Ik heb een blog en daar schrijf ik wel eens wat dingetjes op, gewoon, dingen die uit m’n hoofd moeten. Ik weet niet of het “mag” maar ik wil het hier graag delen. Niet om mensen te veroordelen maar om mensen te bemoedigen. * Ik ga GEEN perfecte ouder zijn (en dat is OKÉ!) * Ik heb besloten dat ik geen perfecte ouder meer wil zijn. Haha, wat een sullige zin is dat eigenlijk. Want dit geeft al aan, dat ik ooit wel die intentie had. Ik had goed nagedacht over wie ik was, hoe ik ben opgevoed, wat ik daarin miste en hoe ik dat dus allemaal beter zou doen. Alle positieve dingen uit mijn opvoeding zou ik meenemen in ons gezinsleven en de dingen die ik miste zou ik daaraan toevoegen, en voilà; de pérfecte ouder + opvoeder! Een moeder die altijd tot 10 telt, consequent is, onvoorwaardelijke liefde toont, op een rustige en bekwame manier door haar knieën gaat en haar kind aanspreekt op diens wangedrag, die altijd nadenkt over hoe ze in bepaalde kwesties het best kan reageren en natuurlijk weloverwogen beslissingen maakt op het gebied van tijdbesteding/voeding/nachtrust/televisie-kijk-tijd. Maar zoals ik hierboven al heb gezegd, ik ga niet meer proberen om de perfecte ouder te zijn. Want werkelijk waar, er zijn hier in huis toch periodes waarin ik mijn lieve, schattige, grote-blauwe-ogen peuter achter het stucwerk wil plakken. Wat een dondersteen. En ik maar ijverig proberen om haar waardes bij te brengen en haar water te laten drinken in plaats van sap ('oooooh wat een slechte moeder, weet ze soms niet dat suiker vergif is?!') en haar 'bah-wat-vies' te laten zeggen in plaats van 'gattedamme' (oeps, nog een puntje erbij op het slechte-moeder-lijstje). En echt, lieve moeders en vrouwen en mannen en dochter-als-ze-later-groot is, ik weet het.. Het is niet oké als ze slechte woorden zegt, gilt als ze d'r zin niet krijgt en sap drinkt in plaats van water. En ja, ik weet het, het is mijn schuld want ik ben degene die haar opvoedt en het is dus mijn verantwoordelijkheid. Maar ik ben er gewoon klaar mee om me daar schuldig over te voelen. Dat stomme schuldgevoel zorgt ervoor dat er altijd een soort donderwolkje boven mijn hoofd hangt. Blegh, stom! Dus, vanaf vandaag neem ik mij voor; Ik ga GEEN perfecte ouder zijn. Ik ga mijn best doen, ik ga lief hebben en ik ga er altijd zijn voor mij kinderen. Maar ik ga ook grondig tekort schieten, het ontzettend verpesten en ik ga gigagantisch op mijn bek - uuuuhh mond -.
Wat mooi geschreven! En ik doe al zo’n 15 jaar met je mee. En durf dan toch soms trots te zijn op het ‘resultaat van al mijn gebreken’ als mijn kinderen gewoon wel eens zelfstandig de juiste keuzes maken.
Super!! En wat dat betreft misschien niets nieuws onder de zon.. Maar voor mij wel een hele openbaring
Dankje! En je hebt helemaal gelijk. Soms voelt het alsof, omdat alles maakbaar is, we alles ook maar perfect moeten doen. Is fijn om je even te realiseren dat dat niet kan en dus ook niet hoeft!
Tot je op instagram rondkijkt naar alle “perfecte” en “dolgelukkige” gezinnetjes. Jammer dat daar het leed eigenlijk niet gedeeld wordt en dat “we” het met zn allen altijd maar moeten laten lijken op social media hoe gelukkig en perfect ons leven wel niet is. Niemand is perfect en leed hoort er nou eenmaal ook bij om geluk te kunnen voelen. Goeie blog @Appeltje22. We doen allemaal maar ons best
Precies dit is de reden waarom ik dus gestopt ben met die social media. Omdat ik er zelf aan mee werkte, aan dat “perfecte” beeld en omdat ik onzeker werd van anderen. Thanks
Ben een beetje aan het rondsnuffelen op de site en kwam je blog stukje tegen. Zo'n openbaring! Ik werk in de kinderopvang dus "ik hoor het allemaal te weten qua opvoeding" hangt altijd boven mijn hoofd. Heb eens meegemaakt dat mn zoontje niet meer wilde lopen in de supermarkt en ik dus met zweet op mn rug hem aan zn arm mee heb genomen. Toen kwam ik een moeder tegen van mn werk die me stomverbaasd aan zat te kijken. Het enige wat ik toen gezegd heb was: "tja, ik ben ook maar een mens en die van mij luisteren ook weleens niet!" Vond het toen best confronterend dat er dus mensen zijn die denken dat je alles met een pedagogische visie doet omdat je daarvoor geleerd hebt. Tuurlijk probeer ik echt wel pedagogisch verantwoord op te voeden, maar soms ook gewoon even lekker niet. En sta ik dus ook weleens te schreeuwen tegen de kinderen terwijl ik weet dat je dat eigenlijk nooit mag doen omdat dat heel slecht kan zijn voor hun ontwikkeling enz. Zolang mn kinderen weten dat ik altijd van ze hou en ze zien dat ik ook maar een mens ben van vlees en bloed, is mijn manier van opvoeden PERFECT! Maar dan wel op mijn manier perfect
Sinds ik geaccepteerd heb dat niet alles perfect gaat en ik gewoon goed genoeg mijn best doe, ben ik een leuker mens en een leukere moeder. En natuurlijk zijn er momenten dat ik mezelf compleet voel falen, maar tegenwoordig vraag ik gewoon hulp. En echt, zo prettig is dat!
Heerlijk om te lezen!Ik ben gelukkig ook niet perfect als moeder maar ik vertel mijn zoon iedere dag dat ik van hem hou,ik ben er voor hem en dat weet hij.Ik kom soms rollen behang te kort maar zodra hij een knuffel geeft smelt ik weer...waardoor hij dus wel eens zijn zin krijgt .
Precies!! Ik heb ook in de kinderopvang gewerkt en herken je gevoel, maar met je eigen kindjes is het echt anders. Je doet het goed en je bent een top moeder!!