Ah, oke. Ik dacht dat jij/hij alleen ADHD bedoelde. Maar ADD valt er inderdaad onder Ritalin heeft trouwens wel degelijk effect op mensen die geen ADHD hebben. Het is speed, dus iemand die geen ADHD heeft kan er flink op gaan trippen. Je kunt wel zomaar stoppen inderdaad. Je hoeft niet af te bouwen.
Money money it's so funny! Paar duizend euro'tjes voor een testje hier en een testje daar.. Oh ja hier een mooie diagnose en hier nog een recepje wat nog meer geld kost.. Zegt genoeg volgens mij...
Volgens mij ligt het er ook aan waar je behandeld word. Mijn oudste zoon zit bij het ADHD centrum en echt die geven niet 1,2,3 een diagnose. Hij heeft veel kenmerken, maar hun zeggen ook. Hij is jong (5,5) hij is slim en wil uitgedaagd worden en word dit niet goed op school waardoor hij druk gedrag vertoond en Tsja hij is een jongen die gewoon graag bezig is. Hij heeft nu de diagnose " afwijking in de baby tot adolescentie leeftijd" omdat hij anders niet behandeld mag worden. De stempel ADHD heeft hij (nog) niet en zal hij ook echt niet 1,2,3 krijgen
Ik had het er toevallig met mijn psychiater laatst over naar aanleiding van een alternatieve behandeling die ik heb gehad. Ik heb de diagnose ADD maar na die behandeling zijn het overgrote deel van mijn klachten verdwenen ondanks duidelijke ADDsymptomen vanaf mijn 6e, 7e. De psychiater gaf aan dat het vaak niet zeker is of er ECHT een stoornis is of dat er een onderliggende oorzaken zijn en is het niet volledig eens met de op symptomen gebaseerde diagnostisering. Iemand had het hier over het onderkennen van de ongelijkheid van kinderen. Daar ben ik het mee eens maar moet dat met labels en de daarbij behorende stigma's? Mensen en kinderen zijn in principe al ongelijk, zouden we dan niet moeten focussen op talenten ipv tekortkomingen?
Hier ook dromerig.. Maar ik pas toch niet in het add-plaatje. Wel kn het Hb-plaatje.. Op veel meer manieren dan mij lief is. Echt alle valkuilen waar een niet-begeleide Hb-er in kan vallen heb ik van heel dichtbij gezien...... Sterker nog... Ik loop er nog steeds af en toe tegenaan. Feit dat mijn dochter precies hetzelfde is.... Alleen ik dus voorkennis heb maakt wel een flink verschil. Dat de begeleiding op school nu ook heel anders is zal hoop ik ook veel verschil maken. wel zonder officieel label. En het onderzoek dat volgens ons (en volgens de hb-expert die school inhuurde) niet goed is uitgevoerd is nooit bij de huisarts of andere dossiers gekomen. Je hebt dus zelf wel een zekere hand in wat ermee gebeurd.
Ik ben het er mee eens dat kinderen verdienen dat ze niet allemaal gelijk hoeven te zijn. Maar heb bij de standaardlabeltjes soms meer een gevoel van hokjesdenken dan van recht op jezelf zijn
Beetje bekrompen......maar goed je zal wel gelijk hebben...hopelijk verdienen ze flink veel geld aan mijn zoon....
Eens! Tenzij de tekortkomingen het leven negatief beïnvloed of belemmerd. In mijn geval belemmerde de ADD mijn leven behoorlijk. In mijn familie zit ADD: Mijn oma, mijn vader, een nicht, mijn zus en ik Mijn vader kan er goed meer omgaan. Mijn zus zit op het randje. En ik kan (vaak) niet functioneren zonder medicatie. Belangrijk is wel (vind ik) dat het kind of de persoon met het syndroom/aandoening/label/ziekte/dysorder wordt behandeld zoals hij/zij zelf is. Zijn persoonlijkheid en niet zijn label.
Toevallig zei een vriendin laatst hetzelfde (ook leerkracht).... Van de 31 kinderen in haar klas hebben 26 kinderen eea indicatie, terwijl volgens haar de 5 kinderen die geen "label" hebben misschien nog het minst "normaal" zijn.... (Verwoord het waarschijnlijk niet helemaal lekker, maar mijn vriendin was dus ook wel van mening dat we behoorlijk aan het doorslaan zijn in NL op dit gebied)
Speelt dit overigens alleen in NL?! Maw zijn ze in België, Duitsland, Engeland ook zo snel met labels of is dat puur hier? (Weet dat er belgen en moeders die in UK/Duitsland wonen hier op het forum zitten...
Diagnoses worden tegenwoordig gekoppeld aan een behandeling omdat de verzekeraar dat zo wil. Je moet een diagnose dus zien in het licht van: hoe goed ben ik geholpen met de behandeling die bij deze diagnose hoort? Wil je niet dat je kind ritalin krijgt, ga dan niet naar een GGZ om te vragen of een kind ADHD heeft, want dat is de standaardprocedure. Als je daar geld voor hebt kun je zelf op zoek naar nieuwe behandelingen die nog niet vergoed worden. Mijn visie: de maatschappij is teveel gericht op één ideaalplaatje en biedt geen ruimte voor anders-zijn. In steeds groter wordende klassen met 30 kinden heb je die tijd en ruimte ook niet. Maar dat alles dat "anders" is geproblematiseerd wordt, daar heb ik het wel moeilijk mee. Als iemand elke tentamenweek een week sigaretten wil roken omdat het helpt, er voor de rest het hele jaar zonder kan... be my guest, dan ben je toch niet een problematische verslaafde? Maar helaas, zo werkt de maatschappij niet, de maatschappij nog minder dan school. Dat verander je ook niet zomaar. Alsof mensen tijd hebben om over en van elkaar te leren. Psychologie kan helaas heel goed gebruikt worden als "normaalheidsfabriek" om iedereen op precies hetzelfde pad te krijgen.
Jeetje, zou een goede column zijn! Erg leuk geschreven en zeer treffend! Ik quote hem nog even in geheel
Wat ik zie (en dus denk) ik dat hier in Nederland men een label ook ziet als een stuk kracht. 'Kijk waar ik achter ben gekomen, leef met mij mee, accepteer mij, dit is waarom ik zo ben.' Nederland is een zorg staat, er zijn potjes met geld en hulp beschikbaar voor iedereen. Ik merk dat in Frankrijk men een label ziet als zwakte. Zorg maar voor je eigen. Kom je niet mee in de maatschappij? Kun jij niet werken door autisme, ADHD of andere dysorder? Dan ga je maar op straat wonen, ik ga niet betalen voor jou. Ik vind de 1 niet slechter of beter dan de ander.
Ik wou dat ik als kind een labeltje had gekregen. Al dat gevoel van falen door de jaren heen (ondanks het keihard mijn best doen keer op keer) doet helemaal niks goeds voor je zelfvertrouwen. Uiteindelijk ben ik dankbaar dat ik alsnog dat labeltje op latere leeftijd heb gekregen. Iedereen maakt zich zorgen om misdiagnoses, maar we zouden ons zorgen moeten maken over de kinderen die geen diagnose krijgen en daardoor geen behandeling. Ouders die hun kinderen niet begeleiden naar hun behoeftes omdat ze simpelweg denken dat het kind in kwestie gewoon vervelend of lui is. Ik zie het trouwens helemaal niet om mij heen al die labels. Wij zijn nog steeds de uitzondering en ik word 9 van de 10 keer niet serieus genomen als ik zeg dat ik add heb.