@Tuc, 'mooi' verhaal, daar heb ik dus zón hekel an, zulke mensen. Dochter zit nu een half jaar op school en ze kan meer dan de meesten, ja dat dachten we van te voren al maar daar ga ik niks over zeggen. Nu heeft ze 'stiekem' de Cito ook bij haar gedaan en geen fouten geloof ik.. zal wel. Ik vind het fijn dat ze goed meekomt maar meer hoeft niet. Andere ouders kijken je er snel op aan als een opschepper, en dat vind ik vreselijk. We zien vanzelf. Wij hebben haar niet gemaakt, maar God. Dankbaar ben ik wel maar trotsheid probeer ik voor te waken.
Dat was hier niet zo....toch een kind met ass.... dus die vlieger gaat niet voor iedereen op.... Het valt mij ook wel op dat ouders snel dingen roepen maar voor een diagnose krijgt je kind veel testen en wordt echt overal naar gekeken dus die krijg je niet zomaar hoor....
Ow helemaal niet..ik geef mijn visie erop..nergens staat dat ik vind dat iemand iets niet goed aanpakt. Ik zeg wat ik van mijn kids accepteer en wat niet. Dan moet je mijn posts maar eens goed lezen. En ook de laatste over die school hier. Nergens beweer ik iets over die kids...maar ik geef aan wat mij opvalt en ik in kader van dit topic mij afvraag of al die kinderen daar terecht zitten?? jij gelooft dus niet dat sommige kinderen gedrag vertonen of niet mee kunnen op school door de situatie waar ze uitkomen?? Ik geloof dat wel. En hoe kort door de bocht het ook is...waarom staan er aan die school 9 van de 10 ouders met een ronkende scooter, peuk in dr smoel en taalgebruik uit te slaan waar mijn oren van klapperen( even om een beeld te schetsen he) op de school waar ik ga...van allerlei mensen (kakkers, doorsnee types, beetje alternatieve/rockachtige ouders, het is ook de thuisbasis voor de kermiskinderen. Maar waarom daar niet..leg mij dat dan uit.
Mijn kind zit op een internationale school en er is geen enkel kind met een label in zijn klas. Nu worden kinderen die bewezen autistisch zijn, niet op school aangenomen vanwege de beperkte mogelijkheid tot begeleiding. Kinderen die voorlopen krijgen automatisch meer en ander werk. De enige begeleiding die kinderen hier intensief krijgen is dat non-native speakers van het Engels wat extra les krijgen. Mijn zoon heeft ook twee maanden in Nederland op school gezeten en in de klas van 24 waren er 5 met labels.
Het zal beide zijn, sommige kinderen zullen iets 'mankeren' en bij sommige is het de situatie waar zij uit voort komen. Maar zo'n situatie kan er ook toe bijdragen dat een kind op een reguliere school niet goed tot ontwikkeling komt. En ook lang niet altijd bewust door de ouders. Er kan van alles spelen binnen zo'n gezin. Dat weten we niet. Ik hoop gewoon van ganser harte dat iedereen bij het kiezen van de passende school voor je kind vooral naar het kind zelf kijkt. En niet alleen de ouder, maar ook de instanties erom heen die betrokken zijn bij die keuze.
Jij geeft inderdaad je visie/mening en dat vindt ik gewoon een beetje gevaarlijk. En ik zeg ook niet dat je iets beweert over de kinderen van de school naast jou maar je vraagt je wel van alles af. Waarom ze daar bijv. zitten en dat er niet/weinig gelezen wordt met de kinderen. Ik weet uit ervaring welke procedures je moet volgen voor dat je in aanmerking komt voor speciaal onderwijs. Jij misschien niet of alleen van horen zeggen. Daarom vindt ik je opmerkingen wat kortzichtig. Of het nou een visie, mening of oordeel is.
Inderdaad opvallend. Dit geef ik in het topic onder peuters en kleuters ook zo aan. Hier op de internationale school dus ook amper kinderen met labels, dat was destijds in NL inderdaad veel meer.
Vind jij het niet vervelend dat er voor jouw kinderen wel eens onbegrip is..omdat het voor andere ouders "het zoveelste kind is wat iets heeft" jouw kinderen verdienen toch meer begrip en acceptatie daarvoor. Ik denk dat we dat kunnen bereiken door wat "strenger" te zijn in "labeltjes plakken". Ik ben er nl van overtuigd dat we dan de kinderen die het echt nodig hebben beter kunnen helpen. Net als wat 2jees zegt..als je denkt dat je kindje potentie heeft ben je al een opschepper. Hoe komt dat..omdat tegenwoordig bijna elk kind superslim is..of heel veel ouders dat denken. Ik vind dat te kort doen aan de kinderen die daadwerkelijk hoogintelligent of hoogbegaafd zijn.
Ik denk dat het vooral belangrijk is hoe de school en jij als ouder er mee omgaat. Er zit bij nader inzien wel een jongetje in de klas die best ADHD of iets in die richting zou kunnen hebben. Maar daar merken de andere kinderen/ouders dus niets van. Nu denk ik dat het bij dit jongetje vooral een gebrek aan opvoeding is, maar de omgang van school is zodanig dat andere er geen 'last' ( klinkt zwaar, is niet zo bedoeld ) van hebben. Onze oudste is 6, wordt volgend schooljaar in oktober 7 en zit dan in groep 4. Hij zit met de Avi nu in midden groep 6. Juf laat hem lekker lezen, hij mag extra werkjes maken en hij mag zover gaan als hij wil. Niet te moeilijk, er niet teveel druk op leggen, en hem lekker laten gaan onder begeleiding. Ik denk dat er tegenwoordig door zowel de ouders als de leraren, het gedrag van kinderen (teveel) onder een vergrootglas wordt gelegd. Maar dat is mijn visie, ik weet niet hoe het is om een kind te hebben die anders is en de daarbij behorende moeilijkheden.
Ik herken het niet hier in mijn omgeving. In de klas van mijn zoon zijn volgens mij wel wat kinderen waarvoor een ambulant begeleider komt maar ik hoor en zie er weinig van en ondervind er dus ook geen hinder van. Een diagnose wordt ook niet gesteld vanuit de leerkrachten op school maar daarvoor moet je toch zeker naar een ander instituut. De richtlijnen/kenmerken etc lijken me overal hetzelfde dus zal het ook niet zo zijn dat deze labels zomaar op een kind geplakt worden. Zullen het er meer zijn dan vroeger? Ja ik denk het wel. Is het erg? Nee ik denk het niet. Hoeveel mensen zeggen wel niet hoe ongelukkig ze vroeger waren omdat ze anders waren dan de rest maar niet geholpen of gehoord werden. Zelf een diagnose stellen is natuurlijk onzin maar dat filter je er wel uit. Ik zeg ook wel eens voor de grap dat ik 2 ADHD-ers heb thuis. Daarmee bedoel ik meer dat ze Alle Dagen Heel Druk zijn maar vertel dat als grapje en laat dat ook duidelijk blijken. Voor de kinderen die een diagnose hebben gehad lijkt me voornamelijk heel fijn omdat ze daardoor de juiste begeleiding krijgen en het kind zich daardoor vaak beter kan ontwikkelen. Ik heb een kind met de diagnose slechtziend/visuseel beperkt. Dit label heeft hij omdat hij een visus heeft van 25% (met bril op). Hierdoor krijgt hij begeleiding van een ambulant hulpverlener op school. Hartstikke prettig omdat de leerkracht nu handvatten krijgt uitgereikt om hem mee te laten doen met de rest van de klas. Omdat zijn visus vooruitgaat verliest hij straks zijn "label". Heel fijn natuurlijk maar daardoor verliest hij ook de begeleiding terwijl zijn zicht/visus nog steeds belabbert is of in ieder geval niet zoals dat bij een "normaal" mens (boven de 30% visus ben je niet meer slechtziend). Daarna dus geen hulp meer terwijl hij dat zeker nog wel nodig heeft. Dan maar liever wel even een label!
Ik zie het dus anders. Ik ervaar veel onbegrip omdat ouders denken dat je zomaar een diagnose krijgt. Alsof je ergens binnen kunt stappen en een papiertje mee krijgt. Ik erger me aan mensen die zich er niet in willen verdiepen waarom je graag een diagnose wilt hebben. Dat je je kind hierdoor heel veel mogelijkheden geeft. Ik denk dat er eerder iets gedaan miet worden aan deze onwetendheid.
Ja maar dat bedoel ik dus ook. Van hoeveel kinderen wordt niet iets geroepen zonder dat dat bewezen is. Daardoor komt men toch tot het idee dat het zo gemakkelijk gaat.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Een diagnose krijg je niet zomaar en er worden nu meer diagnoses gegeven omdat er gewoon meer bekend is over diverse 'aandoeningen' en 'beperkingen'. En het is zoooo irritant dat mensen altijd zeggen, ach iedereen is autistisch, iedereen heeft symptomen waarmee ze die diagnose kunnen krijgen. Als ik dan uitleg dat het gaat om de mate waarop de symptomen aanwezig zijn kunnen bepalen of er al dan niet ASS in het spel is... Maar dan krijg ik nooit geen reactie meer terug. Mensen zijn te koppig om zich te verdiepen in dingen en roepen gewoon snel wat. En dat die mensen dingen gaan beweren zonder er echt verstand van te hebben is niet eerlijk naar de mensen die er echt mee te kampen hebben.
Zo je slaat de spijker op zijn kop. Daarom ben ik ook zo'n enorme voorstander van vroeghulp. Hoe eerder je erbij bent hoe meer je kan bereiken met een kind.
Ik denk dat er 2 verschillende soorten ouders zijn. De ene groep vindt het onzin als je kind een diagnose krijgt. Volgens hen mankeert iedereen tegenwoordig iets. Zij weten altijd hoe het komt en wat je moet doen. De andere groep denkt dat je zomaar een diagnose krijgt en vindt van alles over hulpverleningsinstanties enz. Ik heb meer moeite met de tweede groep ouders. Aks er iets gezegd wordt over het gedrag van mijn kind laat me dat vrij koud. ( ik voed hem/haar op en weet gewoon het meeste van mijn kind) Als er meningen gegeven worden over de manier waarop diagnoses gegeven worden en hoe de hulpverlening hier mee omgaat voel ik wel vaak weerstand. Mensen die daar zomaar wat over roepen hebben vaak niet eens in zo'n traject gezeten. Die weten niet wat voor weg hier aan vooraf gaat.
Een diagnose krijg je niet zomaar hoor, hier zijn we al anderhalf jaar bezig met de jongste. Donderdag krijgen we de uitslag van een heleboel onderzoeken en testen. Het vermoeden is A.s.s. Ik vind het belangrijk en de school ook, zoodat we weten en nog meer tips kunnen krijgen hoe we het beste met hem om kunnen gaan.
Ik herken niet dat er met werkelijk elk kind iets zou zijn. Ik denk wel dat er aan de ene kant gewoon meer oog is voor wat er mis kan zijn of gaan in de ontwikkeling van kinderen, en anderzijds denk ik dat onze maatschappij steeds meer eisen stelt aan mensen, waardoor afwijken van de norm steeds sneller op gaat vallen. Ik vind de ontwikkeling van oog hebben voor elk individueel kind heel goed. Ik ben zelf zeer waarschijnlijk hoogintelligent, maar daar was in mijn tijd nog helemaal geen oog voor. Ik heb me dus op de basisschool stierlijk zitten vervelen, (op maandag de rekentaken voor de hele week af en dan de rest van de tijd boekjes lezen of tekenen in de rekentijd. Uitleg over verschillende dingen gewoon gemist omdat ik door verveling wegdroomde. Leerkrachten die dachten dat ik het echt niet snapte, me individueel uitleg gingen geven, en dat ik na 2 zinnen dacht: oooooohhhh. En me vervolgens gigantisch zat te frustreren omdat ik hun hele riedel nog uit moest gaan zitten. Dat soort dingen). Maar ik zie wel veel gebeuren dat hiermee gigantisch aan de haal gegaan wordt. Aantal kinderen in mijn omgeving valt onder de noemer hoogintelligent en daar wordt door de diverse ouders direct hoogbegaafd van gemaakt. Dat verbeter ik altijd keurig, want hoogintelligent is gewoon niet hoogbegaafd. Soms lijkt het dan wel eens alsof ouders het erg nodig hebben dat hun kind speciaal is. Tja... volgens mij is elk kind speciaal En ik vind ons onderwijssysteem erg eenzijdig gericht op intellectueel leren. Het verbetert wel iets, maar ik heb binnen m'n werk veel jongeren begeleid die niet zo goed met hun hoofd waren, maar wel met hun handen. Die dingen niet uit boeken konden leren, maar wel door de kunst af te kijken van een ander en het gewoon na te doen. Die vaardigheden worden wel erg ondergewaardeerd wat mij betreft. Resulteerde dan ook in jongens die gewoon retegoeie timmermannen konden worden, maar die de IT in wilden, want dat heeft status. En als ze daarin onjuist begeleid worden, zie je ze doodongelukkig worden op een stoel achter de pc de hele dag Een diagnose wordt niet zomaar gegeven, maar de ene hulpverlener doet z'n werk beter dan de andere. Er worden soms onterecht diagnoses gegeven. Bij processen waarin videohometraining of huisbezoeken onderdeel van de diagnosevorming zijn, is dat overigens niet altijd de schuld van hulpverleners. Je ziet zeer regelmatig dat ouders dan ineens volgens het boekje gaan opvoeden, op de momenten dat ze gefilmd worden (en dus blijkbaar stiekem BEST wel weten wat ze fout doen) en dan is na een aantal malen de conclusie dat er pedagogisch niets mis is. Tja....
Aan de ene kant vind ik het goed dat het onderwijs zich meer richt op een kind individueel in de klas (wat kan hij aan, loopt hij voor en kan hij aangepast materiaal krijgen of heeft hij juist meer begeleiding nodig, etc.), aan de andere kant vind ik het labelen zelf ook best grote vormen aannemen. Natuurlijk is er veel meer bekend over verschillende ziektes waar vroeger niet eens onderzoek naar werd gedaan en is het alleen maar goed dat kinderen al vroeg begeleid kunnen worden. Maar een wildgroei aan etiketten zie ik ook wel opkomen. En dan niet per se vanuit school maar vanuit de ouders en de maatschappij. Terwijl een kind dat weinig beweging krijgt en dus druk is, niet per se ADHD hoeft te hebben. Gewoon hem zich laten uitleven na school is voldoende. Aan het opvoeden worden steeds meer eisen gesteld, je moet alles alleen doen (vroeger sprongen grootouders of andere vertrouwenspersonen veel meer bij) en ik heb het idee dat sommige ouders zich ook sneller onzeker laten maken en dan naar een specialist stappen. Dit geldt maar voor een klein deel, ik geloof dat het overgrote deel van de kinderen dat met iets gediagnosticeerd wordt dat ook hebben en dat het alleen maar goed is dat ze de juiste begeleiding krijgen.