Ik word af en toe echt een beetje gek van die idealistische moeders to be die dan een dikke vette mening hebben over de "gepokte en gemazelde" moeders. Zelf had ik altijd best wel veel respect voor de mensen die al kindjes hadden, want dat zijn de mensen die het écht hebben meegemaakt, die weten hoe het is om een kindje te hebben.... Dan ga ik niet als nitwit die mensen de les lezen en vertellen wat ze allemaal verkeerd zouden doen.... En dat probeer ik nu ook nog niet te doen. Ik weet niet hoe het is om een kleuter te hebben of een schoolgaand kindje enz enz.... Ik betrap mezelf de laatste tijd steeds vaker op de gedachte: wacht maar tot je bent bevallen, dan zul je wel merken hoe "makkelijk" alles is wat je jezelf nu voorstelt. Of borstvoeding inderdaad gewoon even doorzetten is. Of je inderdaad 4jaar lang thuis blijft zonder af en toe schreeuwend gek te worden... Moest het even kwijt..... En dit filmpje zegt het helemaal: https://youtu.be/uFQfylQ2Jgg
HAHA leuk filmpje! Ik ben het overigens helemaal met je eens! Ik krijg ook wel eens (goedbedoelde!) tips van kinderloos zusje/vriendin/collega die écht niet werkbaar zijn in de praktijk! Ik heb mezelf ook voorgenomen om zelf geen harde mening te hebben over een kindje in een andere leeftijdsfase dan mijn eigen dochter. Iedere fase is zó anders en verschilt ook nog eens per kind. Ben benieuwd naar de andere reacties!
Jaaaaaa! Laatst kwam mijn zusje oppassen, helemaal top hoor daar niet van. Ik even nadenken wat ze dan kon koken, niet te ingewikkeld natuurlijk. Ter info, ze is nogal een healthfreak. Prima verder. Ze noemt een aantal.dingen op waar ik.zeker van weet dat de kids het niet lusten. Uiteindelijk iets bedacht. Krijg ik tóch te horen dat het haar opvalt dat de kids zo weinig lusten (dat valt best mee, ze hebben soms hun fases, maar quinoa met vis, dat lusten ze inderdaad niet). En daar zou ik toch maar wat aan moeten doen etcetc Euh...... WACHT MAAR AF!
Ik bedenk me trouwens net dat ik een paar maanden geleden een soortgelijk topic heb geopend Blijkbaar frustreerde het me toen ook al Maargoed Ja, ook buiten het forum zie ik het vaak gebeuren. Mijn zusje heeft bijvoorbeeld de gedachte dat haar kindje nooit met een vlekje op zijn kleding zal rondlopen en als hij een vlekje heeft kleed ze hem gelijk om. Nou, ik wens haar veel plezier met mount washmore
Sluit me bij je aan,maak t al mee sinds ik moeder ben geworden,opmerkingen van schoonzussen (die zelf toen nog geen kids hadden) en nu dus zelf soms met handen in het haar zitten en ik dan denk van tsja,had jij mij niet moeten commanderen hoe ík t toen had moeten doen terwijl ze zelf nog geen moeder waren en dachten dat ze het allemaal zo goed wisten... Leuk voorbeeld is : Onze oudste had kma en ook erge berg op zijn hoofdje het eerste jaar en ivm zijn eczeem moesten we het zoveel mogelijk laten zitten zodat hij ook niet ging krabben,kreeg een reactie toen van: nou dat was je er toch ff af? geen gezicht en t ziet er vies uit... Grrrrrrrrr............ 2jaar terug had mijn nichtje t ook heel erg en ik zei tegen mijn schoonzus: ohhh wat heeft ze erg berg op haar hoofd,het stinkt ook wel een beetje duss dat soort situaties heb ik al gehad,en nu met mijn schoolgaande kids t zelfde verhaal en hun kids gaan nog niet naar school... Ik denk dan altijd ach,zulke mensen weten niet beter en wacht jij maar af....
Mijn broer heeft geen kinderen en kan uit onwetendheid soms hilarische vragen stellen. En als onze oudste zoon bij hem logeert vindt mijn broer het zooooooo zielig dat hij hem 's avonds nog even moet laten plassen. De eerste keer appte mijn broer me rond 22.00: 'hij ligt zo lekker te slapen, moet ik hem nu echt wakker maken, dat is toch zielig??'. Ik heb het zelf eigenlijk maar 1 keer gehad. Het dochtertje van een collega van mij was een maand of 11 en mijn collega maakte zich geen zorgen over het eten, want haar dochtertje at alles en was helemaal niet moeilijk aan tafel en dat zou volgens haar wel zo blijven. Toen dacht ik wel 'wacht maar af....'.
Ik herken het ook. Twee mensen in onze omgeving die geen kinderen hebben (niet vrijwillig, dat maakt het nog lastiger) en wel een pedagogische opleiding. Nou, maak dan je borst maar nat, de opmerkingen komen rechtstreeks uit de leerboekjes.
O ja vreselijk!! Gelukkig heb ik ook kinderloze mensen om mij heen met wel verstand Voorbeeld mijn tante is ongewenst kinderloos.. Echter heeft ze al zooo vaak op kinderen gepast en dergelijke dat ze echt wel weet hoe kinderen in elkaar steken daarnaast heeft ze ook gewoon normaal verstand ( ) en kan ze logisch nadenken in sommige situaties. Als ze dan een opmerking maakt over kinderen krijgt ze vaak te horen dat ze haar mond moet houden. Dat vind ik eigenlijk net zo kwetsend. Hierdoor zal ze niet meer uit zichzelf een opmerking/tip geven terwijl ik dat wel op prijs stel. Het is vooral de manier waarop iets wordt gezegd.
Haha. Ik dacht dat mijn kind nooit tv zou kijken. Nooit een snotneus zou hebben. Altijd gestyled erbij loopt. Ik zou geen huilbaby hebben. Volgt exact mijn ritme. Wordt niet driftig. Ja gaat top joh. Mooie idealen. Ik werd best wel gék het eerste half jaar: wat is dit joh: heftig dat moeder zijn! En dat je geen gesprek meer kan voeren met je kind erbij omdat je altijd in een soort van opletten-dat-hij-geen-kaars-van-tafel-trekt modus zit. Oh en ik zou echt nooit aan mijn kind zijn kontje ruiken of hij gepoept had. Hmm. Ik doe het zo onbewust dat pasgeleden een kinderloze vriend mij echt walgend aankeek en ik vroeg wat er was. Dat ik dat dééd haha.
Ik heb echt een hekel aan als mensen zeggen, wacht maar... Eerst toen ik nog niet zwanger was over zwangerschap, dan over bevalling, dan over bepaalde leeftijd. Ik de k dan laat t mezelf ondervinden. Zo is t nu, later zien we wel weer. Het gaat toch on hoe ik t dan beleef, wat morgen, volgende week, over half jaar etc gebeurd zien we dan wel.
Dan kan ze 't kind beter in z'n blootje laten lopen Ach, ik moet eerlijk zeggen... het gaat bij mij 't ene oor in en 't andere oor uit. Minstens zo vermoeiend vind ik namelijk de eeuwige concurrentiestrijd / of de al dan niet uitgesproken kritiek van ouders die een andere leefstijl / opvoedstijl hebben, dan jijzelf hebt. Wij hebben kennissen die contra ons zijn, qua omgang met hun kindje. Prima, hun leven, hun kind. Wij zullen daar nooit iets over zeggen, maar omgekeerd moeten we wel eeuwig aanhoren dat "hun" manier véél beter is... want.... <zucht>
Ik erger me dood aan mijn 10 jaar jongere, kinderloze schoonzus, die, wanneer mijn 5 jarige dochter een boze bui heeft, tegen mij gaat lopen vertellen hoe ik dat moet aanpakken. Om er vervolgens bij te roepen: "nou, dat wordt nog wat in de puberteit! Daar krijg je je handen nog aan vol" Of als cadeautje een "ik ga op het potje kalender", voor de 2e verjaardag....... Of met ander ongevraagd advies komt, waar ze werkelijk geen enkel verstand van heeft.... Allemaal leuk, lief en aardig, maar mijn oudste is al een paar jaar uit huis, mijn 2e is bijna 19......Ik HEB al TWEE pubers grootgebracht. Ik HEB al kinderen zindelijk gemaakt.....En dat heb ik best heel goed gedaan, al zeg ik het zelf, want de volwassen exemplaren zijn héél leuk opgedroogd
Ik heb als docent inderdaad regelmatig adviezen gegeven aan ouders, waarbij ik nu denk: ohhhh had je je mond niet kunnen houden, betweter? Want nu weet ik dat sommige adviezen nergens op sloegen. Al vind ik mezelf, dankzij mijn studie (en ik moet zeggen, mijn hele makkelijke kinderen) wel een goede opvoeder. Maar ik denk dat iedereen dat wel vindt
Weet je wat het hem is? We zitten allemaal wel eens met ons handen in het haar. Als mijn 3 jarige een driftbui krijgt en alleen maar loopt te krijsen denk ook heus wel eens: pfffff, hou nou eens op. En zet hem vervolgens op de trap. Of als mijn dochter persé haar sandalen aan wil terwijl er sneeuw ligt Maar op zo'n moment hoef ik dus echt geen bemoeienis van iemand die (op dat gebied) van toeten noch blazen weet....zeker niet als ik geen advies vraag. Ben ik een goede opvoeder? geen idee. Ik doe mijn best, net als de meesten, maar ook ik heb wel eens steekjes laten vallen, ben wel eens onredelijk omdat ik moe ben. En ik denk dat de meeste ouders dit wel zullen herkennen.
Bij ons in de vriendengroep varieerd het in leeftijd en levensfases. Sommige hebben al kinderen, andere wonen net samen of zijn zelfs net afgestudeerd. Soms ontstaan er dan discussies. Ook denken sommige dat je leven zowat voorbij is als je in een kindje krijgt. Ik kreeg van iemand serieus de vraag of ik ging stoppen met tennissen als dl werd geboren. Want ja dan draait alles om de kleine. Euhm nee, ik blijf gewoon lekker tennissen en ons leven is echt niet voorbij hoor.
Ideaal...had ik een kind wat zichzelf kan vermaken. Rustig met poppen zou spelen, luisterde naar haar beide ouders, geen grote mond zou geven, niet op de muur zou tekenen, zichzelf niet zou helpen aan eten in de keuken. Ze had een moeder die uren met haar kon knutselen, engelengeduld had, elke regel rustig zou uitleggen, elke driftbui met een glimlach zou trotseren enzenz We houden elkaar ook wel graag voor de gek. Ik ben vrij eerlijk over mijn uitdagingen en tekortkomingen als moeder. Het valt mij op dat veel andere moeders/ouders dan pas ook hun verhaal vertellen. Het is gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn. Integendeel, het is soms gewoon hard werken, door bikkelen en overleven. We leven niet in een utopie. En toch...ben ik harstikke blij met mijn dochter en zij geloof ik ook met mij. Ze zit prima in dr velletje, we doen het alleen op onze manier. Dat is de manier die voor ons het beste werkt. Laat alle stuurlui aan wal eens een paar weken met kinderen op trekken, de meeste zijn daarna wel genezen. Mijn zus heeft ivm mijn misselijkheid een poos veel opgepast. Ze is echt niet van de moeilijke, maar ze zei achteraf dat ze nu wel snapt waarom je als ouder soms ook voor de makkelijkste weg kiest. Ze vond het hard werken hihi.
Oh, ik was zelf ook behoorlijk idealistisch. Zelfs toen ik al kinderen had.. Toen hier de 3jarige leeftijd kwam zeiden wij tegen elkaar: zie je wel dat het aan het opvoeden ligt? Geen krijsende peuter in de supermarkt en geen gillende driftbuien bij een 2jarige.. Ahum 😀😀, gelukkig heb ik dit nooit buitenshuis uitgesproken hahaha, een peuter kan namelijk ook een laatbloeier zijn 😀 En bij mijn 6jarige denk ik weleens: wie ben jij, en waar is dat kind dat we zo netjes hebben opgevoed tot nu toe? En dan zegt mijn moeder, wacht maar tot de echte puberteit.. ik geloof haar hoor, wacht die tijd kan ik me namelijk herinneren haha
hihi geen vlekken...naja wij trekken ons kind buiten vaak een overall aan, dat scheelt binnen weer. Er zijn denk ik maar weinig kinderen die geen driftbuien hebben gehad op de meest genante momenten. Mijn moeder zei al, wacht maar tot die gaan puberen... Ach zolang ik maar iets terug zie van de opvoedpogingen, dan doen we het vast goed. In de slechte periodes is alles vergeten, in de goede periodes gaat het best ok. Maar ik geloof dat wij ook best makkelijk zijn.
Maar dat is vaak toch ook goeie wil? Ik was ook zo toen ik nog geen kinderen had. Ik zag hoe mijn zus worstelde met sommige opvoedissues, en als ik daar dan iets over las, dan vertelde ik daarover. Zij zal vast ook wel met haar ogen gerold hebben over sommige adviezen, maar gelukkig heeft ze daar nooit zo bot op gereageerd als sommige mama's hier... Ik probeerde toch ook maar te helpen. Zo probeer ik nu ook te reageren als anderen mij willen helpen. Respectvol. Zelfs al slaat het op niks. Want laten we eerlijk zijn: zelf hadden we toch ook allemaal grootste plannen met onze kinderen, die dan onhaalbaar blijken? Kinderen gingen netjes op tijd naar bed, geen tv, niet snoepen... Wat was ik naïef