Ik ben erg gelukkig en gezegend met een lief zoontje. Daar ben ik al erg dankbaar voor. Wij zouden graag nog meer wondertjes willen. Ik hoop dat het weer mag lukken. We zijn nu inmiddels alweer een tijdje bezig. Ik wil alleen even mijn gevoel kwijt en begrijp me niet verkeerd, want ben erg blij voor de mensen waarbij het zo goed gaat. Maar soms denk ik wel eens ; waarom? WAAROM raken vriendinnen om je heen altijd bij de eerste of tweede ronde al zwanger? Of WAAROM wel gewenst, maar oeps iets te vroeg! De kans op miskraam eerste 10 weken is best hoog, maar dat hebben zij ook niet. WAAROM duurt het bij ons jaren/ maanden om zwanger te raken? En WAAROM heb ik ook inmiddels 2 miskramen gehad? Soms word ik er best verdrietig van en als er dan weer een vriendin komt met haar blije nieuws heb ik daar wel eens moeite mee. Dan ben ik er weer veel mee bezig. Terwijl er wordt gezegd je moet er niet teveel mee bezig zijn, als je dat niet meer doet dan raak je zo zwanger. Jaja Ik heb een schat van een zoontje en besef alleen maar meer dat het een wonder is. Voor de mensen die al jaren bezig zijn, maar het helemaal niet lukt, kan ik mij erg goed inbeelden dat het verschikkelijk moeilijk is. Zeker als jullie ook al die verhalen om je heen hebt. En jullie zullen wel denken, maar je moet al blij zijn met 1. Maar je gevoel, liefde en wensen blijven hetzelfde voelen en wil nog meer kindjes. Zo ik wilde heel even mijn hart luchten. Wij gaan weer de volgende ronde in, want gisteren weer ongi geworden. We wachten wel weer af.
Herkenbaar helaas Je probeert blij voor ze te zijn en dat ben je ook maar op hetzelfde moment denk je waarom ik niet en zij wel Heb ook al een dochter maar de wens voor een 2de wordt niet minder omdat ik haar al heb (jaa ik krijg last van het groene monster)
Hoi Hansje, Ook ik heb dat gevoel soms een beetje. Toen ik 4 jaar geleden stopte met de pil dacht ik ook nou ik wordt vast snel zwanger. Na een jaar was er nog niks terwijl op mijn werk, familie en vrienden allang waren bevallen of met een dikke buik rondliepen. Ik vond dit ook erg moeilijk om mee om te gaan. Toen precies na 2 jaar (een week voor de gynaecoloog) was ik zwanger! Helaas werd dit een miskraam. Mijn wereld stortte in natuurlijk. Toen wonder boven wonder was het in de 4e ronde na mijn miskraam alweer raak. Nu heb ik een zoontje die alweer bijna 2 wordt in oktober. Na zijn geboorte ben ik bewust niet aan de pil begonnen, ik vond dat dat geen zin had aangezien een 2e erg gewenst is en het al zo moeilijk gaat bij ons. Nou en inderdaad ik ben nog steeds niet zwanger. Soms vind ik het moeilijk maar meestal kan ik het gewoon laten gaan omdat ik erg geloof in het lot en dat iedereen krijgt wat hem/haar toekomt. Daarom wacht ik het rustig af en als het moment daar is dan gebeurt het. Ik wens jou in ieder geval veel sterkte toe want het is niet makkelijk als het zo lang duurt op een wondertje. Groetjes Vanilia
Allereerst een dikke knuffel! Het is niet makkelijk als je zo graag een kindje wilt en het lijkt maar niet te mogen lukken. Ik heb ook het gevoel gehad dat iedereen om me heen maar uit het niets zwanger raakte. Tot ik mijn verhaal ging delen. Toen bleek het toch wel anders in elkaar te zitten. Vriendinnen die hormonen slikten, IVF, 2 jaar bezig, miskramen... Als ik mijn verhaal niet had gedeeld had ik dat nooit geweten. Mensen delen nu eenmaal liever goed nieuws dan slecht nieuws. Hopelijk heb je snel een goede zwangerschap!
Heeeeel herkenbaar !! Bij ons raakte ook iedereeen "oeps foutje" "beetje te vroeg" "ohoh een tweeling" heel snel zwanger! Wij hebben er uiteindelijk 7 jaar over moeten doen. In die 7 jaar 1 miskraam gehad met 6 weken, maar ook een doodgeboorte met 36 weken en een doodgeboorte met 27 weken. Tja, dan vraag je je echt af waarom een ander zoveel "geluk" heeft en al het ongeluk bij ons heeft gezeten! Allebei komen we uit een hele vruchtbare familie en onderzoeken wezen uit dat wij zelf beide ook heel vruchtbaar zijn. Maarja ... Plus + Plus is Min. Dus misschien lukte het bij ons dus niet om die reden :S
Ik weet wat je voelt meid..zit er zelf ook mee!! Je mag altijd even lekker komen klagen hoor als je daar behoefte aan hebt!!
Dit is zo herkenbaar. Mensen in de familie die ineens OEPS zwanger blijken te zijn en OEPS een 2ling. En waar je ook maar kijkt overal lijkt wel een babyboom gaande. Ik zelf wacht al 3 jaar op een wondertje word er soms zo verdrietig van dat het nu nog steeds niet is gelukt. maar we blijven hoop en moed houden. Dikke knuffel!
Hoi Hansje, Jaaa...wat is dit herkenbaar. Ik weet het, mag niet klagen heb een prachtige zoon van bijna 2. Maar toch.... Ik probeer er niet teveel me bezig te zijn, maar dit is zooooo moeilijk. Ik wil zo graag een broertje of zusje voor mijn zoontje. Ik moet eerlijk bekennen, soms ben ik jaloers als iemand verteld dat ze zwanger is. Ik vind dit zo erg van mezelf. Ik ben nu begonnen met ovu testen en ben wel tot de conclusie gekomen dat we op de verkeerde dagen kluste haha. sterkte!
Ik hoop dat je snel zwanger wordt. Het is frustrerend als het lang duurt en je ziet anderen om je heen wel zwanger worden. Maar niet iedereen die zegt in ronde twee zwanger te zijn geworden is dat ook. Veel mensen zijn al langer bezig, zonder het te zeggen.
ik herken je gevoel.. ook al zijn wij nog niet superlang bezig, maar willen het zo graag! vorige week kwam mijn schoonzus vertellen dat ze weer zwanger is.. ze hadden gedacht dat het nog wel een paar maanden ging duren maar het was de eerste keer raak, was ze wel even van geschrokken zei ze! en ik wilde wel uitschreeuwen dat wij ook bezig zijn maar het nog niet gelukt is!!!! ik was echt wel blij voor haar, maar voelde ook een enorme steek van jaloezie! en vriendin van me is ook bezig voor een 2e en ik hoop stiekem dat ze niet eerder zwanger is dan ik.. (erg he??) voel me daardoor soms een erg slechte vriendin/schoonzus!
ik denk dat elke vrouw met een kinderwens die nog niet zwanger is, en andere vriendinnen/naaste allemaal wel, dat je dan gewoon jaloers bent.. dat is gewoon zo! kunnen we helemaal niks aan doen ! als t maar niet uit de hand loopt natuurlijk..
Had ik net een heel bericht getypt, valt het internet weg :x . Ik herken het heel erg in elk geval. Mijn vriendinnen waren allemaal binnen 3 cycli zwanger. Eentje na 6 maanden "pas". Wij zijn nu 14 maanden aan het proberen. Het meeste erger ik me als vriendinnen in hun zwangerschap over het minste of geringste klagen. Maar ja, het is natuurlijk relatief. Nu denk ik: had ik dat maar! Maar als ik ooit eens zwanger ben, kan het net zo goed zijn dat ik even hard klaag . En wat me ook wel stoort is dat die vriendin, die 6 maanden heeft moeten proberen, zo klaagt dat die 6 maanden zo lang duurden en dat het echt veel moeite heeft gekost zwanger te raken, blabla. Maar ja, ik probeer gewoon vrolijk door te gaan ! Dikke knuffel voor jou!
Bedankt voor ieders lieve reacties. En als je die dan leest denk ik ook wel, bij mij valt het wel mee ik moet mij niet aanstellen. Maar goed. Het blijft het gevoel en de wens. We gaan er over twee weken gewoon weer voor en zien wel weer. Het klopt inderdaad dat mensen niet geheel eerlijk zijn over wanneer het raak is, maar bij 3 gevallen om mij heen weet ik het 200% zeker. Daar was het echt bij de 1ste of 2de ronde raak. Dit ivm een huwelijk en waren echt niet eerder gestart omdat ze een huwelijksreis gepland hebben van een aantal maanden en dan hadden ze niet meer kunnen gaan. een ander was een half jaar daarvoor bevallen ( oeps foutje alweer zo snel zwanger) , diezelfde was bij de eerste ook op huwelijksreis zwanger geraakt. Ik kan nog wel even doorgaan. Nogmaals bedankt voor de lieve reacties en iedereen super veel succes.
ook bij mij is dat gevoel hééél erg bekent. mijn werkplek is tegen over de Prenatal en Zo Mama, ik zie de hele dag mooie zwangere vrouwen langs lopen en dol gelukkige stelletjes met een kinderwagen.. :x grrr om overspannen van te worden... Idd soms lijkt het niet eerlijk verdeeld te zijn. Wij proberen al 4 jaar een klein wondertje te krijgen en zijn sinds augustus bij een specialist in vruchtbaarheidsproblemen.. ik moet 15 sept ongi worden en 29 aug mijn ei gehad en ben nu op van de spanning. We moeten maar blijven duimen..
tja dat gevoel ken ik wel een beetje... alweer bijns 27 maanden bezig voor een 1e wondertje en al meerdere mensen in mijn omgeving hebben al 2 kindjes binnen die tijd mogen krijgen.... Waarom hun wel en wij niet? Waarom moeten wij letterlijk jaren wachten en krijgen anderen het voor ons gevoel echt toe geworpen...
Heel herkenbaar (en pijnlijk). Wij zijn nu meer dan een jaar bezig, maar helaas is er nog niets. In de tussentijd beviel mijn zusje van een zoontje (heerlijk manneke overigens) en dan moet je toch even slikken. Toen ook mijn zus een paar maanden daarna vertelde dat ze zwanger was van hun vierde moest ik toch wel even een paar tranen verbijten. Ookal gun ik het hen van harte en geniet ik echt van hun kids het doet toch een beetje pijn. Vandaag zijn wij in het ziekenhuis geweest voor onderzoek. Dus afwachten wat daar uit komt. Gr Janneke
En ja hoor, weer iemand zwanger.. ( eerder dan ze eigenlijk hadden gepland) ja ja....... Nu alweer 4 zwangere om mij heen die te vroeg of te snel zwanger zijn geraakt, zeggen ze. En ik dan???? Ik wil ooooookkkk
Allereerst een dikke knuffel. Helaas is het voor mij ook heel herkenbaar. Iedereen om mij heen is zwanger of is net bevallen. Veel mensen vragen wanneer wij er aan beginnen, want tja wij zijn toch dol op kinderen. Heel moeilijk om daar telkens op te antwoorden. Het liefst zou ik roepen dat het bij ons nog niet gelukt is, maar toch slik het in en verzin ik een smoes. Men vraagt het ook of het de gewoonste zaak van de wereld is. Of als je er aan begint, meteen zwanger bent. Het klokje begint voor mij te tikken. Elke maand dat ik weer ongesteld wordt, ben ik weer verdrietig. Ik vraag me dan ook af waarom zij wel en wij niet. Het voelt zo oneerlijk.
Het gevoel is herkenbaar. Bij mij is het mijn mannetje die tegenwerkt. Hij wil kinderen zegt hij en op het moment dat we eraan willen beginnen ziet hij het ineens niet meer zitten. Jaren ben ik al aan het wachten en ik ben het moe. En dan zie je iedereen om je heen zwanger worden. Ik gun het hen wel, maar het doet toch pijn. Een vriendin die zwanger is door een ongelukje doet nog het meest pijn. (ik wil hier niemand mee beledigen ofzo... maar dat is hoe het voelt voor mij) En dan een collega die tijdens elke pauze praat over het kleine frummeltje in haar buik. (enja, ik zou hetzelfde doen, dat weet ik gewoon, maar het doet pijn..) En dan een vriendin die elk moment kan bevallen waar ik bewust een beetje afstand van hou. Ik heb al zo vaak mezelf moeten herpakken, mijn tranen verstoppen omdat ik ook zoooo graag zwanger wil zijn. Ahja, onze beurt komt nog wel zeker... Ik hoop dat het voor jou ook niet lang meer zal duren! Want ik weet hoe moeilijk het is! Liefs