Ieder kind een 'diagnose'?

Ik ben het met het dikgedrukte stukje wel eens

Zo heeft de zoon van mijn zus officieel de diagnose Autisme en ADHD. Aan hem merk(te) je ook echt dat hij er last van heeft (gehad) en dat hij erg geholpen is met de hulpmiddelen die er zijn.
Voor hem was het etiketje wel echt nodig

Mijn zus en ik herkennen onszelf heel erg in ADD, alleen hebben we hier totaal geen last van. Voor ons is het eigenlijk aleen de herkenning van symptomen, meer niet. Ik was vroeger heel extreem verlegen, zelfs mensenschuw,maar daar ben ik overheen gegroeid. Sociaal gezien zal ik altijd wel een eigenheimer blijven, maar ik kan me goed staande houden.

Mijn oudste zoontje zit nu sinds januari op de psz. Hij was thuis altijd al een lekker druk stuiterballetje, maar nu hij ook in groepsverband moet leren samenwerken/spelen komt de juf toch wel dingen tegen waarvan hij later (op de kleuterschool in een klas met maar 1 juf) misschien problemen zou kunnen ondervinden. We zijn nog helemaal niet bezig met diagnoses stellen, maar houden het wel ergens in het achterhoofd. Hij staat nu op de wachtlijst om in november 1 dag in de week naar een Medisch Orthopedagogisch Centrum te gaan. Daar kunnen ze nog gerichter naar de gedragsproblematiek kijken en ons wellicht hele goede adviezen en handvatten geven. Ondertussen willen we zelf ook kijken hoe we bepaalde situaties positief kunnen veranderen.

 

Mijn stiefzusje met ADD legde ooit uit dat het idee is dat je hersenen net iets langzamer zijn waardoor het lijkt alsof de wereld snel gaat.
En ritalin is eigenlijk een soort van versneller.. Zodat ineens het lijkt alsof alles weer op een normaal tempo gaat.
En dat geeft rust.

Dus als je dan geen AD(H)D hebt.. Is dat effect dus ook heel anders.
(En ik weet bijv dat ritalin ook graag gebruikt wordt door studenten.. )


Overigens denk ik dat hoop labeltjes sneller tot uiting komen doordat onze wereld gewoon anders is.
Toen ik klein was... Als je druk was kreeg je een school onder je kont "buiten spelen jij!"
Nu verwachten ze van kleuters dat die geconcentreerd aan een tafeltje gaan zitten werken voor een uur.
Als je het niet bij kunt benen... Dan moet er alles aan gedaan worden om je op een normale school te houden.
Heel goed op zich.. Maar dan moeten er niet nog 35 kinderen in die klas met 1 juf en 1 parttime onderwijsassistent/stagiaire zitten.
Zo'n leerkracht kan zich heus niet splitsen.
Gevolg is dat de slimmerikjes zichzelf wel redden want die hebben minder aandacht nodig (niet helemaal waar... Maar of ze vragen niet zelf om die aandacht.. Of ze doen dat juist wel en dan heb je het volgende etiketje binnen en ligt de ritalin alvast klaar)

Ik denk niet dat het raar is dat het nú duid.rijker naar voren komt.
En ik denk ook niet dat het wezenlijk anders is dan 20-30 jaar geleden... Maar we gaan er wel heel anders mee om, mensen weten zelf ook veel meer en kunnen dus effectiever aan de bel trekken.

En alle labeltjes bij elkaar... Levert de school weer subsidie op voor materialen waar niet perse enkel de zorgkinderen mee gebaat zijn.
De andere kinderen hebben er ook voordeel aan.
Misschien minder direct.. Maar als er 1 grote aandachtsvragrr (om wat voor reden dan ook) onder goede begeleiding buiten de klas kan werken.
Is dat fijn voor zowel het kind in kwestie als voor de rest van die klas die dan even een minder afgeleide juf/meester heeft.
Het is alleen zo jammer dat het meestal een stapel onderzoeken en geld kost... Terwijl je het ook zou kunnen oplossen (zeker de gevallen waar de problemen niet heel extreem of meervoudig zijn) door gewoon te kijken wat een kind nodig heeft.
Maarja... Daar is vaak het geld niet voor want je krijgt pas geld als een specialist het heeft aangetoond.

Dat vind ik jammer.. Net als dat een kind dat veel behoefte het aan leren die kans moet krijgen.. Moet een kind ook de kans krijgen om lekker zichzelf te zijn of af en toe wat extra aandacht te krijgen zonder diagnose.
Ik zal echt niet zeggen dat diagnoses en experts niet nuttig zijn.. Maar ik heb soms wel het idee dat we het een beetje overdrijven met z'n allen

 

Ik maak me er ook zorgen over.

Onze dochter was amper 2,5 toen op de psz werd gezegd dat ze slecht sprak. Ze zou naar de logopediste moeten. Wij, mijn moeder en zusje vonden het belachelijk. Wij herkenden dat totaal niet! Nu heb ik een familielid was ook logopedist is, dus die gevraagd ze haar eens wilde observeren. Die heeft dat gedaan en kwam met de conclusie: ze is pas 2,5, geef haar wat tijd. De dingen die ze niet kan waren echt conform leeftijd. Daarnaast was dochter met andere dingen heel snel (lopen, fietsen etc). Uit fatsoen toch naar logopediste op psz gegaan. Dochter deed niet goed mee, want ze wilde met de kindjes spelen. Conclusie onder de maat. Logopedie geïndiceerd. Felle discussie gehad, want ik was het er niet mee eens. Omdat de lijnen kort zijn contact gehad met een bevriend logopedist. Die heeft me verwezen naar haar collega. Inmiddels zijn we drie maanden verder, zitten nog steeds in de onderzoeksfase. Ik blijf het onzin vinden! Mijn familielid ook trouwens en dat is niet de minste in logopedieland. Volgende week krijgen we alle uitslagen. Dochter maakt compleet goede zinnen etc, dus ik blijf het onnodig vinden. Denk dat als we nog eens 3 maanden verder zijn ze echt perfect praat.

Alles gaat tegenwoordig via protocollen, maar dat het ene kind motorisch sneller is en het andere sneller praat daar word niet naar gekeken. Een kind kan toch niet alles tegelijk.

 

Dit herken ik ook op als docent op de universiteit. Zo viel me laatst bij een tentamen op dat ik behoorlijk wat studenten miste. Bleek naderhand dat zij apart hun tentamen hadden gemaakt, in een zaal afgezonderd van de anderen, waarin ze meer tijd hadden gekregen. Deze studenten waren namelijk dyslectisch.
Let wel: we hebben het hier over zo'n 20% van het totaal aantal studenten dat meedeed aan het tentamen. Toevallig zaten meerdere van hen bij mij in de werkgroep en ik was echt met stomheid geslagen over het feit dat zij dyslectisch waren. In dit vak moesten ze namelijk meerdere schrijfopdrachten inleveren (in het Engels ook nog) en ik had bij geen van hen gezien dat ze moeite hadden gehad met schrijven, misschien alleen met argumenteren, maar dat hadden andere studenten ook. Sterker nog, de enige studenten die me waren opgevallen in negatieve zin qua schrijven - waarvan ik dacht: hoe heb je het in godsnaam zo ver kunnen schoppen - die zaten gewoon bij het reguliere tentamen. (Nu kan je zeggen: ja, maar als je een opdracht inlevert heb je meer tijd en dan kunnen anderen het nakijken voor je. Geloof mij maar: dit waren niet dat soort studenten die ruim van tevoren aan een opdracht beginnen om een ander er nog naar te laten kijken. Mijn ervaring is dat 95% van de studenten deadlinewerker is.)

Nu kan ik me over bovenstaande niet erg druk maken. Ik vraag me alleen wel af hoe dit nou toch kan. Er zijn zeker mensen die echt dyslectisch zijn, maar zoveel kan ik me bijna niet voorstellen.

Daarbij komt: deze studenten staan over twee jaar op de arbeidsmarkt met een masterdiploma op zak. Nu zeg ik niet dat er voor dyslectici geen plek moet zijn op de arbeidsmarkt, natuurlijk niet, maar ik vraag me wel af hoe dat met hen moet. Helemaal met die studenten waarvan ik toch ernstige twijfels heb of ze echt wel dyslectisch zijn (er was 1 jongen bij die was altijd te laat, leverde alles net te laat in, maar het enige wat hij echt goed kon was schrijven - en die zat dus tentamen te maken tussen de dyslectische studenten...). Kijk, uiteindelijk moet je in het werkende leven ook op je niveau gewoon meekomen.

Laat ik maar verzwijgen om welke studie dit gaat. Dan moeten jullie denk ik wel lachen .

 

In wat voor een wereld leef jij joh?

Het enige wat ik weet is dat ik veel ouders ken die graag willen dat de mogelijke problemen die hun kind heeft of veroorzaakt een reden van BUITENAF hebben. Als er maar een reden voor gedrag is, dan is het op een of andere manier minder erg ofzo.

Ik word zelf helemaal iebelig van de misdragende zogenaamde HB-ers die ernstige gedragsproblemen laten zien en dat dat dan zou komen omdat ze HB zijn.. oja joh?

Dat logopedie verhaal herken ik wel. Hier kregen we de opmerkingen dat de zoon de R niet zo duidelijk uitsprak. Geen reden direct voor therapie maar wel in de gaten houden.. Het feit dat wij enorme 'kakkers' zijn en dat onze R nogal 'apart' is had ze even niet mee genomen. wahahahahah

 

Ik denk dat dit zeker waar is, en ik denk ook dat de mate waarin je last kan hebben van je stoornis (helemaal als die beperkt is) ook erg kan verschillen over de jaren. Maar als je het label eenmaal hebt, heb je het nog steeds als je er geen last van hebt.

Zo heb ik als jonge tiener epilepsie gehad. Ik heb twee keer in mijn slaap een aanval gehad, en een paar jaar medicijnen geslikt. Ik heb er zelf nooit last van gehad, behalve dan van het slikken van die pillen elke dag en een aantal bezoeken aan het ziekenhuis. Ik ben er overheen gegroeid, en wat mij betreft is het voltooid verleden tijd.

Maar toen ik een aantal jaar geleden een levensverzekering aan wilde vragen voor onze hypotheek moest ik ineens aangeven of ik ooit een aantal ziektes had gehad, waaronder epilepsie. Omdat je zo'n formulier natuurlijk eerlijk moet invullen, heb ik 'ja' gezegd maar compleet tegen mijn zin.

En dan hebben we het hier over iets medisch. Iets waarvan onomstotelijk vast stond dat ik het had (want EEGs gehad e.d.), maar waarvan ook nu onomstotelijk vaststaat dat ik het niet meer heb.

Stel nu dat ik als kind ADD had gehad, in lichte vorm, maar dat ik ermee om heb leren gaan, en dat ik er bijvoorbeeld op de middelbare school veel minder last van had. Ik denk dat zo'n stempel toch heel anders werkt. Want nu gaat het niet om iets medisch (terwijl dat het wel is uiteraard), maar ook om iets dat samenhangt met gedrag. Mensen gaan je anders benaderen als je zo'n stempel hebt. kan ik me voorstellen. En misschien reageer je daar dan zelf ook anders op omdat je weet dat je dat stempel hebt.

Of is dit onzin?

Mijn zoontje is nogal... eh... temperamentvol. Hij heeft periodes dat hij best lastig is en periodes dat hij wel druk is, maar niet zo lastig. In de periode dat hij lastig was kwam dus (zoals ik eerder in dit topic schreef) de IB'er met cursussen en observaties etc, de hele rataplan. Ik denk, dat als de juf (thank god) niet in had gezien dat er meer in zit dan alleen een druk kind, wij uiteindelijk wel in de diagnosehoek waren geduwd. Met als gevolg dat mijn kind misschien wel een stempel had gekregen, terwijl hij vervolgens een rustige periode inging. Dan had de docent van groep 3 wellicht heel anders op hem gereageerd dan dat ze op hem zou reageren zonder stempel, wat wellicht weer andere reacties op zou roepen bij mijn kind.

Snappen jullie wat ik bedoel? Kinderen veranderen ook, maar een stempel verandert niet per se mee.

 

Mijn oudste zei met 2,5 jaar nog geen woord! Nog niet eens mama en papa. Zo ineens toen mijn jongste geboren werd kwam hij los en binnen een half jaar zo'n ongelooflijke ontwikkeling gemaakt. Hij heeft het misschien al die tijd wel gekund maar hij wachtte het goede moment af.

 

Vroeger had je gewoon drukke kindjes, nu zit er op een zelfde soort kindje een etiketje met een mooie afkorting. Maar goed, ik lees hier voor het eerst over ADD dus ik heb dat opgezocht. Maar dat gaat gewoon over mij, wat bizar. Ik werd vroeger bestempeld met de kreet dromerig.

Ik had trouwens nog een vraag. Die Cito toets welke de kinderen voor ze naar het basisonderwijs gaan maken, is deze verplicht?

@ angel229 Wanneer je het niet eens bent met psz om je dochter logopedie te laten doen, waarom doe je het dan? Het is toch een psz, dat is toch ook niet verplicht? Daar gaat een kindje toch juist heen om te spelen met andere kindjes?

 

Dat durf ik voor mezelf wel met zekerheid te zeggen.

Het zit misschien tussen mijn oren, maar ik denk dat als ik het officiele labeltje ADD toegewezen krijg dat ik er te veel mee bezig ben.
Ik zou juist gaan letten op bepaalde kenmerken /gedrag dat bij het "beeld" hoort. Wat ik nu minder heb omdat het niet zwart op wit staat.

 

Onze dochter van 2,5 is uitgebreid getest bij het GGZ (donderdag krijgen we tijdens het adviesgesprek hun bevindingen te horen) en wij zitten juist te springen om dat etiketje.. Meestal wordt er bij zulke jonge kinderen geen diagnose gesteld dus daar houden we rekening mee maar man man,wat zou ik graag weten wat er scheelt zodat we er mee aan de slag kunnen!

 

Nou idd, dat is wel heel makkelijk gesteld

 

Spannend, succes!

 

Dank je!

 

Dan heb jij een vreemde neuroloog
Ik heb ADD en de ritalin die ik daarvoor slik heeft mijn leven veranderd! Positief!

 

@LindaAngel en Cygnet: wat betreft dat anders reageren c.q. gedragsproblemen omdat je een bepaalt label hebt; dat is ook meer net hoe de omgeving er mee omgaat. Ik accepteer grensoverschrijdend gedrag niet in mijn klas. Van niemand, ongeacht je stempel. En grensoverschrijdend gedrag is een moeilijke term, maar ik hoef dat nooit tegen een leerling te zeggen of aan een leerling uit te leggen. Ze weten allemaal dondersgoed wat wel en niet kan.
Er zijn wel eens kinderen die 1 keer dat soort gedrag vertonen. En dan weten we allebei gelijk waar we aan toe zijn. Maar het gebeurt niet nog een keer. (Althans: in de 12 jaar dat ik nu voor de klas staat heeft nog nooit een leerling dat vaker dan 1 keer bij me geprobeerd.)
Dat iemand een bepaalde diagnose heeft, betekent niet dat die persoon meer mag dan een ander. Het betekent (vaak) wel dat die persoon wat meer of andere hulp nodig heeft om zijn / haar gedrag op een goede manier te reguleren.
Kinderen nemen de ruimte die je ze geeft.

 

Ho, er zijn natuurlijk veel meer redenen om in een aparte zaal je examen te mogen maken. Gebruik van computer, extra tijd, faalangst, etc.
Zo had ik een laptop en extra tijd wegens een lichamelijke aandoening.
Maar t viel mij toendertijd wel op dat gedurende de jaren het lokaal steeds voller werd. Terwijl t totaal aantal leerlingen minder werd. Lekker rustig ook in zo'n apart lokaal.
Ik heb zelfs eens een examen gehad waarbij iedereen pal naast elkaar zat. Als je zou willen had je zo kunnen overleggen endas natuurlijk niet de bedoeling. Maar. Dat was dus omdat er veel meer studenten kwamen dan ze hadden verwacht. Het aantal studenten met recht op extra tijd en een rustigere ruimte was vrij hard gestegen.

 

onder adhd valt ook add... je hebt 3 typen ...

mijn neuroloog gaf aan dat ik bij tessa wel ritalin kon prberen, ondanks dat we nog geen officiele diagnose hadden... als het geen adhd/add was zou het geen effect hebben en kon je er weer mee stoppen.....

wij hebben daar niet in meegestemd omdat ik de onderzoeken ook niet wilde beinvloeden door medicijn gebruik, maar ook omdat ik als het niet noodzakelijk is, liever geen medicijnen gebruik, ben er niet op tegen hoor... maar ik wil het niet "zomaar".

 

Bij jou in de klas maakt t misschien niet uit, maar in de grote boze wereld wel. Dan ga ik weer even terug naar het verhaal wat ik schreef over mijn vriend. Gediagnosticeerd met PDD-nos en moeders vertelde het aan iedereen die maar horen wou. Van school mocht hij geen stage lopen want "dat kon hij toch niet aan". Sterker nog, geen enkel bedrijf zou hm willen hebben want hij was veel te moeilijk. En vervolgens werd meneer gefrustreerd en gooide zn kont in de krib. Gek he? De hele omgeving behandelde hem als zijn diagnose. Die achteraf compleet onterecht blijkt te zijn. Hij was vast niet de liefste vroeger, maar dat kwam grotendeels door zijn opvoeding. En daarna doordat iedereen bepaalde vooroordelen had. Het erge is dat zijn moeder het nog probeert. Het is dat ze niet precies weet waar hij werkt anders had ze zijn baas even op de hoogte gesteld. Waar hij zich heeft opgewerkt en prima meedraait op hbo niveau. Zonder problemen niks. Ja hij heeft aparte humor en hier en daar een trekje, maar dat heeft iedereen wel in zn karakter en betekend niet direct een of ander label.

Maar goed, mn punt was: een diagnose maakt wel degelijk dat mensen je (onbewust) anders behandelen. Andere verwachtingen hebben. En vaak in negatieve zin. Daar gaan mensen zich na een tijd naar gedragen. Self fulfilling profecy...

 

Dat sluit wel aan bij mijn indruk.

Ik begreep dat deze studenten allemaal dyslexie hadden, maar ik weet dat niet zeker, want wij als docenten mogen dat niet weten...