Dit heeft toch niemand gezegd? Van deze opmerking snap ik niks. Ik denk dat iedereen vindt dat de kinderen die echt hoogbegaafd zijn de aandacht en hulp moeten krijgen die ze verdienen. De vraag is alleen of er niet meer kinderen als hoogbegaafd worden neergezet dan er daadwerkelijk zijn. Eens dat er differentiatie moet zijn naar de mogelijkheden van kinderen. Wat ik (oprecht) niet begrijp is dat dit nu zo extreem uit elkaar wordt getrokken. Wat al eerder werd gezegd: de bandbreedte van het normale wordt steeds smaller. Ik weet dat mijn ervaring helemaal niets zegt, maar ik zat in een klas op de lager school met kinderen van LBO- tot gymnasium-niveau en toch kregen we allemaal dezelfde stof. De ene deed er alleen langer over dan de ander, en degene die sneller klaar was deed wat extra's. (En dan was er in mijn klas van 25 een jongen met RT.) Ik snap oprecht niet, en dat is geen aanval naar niemand, waarom dat nu anders zou zijn.
Voor je een officieel label hebt ben je jaren verder.. Ik vind dit soort uitspraken altijd een beetje overdreven. Als jouw kind niets heeft, heeft hij niets. Waarom je daar dan druk om maken?
Ik denk dat we ook steeds meer te weten komen over verwchillende ziekten. Waardoor diagnotiseren makkelijker wordt. Denk dat er ook veel kinderen op latere leeftijd pas weten wat er aan de hand is met ze omdat ze dat eerder niet voldoende wisten. Hier merk ik er niks van. Maar in mijn tijd was er ook een 'trend' dat heel veel kinderen van de kleurstoffen af moesten zoveel mogelijk omdat ze daar druk van werden. Vaak kan een 'labeltje' werken. Ook om serieus genomen te worden. Het is denk ik ook fijn te weten waarom je kind reageert hoe hij reageert.
Precies dit dus! Helemaal met tupp eens! Ik werk nu zo'n 10 jaar in het basisonderwijs en herken wel een aantal punten, maar sommige zaken worden echt overdreven! In mijn klas wordt er bijvoorbeeld rekenwerk gemaakt op 4 niveaus. Dit vraagt van zowel de leerlingen als van mij wat extra's maar na bijna een jaar weten ze niet beter en loopt dit prima. Ook hebben we een systeem met een individuele weektaak, aangepast op ieder kind. Dat kan echt van alles zijn. Rekenen en spelling, maar ook opdrachten van aardrijkskunde of geschiedenis. Sommige leerlingen leren zelfs een vreemde taal. Op die manier kun je op een vrij makkelijke manier ieder kind tot zijn recht laten komen. Met deze taak gaan ze aan de slag als hun reguliere werk klaar is. Mochten ze alle onderdelen voor 1week af hebben, dan hebben we legio mogelijkheden waar ze uit kunnen kiezen, van educatief games tot werken met een iPad. Over onderzoeken: dat gebeurt alleen met toestemming van de ouders. En als ik kijk naar de hoeveelheid kids waar "iets" mee is..........tja, dat zijn er in de ene groep 6 en in een andere groep 1. Wisselt dus heel erg. Maar ik vind het van de gekke dat wij als leerkrachten beschuldigd worden van labeltjes plakken op een kind!
Ik herken t ook niet zo van èchte diagnoses. Wel van amateurs hoeveel mensen hoor je niet roepen: dat kind is echt een adhdertje, autistje of hoogsensitief (wtf). daaaaar word ik moe van. Want een echte diagnose is wel even andere koek dan peperkoek. onze oudste dochter is ook niet helemaal doorsnee. En dat accepteren we. En op t moment dat wij of school een hulpvraag hebben, gaan we kijken welke weg we noeten bewandelen om die hulp te krijgen. eerder lijkt me een diagnose alleen maar ontzettend overbodig.
@reckless: ik denk niet dat het "aan de leerkracht ligt". Als ik ergens respect voor heb dan is het wel leerkrachten van de basisschool. Bij ons op school komt het eerder door een overactieve IB-er... En ik denk dat er ook andere krachten meespelen, zoals financiering van 'rugzakjes' e.d. Overigens, zoals @reckless het beschrijft klinkt het inderdaad behoorlijk behapbaar om op verschillende niveaus les te geven op een redelijk simpele manier. Volgens mij ging het vroeger zo niet. Toen werd elk kind dat een ander niveau kreeg daarvoor uit de klas gehaald.
Ik denk dat er in deze discussie 2 dingen door elkaar lopen: snel labeltjes plakken en passend onderwijs voor alle kinderen. Met dat laatste is in mijn ogen niks mis. Het lijkt mij goed dat kinderen die moeite hebben extra begeleiding krijgen en dat kinderen die voor zijn meer uitdaging krijgen. Niet meer dan logisch toch..zo komt ieder kind het beste uit de verf. Maar ik denk wel dat er eens beter gekeken moet worden of een kind daadwerkelijk zo veel achter of voorloopt of dat het daadwerkelijk pdd-nos of iets heeft. Want dat een aantal roepen..een diagnose krijg je niet zomaar, nou daar ben ik het totaal niet mee eens. Ik heb in mijn naaste omgeving al meermalen gezien dat het een fluitje van een cent kan zijn. Een kindje dat ik al van baby af aan heel nauw meemaak, nog nooit consequent of überhaupt gecorrigeerd wordt. Dat al van dreumes af aan overal om gelachen wordt..ook als er hele dozen houten blokken door de kamer gaan, "want pa houdt er wel vam als er een beetje pit in zit'. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Kind is nu 5, nog nooit op psz/kdv geweest en begon zich toen hij op school kwam af te zetten: logisch...daar zijn regels. Kind was amper te bereiken, want die wist gewoonweg niet wat hem overkwam. Binnen 1 schooljaar was officieel vastgesteld dat het kind adhd en autistisch was...ja hoor ammahoela. Kind is nooit opgevoed. En dit gaat dus ten koste van kinderen die echt zo'n diagnose nodig hebben en van dit kind zelf overigens. Is afgelopen jaar naar het speciaal onderwijs gegaan wat zeker niet nodig was. Als men maar gezien had hoe dit gekomen is. Natuurlijk kun je dit de leerkrachten niet kwalijk nemen, maar daarom ben ik beslist vóór een verplichte voorschoolse educatie...om dit soort problemen bij de wortel aan te kunnen pakken. Ik denk als ouders niet zolang zelf aan kunnen klooien dat we dan een hoop minder kinderen met problemem hebben en de hulp naar de kinderen kan gaan die dat echt nodig hebben. Ik ben ervoor om kinderen vanaf 2 jaar verplicht naar een psz oid teblaten gaan. Met subsidie uiteraard zodat ook iedereen hieraan kan voldoen.
Tja weet je, ik zie het ook. Maarja is het ook niet enigzins logisch?! Kinderen gaan vanaf 4 maanden naar de opvang waar er veel te weinig leidsters zijn om baby's de aandacht te geven die ze juist dan nodig hebben. Kinderen van 2-3 jaar moeten meedraaien in het gezin, moeten om 6 uur opstaan zodat ze om half 8 naar de kinderopvang kunnen de ouders kunnen gaan werken. Daarna worden ze om 6-7 uur opgehaald en gaat het gehaast gewoon door. In het weekend willen papa en mama ook tijd voor zichzelf en gaat de tv maar aan. No offense maarja dat zijn me nogal wat prikkels. We willen alles maar nergens echt quality. We moeten sociaal leven hebben we moeten werken we moeten dit we moeten dat.....
@tuc: eens, het zijn twee discussies. En gepast onderwijs is zeker goed! Wat ook al eerder werd gezegd: als er inderdaad overgediagnostiseerd wordt dan is dat vooral een slechte zaak. Want daar is zowel het kind met het terechte als het onterechte label de dupe van. Zeer kwalijk dus! Ik heb geen ervaring met te makkelijke diagnoses. Ik heb wel ervaring met mensen die op mijn kind een label proberen te plakken terwijl het volgens mij niet nodig is (met een jaar oud viel op het CB het woord ADHD al). En nee, ik ben geen moeder die in ontkenning is, ik heb inderdaad een kind dat niet de makkelijkste is, maar het is nog steeds binnen de grenzen van het normale. Na anderhalf jaar kleuteren (en net zolang observaties en gesprekken met de IB-er) zei de juf nu ook tegen mij: volgens mij is hij gewoon enthousiast en moet hij wat meer uitgedaagd worden, dan komt het wel goed.
Vreemd hoor Tuc, dat het in jouw omgeving blijkbaar zo makkelijk gegaan is. Want het observeren van de ouders moet ook gedaan worden bij dit soort onderzoeken (videohometraining). Blijkbaar niet gebeurd, want daar kan al heel veel uitgehaald worden. Het is juist 1 van de eerste stappen. Maar goed, het zal overal wel anders zijn blijkbaar. Zonde! Blijf er nog steeds bij dat het echt niet makkelijk is om de weg naar een diagnose te bewandelen. Ik kan mij niet voorstellen dat het overal zo gaat, zoals jij hebt gezien. Overigens ben ik ook een voorstander van passend onderwijs, mits dit goed ingericht wordt. Dat laatste heb ik nog twijfels bij.
@Romy1979: hangt het niet van de diagnose af? Geen idee, ik vraag het me alleen af. En ik denk ook dat sommige ouders maar wat roepen zonder dat er een diagnose is.
En in de klas bij mijn dochter een meisje waarvan de ouders beweren dat ze megaslim/hoogbegaafd is...alleen blijkt dat werkelijk nergens uit. Op de psz merkten ouders al dat het kind enorm voor was..alleen de leidsters merkten niks (volgens moeder he) " maar ja die wisten daar ws niet mee om te gaan". Toen naar school, moeder vertelde dat zij duidelijk had gemaakt in het kennismakingsgesprek dat haar kind een enorme ontwikkelingsvoorsprong had. Ze vond dat er direct extra werk aangeboden moest worden, want dat de leerkracht het niet zag kwam door onderpresteren...na 2 weken groep 1 zag moeder al dat dit veel te simpel was. Maar de juf zag het niet volgens haar. De cito halverwege het jaar was mooi gemiddeld, iets waar je als ouder trots op kan zijn. Nee hoor voor haar het bewijs dat jaar dochter onderpresteerde want ze was niet gemiddeld. Cito einde vn het jaar precies hetzelfde. Ook de prestaties in de klas/oordeel van de leerkracht was: een meisje dat goed meekwam. Enfin groep 2 precies hetzelfde verhaal...heeft onlangs zelfs een soort test gedaan bij een extern bureau (weet niet zeker of het een iq test was maar zoiets iig) en daaruit kwam precies hetzelfde als wat er al 2 jaar op school uitkomt. Die uitslag namen ze maar niet serieus want ja, de persoon diede test afnam lag haar dochter niet zo dus dan gaat het al mis volgens moeder. nu gaat ze naar groep 3 en begint moeder het jaar al met eindeloze gesprekken met de ib-er die vanaf groep 3 voor haar rekening neemt. zucht!
Ik weet niet maar volgens mij waren vroeger mensen gelukkiger zonder al die labels. Onze zoon van 8 maanden is een lekker ondernemend mannetje. Soms zeggen we voor de grap 'adhd momentje', maar ik ben ook meer het type moeder denk ik dat straks zal zeggen: ga maar een rondje rennen. Natuurlijk zullen er kinderen zijn die daadwerkelijk een labeltje nodig hebben, maar ik erger me wel aan het modeverschijnsel dat iedereen dit blijkbaar nodig heeft om zaken te verklaren. Niet alles hoeft verklaard te worden, laat sommige dingen gewoon zijn zoals ze zijn.
Ik herken het echt niet. Hier geen enkel kind in de omgeving die ADD, ADHD, autisme of iets in die richting heeft. Tenminste, ik hoor er nooit een ouder over. Misschien heeft een enkel kind het wel maar wordt er niet echt over gesproken. Als ik zo naar de klas van mijn oudste kijk, is er sowieso geen enkel kind dat 'anders' is.
Ik mag idd niet hopen dat het zo gaat overal. Er zijn wel mensen thuis geweest maar ik weet niet waarvan die waren. Ik zal je alleen eerlijk zeggen dat ik bijna naast een school voor speciaal onderwijs woon en ik heel vaak heb (ook al is dat echt niet netjes) ow tuurlijk zit een kind van die ouders hierop...en ja dat klopt niet. Maar ik vraag mij dus echt af of al die kinderen wel echt iets mankeren of dat het de situatie is waar zij uitkomen. Laat ik zeggen dat ik die ouders niet na school zie voorlezen of een spelletje zie doen met de kinderen.
Dat doe ik helemaal niet maar ik beweer dat ook niet. Maar dit is toch gek...dat iemand zo ver daarin gaat...of jij vindt dit normaal. De info die ik in het bericht geef krijg ik letterlijk zo van die moeder.
Heel eerlijk: dit is een frustratiepuntje van mijn kan. Als die suggestie maar gedaan wordt, hap ik. In de openingspost stond al dat het helemaal niet uitmaakt als kinderen die altijd snel klaar zijn zich dan maar gaan vervelen. Ook wordt de diagnose hoogbegaafdheid door haar in twijfel getrokken. En dat merk ik in mijn omgeving -ook bij collega leerkrachten- heel veel. Want zo veel hoogbegaafden kunnen er nooit zijn.... Dus wordt bij elke diagnose hb voor het gemak gezegd dat het niet kan en zijn er dus ineens 0 hoogbegaafden. Ook op dit forum merk ik dat sommige mensen trouw alle topics over ontwikkelingsvoorsprong / hoogbegaafdheid aflopen om vooral even te melden dat het allemaal wel meevalt en 'doe maar gewoon want dan doe je al gek genoeg'. (Overigens blijft dan nog steeds staan dat de kinderen die onterecht deze diagnose hebben gekregen, over het algemeen wel behoorlijk slim zijn. En ook voor kinderen die 'gewoon erg slim' zijn, kan verveling leiden tot frustratie en frustratie tot onder presteren.) Als de diagnose hb wel geloofd wordt, dan moeten volgens veel mensen die kinderen en hun ouders maar gewoon blij zijn. Want als je zo slim bent, zal alles vanzelf wel goed komen toch? En dat is dus niet zo. Want die hele slimme kinderen, krijgen relatief vaak last van faalangst door alle hoge verwachtingen. Ze worden vaker aan zelfstandig werk gezet, met onvoldoende begeleiding op het gebied van vaardigheden. En ze leren vaak niet om de juiste leerstrategieën te gebruiken. Waardoor ze later alsnog vastlopen. (gniffel gniffel, zie je nou wel, dat was toch dat hoogbegaafde kind, nou dat blijkt wel, kan uiteindelijk nog niet eens een havo-diploma halen). Er zijn vast kinderen die een verkeerde diagnose hebben, bij elk 'label' wat je maar kunt bedenken. En ik ben het met een hoop mensen eens dat "we" (lees: maatschappij, want het is echt niet alleen onderwijs) daarin erg doorslaan. Maar er lijkt ook steeds meer een soort tegenbeweging te zijn die niks meer gelooft en die slaan ook door. Niet elk druk kind heeft adhd. Maar ook niet elk druk kind heeft géén adhd en is gewoon slecht opgevoed. Niet elk slim kind is hoogbegaafd. Maar ook niet elk slim kind is niet hoogbegaafd. Het wordt tijd dat we gewoon wat meer balans geen vinden. Nu zijn er te veel labels. Vroeger waren er te weinig. In mijn omgeving recent een volwassene gediagnosticeerd met autisme. Uiteraard mag ik geen diagnose stellen, maar laat ik zeggen dat ie voor mij niet als verrassing kwam. Als je als 40-jarige nog steeds thuis woont omdat je 0 zelfstandigheid hebt, met je bovenlichaam gaat schommelen zodra je in een situatie komt die anders is dan de dagelijkse routine enzovoorts, dan is er in de regel toch wel 'iets' aan de hand. Voor hemzelf en zijn naaste familie was het dus wel een complete schok. Oké, hij had op de lom(p)-school gezeten (sorry voor de p, maar zo noemen zij dat dus doodleuk). Maar verder was er toch niet zoveel aan de hand? Tja, roep dan maar dat al die diagnoses en labels en extra ondersteuning onzin is en dat ze dat vroeger ook niet nodig hadden. Ik weet wel in welke tijd hij beter af was geweest. Toen (ga maar naar de lom, verder geen begeleiding voor hem of opvoedingsondersteuning voor zijn ouders) of nu, waarin hij misschien langer op een reguliere school had kunnen zitten, zich deels had kunnen spiegelen en optrekken aan de anderen en waar zijn ouders begeleiding hadden gekregen om hem toch wat zelfstandigheid en zelfredzaamheid bij te brengen.
Laat ik het dan even anders formuleren: jij hebt behoorlijk je eigen mening klaar over gedrag van kinderen en opvoeding van ouders. Je bent niet 24 uur per dag aanwezig op scholen en gezinnen, neem ik aan. Je zegt in een andere post van alles over de kinderen die op het speciaal onderwijs zitten, ik zou dat nooit doen. Als 'buitenstaander' zie je het vaak toch anders. En ook al hoor je dingen van een moeder, dan hoor je het altijd nog maar van 1 kant. Ik reageer zo omdat ik zelf al heel vaak meegemaakt heb dat buitenstaanders mij wel even gingen vertellen hoe zij over het gedrag van mijn zoon/dochter dachten. Ze wisten het altijd beter/anders. Dat is niet altijd even leuk. Ook de ongezouten mening over hulpverleningsinstanties hebben me vaak genoeg geïrriteerd. De meeste mensen waren nog nooit binnen geweest bij die instanties en hadden hun mening al klaar... Ik zeg altijd maar: de beste stuurlui staan aan wal. En natuurlijk zullen er fouten gemaakt worden, ook in het stellen van diagnoses. Maar het opsporen of benoemen van deze fouten laat ik liever aan mensen over die hier echt onderzoek naar doen en niet maar iets roepen op basis van dingen die ze zien (van een paar momentopnames) of horen (misschien wel van een ander)
De ouders gaan hier idd wel ver in.. zo ver zou ik persoonlijk nooit gaan.. Maar hier hebben we ook genoeg gedoe gehad op school.. Geloof me, alle lof voor de juffen en ik vind ze erg lief/leuk maar het is soms lastig om als ouder erkenning te krijgen voor je kind.. Ik bedoel; wie kent je kind uiteindelijk het beste? Dat ben je toch zelf.. Dat gecombineerd met het feit dat ik zelf leerkracht ben (geweest) en dat ik een hele grote vriendinnen groep heb die in het onderwijs werkt (pabo vriendinnen) maakt dat ik echt wel weet waar ik over praat. Daarnaast is zoonlief tijdens zijn kinderdagverblijf periode al door een pedagoge onderzocht (oa met VIB) waar ook de nodige conclusies aan zijn verbonden. Het is misschien overbodig om te zeggen dat wij dit traject als ouders zijnde zelf hebben betaald. Al vanaf basisschool dag 1 zijn wij aan het "vechten" voor de rechten van onze zoon.. Dit had te maken met nieuw (herschreven) beleid voor de kleuterklassen tot een juf die het gewoon beter dacht te weten. Inmiddels zijn wij eindelijk zo ver dat zoonlief mee mag naar groep 3 volgend jaar.. Het probleem zit hem in het feit dat hij een zgn herfstleerling is en dat hij pas 5 is in groep 3. Hopelijk zal de juf in groep 3 zijn "gave/talent" ook zien, erkennen en erop inspelen. Want als jij, als 5 jarige, straks in groep 3 zit en je leest al AVI eind 3 boekjes dan hoop je als kind zijnde echt dat je gaat worden uitgedaagd.. Anders zie ik het somber in voor mijn kleine mannetje..