Hallo allemaal, Ik heb een tijdje geleden op het forum geschreven dat mijn man zijn neef en ook dus een neef van mij, die 39 jaar is terminale longkanker heeft met uitzaaiingen in zijn botten. Hij heeft het in april gehoord, en we zijn nu 6 maanden later. Het gaat echt helemaal niet goed met hem, hij is zo ziek dat ie nu een electrische rolstoel voor binnenshuis nodig heeft en ook een trapliftje, hij kan gewoon niet meer normaal bewegen, hij is na elk loopje uitgeput. Ook speelt de bronchitis die hij al had voor de diagnose hem nu parten, omdat de tumor in zijn long groter wordt, krijgt hij steeds minder longinhoud... Ik wordt er gewoon een beetje moedeloos van, echt gewoon verdrietig. Gelukkig vind ie veel steun bij zijn moeder, broertje, zus en zwager en bij ons zijn overige familie. Een vrouw of vriendin en kinderen heeft hij niet, eeuwige vrijgezel zullen we maar zeggen. Ik ben ook wel bang voor wat er nog gaat komen, zeg maar het einde ervan. Ik wil en kan er nog niet aan denken en gelukkig hoeft dat ook niet, hij is er nog volop. Maar toch begint het af en toe te knagen en pieker ik erover. Ik kan er behalve met mijn man en ouders met niemand over praten. Mijn man zijn ouders vermijden het liefste om erover te praten, die vinden dat denk ik te confronterend. Mijn man wil er wel over praten, ook niet zo heel erg intens, dat kan hij niet zo goed. Gelukkig kan ik wel altijd bij mijn ouders terecht.. Sorry, ik moest dit even kwijt, zit er heel erg mee op het moment. Vooral omdat ie vanavond vroeg of we mee naar Lourdes gingen, binnenkort. Wij een bevriende pastor bellen hoe dat zit, kregen we te horen dat het niet gaat nu, want het is laagseizoen. En ook eigenlijk dat het misschien beter is dat als onze neef daarnaartoe wilt met ons, dat in combinatie met een ziekenreis te doen. Omdat er dan continue medisch personeel bij is. Maar het hoogseizoen begint pas in maart, das nog best wel ver weg, als jullie begrijpen wat ik bedoel Sorry voor dit nogal ongezellige bericht, maar ik moest het ff kwijt...
Sterkte joh, en anders bel je is verder naar andere pastoors, misschien is er ergens wel een ziekenreis die eerder gaat dan Maart. Sterkte nogmaals.
Dat is ook heel moeilijk! Vooral omdat je er met niemand anders dan je man over kan praten en je het blijkbaar wel graag wilt! Gelukkig kan je hier je hart luchten! En ik begrijp je heel goed dat maart nog heel ver weg ligt! Hij is tenslotte al zover achteruitgegaan... Heel veel sterkte!
Pfff sterkte.. Moet toch wat te regelen zijn? Kan je neit eens contact opnemen met de stichting doe een wens? Die krijgen vaak een heleboel voor elkaar...
stichting doe een wens is voor kinderen tot 18 jaar. maar wat een verhaal zeg. snap best dat je er behoorlijk mee zit ts
Hey meid, Wat vreselijk voor jullie. Helaas kan ik goed begrijpen wat jullie doormaken. Vorig jaar oktober hebben wij afscheid moeten nemen van mijn schoonvader en 2 jaar geleden van mijn oom. Allebei overleden aan de gevolgen van kanker en allebei slechts 61 jaar geworden. Het is hartverscheurend om zoiets te moeten meemaken. Lastig is het als je er over wil praten en niet iedereen heeft daar behoefte aan. Mijn vriend is een echte binnenvetter. Hij praat nooit over zijn gevoelens, terwijl ik daar wel heel sterk de behoefte toe voelde. Gelukkig kon ik altijd bij mijn zusje terecht. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en hopelijk kunnen jullie zijn wens om naar Lourdes te gaan waarmaken. Liefs, Suzanne
Hallo allemaal, Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Ik hoop ook dat hij die reis kan maken in maart. Ik gun het hem zo mijn man ook. Wij doen maar net als hij, stapje voor stapje en dag voor dag. Hij zegt ook elke dag is er 1 en daar houden wij ons dan ook maar aan vast.