Oh, maar dat ben ik zeker met je eens. Ik bedoel ook absoluut niet dat al die 'etiketten' die ik heb genoemd onzin zijn. Maar wel dat het lijkt alsof ze veel te scheutig worden uitgedeeld. En daardoor betekent het minder voor de kinderen die echt 'iets' hebben. Als ik iemand hoor zeggen dat zijn kind ADHD heeft dan merk ik aan mezelf al dat ik denk 'ja hoor, het zal wel weer eens niet zo zijn'. Erg, ik weet het, maar de begrippen zijn gewoon aan inflatie onderhevig als ze zo vaak worden toegepast. En over hoogbegaafdheid: mijn neefje is hoogbegaafd (volgens de test dan, ik ben van mening dat het een gewone, slimme jongen is). Het arme kind zit sinds de diagnose bijna non-stop in de stress, omdat hij nu bij alles vindt dat hij meer kan. Hij haalt bijvoorbeeld een keurige 7 of 8 ergens voor, en baalt dan alleen maar omdat het geen 10 is. Wat heeft hij gewonnen bij zijn stempel..? Een hoop frustratie en onzekerheid. En het is ook gewoon onzin, het is een normale slimme knul, die een beetje op zichzelf is. De juf dringt wat moeilijk tot hem door soms, heeft een test geadviseerd en voila: hoogbegaafd. Let wel, ik geloof absoluut dat er hoogbegaafdheid bestaat! Maar niet ieder bovengemiddeld intelligent kind is hoogbegaafd. En ja, ik ben ook van mening dat je moet leren omgaan met even niet geprikkeld worden. Natuurlijk moet de lesstof aansluiten oo de je niveau, maar dit hoeft -mijns inziens- niet naadloos te zijn. Zelfde met Add/ADHD: absoluut een echte aandoening, en hartstikke goed dat kinderen die dat hebben goede hulp kunnen krijgen. Maar niet ieder kind dat moeilijk stil kan zitten heeft ADHD.
Je heb tegenwoordig een diagnose nodig wil je geholpen worden.. School had voor mijn zoon pgb aangevraagd voor therapieën enzo o school.. Kreeg ik een brief 'afgewezen is niet gehandicapt genoeg ' niet in die woorden maar hier kwam het wel op neer.. Half jaar later diagnose licht verstandelijk beperkt .. De bekende label.. Weer pgb aangevraagd voor therapieën en ja hoor hij heeft hem.. De indicatie is toe gewezen, terwijl hij eerst was afgewezen .. Zonder diagnose geen hulp..
Ik heb een aantal maanden PABO gedaan, lang niet genoeg om het onderwijs door en door te kennen natuurlijk. Maar 1 voorval op mn stage is me altijd bijgebleven. De IBer kwam na een paar weken naar me toe en vroeg me van een groot aantal kinderen uit de klas wat ik dacht dat ze "hadden". Of diegene ADHD, PDD-nos, dyslectie etc etc had. Met een big smile. Ik kon de karaktertrekken van die kinderen prima duiden en die zette zij om in diagnoses...:x Het jaar daarop ben ik pedagogische wetenschappen gaan studeren niet om kinderen te diagnosticeren, want naar mijn gevoel gebeurd dat inderdaad al heel snel. En ik ben hélemaal voor passend onderwijs. maar, wat ik het schrijnende vind aan het te snel labels plakken op een kind is dat het er voor het kind lang niet altijd beter op word! Mensen krijgen vooroordelen over dat kind. En dat heeft het kind ook dondersgoed in de gaten. Het word een self fulfilling profecy! Ik heb dat meerdere malen gezien en ik ben er zelf ook vast onbewust schuldig aan. Kinderen die echt problemen hebben dus daarbuiten gelaten. Ik heb het over kinderen die structuur thuis missen, labeltje krijgen, waarna er thuis niks veranderd want het ligt aan het label en niet de thuissituatie. Terwijl sommige kids al zo veel beter in hun vel gaan zitten van een beetje orde, rust en duidelijkheid. Mijn verloofde is vroeger van psycholoog naar psycholoog gesleept en na 12 jaar gediagnosticeerd met PDD-nos. Als ik de verslagen lees dan breekt mn hart. Ouders gescheiden, moeder kon het absoluut niet aan. Kind uit huis laten plaatsen voor langere periodes omdat ze het zélf niet meer aankon. Ze heeft zichzelf gediagnostiseerd met CVS. Het staat allemaal in de verslagen. Hij werd dwars en wilde niet meer luisteren. Gek he! En na jaren en jaren van heen en weer gesleep komt er ineens de diagnose. Wat een opluchting, "het ligt niet aan mij!", dacht moeder tja... Wat kan je daar van zeggen. Hij werd op speciaal onderwijs gezet en er werd tegen hem gezegd dat hij nooit zou kunnen werken. Hij kreeg een uitkering op de dag dat hij 18 werd en met heel veel strijd heeft hij stage mogen lopen (dat kon hij toch niet aan, dus doe maar niet!). Nooit zn best gedaan op school, want tja iedereen zegt toch dat je het niet kan. Amper zn vmbo diploma gehaald... Maar toen hij onder de vleugels van zn moeder vandaan was bloeide hij op. Ondertussen volledig zelfstandig en een baan op hbo niveau. Heeft zichzelf helemaal omhoog gewerkt. Oh ja, en van zijn moeder moest ik het met hem uitmaken omdat hij een "autist is" en zij net weer een goede band met hem begon te krijgen. Ze verkondigde aan iedereen dat hij autistisch zou zijn en mensen die hem nog niet kennen die handelden daar dus ook naar. Heel vervelend. :x Wij "mogen" ook geen kinderen want dan word ons kind ook autistisch. Ik denk dat het wel duidelijk is waarom wij de banden met haar hebben gebroken. Kijk, ik denk dat er een behoorlijk deel kinderen is met echte problemen. Die baat hebben bij therapie en een aangepast schema. Maar een deel van de kinderen heeft wel problemen, maar die worden veroorzaakt door andere dingen dan *zet diagnose hier neer*. Omgeving, allergie, opvoeding, aangeleerd gedrag, verwachtingen etc etc. En sommige karaktertrekken worden al snel gezien als onderdeel van ... In plaats van dat het deel van het kind is. Druk zijn is niet per se slecht.
Ik denk dat dat meer komt door de manier waarop zijn ouders en eventueel de juf omgaat/invulling/uitleg heeft gegeven aan je neefje wat hoogbegaafdheid en de uitkomst van zijn test inhoudt, dat hij er nu zo mee omgaat. Het is in ieder geval wel sneu voor hem als hij zo'n druk voelt.
Over jouw 1e opmerking val ik dus. Hoe bepaal jij of de diagnoses veel te scheutig worden uitgedeeld? Ben jij een expert op dat gebied? Ben jij 24u per dag aanwezig bij de kinderen die, volgens jou, zomaar een diagnose hebben gekregen? Heb jij ouders gesproken die tegen jou zeggen: ik heb voor de lol even een diagnose aangevraagd. Wow... wat ging dat makkelijk, ze delen ze gewoon uit... Dat jij op een bepaalde manier aankijkt tegen het krijgen van een diagnose is niet het probleem van dat ze (in jouw ogen) te veel worden uitgedeeld. Maar dat jij gewoon totaal onwetend ben over de manier waarop diagnoses gegeven worden. Als jij ADHD (alleen) linkt aan moeilijk stil zitten zegt dat voor mij al genoeg. Een kind krijgt echt geen diagnose ADHD omdat het moeilijk stil kan zitten hoor... Verder ga ik me trouwens niet meer mengen in deze discussie. Er is me weer veel duidelijk geworden over hoe mensen tegen het krijgen van een diagnose aankijken. Pijnlijk voor de kinderen/mensen die ze echt nodig hebben. Pijnlijk ook voor de gespecialiseerde mensen die ze geven. Maar gelukkig zegt het niks over deze twee doelgroepen, maar alles over de mensen die (vaak geheel onwetend) hun woordje/oordeel klaar hebben.
Precies dit. Ik denk niet dat het krijgen van een diagnose makkelijk gaat. Je krijgt het niet bij een pakje boter. Maar de criteria worden steeds losser en we testen allemaal wel wat af. Vervolgens een pilletje erin (terwijl therapie voor adhd net zo goed werkt als medicatie) en klaar. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind echt niet dat alle diagnoses onzin zijn. Er zijn duidelijk kinderen met problemen. Maar de massa denkt nu al snel in termen van diagnoses. Plus het feit dat hulp krijgen op school heel lastig is zonder diagnose, dat werkt echt niet mee. Sorry dat ik van de hak op de tak spring. Spelfouten maak en af en toe chaotisch overkom. Volgens verscheidene internet tests zou ik best eens ADHD kunnen hebben en mijn halve familie is dyslectisch. (En nou niet serieus gaan nemen. Volgens het internet ben ik echt een adhder -> overdiagnostiek want ik heb totaal geen beperkingen door mijn druk zijn. De criteria zijn te ruim. Mijn familie is wel degelijk gezegend met een flink aantal dyslecten. Maar het is ook gewoon mijn zwakke punt en ik vind andere dingen veel interessanter dan spelling.)
En ik denk (zonder rot over te willen komen) dat jij de obstakels en het onbegrip dat jij met jouw kids tegen bent gekomen te veel als representatief ziet voor alle kinderen met een diagnose. Er zijn hulpverleners die hun werk beter doen dan een ander en waar ik aan de ene kant een gezin zie met veel problemen met 1 kind en er dus alles aan doen om een diagnose te krijgen..zie ik aan de andere kant dus gezinnen waarvan ik denk: tja als daar van begin af aan de dingem iets anders waren aangepakt was er deze diagnose misschien niet uitgekomen. Of een gezin met 1autistische kleuter...waarvan broertje van 1,5 gelijksoortig kopieergedrag vertoont (logisch dat gebeurd hier thuis ook) en nu dus al een officiele diagnose autisme heeft..
Dat klopt.. Zonder diagnose geen hulp.. Zo simpel of hard is dat.. Maar hier zeker 4 jaar bijna bezig geweest voor de diagnose .. Van mij hoefde dat niet.. Er was wat mis.. Dat wisten we en ook wat er mis was.. Maar voor de vergoedingen moest het op papier.. Afgewezen voor pgb zonder diagnose , toegewezen pgb met diagnose .. Belachelijk maar waar.. Mijn zoon loop ernstig achter omdat hij een handje mist.. Hij was rechts aangelegd dus moest links leren schrijven .. Vanaf zijn 2e jaar zag ik dat al.. Werd niks mee gedaan.. Vanaf zijn 4e jaar werd hij pas begeleid om links te schrijven wat uiteindelijk leidde tot een flinke school achterstand.. En nu is hij licht verstandelijk beperkt .. Of het door de thuis situatie kwam geen idee.. Zijn vader verliet ons toen zoon 13 maanden was.. Niks meer vernomen van papa.. Jaar later ineens wel en wilde papa bezoeksregeling.. Kwam er bij mij thuis.. Papa maakte mij belachelijk bij zoon.. En werd steeds ruzie.. Vecht scheiding volgde.. Dus ja het zou kunnen.. En ja daar voel ik me vaak schuldig over .. En ik had mijn kind idd toen moeten beschermen.. En ja op speciaal onderwijs komen aparte ouders maar dat zal ook wel op reguleer onderwijs zijn?? Dus ik denk dat een diagnose gedeeltelijk door thuis situatie komt en gedeeltelijk hoort dat bij het kind ... In mijn geval moest mijn zoon eerst leren om links te schrijven.. Waar ik overigs ook hard aan het oefenen was met hem.. Op speciaal onderwijs zit hij en hij scoort onder gemiddeld voor taal maar is een reken wonder..
Een verstandelijke beperking komt in mijn ogen niet door de thuissituatie. Maak je daar niet druk om. Misschien had hij beter in zn vel kunnen zitten als zijn vader hem meer had gesteund maar dat veranderd niks aan zijn iq en daar kan jij ook niks aan doen. Wat ik me wel afvraag is hoe zijn verstandelijke beperking is gemeten als hij moeite heeft met zijn handje. Veel testen gaan ook op tijd namelijk. Daar zullen ze vast wel rekening mee hebben gehouden, maar toch. Een kind kan zich optimaal ontplooien onder de goede omstandigheden, maar word niet ineens verstandelijk beperkt als er ergens iets knelt. Dan moet de situatie echt heel bar en boos zijn (zoals in sommige weeshuizen in china) Echt naar dat je 4 jaar zoveel energie hebt moeten steken in het krijgen van een diagnose. 4 jaar lang geen hulp ook. Pff.. Dat vind ik echt een fout in ons systeem. Als een kind veel eerder hulp krijgt dan worden de problemen ook beter ondervangen en voorkom je een hoop. En al dat gesleep naar artsen en al die testen, die maken een kind ook niet zekerder van zichzelf denk ik. "Weer naar de psych, want er is iets mis met mij" Maar zonder diagnose geen hulp, dus t moet. Bah, krom.
Helemaal mee eens. Jongetjes zijn nou eenmaal drukker dan meisjes en krijgen dan ook sneller de diagnose ADHD. Mensen die zich niet kunnen concentreren hebben opeens ADD en mensen die iets trager zijn met lezen hebben dyslexie. Iedereen vertoond welk symptomen van bepaalde stoornissen/afwijkingen/handicaps enz. Pas als diegene zelf en de ouders en de rest van de omgeving er problemen mee hebben moet er verder gekeken worden vind ik. Ik heb pedagogiek gestudeerd maar vind zeker niet dat als er ook maar iets afwijkt er gelijk iets aan de hand is. Er zijn zoveel stoornissen die al de naam " in het spectrum van...." of "niet omschreven als" hebben. Oftewel, je hebt het allemaal niet maar toch eigenlijk wel want er moet wel een naam aan gegeven kunnen worden. Dan worden er allemaal interventies begonnen voor iets wat eigenlijk heen behandeling of aandacht nodig heeft.
maar jij doet precies het zelfde als de mensen die een oordeel over hoofdbegaaftheid hebben, maar jij oordeelt over kinderen die op het bijzonder onderwijs zitten en hun ouders. Ik als moeder van een dochter waar we erover twijffelen of ze misschien beter af is op het bijzonderonderwijs voel me er bijzonder door aangesproken. mijn dochter zit in groep 5, we zijn in groep 2 al begonnen met onderzoeken. Pas in maart of zo van dit jaar hebben we een diagnose gekregen. Je kan niet iedereen beoordelen op grond van wat jij allemaal meemaakt.
Ik wil niet veel zeggen, maar als ik kijk hoeveel moeite het mij kost als volwassenen om een diagnose te kijken, dan lijkt het me niet echt dat ze zomaar met "diagnoses" rondstruinen Neem aan dat zelfs met een kind professioneel onderzoek word gedaan.
Ho, ik denk dat je me verkeerd begrepen hebt: mijn stuk tekst ging over de de manier waarop kinderen vroeger niet (of nauwelijks) begeleid werden op een reguliere school en uiteindelijk eventueel naar de LOM-school werden gestuurd. Dat gaat tegenwoordig heel anders, gelukkig maar. En ik heb juist veel begrip voor het feit dat de keuze tussen regulier onderwijs en speciaal onderwijs in een aantal situaties heel moeilijk is. Beide hebben namelijk hun voor- en nadelen en bij sommige kinderen weet ik ook echt niet waar ze beter af zouden zijn. Ik weet wel dat die kinderen over het algemeen genomen niet beter af zouden zijn geweest op een basisschool anno 1975. (Hoewel er ook toe gelukkig al leraren waren die super konden differentiëren hoor! Maar het was toen nog geen gemeengoed zoals nu.) --- edit: Of je haalt me door elkaar met Tuc!
De tendens is voor mij ook goed zichtbaar, als leerkracht aan een HBO. Alleen heb ik meestal te maken met diagnoses later in het leven (na de pubertijd en meestal vanwege achterstanden met studeren; als je je studiepunten niet kunt halen, is er vast een concentratie-probleem). Vroeger hoorde dat een beetje bij studeren, een concentratie-probleem omdat er ook zoveel andere leuke dingen waren. Nu is er de tempo-beurs en een krappe arbeidsmarkt; veel meer druk op de student. Ik heb alle drie mogelijke scenario's meegemaakt: student maalt niet om de diagnose, student is blij met de diagnose, vind hulp en nieuwe wegen om productief te zijn en student worstelt ermee en loopt door de schok van het 'patiënt syndroom' een ergere achterstand op. Het eerste komt weinig voor, het tweede af en toe maar het derde het meest. Is dit een signaal dat het een verkeerde leeftijd is en de basisschool geschikter is om dit te onderzoeken? Moeilijk te zeggen. Ik denk wel dat het de moeite van het onderzoeken waard is of dergelijke dingen aan jonge kinderen moeten worden gecommuniceerd. Het zou ook genoeg kunnen zijn als leerkrachten en ouders weten op welk niveau ze een kind moesten aanspreken. Bovendien heeft elk kind recht op aandacht, ook een 'gewoon' kind. Ik werd met mijn 'bovengemiddelde' intelligentie vroeger trouwens tijdens de rekenles op de gang gezet om zelf op eigen tempo door te werken. Niks aandacht, met mij ging het immers prima? Toen kon je pas echt op je eigen niveau geprikkeld worden vanaf de middelbare school, verder ging je gewoon zelf op onderzoek, spelenderwijs. Wat was dat heeeerlijk. Kinderen kunnen wel wat minder stimulans gebruiken en wat meer 'spielerei', worden ze echt niet slechter van hoor. Gaan ze van lezen en zo; goed voor de taalontwikkeling, was onze generatie terecht veel beter in.
Mijn kind heeft 2 labels, wij zullen het wel erg fout doen hier. maar het meest frustrerend is dat ze geen van beiden erg genoeg zijn om echt hulp te kunnen krijgen.... ze heeft een expressieve taalstoornis, maar maakt de testen net goed genoeg zodat ze niet voor speciale school voor taalproblemen in aanmerking komt. En ze hedft adhd... haar gedrag valt erg mee, ze is niet overdreven druk, het geeft ook geen problemen op school, maar ze heeft wel bewegingsdrang, wiebelt en wipt heel veel. Maar ze kan zich maar heel kort concentreren en haar geheugen werkt slecht. ook kan ze geen verbindingen maken.... dus als zij iets leert en daar komt iets nieuws bij, dan koppelt zij dat niet aan hetgene wat ze al geleerd heeft. Maar beide los geeft geen cluster 2 of 4 indicatie, en combineren doen ze niet.... kentalis adviseert speciaal onerwijs, school is het hier niet mee eens en de ambulante begeleidingsdienst niet. maar de cito scoort ze slecht, mn woordenschat en rekenen. De schooltoetsen doet ze beter. Maar ze moet wel erg op haar tenen lopen..... Wij vinden het erg moeilijk. bij ons op school zitten best veel kinderen met een label. Sommigen zijn echt heel gedragsmoeilijk. Maar het is een christelijke school en ze vinden dat elk kind recht heeft op een plaats binnen het onderwijs. Veeel kindere waar het op een andere basisschol niet lukt en waar de ouder speciaal onderwijs niet zien zitten komen uiteindelijk bij ons terecht. Soms komt het dan goed, maar ook geregeld gaan kinderen dan ne veel toestanden op school alsnog naar het bijzonderonderwijs. Bij mijn oudste dochter zijn er vorig jaar 2 kinderen weggepest van school door zulke probleem kinderen, 2 zijn er uiteindelijk naar het bijzonderonderwijs gegaan en 3 probleem jongens zorgen nog geregeld voor problemen op school.....
Naar mijn idee wordt er heel veel geld verdiend aan het diagnostiseren van kinderen. De test kost al enorm veel geld, vervolgens krijgt de school extra subsidie en worden hulpverleners en evt. medicatie ingeschakeld. Dit (bijna) allemaal betaald door de zorgverzekeraar. Het is dus big business. Tuurlijk zullen er veel gevallen zijn die echt wat mankeren, maar als iets afwijkt van de standaard, hoef je daar niet altijd wat mee te doen. Op de psz van mijn dochter zijn al twee kinderen gediagnostiseerd met hoogbegaafdheid. Ik vind dit erg bijzonder.
Ik vind het ook bijzonder, maar ik denk om een andere reden dan jij. Al eerder gezegd, maar hoogbegaafdheid is toch geen ziekte? Je bent dan boven gemiddeld intelligent, kunt goed leren etc. Over het algemeen een zegen en geen vloek. Ik merk in mijn omgeving trouwens helemaal geen overvloed aan diagnoses oid. Eigenlijk vrij gemiddelde kinderen hier in de buurt