Ik weet dat baby's rond 9 maanden eenkenning worden. Maar hoe zit het ook alweer met verlatingsangst? Mijn zoontje zit de laatste dagen bijna vastgeplakt aan me als het aan hem ligt. Hij huilt heel veel als ik maar uit zijn zicht bent. Als we elders op visite zijn en ik loop bijvoorbeeld met mijn oudste naar de wc hoor ik hem al hard huilen en gaat ie gelijk op zoek naar me. En dan heb ik het over visite in de zin van opa's, oma's enz. Maar ook thuis, vooral in de ochtend, huilt ie als ik naar de wc ga of even de badkamer in. Ook al is zijn vader thuis. Hij zoekt constant mij op. En raakt wel in paniek lijkt het als ik uit het zicht ben. Hoe lang gaat dit duren? Weet iemand dat en of dit rond deze periode normaal is? Ik ben gewoon thuis bij hem en laat hem ook maar maximaal 2 uurtjes bij de oppas omdat hij anders helemaal overstuur wordt en gewoon niet stil te krijgen is. En wil hem niet nodig laten huilen.
Hier duurde dat wel een maand of 2. Totdat ze los kon lopen met 15,5 maand (en haar zusje werd geboren). Hier bleef ik weleens expres boven in het weekend, zodat ze wel zelfstandig kon spelen terwijl manlief beneden was.
Hier is het nu ook zo erg. Als ik even naar de wc of naar buiten ga dan staat hij al te brullen. Dit heeft hij naar mij toe maar ook naar zijn papa. Als hij even de kamer uit gaat dan staat hij ook te piepen voor de deur. Dit is nu sinds een week of 2 aan de gang. Ook als vreemden iets tegen hem zeggen was hij eerst helemaal blij en nu kijkt hij verlegen weg maar houd die persoon wel in de gaten met 1 oog. Rond de 9 maanden had hij het ook best erg maar dat duurde even en was het ook weer over en dat verwacht ik nu ook wel weer.
Sofietje, moet echt lachen om dat ene oog, dat doet ie dus hier ook. Hij kruipt bijna in me en kijkt dan stiekem naar die persoon. Maar dus ook bekenden als oma opa etc. Hij gaat daarna gewoon lekker spelen en zijn gang zolang ik maar in beeld ben. Ben ik even naar een andere ruimte gaat ie als een gek zoeken en huilen tot ie me weer heeft gevonden. Maar blij dat het een fase is, dacht eerst wat plakt ie veel aan me en dat het misschien wel een echt mama's kindje is, later bedacht ik me dat het natuurlijk gewoon verlatingsangst kan zijn. Emmarijn, hij loopt al een hele tijd dus dat is het hier niet. Van zijn broer kan ik het me niet meer herinneren maar die is wel tot zijn derde heel erg gehecht aan me geweest dus kan daar niet echt van verlatingsangst spreken, ook omdat hij gewoon een heel verlegen persoonlijkheid is die niets v vreemden moet hebben en nu bijna vier is hij nog steeds zo.