste , dat bergreep ik niet goed. Sorry. Ow en net gekeken op googel maar kan niet vinden over een gemis van een tweede kindje. Open zenuw is er wel die is erg aan grijpend en mooi. Visje@ Hoe was het bij de psycholoog ? Als we dat mogen weten . Hoop dat het je verder brengt meis . Ben wel benieuwt .